Als ik die lieve kleine handjes zie schiet ik al vol, ze waren zo mooi. Vingertjes en teentjes kon je tellen, zo teer en klein. De avatar heb ik gemaakt met mijn telefoon, ik kon daar beter mee inzoomen dan mijn spiegelreflexcamera. Binnenkort wat meer foto's uploaden, die zal ik in mijn album zetten. Jullie mannetjes was ook al zo prachtig, heb ook even in je album gekeken. Er was te veel vocht te zien helaas rondom zijn hoofd en buik, daarom denk ik wel dat er een oorzaak gevonden wordt. Ik hoop van wel. Jullie mannetje had een aandoening aan zijn nieren nietwaar? Blij te horen dat ik het goed doe, ik doe mijn best.
Gefeliciteerd met je derde zoon, wat een prachtig mannetje. Zo oneerlijk dat je ook gelijk weer afscheid hebt moeten nemen. Wat ontzettend verdrietig. Heel veel sterkte met het verlies. Neem je tijd om het rustig te 'verwerken' (in hoeverre je zoiets naars kan verwerken natuurlijk) onthoudt dat niets moet en alles mag. Dikke knuffel!
Wat enorm heftig...zo kort op elkaar! Daar zijn geen juiste woorden voor te vinden!! Heel veel sterkte... Lieve knuffel...
Lieve Dees, Dag klein mannetje, dag liefdeskind door je ouders al zo verwacht, bemind zo klein, zo broos en veel te teer vergeten doen ze je nooit meer En eigenlijk zijn er geen woorden voor dit gemis. Je hebt al zoveel moeten doorstaan!! Dikke knuffel
Dees mooi geschreven voor zo'n heftig verhaal... Veel sterkte meis! Begrijp ik het trouwens goed dat jullie alleen waren tijdens de bevalling?
Dankje joyce, bedankt voor de steun die avond! Wij waren inderdaad alleen, ze lieten ons net die tijd even alleen omdat de ruggenprik zijn werk goed deed. De bevalling ging ineens zo snel, ik had geen wee...ik voelde alleen wat lichte druk en reageerde daar op. En ineens voelde ik hem uit mij glijden, heel zachtjes en niet pijnlijk. De vliezen braken ook gelijk.
Lieve Dees, wat vreselijk... Het lijkt me een van de zwaarste dingen die je maar kunt overkomen... Ik kon het niet drooghouden tijdens het lezen van jullie verhaal, heel heel veel sterkte en kracht gewenst.
Onze afwijking is niet erfelijk. Afwijkingen die erfelijk zijn komen vaker voor. Wel is er een uitgebreid onderzoek verder nu naar ons of we van iets drager zijn of een translocatie of iets hebben. Ze verwachten niets. Zelfs al zijn we drager is de kans gaat de volgende geheel gezond is vele malen groter gelukkig. Je snapt dat wij doorgaan! Ons kind had altijd kind gebleven met zo'n laag iq maar zelfs al niet alleen buiten kunnen spelen. Dat hoort wel bij kinderen. Nu is ze bij mijn mama.. Behalve bij ons had ze bij niemand beter kunnen zijn! En snap jouw angst.. Snap ook dat je wens ondanks de angst niet zomaar verdwijnt. Weet niet hoe jong je bent maar misschien iets na twee in een half jaar, een half jaar niets juist goed voor je hoofd. Maar alleen jij en je man kunnen daarover beslissen! Ik kan geen half jaar rust, moet iets om naar toe te leven, een doel. Maar ik ben ik al 36 dus ook daarom meer haast mijn doel is hoop ik volgens jaar weer zwanger te mogen zijn. Hoewel ik bang ben dat ik de volgende zwangerschap nooit meer kan genieten! Denk na zoiets dat die angst er in blijft! Maar ok eerst maar hopen dat we überhaupt zwanger worden via de mmm.
Dees gecondoleerd, wat verschrikkelijk...Veel sterkte en kracht voor jou en je gezinnetje...Dikke knuf
@Poppetje77; Ik hoop met jullie mee dat jullie niet erfelijk belast zijn of drager zijn. Ik begrijp heel goed dat jullie doorgaan, dit geeft jullie misschien wel weer extra kracht! Wat een fijne gedachte dat ze bij je moeder is. Zelf ben ik bijna 29, nog lekker jong zeggen ze dan wel eens. Qua leeftijd staat er hier niet zo'n druk op...wel tussen de kinderen als we het nog eens durven. Een volgende zwangerschap zal echt niet volop genieten zijn, dat ken ik helaas al met de laatste zwangerschap. De MA daarvoor gaf behoorlijk wat onrust, ik heb om de 2 a 3 weken een echo gehad tot 14+6...moet je nagaan....toen ik dus met 17+2 weer op controle kwam stortte mijn wereld in. Al die voorgaande echo's zeggen dan ineens niks meer.
