Hallo allemaal, Ik ben redelijk nieuw op dit forum en weet dan ook niet of er een zelfde soort topic bestaat.. Wij gingen op 5 april naar de vk voor onze 1e echo. Helaas hebben wij nooit een kloppend hartje mogen zien.. Onze mini was 8,5 week en was ook de goede grootte.. Waarschijnlijk de dag ervoor of op dezelfde dag nog overleden.. Ik was totaal in shock en kan mij het gesprek met de vk na de echo ook nog maar vaag herinneren. Op 15 april ben ik dan eindelijk gecureteerd. Voor je gevoel kan je dan pas beginnen met verwerken. 5 dagen na de curetage ben ik nog een erg emotioneel wrak. Het plaatje van de echo doemt vaak op in mijn hoofd. Naar mijn idee toch een soort van trauma. Wat me alleen opvalt, is dat mensen om mij heen, me als een soort van 'gek' bestempelen. Niet iedereen hoor, maar sommige mensen vinden het gek dat je na 5 dagen nog steeds emotioneel en een soort van depri bent. Terwijl ik gewoon met rust gelaten wil worden en alles wil verwerken, moet ik ineens naar de Psycholoog, want dit is niet normaal Hebben jullie daar ook last van (gehad)? Hoelang duurde het bij jullie voordat het een beetje verwerkt was? Ik hoor graag jullie ervaringen..
Ik wil je allereerst veel sterkte wensen met je verlies. Een miskraam is niet niks. Mensen die het niet begrijpen, hebben het zelf niet meegemaakt en weten dus totaal niet hoe het voelt. Het is alsof de grond onder je voeten wegzakt. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent heb je dromen en wensen. Met een mk is dat in één klap weg. Je voelt je leeg en ook zo machteloos. Ik heb hetzelfde meegemaakt in januari. We gingen voor de eerste echo, maar die was niet goed, een missed abortion. Met cytotec heb ik de mk de dag erna opgewekt. Ik was ook lang emotioneel en ik denk er nu nog dagelijks aan. Ik heb nog steeds mijn emotionele momenten. Ik ben meteen weer zwanger geworden en de eerste 12 weken waren soms zenuwslopend. Laat deze mensen kletsen. Ze weten niet wat het is. Praat met de mensen die je wel begrijpen. Het verdriet moet slijten en dat heeft tijd nodig. Er zijn op dit forum veel meiden die je heel goed begrijpen en hetzelfde hebben meegemaakt. Ze zullen je allemaal zeggen dat je het op je eigen tempo moet verwerken en het een plekje moet geven.
Bedankt voor je reactie Ikapika en gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop dat ik mij net zo snel weer bij de club kan aansluiten! Ik kan mij goed voorstellen dat je de eerste 12 weken erg gespannen was! Geniet er nu maar van!
Wat vervelend. Ik moet zeggen dat ik mijn miskramen vervelend vond, maar dit was al na een zwangerschapsafbreking bij bijna 24 weken. Natuurlijk vond ik het vreselijk maar ik wist ook dat een miskraam beter was weer een afbreking. Miskramen blijven een verlies en het is logisch dat je er van slag van bent. Sterkte!
Wat verdrietig dat jij dit ook mee moet maken. Het is zo heftig waar jullie nu inzitten. Wij hebben het in januari meegemaakt (1e echo goed, 2e echo bleek het hartje al 2 weken niet meer te kloppen). Ik heb 2 weken gewacht, toen kwam het vanzelf los. Die tijd heb ik als enorm heftig en zeer emotioneel ervaren. Ook toen ik weer begon met werken, deed dat me veel. Na mijn eerste werkdag ben ik 's avonds compleet ingestort en heb een uur snikkend in de armen van mijn man gezeten. Ik heb nooit geweten dat het miskraam zoveel pijn doet. Je verliest dat wat je diepste wens was, je bent in rouw en moet afscheid nemen van je kindje, van je droom. Dat heeft tijd nodig en daar horen emoties bij. Dikke knuffel meid!
Vanaf het moment dat het nieuws hier binnenkwam (vorig jaar mei) tot na de curretage wel verdrietig maar niet dat ik niet kon functioneren ofzo. Baalde ervan maar je wordt er op de een of andere manier een stuk harder in hoe vaker het gebeurt. Daarna de draad gewoon weer opgepakt. Nog wel eventjes een gevoel gehad van wat wil ik nu verder? Maar verder misschien erg nuchter er onder geweest.
