Waarom kinderen in Sinterklaas, etc geloven. Wanneer je kind nog in de magisch-denken-fase zit. Kun je zo 'eerlijk' zijn als je wilt, maar als hij/zij dan oog-in-oog met bijv. Sinterklaas staat gelooft hij/zij echt wel "weer". In onderstaande link wordt een en ander uitgelegd Hoe kinderen heilig in Sinterklaas kunnen geloven - Peuter & kleuter - Gezondheid - dokterdokter.nl
Als mijn kind er zelf mee komt vind ik het prima nogmaals en dan speel ik daar graag in mee en in het voorbeeld van saja87 zou ik graag de paddestoel willen zijn. Maar ik wil er geen gewoonte van maken dat ik de waarheid verander in iets onbenulligs zoals een hand in een spin/muis en ben niet overtuigd dat kinderen meer of minder plezier beleven aan een spel hierdoor. En "ik doe een paddestoel na" vind ik iets heel anders dan zeggen dat mijn hand een muis is op een leeftijd dat ze het onderscheid nog niet weten, of zeggen dat sinterklaas en de rest van de commerciële zooi die door het jaar heen verschijnen bestaan, of zeggen dat iets magische krachten heeft, enzovoorts.
Nou goed er ging nooit een olifant op vakantie naar Zwitserland en als dat zo was ging hij naar de dierentuin om daar te wonen dus dan zou ik dat liedje veranderen, zo'n muggenzifter ben ik wel. Wat ze elders leren heb ik geen hand in maar dat wil toch niet zeggen dat ik thuis mee moet doen met de meute? Ieder z'n normen en waarden, ik vind eerlijkheid gewoon heel belangrijk en daarbij ook eerlijkheid in verhaaltjes, versjes en spelletjes. Zolang het overduidelijk is dat iets fantasie en imiteren is, vind ik het goed. Maar voor de rest ga ik niet onnodig de waarheid verdraaien, waarom zou ik?
Mijn dochter zou zich dan dus oprecht zorgen gaan maken. Ik ga dan dus gewoon even naar de winkel en dan mag ze niet mee omdat ik even snel wat moet halen of omdat papa dat ongezellig vind als hij alleen thuis moet blijven.
Heb je link gelezen die ik net gepost heb? Daar staat heel duidelijk geschreven over de fantasie wereld van peuters/kleuters.
Zo eet ik nog steeds geen klokhuis omdat ik bang ben at er van de pitjes een boom in mn buik groeit hihi
ik kwam er dus achter op 3-jarige leeftijd dat sinterklaas niet bestond dankzij een kindje op de speelzaal dat door moeders was aangemoedigd nooit te mogen liegen. dus ook niet over sinterklaas. moeders had immers gezegd dat die niet bestond en dat alle papa's en mama's daar over liegen. het kind kwam de speelzaal in en riep keihard dat sinterklaas niet bestond en dat onze papa's en mama's stom waren omdat ze liegen. weg sinterklaas. Weg leuke feestdagen. nooit heb ik het echt nog leuk gevonden. Toen ik oud genoeg was om in te zien hoe leuk en spannend mijn broertje het vond heb ik altijd meegespeeld. tot op de dag van vandaag vind ik het intens zonde dat dit mij is afgepakt door een moraal ridderende moeder die haar zoon aanmoedigde het gerust tegen iedereen te vertellen omdat je niet mag liegen. Sorry, maar als er hier dames tussen zitten die tegen hun kinderen zeggen dat ze dat gerust overal mogen rondstrooien en daarmee de 'magie' van het feest van een ander kind dreigen te verpesten..... geen woorden voor. Het is ZO zonde! Dat gezegd hebbende; ik hoor het wel vaker dat men vanaf het begin af aan al tegen kinderen verteld dat Sint niet echt is. ieders eigen keuze natuurlijk. Kan me er ergens wel iets bij voorstellen, ook. Wat ik dan wel heel belangrijk vind is dat je dus wel duidelijk moet maken aan je kind(eren) dat andere kindjes wél in sinterklaas geloven en er vanzelf een keertje achter komen dat hij niet bestaat. Ik hóóp dat 99% van de ouders dan dus ook meegeeft aan de kindjes dat het niet leuk is om te verklappen dat hij niet bestaat, ook al weet het kindje zelf dat al lang. En toch.... toch vind ik het zó zonde dat die magie voor mij gewoon weggekaapt is dankzij die moeder. Kan dat jochie er niks in kwalijk nemen, in principe had ie nog gelijk ook. Ach ja... misschien is dat ook wel de reden dat ik al jaaaaaaren zwarte piet speel Stukje verloren tijd inhalen en echt waar; die koppies van kids zijn zó leuk als je binnenkomt met een zak kadootjes!
Afgelopen Pasen hadden ze een paashaas op school. Een van de juffen was de paashaas. Zij had zich bjj de kleuters in de klas omgekleed. Mooi wel dat die kleintjes de paashaas zagen en niet de juf.
Ik zal vast wel eens liegen, want iedereen liegt. Maar kan zo gauw niks bedenken. Ik zeg nooit tegen mn kids 'zeg maar dat ik niet thuis ben' of dat soort dingen. Sinterklaas doen we niet aan dus daar lieg ik ook niet over. Vragen waar ik eigenlijk geen antwoord op wil geven beantwoord ik heel simplistisch. Dus toen mijn dochter wilde weten hoe de baby er uit kwam, heb ik gezegd dat de dokter die er uit haalt bijvoorbeeld. En als ze iets niet mogen, zeg ik ook meestal eerlijk waarom niet (inclusief 'daar heb ik geen zin in'). Wat betreft spoken etc. Het schijnt zo te zijn dat je dat wel mee moet spelen. Als je zegt, spoken bestaan niet, dan voelen ze zich niet serieus genomen en daardoor minder veilig bij je. Voor hun is het namelijk wel echt. Dus dan is het beter om gewoon even te doen alsof je het spook weg gejaagd hebt.