Dat lijkt me heel moeilijk dan, nog een zwangerschap, als je al 2 keer pech hebt gehad...... Ik weet ook niet hoe ik zou reageren als het hierna ook mis zou gaan met een miskraam of zo.....dan ga je helemaal stuk. Ik ben 29 en hoewel deze zwangerschap onverwacht was het kindje zeer zeker welkom. Ik voel me wel eens schuldig dat ik echt moest wennen aan het idee, en niet meteen heel blij was....... Het voelt nu voor mij als we vóór een zwangerschap gaan alsof we onze jongste dochter inruilen, en anderzijds als we besluiten het hierbij te houden voelt het alsof onze 3e echt niet welkom was...zo dubbel. Liep je al bij de gyn? voor een eventuele volgende mogen we kiezen...verloskundige of gyn. Verder was er bij ons geen medische reden om geen zwangerschap meer aan te durven, dus dan hoeven we daar in ieder geval niet over na te denken......Bij jullie is dat nog even afwachten begrijp ik ivm obductie....
Dat maakt het heel moeilijk, durven en willen we het nogmaals? We zullen het echt even de tijd moeten geven...eerst mijn lichaam ook maar eens laten herstellen van alles en alle uitslagen afwachten. Daar zal ook vast nog wel de nodige tijd in gaan zitten. Je moet je absoluut niet schuldig gaan voelen, ik begrijp dat gevoel nu wel Ik liep niet bij de gyn, bij de verloskundige. Vraag me dan ook wel af wat later wijsheid is, ook afhankelijk van de onderzoeken denk ik. Zelf denk ik dat ik de voorkeur heb bij de gyn...al is mijn verloskundige echt super fijn! Gaan jullie er nu gelijk weer voor Lea?
Ik heb ook veel echo's gehad ivm bruinverlies, in Gent, voor de nekplooi. Alles zag er perfect uit! Hartje deed het zo goed, ze bewoog veel.. Maar idd dat alles er prefect uit ziet zegt helaas dus niets.. Mijn vk heeft zelf een echo apparaat, zei al dat ze me als we weer zwanger mogen worden nog vaker zullen zien! Verlies nog amper bloed. Af en toe met afvegen mini beetje bruin. Lichaam hersteld dus goed. De geest alleen niet Ken een stel die dit ook heeft gehad, snel daarna zwanger en nu een peuter van twee. Zij hebben het ook nog regelmatig moeilijk dus de pijn blijft. Ook als we hierna nog zwanger worden. Een ander kindje kan dit kindje bij ons nooit vervangen! Maar zeker omdat ik mijn moedergevoel niet kwijt kan, is mijn wens nog sterker. Hoop dat onze laatste cryo een wonder wordt, een gezonde dit keer! Ga je een herdenkingsboek maken voor je kleine man? Ik heb de foto's nu al in een album maar ook op stick en die heb ik altijd bij me. Stel dat er ooit brand is, ben ik ze niet kwijt..
Wij gaan er niet meteen voor in de zin dat we er echt voor gaan. Op een of andere manier staat mijn hoofd ook niet naar die activiteit . Ik denk dat we het op zijn beloop laten, maar ik ga niet de eisprong in de gaten houden of zo. De kans is wel dat we snel zwanger worden, maar het kan net zo goed nog een hele tijd duren. Wat lijkt het me heerlijk nog eens een klein hummeltje op te zien groeien...... We zien wel hoe het gaat....Ik liep ook bij de verloskundige en zat nietsvermoedend met mijn beide meiden te wachten in de wachtkamer, nog een boekje voorgelezen over de zwangerschap aan de kinderen en toen die foute echo...Een eventuele volgende keer kies ik denk ik voor de gyn, maar wellicht kan ik als ik me wat zekerder voel ook wel weer terug naar de verloskundigen......toekomstmuziek natuurlijk.....
Hier juist best wat bloedverlies, twijfel eigenlijk of het niet teveel is. Buikkrampen komen ook weer terug. Voordat het weer wat rustiger wordt in je hoofd ben je wel een tijd verder, we moeten het maar accepteren zoals het is. Ik duim voor een wonder voor jullie, tuurlijk is jullie meid niet vervangbaar. Je moedergevoel is nu zo sterk! Ga ervoor. Herdenkingsboek niet, wel een kistje/doosje. Deze kreeg ik vanuit het ziekenhuis mee, ik heb er nu een kaart van de verpleging in zitten, zijn echo foto's en de 1e sokjes. Ohw en de afspraken kaart van het ziekenhuis.
Je ziet wel waar jullie uit komen, niks moet. Het moet nu ook geen verplichting worden die activiteit. Je lichaam moet denk ik eerst ook herstellen. Jullie zijn ook erg vruchtbaar begrijp ik? Ik droomde ook al flink wat weg over wederom zo'n lief klein hummeltje...het blijft nu bij dromen helaas. Ohw gut, dus jou meiden waren erbij toen je het slechte nieuws kreeg...hoe reageerden zij?!