Nu zie ik het leven niet als 'maakbaar' maar nee, het is totaal niet geworden zoals ik had gehoopt en heb het daar best moeilijk mee.
Nee. Totaal niet. Maar ik heb nu een geweldige vriend en een fantastische dochter die alles voor mij betekenen, dus wat dat betreft kan ik niet gelukkiger zijn.
Nee. Op mijn 9e ziekte van Lyme,nooit geweten alleen een enorme rode kring gehad en geen een dokter wist toen wat het was. Toen weer Lyme in 2010. Zieker dan ooit. Nu aan de beterende hand maar kindjes kan ik denk ik vergeten. Wel gelukkig met lieve man,pas getrouwd en drie katjes.
Nope. Telkens weer doorkruist mijn epilepsie mijn leven. En mijn handicap moet ook continu voor extra troubles zorgen. Wel een eigen huis en nog altijd samen (en getrouwd) met mijn eerste partner.
Ik heb nooit echt verwachtingen gehad. Het leven loopt zoals het loopt met zijn mooie en minder mooie momenten. Tot nu toe heb ik denk ik al veel mooie momenten en relatief weinig vervelende momenten meegemaakt, dus ik ben heel tevreden met mijn leven tot nu toe.
Nee helemaal niet. Ik dacht toen ik mijn eerste vriend had ( 5 jaar samen geweest) dat is voor altijd. ook niet een hele gezonde relatie. Daarna toen ik met 21 jaar trouwde met mijn exman ook verwacht vvoor altijd anders trouw je niet. En hoopte snel zwanger te zijn, stopte met 22 jaar met de pil. Exman was onvruchtbaar en uiteindelijk op mijn 27e ( morgen alweer 5 jaar geleden de iui) via kid zwanger geraakt van mijn zoon. Uiteindelijk was ons leven echt niet meer goed samen en zag zoon niet als de zijne. Zijn wij gescheiden. En ben ik september 2014 trotse mama geworden van een dochter van dezelfde donor
Nee ondanks dat ik gelukkig ben had ik t me heel anders voorgesteld. Veel verdriet en tegenslagen meegemaakt, maar uiteraard ook mooie momenten. Ik hoop wel dat de toekomst die nu nog voor ons ligt iets rooskleuriger verloopt....
Nee absoluut niet.. Veel tegengeslagen gehad en veel verdriet, maar ben getrouwd met het ''mannetje'' die ik als 13-jarige zeer irritant vond en waar ik nu dolgelukkig mee ben en dat maakt een hoop goed, samen zijn we sterk!
nee, heel erg veel verdriet toen mijn moeder overleed en dan zelf nog steeds maar 'ziek' (chronisch heel erg moe, CVS) en niemand weet waarom ik altijd maar moe ben... aan de andere kant ook mooier dan ik me had kunnen voorstellen, heb een mooi huis, onwijs toffe man en een prachtige dochter en een brusje voor onze meid binnenkort. meer kan ik me niet wensen!
Mijn leven loopt tot nu toe min of meer precies volgens verwachting en eigenlijk vind ik dat best saai. Ben getrouwd met mijn eerste vriendje, inmiddels al bijna 15 jaar. Heb een eigen bedrijf, eigen huis en 3 kinderen (wel 1 meer dan gepland, haha). Ieder jaar gaan we in de zomer keurig 3 weken kamperen. Ons huis is af, ons gezin is compleet..... En waarschijnlijk hobbelt het de komende jaren precies zo door, vrees ik. Soms zou ik wel eens iets willen doen om alles op zijn kop te zetten. Bedrijf verkopen, emigreren of een lange wereldreis gaan maken met mijn gezin. Als ik verhalen lees van mensen die dat gedaan hebben, kan ik bijna huilen van verlangen om het ook te doen. Maar ik weet nu al dat ik dat toch allemaal niet ga doen. "Want tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren".......