Een enorme wens wordt je ontnomen. Zodra je de positieve test in handen hebt gaan je toekomstplannen groeien. Het is allemaal in 1x weg. De curretage is niet niks en je lijf moet weer terug naar niet-zwangerschapsstand. Het is allemaal niet niks. Geef jezelf tijd. En als een ander meteen de draad weer oppakt hoeft dat niet ook voor jou te gelden. Iedereen is anders en iedereen gaat anders met verdriet om. Ik ben na 3mnd ook nog niet de oude (en dat wordt ik nooit meer) Sterkte!
Een miskraam is inderdaad niet niks.. Ik heb het zelf mee gemaakt. Wij hadden een leeg vruchtzakje, maar dat weet je dus pas tijdens de echo. Je bent in je hoofd al bezig met "het kindje in je buik", je verlof, alles wat er bij een zwangerschap komt kijken. Als je dan ineens hoort dat zoals bij jou het hartje niet klopt, of bij ons, er eigenlijk alleen een leeg vruchtzakje is, man dan krijg je een klap.. Ik had nooit verwacht dat dat zo hard zou aankomen. Ik kan gelukkig wel goed relatieveren, dat er iets mis was met het vruchtje, en dat beter vroeg in de zwangerschap, dan pas heel laat er achterkomen dat er iets mis is. Maar heeft best even tijd nodig gehad. De ene dag ben je zwanger, en de andere ineens niet, of althans je lichaam denkt van wel, maar je weet dat het niet goed zit Ik kreeg spontaan een bloeding, waarbij ik het hele vruchtzakje verloor, wat ik best heftig vond.. Het ergste nog zijn de kwetsende opmerkingen van mensen die zeggen, ah joh, het was toch niets er zat niet eens een babytje in. Of van Beter dit dan een kindje dat met een afwijking wordt geboren. Die mensen weten helemaal niet wat ze zeggen joh.. Of je nu een leeg vruchtzakje verliest met 9 weken, of dat je zoals in jou geval een hartje dat niet klopt.. het is gewoon een klap die je krijgt. Je bent echt niet depressief. Probeer het een plekje te geven, heb er gewoon verdriet om, dat mag toch. Dat is niet gek, en heel menselijk. Je weet pas wat een impact dit heeft als je het zelf hebt ervaren. Heel veel sterkte meid, probeer gewoon weer vertrouwen in je lichaam te krijgen. Dit vlindertje blijft altijd bij je, het heeft gewoon niet zo mogen zijn. Het komt vast goed. Ik heb het een paar keer mee gemaakt (daarvoor 2 gezonde kindjes) en nu weer een gezonde knul van inmiddels al 2, ik was meteen bang dat er iets mis met me was ofzo. Maar dat moet je proberen los te laten hoe moeilijk ook.
Erg emotioneel, ik ben daarna nog een week thuis gebleven. Toen we te horen kregen dat er geen hartje te zien was met 10 weken en dat het te klein was ben ik daar erg van onderste boven geraakt. Ik was zo onwijs zwanger, opgezette borsten en hormoonschommelingen. En dat was dus niet 'echt'. En ik vond een MA heftiger dan een MK, mijn lijf had het zelf niet herkend als niet goed. Het zat er en het ging niet uit zichzelf weg. Met name dat gevoel vond ik erg heftig. Ik ben na mijn curettage echt wel een tijd van de kaart geweest, ook vond ik het moeilijk om blij te zijn bij deze zwangerschap. Het heeft echt wel tot week 14 geduurd tot ik blij kon worden.... Het is dus voor iedereen verschillend en ik heb me vooral op mijn man en op mijzelf gericht en het commentaar van buiten, buiten gelaten... Succes en ik hoop dat je ook weer snel of onbezorgd weer zwanger kan worden
dikke knuffel.. ik heb het nog vaak moeilijk, ookal zijn we opnieuw zwanger & is het al een jaar geleden..
