Iedereen heeft wel een beeld voor ogen. Je krijgt verkering dat gaat uit nog een keer verkering etc etc etc. Hier was ik 19 en toen was mijn verwachting heel anders in was nog met mijn ex we hadden alles leuk voor elkaar. En toen ging dat uit. Dus al mijn verwachtingen van huisje boompje beestje de goot in. Toen Kwam ik in gesprek met mijn nu man we kenden elkaar al jaren. Ineens was er chemie binnen 4 weken woonden we samen na 13 maanden gingen we voor een kleintje nu zijn we 8 jaar verder en 3 kindjes rijker. Had ik dit ooit verwacht? Nee ik heb nooit een 10 jaar oudere man gewild of alles op willen geveb om ergens anders te gaan wonen. Maar ikheb het toch gedaan. Hier dus helemaal niet volgens verwachting. En bij jullie?
Het belangrijkste is gelukkig wel volgens verwachting. En dat is een man die van me houd, 2 prachtige kinderen en geen geldproblemen of wat dan ook. Het gewenste huisje boompje beestje . Helaas geen goede vaste baan (waarvan ik altijd dacht dat dat vanzelfsprekend zou zijn) ondanks goede opleiding, de man die ik heb is lui en vind het onzin om te trouwen haha. Dat valt dan weer tegen. En rijk zijn we ook niet. Maar ach, we zijn gelukkig en daar gaat het om.
Ja eigenlijk wel! Gaan studeren, stage gaan lopen in het buitenland en daarna afgestudeerd aan de andere kant van het land. Mijn studentenleven was een feest. Toen mijn eerst hele leerzame baan en mijn eigen appartement gekocht. Net toen ik klaar was met al die ''flings'' kwam ik mijn man tegen via wederzijdse vrienden. Na een jaar gaan samenwonen, 4 jaar later ten huwelijk gevraagd, jaar later getrouwd en precies een jaar later ons zoontje geboren. Nog steeds goed bevriend met mijn vriendinnen van vroeger . Na de zwangerschap wel even werkloos geweest maar nu ook nog eens mijn droombaan gevonden EN als klap op de vuurpijl een mooi nieuw huis gekocht waar we in juli gaan wonen. Ja het is wel een beetje zoals ik gehoopt had. Lieve man, fantastisch zoontje, gezondheid, mooi huis, lieve vriendinnen en familie, geen geldzorgen, leuke baan... Maar eigenlijk zijn het allemaal maar kleine dingen. Gezondheid is nog steeds het belangrijkste en dat zijn wij ook vooralsnog. Oh en het betekent niet dat ik alleen maar voorspoed heb gekend maar in grote lijnen ben ik tevreden met wat het leven mij tot nu toe brengt!
Eigenlijk best wel. De 2de jongen waar ik verkering mee had is nu mijn man en ik had ook verwacht een lieve jongen te vinden zonder teveel daten enzo. Ik wilde op mijn twintigste kindjes en dit is wat later geworden (27), maar dat is altijd mijn grootste droom/hoop geweest; mama worden en dat is nu ook zo. Ik werk in de zorg, met kinderen en dat had ik ook wel verwacht... eigenlijk klopt mijn verwachting van mijn leven dus wel. Hoe zoetsappig ook was mijn grootste hoop/wens gelukkig te zijn met een man en kindjes en dat is ook hoe minijn leven nu is.
Qua opleiding en werk had ik wellicht andere keuzes gemaakt (meteen school afmaken bijvoorbeeld haha) maar dat is uiteindelijk ook goed gekomen. Heb nu een goedbetaalde HBO functie en dat bevalt me prima. Heb een leuke tijd gehad tijdens de Thunderdome fase vanaf 1996 en dat had ik voor geen goud willen missen. Af en toe nog wel hardtechno feestjes en een festival, maar hoeft van mij ook niet meer elk weekend gelukkig Mn grote liefde redelijk laat tegengekomen, had 4 jaar eerder gekund, maar hij bleef net wat te lang hangen in zijn gare relatie die hij toen had Qua zwangerschap is 35 jaar wel de leeftijd die bij me past, ik had niet eerder moeder willen worden namelijk, want dan had ik alles moeten missen wat ik nu al gedaan heb (reizen, reizen met Ajax en alles er om heen, feesten, vrij gevoel, etc.) Dus op zich denk ik wel dat alles wel redelijk goed verlopen is. Had alleen wat meer kunnen sparen
Gelukkig niet!! Als je het mij 10 jaar geleden had gevraagd was ik aan mijn eerste vriendje blijven plakken, maar ben nu veeeel gelukkiger
Nee helemaal niet zelf. mijn moeder zorgde vanaf mijn 12de alleen voor ons. op mijn 15 verkering gekrege. op mijn 21ste zwanger en met 22 getrouwd. op mijn 25ste zwanger van de 2de. ook het jaar dat ik weduwe werd. op mijn 28ste verloor ik mijn moeder maar tijdens haar ziektebed wel een oude schoolvriend terug gevonden wat nu mijn vriend is en waarvan ik nu 12 weken zwanger ben. ondanks alles heel gelukkig en de kindjes zijn heel blij met hem en zien hem ook als papa. de oudste noemt zijn echte vader mijn vader en vriend papa. de jongste kent haar echte vader niet in real life was toen zwanger maar weet wel wie haar echte papa is. foto van hem staat gewoon in onze woonkamer en praten regelmatig over hem.