Nee verre van, sinds mijn moeder overleden is op mijn 16e was het tegenslag na tegenslag. Sinds 6 en halve maand heb ik eindelijk weer een lichtpuntje in mijn leven, en is het leven eindelijk weer de moeite waard
Nee, totaal niet. Ik heb heel erg veel tegenslagen gehad in mijn leven. Ik heb het allemaal wel overleefd en ik ben ook heus niet ongelukkig. Toch vond/vind ik het best zwaar, al ben ik tevreden, want ik weet dat er mensen op de wereld zijn die een veel zwaarder leven hebben (gehad) dan ik. Al vind ik wel dat het best wat minder had gemogen
Ik had nooit heel veel Grote Plannen voor later dus kan niet zeggen of het wel/niet volgens verwachting liep. Mijn leven is niet makkelijk geweest, had meer meegemaakt op m'n 30e dan de meeste mensen in een heel leven. Heb geluk dat ik nog leef want 2x levensbedreigend ziek geweest. Mijn gezondheid is niet goed en zal dat helaas ook nooit meer worden. Daardoor ook 100% arbeidsongeschikt verklaard 7 jaar geleden, maar inmiddels zo ver opgeknapt dat ik 24 uur per week werk. Dat is ook wel echt de max. Maar ik ben er heel blij mee! Veel mensen verloren, heel veel ellende gezien, ook in m'n werk (psychiatrisch verpleegkundige). Ik ben wel blij met m'n leven. Ik heb er tussen m'n 18e en m'n 20e heerlijk op los geleefd , een paar jaar daarna m'n man leren kennen. We zijn inmiddels tien jaar samen en ik had het niet beter kunnen treffen. Kinderen mocht ik niet krijgen vanwege m'n gezondheid. Tenminste dat zeiden de artsen toen ik 25 was. Nu ben ik 33 en in verwachting van de tweede Ik heb een fijne familie van beide kanten, ben gezegend met een aantal goede vrienden en vriendinnen en woon in een leuke stad in een fijn huis. Het is niet groot, maar wel een lekkere plek. Wensen voor de toekomst? Nog een opleiding of twee volgen, de 10 kilo die ik aan de prednison heb overgehouden kwijtraken, reizen, dichterbij familie wonen en gelukkig blijven met m'n man en kinderen. Niet perse in deze volgorde trouwens
Niet volgens verwachting toen ik een jaar op 19 was nee. Toen had ik het idee dat ik jong moeder zou worden van de jongen waar ik toen mee was, een baan zou vinden in hulpverlening waar ik toen een opleiding voor deed en 3 of 4 kinderen zou krijgen op jonge leeftijd. Maar goed ik was "maar' 19 toen. De werkelijkheid is dat ik met 28 jaar mijn nu man leerde kennen (wel nog relaties gehad) en op 33 en 35 jarige leeftijd kinderen kreeg. Heb nooit in de hulpverlening een baan gehad omdat ik mijn opleiding niet heb afgemaakt doordat ik zwaar depressief ben geweest en daarna in een andere branche ben gaan werken waar ik eigenlijk geen feeling mee heb. Ik ben nu thuisblijf moeder wat gelukkig financieel goed kan maar ik mis het soms wel om ergens erg goed in te zijn qua werk en me verder te kunnen ontwikkelen daarin. Het wil niet zeggen dat ik nu ongelukkig ben. Ik heb mijn verwachtingen ook bijgesteld in al die jaren.
Nou hihi. Hoop in elk geval op een deel en rustiger leven. Dan de eerste pak weg 40 jaar. Niet als was slecht maar denk dat ik mijn portie ellende voldoende waren. Ook al zo'n er nog ergere dingen. Onbevangen zal ik nooit meer in het leven staan als ik dat al ooit heb gedaan. Een ding weet ik zeer zeker het leven valt niet te plannen. Mijn tip is geniet van de kleine dingen. Blijf met twee benen op de grond staan. En blijf vertrouwen in je mede mens.
Ik heb altijd gedroomd van huisje, boompje, beestje en dat heb ik ruimschoots gekregen! Ook qua banen heb ik veel geluk gehad en heb het erg naar mijn zin (gehad). Het overlijden van mijn zusje, mijn nichtje en mijn schoonouders hebben er wel behoorlijk ingehakt. Verdriet dat ik liever niet had gehad Als ik mijn leven een cijfer zou moeten geven, zou ik het denk ik een dikke 8 geven!