Claudia, Sterkte met dit verlies, het valt niet mee en is echt niet gek dat je nu nog steeds een emotioneel wrak bent. Het doet heel veel met je, denk ook dat de hormonen hier ook nog een bijdrage in hebben. Wij hebben dit helaas ook mee moeten maken. echo met 11 weken, vruchtje was gestopt met 7 weken (vlgs de metingen) Heb mn lichaam 1 week de tijd gegeven om het zelf af te stoten. Heb me die tijd ook ziek gemeld van mn werk, kon alleen maar huilen. Het tegenstreidige was ook dat de zwangerschapskwalen er nog steeds waren. Had echt het gevoel dat mn lichaam me flink in de maling nam. Mn lichaam stoote het vruchtje helaas niet af in die week dus heb ik precies een week later een verwijzing naar de gyn gevraagd en een dag later kon ik daar al terrecht. Dat was op een donderdag en na het weekend op de dinsdag ben ik gecurriteerd. De rest van die week ben ik ook nog thuis gebleven van mn werk. Helaas was toen voor mij de ellende nog niet voorbij want bij de de nacontroles (4 weken na curertage) waren niet goed, er zat nog een rest. Kreeg tabletten, heb me toen ook weer ziek moeten melden omdat ik er complete weeen op kreeg. 2 weken later kreeg ik te horen dat het nog steeds niet goed was. Sterker nog het was een puinhoop in mn baarmoeder. De cellen die na de curretage zijn blijven zitten, waren weer opnieuw aan de delen gegaan. Tja het dat natuurlijk nerver nooit meer een kindje worden. Dus er volgde 4 dagen later weer een curretage. En daarna konden we pas beginnen met het een plekje te geven. Helaas lukte mij dit niet en heb ik uiteindelijk toch contact gezocht met een psycholoog. Daar kreeg ik wat tips mee voor de verwerking. Bijvoorbeeld een brief schrijven naar het ongeboren vruchtje, hoe welkom het was enz. Uiteindelijk heb ik een lief 3d kaartje gemaakt van een hondje met een vlinder op zn neus en een bij passende envelop met vlindertjes erop. Ik heb verhaaltje naar het ongeboren vruchtje toe in het kaartje geschreven Mn man en ik hebben dit kaartje samen in de envelop de gedaan en dichtgeplakt op de datum dat ik uitgerekend was. Ik heb enorm gehuild die dag maar had toen ook echt het gevoel, nu kan ik weer verder en dat was gelukkig ook zo. Heb hem daarna nooit meer open gemaakt en bewaard in een boekje waar ik de kaarten in heb ik geplakt die we hebben gekregen van familie en vrienden om ons te steunen. Het is uiteindelijk een heel verhaal maar misschien heb je hier wat aan. Heel veel sterkte met verwerken Dikke knuffel..
aan iedereen hier:je huilt op wat je vreugde bracht dus dat mag een leven lang als het nooit meer terugkomt ik kan ook nog steeds op de meest onmogelijke momenten in huilen uitbarsten.ik mis dat gevoel zo hard,je bent zwanger en je bent onmiddelijk"van de wereld af"zo voelt het vind ik.jij en je babytje op die heerlijke roze wolk.je hoort en ziet nog amper wat er rondom je gebeurd.je bent vaak "alleen"met je kleintje en niemand weet wat er zich in je hoofd en in je hart afspeelt...je droomt al van het kamertje en van de naam en denkt aan de eerste stampjes binnenkort...en dan val je hard af die wolk,bonk op de grond,in de realiteit...je verliest je mooiste geheim,je grootste liefde en niemand begrijpt echt hoe vreselijk erg dat is omdat ze niet hebben geweten in wat voor een mooie privédroom jij zat.en dan kan je je zo eenzaam voelen.zelfs je partner heeft er geen idee van,hoe graag hij je ook wilt troosten al wat hij zegt komt verkeerd aan.liefst van al wil je even verdwijnen maar helaas een miskraam moet snel vergeten worden en je moet door.omdat dat vergeten onmogelijk is en je je toch voort moet sleuren krijg je niet echt de kans om het verwerken.daarom blijf je er een beetje in hangen... dikke troostknuffel aan iedereen hier xxx
Ik heb dit ook gehad bijna 3 weken geleden. Zag een dood kindje op de echo Wij hadden wel al 2 goede echo's gehad. Eerste echo was een tweeling maar een van de 2 hartjes klopte niet. Toen de derde echo...Ik krijg nog steeds de rillingen als ik de stem van de gyn in mijn hoofd hoor zeggen: "het hartje klopt niet meer" en je ziet je dode kindje op de echo. Ben er zelf ook nog steeds kapot van. Ik hoop dat de tijd de pijn snel minder maakt voor je. Het helpt hier maar weing. Alleen een nieuwe baby kan de pijn wegnemen
@Klaproos ohhh wat erg! Verschrikkelijk om dit mee te moeten maken en dan nog eens met een tweeling... Heel veel sterkte.. Ik heb het er uiteraard ookvnog erg moeilijk mee en inderdaad het enige wat het een beetje rust kan geven, is een nieuwe, gezonde, zwangerschap. Heel veel sterkte met jullie verlies!