naar verwachting nee totaal niet, maar ik ben wel gelukkig, gezonde kinderen dus wat dat betreft heb ik niets te klagen eigenlijk
Nee, het liep allemaal best wel anders, maar had het niet mooier kunnen bedenken. Ik zie trouwens wel de nodige overeenkomsten: mijn man is ook 10 jaar ouder(maar ik had het wel altijd verwacht dat ik met iemand zou eindigen die een stuk ouder is), we zijn ook erg snel gaan samenwonen (na anderhalve week om precies te zijn) en ik ben voor hem naar een ander land verhuisd.
Absoluut niet. Als je het mij op mn 18e had gevraagd had ik geantwoord dat ik een half jaar later naar amsterdam zou verhuizen, een hbo zou gaan doen en daarna master. Dan een goede baan, een mooi koophuis in het westen en dan op zoek naar een leuke kerel, veel tijd samen doorbrengen, dan 2 kindjes en samen gelukkig zijn. Maar het lot besloot anders werd een maand voor mn verhuizing niet ongesteld, bleek toen 3nhalve maand zwanger.. Van mijn tweeling. Dus in mn huidige woonplaats gebleven en maar gaan werken. En samenwonen, gewoon het beste ervan maken. Ook had ik opeens de wens voor een derde, die kwam er. Maar mn relatie liep stuk. Nu wel weer heel gelukkig met iemand uit het verleden en ik woon nu op een huurflatje met mijn 3 kindjes, in september begin ik alsnog met mijn hbo.
Nee... Ik wilde doorstuderen en carrière maken. Ben nu op mijn 28e een getrouwde schooljuffrouw met twee jonge kinderen Nouja heb nog tijd genoeg om nog meer te doen als de kinderen groot zijn.
Absoluut niet. Tien jaar geleden was ik getrouwd met mijn ex-man en werkte ik als chirurgisch verpleegkundige in het ziekenhuis en toen kreeg ik lichamelijke problemen op mijn 24ste, op mijn 26ste werd ik 100% afgekeurd en begon ik met morfine om te kunnen functioneren. Mijn ex-man vond het maar niks dat ik minder goed kon en begon een affaire met mijn beste vriendin en ik kwam er pas na 1 jaar achter :x Heb direct de scheiding aangevraagd, toen stond ik er op mijn 28ste alleen voor. Op mijn 29ste mijn huidige man leren kennen, nu 4 jaar later zijn we getrouwd en hebben een zoontje. Financieel hebben we het niet breed maar we kunnen rondkomen en dat is het belangrijkste.
Nee. Toen ik mijn man leerde kennen heb ik altijd gedacht dat wij vrij snel huisje boompje beestje zouden hebben. Het huisje kwam heel vroeg, dat was op dat moment even beter. Vlak daarna een huis gekocht, getrouwd en na een jaar wilde we een gezinnetje en daar wachten wij nu al bijna drie jaar op. Door pech ook geen vaste baan, ik kreeg geen vast contract bij het bedrijf waar ik mijn diploma gehaaald heb en heb toen twee jaar buiten mijn vak gewerkt. Sinds kort weer een fijne baan gelukkig, maar toen ik mijn diploma haalde zag ik voor me dat ik daar járen zou werken.
Ik heb/had geen lange termijn verwachtingen. Ik leef altijd meer in het moment. Ik kan qua gehele levensloop dus ook niet al te veel teleurgesteld worden.
Ik had niet echt verwachtingen...wel het idee dat ik niet pas op mn 35/40e kindjes wilde...en was 25 en 29 dus dat is wel naar verwachting gegaan.
Ik ben meer iemand die wel ziet wat er gebeurd, op de een of andere manier is het tot nu toe best goed verlopen en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb een huis, baan en ben samen met de liefde van mijn leven. We hebben goed contact met familie en veel vrienden en lieve mensen om ons heen. Helaas ook tegenslagen gehad maar we slaan ons daar goed doorheen. Ben ook dankbaar voor de persoon die ik ben geworden, daar ben ik blij mee Wat de toekomst brengt? Wie zal het zeggen, hopelijk voorspoed en geluk.