O ik snap je zo goed. Ik verwacht eerlijk gezegd dat mijn dochter er niet koud of warm van wordt en gewoon blijft geloven, maar mocht ze op zo'n manier achter het grote geheim van de sint komen dan zal ik die ouders met een bezoekje vereren wat ze hun leven niet meer vergeten.
Ik zeg inderdaad wel tegen mijn kinderen dat ze niet tegen andere kindjes mogen zeggen dat Sinterklaas niet echt is. Mijn oudste heeft zich daar altijd keurig aan gehouden. Bij mijn dochter zijn we nog niet in die fase.
Grinnik. Sommige mensen hebben echt geen flauw idee hoe belangrijk fantasie voor een kind is. En hoe belangrijk het is dat papa en mama daar in mee gaan, mee spelen en mee genieten. Triest.
Precies! Het is natuurlijk aan een ieder om te beslissen of ze wel of niet het verhaal van Sint aan het feest zelf willen vastplakken. Door mijn eigen ervaring ben ik er nogal fel op als mensen dus met die overtuiging dan OOK nog eens de kinderen gaan aanmoedigen o overal rond te strooien dat andere ouders stom zijn omdat ze liegen. dat is gewoon ZO fout! en zó zonde.. Top dat jij je kindje wel duidelijk maakt dat andere kindjes er wel in geloven en het niet leuk is als de lol eraf gehaald word door iemand anders Ik ga er overigens vanuit dat de meeste ouders dat wel doen hoor. Schijnbaar zijn er dus ondanks dat tóch mensen die het voor een ander weten te verpesten. Over de rug van hun eigen kind... Vooral dát is wat ik er het aller ergste aan vond. Mijn moeder trouwens ook. Die was echt furieus!! Heeft nog geprobeerd mij te overtuigen van het wél bestaan van Sint maar bij mij was het in een klap al klaar. Ineens ging ik er anders naar kijken en het was compleet verdwenen. Sprak haar er laatst nog over omdat ik nu al rondkijk voor kadootjes enzo. Ik zei nog; ik vind het zó leuk! zo zin in volgend jaar, dan snapt hij het nóg beter. Ik kan niet wachten op dat koppie! tsja, bij mij kwam dat koppie dus maar 1 keer en daarna was het over.. kan me nu zo goed voorstellen hoe jammer mijn moeder dat vond.
@noukjetygo: Daar heb je wel gelijk in. Mijn ouders hebben mij altijd verteld dat sinterklaas niet bestaat, máár ze hebben mij (en mijn broertje en zus) ook heel duidelijk gemaakt dat we het niet aan andere kindjes mochten vertellen. Als andere kindjes in sinterklaas geloofden, moesten we van onze ouders gewoon mee spelen. Voor zover ik weet hebben wij het geheim alle drie nooit aan een ander kind verklapt. Overigens vind ik niet dat je een kind per definitie het sinterklaasfeest ontneemt door van het begin af aan te vertellen dat hij niet bestaat. Ik heb het sinterklaasfeest altijd fantastisch gevonden. En ondanks dat ik wist dat we "deden alsof" was het heel echt hoor, als de sint eenmaal voor mij stond! En de spanning voor sinterklaas op school, het zetten van de schoen en pakjesavond.... Geweldig! Ik vind sinterklaas nog steeds een fantastisch feest en ik heb niet het gevoel dat mij iets ontnomen is. Misschien dat sommige kinderen het wel zo ervaren, maar ik heb het dus nooit zo ervaren. @noukjetygo: het is logisch dat jij dat wél zo hebt ervaren, want bij jou werd het natuurlijk wel erg bruut verteld. Mijn ouders hebben dat wel iets kindvriendelijker en subtieler aangepakt. Als je je kind om deze reden (niet willen liegen) geen sprookjes voorleest en geen fantasieversjes met hem wil zingen vind ik dat overigens wel ver gaan. Ik vind dat je je kind dan een stuk fantasie ontneemt, dat eigenlijk essentieel is van het kind-zijn (en m.i. zelfs van het mens-zijn). Geen kind van 10 gelooft nog in kaboutertjes. Er is heus niet een moment geweest dat hun ouders met hen op de bank zijn gaan zitten voor een serieus gesprek om te vertellen dat kaboutertjes niet bestaan. Kinderen maken vanzelf een ontwikkeling door waarin ze leren wat "echt" is en wat "fantasie". Edit: Overigens hebben mijn ouders het ons in de eerste plaats niet verteld omdat ze niet zouden willen liegen, maar omdat mijn zus (de oudste) enorm angstig was van sinterklaas. Mijn ouders hebben mijn zus in de eerste instantie wel in sinterklaas laten geloven, maar ze was zó ontzettend bang, dat mijn moeder op een gegeven moment dacht: "waarvoor doe ik dit eigenlijk? Voor wie moet ze in sinterklaas geloven? Het is toch de bedoeling dat het voor het kind een leuk feest is? Op deze manier is het voor haar helemaal geen leuk feest, maar bijna een traumatische periode." Toen hebben mijn ouders het haar verteld.