Ook ik droomde altijd van een huisje, boompje, beestje toekomst. En dat klopt grotendeels met hoe ik het me had voorgesteld. Ik heb een schat van een man, samen gelukkig getrouwd, hele lieve en warme familie, twee prachtige kinderen en een goede baan. Maar ik weet inmiddels ook hoe alles in een klap anders kan zijn. In 2012 is, nadat we eindelijk zwanger waren na een ICSI traject, ons zoontje plotseling overleden tijdens de zwangerschap. En 9 maanden later overleed plotseling mijn zus. Dit heeft mijn leven compleet op zn kop gezet en is verre van hoe ik het me had voorgesteld. Ik leef mijn leven nu nog bewuster dan ik al deed. Geniet van elk moment, groot en klein.
Bij mij is het heel anders gelopen dan ik dacht. Ik had altijd heel hoge verwachtingen van mijn toekomst. Dit heb ik mettertijd moeten bijstellen want het liep totaal anders dan ik dacht. Ik wist na de Havo niet wat ik wilde doen. Ben gaan werken en dacht: ach, tijd genoeg ik zie wel hoe en wat. Na heel wat uitzendbaantjes kwam ik bij mijn droomwerkgever terecht en werd ik militair. Ik genoot zo van de tijd dat ik daar werkte! Ik weet nog steeds niet hoe het gebeurd is maar ik raakte door de pil heen zwanger van mijn dochtertje en mijn ex wilde er niks mee te maken hebben. Dat was een heel verdrietige tijd. Ik kreeg een kindje, wat ik altijd al wilde hebben maar zonder papa die ik me erbij had voorgesteld... In die tijd toen heel veel gehad aan mijn huidige man (zijn goed bevriend geraakt toen ik zwanger was en kon met al mijn problemen bij hem terecht). Een paar maanden later kreeg ik een kaartje in de bus met Valentijnsdag en dit was van hem. Hij was verliefd geworden op mij en mijn dochtertje! Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Mijn baan in dienst heb ik vaarwel moeten zeggen terwijl ik daar nog volop carrière aan het maken was want ik kon niet meer mijn werk daar uitvoeren en voor mijn kindje zorgen. Sindsdien werk ik in het ziekenhuis hier in de buurt (echt een baan waar ik gillend gek wordt van de werkdruk) maar ben wel getrouwd en een zoontje rijker ik heb, nu ik in wat rustiger vaarwater zit, gesolliciteerd naar een andere leuke baan dus er is nog hoop haha! Maar had t me anders voorgesteld. Aan de andere kant denk ik vaak: het heeft zo moeten zijn.. Anders had ik mijn mooie gezin nu niet gehad
Ik ben pas 22 dus mijn leven is nog lang niet over. Tot nu toe liep het niet zoals ik verwachtte, dacht te studeren en niet op mijn 22 ste zwanger van een tweede te zijn.
Nee totaal niet. Ik wou huisje boompje beestje, leuke man, 2 kindjes, leuke baan, mooi huis. Ik had een relatie die ziekelijk was met huiselijk geweld, daaruit mijn dochter gekregen waar ex niks mee te maken wil hebben meer. In de crisisopvang gezeten. Nu heb ik wel een heerlijk huisje wat echt mijn thuis is samen met mn meisje. In september ga ik eindelijk de opleiding doen die ik alzo lang wil. Ik zou nog heel graag een leuke man ontmoeten, waarmee ik wel een gezonde relatie heb, hij als een vader voor mn meisje is en hopelijk een 2e. En natuurlijk hopen dat ik mn opleiding met succes afrond en een leuke baan vind
Hier ook die droom en die is wel uitgekomen, maar de factoren eromheen zijn niet altijd even makkelijk geweest. Vraag me af hoeveel mensen er zijn die zonder slag of stoot staan waar ze nu staan? Ik vermoed niet heel veel...
Deels wel, deels niet. Ik had verwacht netjes mijn diploma te halen, een studie te volgen en daarna te settelen. De praktijk bleek anders. Ik settelde op mn 19e met mijn man. Inmiddels 2 kindjes en een engeltje verder. Dat engeltje stond ook niet in mijn toekomstplanning uiteraard maar heeft ons wel gevormd en gesterkt.
Deels wel, ik wilde jong moeder worden is gelukt (23 was ik) Echter had ik nooit bedacht dat ik op een ruim 20 jaar oudere man zou vallen die ook nog eens gesteriliseerd was. Dus er waren wel heel wat obstakels om die kinderen daadwerkelijk te krijgen. Dat had ik van te voren niet bedacht. Qua werk is het wel zo gegaan als verwacht maar waarvan ik toen zeker wist dat dit mijn droomberoep zou zijn, twijfel ik ieder jaar meer. Toch nog mijn studie afmaken en dan mogelijk op wat anders richten. En verder nooit verwacht mijn moeder al te verliezen , dat mijn stiefvader ons de rug toe zou keren enz. Dus ook wat meer verlies/verdriet dan ik had kunnen bedenken. Maar ach ik waardeer wat ik nog wel heb en probeer daar van te genieten
Nu je het zegt.... ik dacht ook altijd dat zoiets vanzelfsprekend zou zijn! Je krijgt een baan en je blijft je er de rest van je leven bij werken. Helaas is dat tegenwoordig helemaal niet meer het geval. Ik haal meestal de 3 jaar en daarna mag ik weer weg omdat er geen vaste contracten gegeven mogen worden. Verder.... nee het is niet naar verwachting. Ik verwachtte namelijk altijd in de stad te wonen.... niet aan kinderen te beginnen, of hoogstens 1..... en ik had zeker nooit verwacht om te trouwen en vervolgens weer te scheiden. Al moet ik zeggen waar ik nu terecht ben gekomen is zelfs boven mijn verwachtingen. Positief gezien!
Ja en nee. Ja, getrouwd met mn jeugd liefde,jong moeder van 2 prachtige kindjes en erg gelukkig. Nee, eerste x zwanger een sterretje en nooit verwacht dat we een woekerpolis zouden hebben en na beiden baan verlies het financieel zo slecht zouden krijgen dat We bijna onze woning kwijt raakten. Gelukkig gaat het nu beter, maar heb hier nooit over gedroomd
50/50. Ik ben intens gelukkig met mijn man. We hebben elkaar echt gevonden, houden van elkaar, worden al meer dan 12 jaar lang dagelijks blij als we elkaar zien, kunnen 24/7 samen zijn zonder gedoe. We zijn getrouwd en hebben een huis gekocht. Uiteraard op de groei. ...Maar er hangt wel een grote schaduwkant tegenover. We wilden beiden een gezin. Dachten aan 2 kindjes. Huis en zelfs auto gekocht op de groei. Helaas zijn we nu al jaren en jaren verder en zijn de kamers die voor de denkbeeldige kids waren niet gevuld met kinderkamers. Geen trippelende voetjes op het parket in de woonkamer en geen speelgoed op het laminaat boven. Geen babykleertjes die de wasmand vullen. Een huis vol liefde maar zoveel te geven dat uitbreiding zo welkom was geweest en al zijn we nog volop aan het proberen, we leven ook steeds meer toe naar een kinderloos leven. Immers, het is al 12 keer fout gegaan, moeilijk om nog te geloven in een goede afloop als zelfs artsen het niet meer echt weten. Dit zal altijd een litteken blijven (tenzij het wonder boven wonder toch ooit nog goed mocht komen) en zal ons leven, onze toekomst, 180 graden in de war schoppen met wat wij voor ogen hadden.