Ten eerste sterkte met het verlies. Ik vind het helemaal niet raar als je er erge moeite mee hebt. Bij ons is het zo gegaan: bij de eerst echo (7 weken) zagen ze dat we een tweeling hadden, maar het ene kindje was al afgestorven. Het andere kindje hoorde we heel goed het hartje kloppen en we waren helemaal in de zevende hemel!! Wel vertelde ze daar dat het bloed wat vrij was gekomen nog in mn buik zat en dat ze elke week een echo gingen maken om het in de gaten te houden. Maar het zou geen kwaad kunnen voor het gezonde kindje! Bij de tweede echo weer ons wondertje mogen zien groeien en weer het hartje kunnen horen. Ik was 9 weken en dacht nou kan ik het echt niet meer voor mij houden. Iedereen wist het al en ik had al echt een opgezet buikje. Mijn vriend en ik hadden al een naam bedacht. Ook deden we al veel inspiratie op bij baby winkels enz. We leefde echt samen op een grote wolk! Ons eerste kindje!! Ik werkte in een indoor speel paradijs en zag 1000 kinderen op een dag. Bij ieder kind droomde ik weg en dacht ik ooo zal ons kindje er zo uit gaan zien, of zo? mijn vriend gaf me ook iedere avond een kusje op mijn buik. Hij was zo lief voor me. Ook was ik goed misselijk en maakte hij vaak ontbijtjes op bed. Bij de 3e echo (met 10 weken) kwam het vervelende nieuws! Het bloed was toch bij het levende kindje in de buurt gekomen (hoe het precies zat is me ook allemaal ontgaan) en het hartje klopte niet meer. Daar ging onze grote droom. Alles viel in een klap weg. Mijn schoonzusje was gelijkertijd met mij zwanger en wij hadden ook samen dromen voor de toekomst. Die vielen ook weg. Een week erna kreeg ik een curretage. Waarna ze een voor stadium van baarnmoederhaldkanker hadden ontdekt en ik dus weer onder narcose moest. Het verlichte het wel een beetje omdat het allemaal niet voor niets is geweest. Maar nog steeds (nu had ons kindjes 1 geweest bijna) doet het soms pijn. Het kindje van mn schoonzusje is nu ook 1 en vaak als iedereen met hem leuk bezig is en over hem praat knaagt het en denk ik aan mijn zwangerschap terug. Mensen kunnen zoveel zeggen...en ik heb ook heel wat gehoort: aaaa je bent nog jong, gelukkig waren ze er vroeg bij, je hebt het nog niet eens voelen schoppen, nou je kan toch nog kinderen krijgen. Al die woorden helpen niet en heb je gewoon niks aan. Dit was onze droom, dit kindje(s) en iedere zwangerschap zal weer anders zijn. Ik leef dus mee met alle vrouwen die er nog moeite mee hebben. En de mensen die er te nuchter over praten, ja die laat ik hun waarde maar we hebben niks aan dat soort uitspraken.
Wat mij nog te binnen schoot: de dag na mijn curretage werd ik alweer door mijn werk gebeld of ik weer kon komen werken. ik was gewoon echt letterlijk even van de wereld..de gedachten dat ik elke dag 1000 kinderen zou zien rond rennen maakte me echt echt. Ook kwamen er veel zwangere vrouwen die ik allemaal niet meer wilde aan zien. Een week lang werd ik elke dag door mn werk gebeld. En telkens zei ze kom op je moet gewoon weer door gaan, er zijn zoveel vrouwen die het mee maken je bent echt niet de enige. Alsof dat helpt?!! Kan me er nog steeds kwaad om maken. Uiteindelijk ben ik daar weg gegaan en wilde ik niet meer werken met kinderen. Inmiddels werk ik weer wel in de kinderopvang en is onze kinderwens weer erg aan het kriebelen.
Sterkte gewenst bij deze, want het is echt niet niks... Ik heb het twee keer meegemaakt, maar had er vrede mee op de een of andere manier. Ik liep bij de eerste MK al 3 jaar in de MMM en was al blij dat ik EINDELIJK een keer zwanger was geworden en dat het dus kon... dit geldt ook bij mijn tweede mk zo omdat ik namelijk spontaan zwanger was geworden zonder MMM...ik was daarna ook gelijk weer spontaan zwanger.. Ik heb het dus neit zo intens beleefd denk ik. Mijn man vond de miskraam in oktober moeilijker dan ik. Ik heb dat misschien ook wel geheel bij mij afgesloten om die pijn te voelen zeg maar. Heel apart, maar goed.
Dat lijkt mij ook een heftig verhaal..na 3 jaar eindelijk zwanger en dan gaat het mis. Maar iedereen ervaart het op zijn eigen manier denk ik altijd. En niemand kan voor een ander denken. Maar miskramen blijven altijd wel vervelend. Wat ik op dit moment nog het lastige vind is dat ik een droom van een kinderwens had en die door mijn miss abortion nog steeds niet vervuld is. Ik denk als ik nu een kindje zou hebben dat dat gemis dan er niet meer zal zijn, omdat dan mn wens alsnog vervuld wordt. Als ik op verjaardagen ben waar veel kinderen zijn en moeders over hun kinderen praten en dan zeggen: wacht maar tot je zelf kinderen hebt. Ja dat knaagt, want ik wil zo graag een kindje! Dus ik denk dat dat het moeilijk maakt als je nog helemaal geen kinderen hebt. Misschien ervaren andere het anders hoor.
Sterkte !! Zelf twee mk,s gehad vorig jaar sep met zes weken hier was ik redelijk snel overheen omdat ik in dec weer zwanger was dag voor kerst mooie eerste echo gehad met een kloppend hartje Positief het nieuwe jaar in omdat we 1 maart ook gingen trouwen . Op 25 januari de tweede echo gehad helaas bleek toen een paar dagen eerder fout was gegaan met 10 weken. En 31 Jan ben ik gecurreteerd en idd dan begint het pas. Helaas Werd ik na acht weken pas weer ongesteld ook dat vond ik moeilijk want ook al was ik verdrietig ik wilde graag verder. Nu de tweede ongi weer normaal is na 28 dagen begin ik wat rust te vinden. Pijn blijft het altijd doen maar moet zeggen dat ik sinds een week of twee me weer wat beter voel. De eerste weken waren voornamelijk een hel . En het gaf ook veel druk op mij en mijn man. Enige tip die ik je kan geven is praat veel dat scheelt zo veel.
Jeetje wat een heftig verhaal!! Denk je weer positief het jaar in te gaan en dan gaat het weer mis.. vind het zo fijna dat er hier vrouwen zijn die elkaar een beetje kunnen begrijpen. De druk waar jij het over hebt tussen jou en je man heb ik ook een beetje kunnen ervaren. Mijn vriend heeft in begin zijn emoties niet geuit terwijl hij er wel mee zat. En nu pas...nu ik er echt weer aan toe ben om aan kinderen weer te beginnen. Begint hij moeilijk te doen. Hij is erg bang dat het weer mis gaat en dat ik weer het ziekenhuis in moet enz. Hij wil het allemaal niet nog een keer aan zien, dus stelt hij het maar uit wanneer we kunnen stoppen met de pil. Hij zegt steeds over een half jaar. En als ik erover praat wilt ie dat ik erover op hou. Terwijl hij ziels graag een kindje wilt en dat ook aan alle kanten laat blijken. Maar hij heeft de angst. Tuurlijk heb ik die ook wel..maar ik kan er nu veel beter mee om gaan, omdat goed mijn verdriet heb kunnen uiten.