Ah fijn om te weten, straks ga ik kijken of de boekwinkel deze heeft liggen. Even eruit, kijken hoe dat gaat.
Jeetje, DeesDees.. Wat een heftig verhaal. Lees het met tranen in m'n ogen.. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie mannetje, maar ook gecondoleerd met het vreselijke verlies ervan. Heel veel kracht en sterkte toegewenst.
Mijn oudste hield zich goed, maar eenmaal buiten het zieknhuis begon ze heel hard te huilen, en ik ook natuurlijk dus huilend naar huis gereden en hen daar gedropt bij de buren, en wij daarna naar de gyn. We hebben hen verder overal zo goed als ging bij betrokken (de oudste dan). toen we naar het ziekenhuis gingen voor het 2e gesprek hebben we voor hun een knuffelbeer gekocht en deze na het begraven aan de meiden gegeven. Mijn dochter voelt nu nog haarfijn aan dat ik het soms nog moelijk heb en dan maakt ze een mooie tekening met een hart met daarin onze namen geschreven en dan ook de naam van de jongste. En met school hadden ze een boekje gemaakt met daarin boodschappen en een tekening van iedereen uit de klas. toen zei ze al: mama als je ziet wat we hebben gemaakt, moet je vast wéér huilen.....en ze had gelijk. De kinderen houden me wel op de been, ik hoop dat jij daat binnenkort ook mag ervaren. Het gemis om het derde kindje is er niet minder om trouwens. Hoe gaat het met jouw kinderen? Het viel me op dat ze zich snel weer happy voelen en over gaan tot de orde van de dag. Wij hebben ook een doos waar we vanalles instoppen van ons meisje. Ook bijvoorbeeld een kaarsje wat mijn zus in de kerk heeft gebrand vandaag voor haar....zo mooi...En alle kaartjes en ziekenhuisdingen die me herrinneren aan deze tijd... Is het nog gelukt met het boekje? Wij hebben in de bieb toen niets kunnen vinden, en nu hebben de kids er geen behoefte meer aan volgens mij. Hoor wel graag je ervaring ermee.
@lea; ik krijg er tranen van in mijn ogen, wat hebben je meiden je goed geholpen. Wel fijn om ze er zo bij te betrekken. Ik trek het momenteel erg zwaar, voor de kinderen zorgen vind ik zwaar...ik voel mij erg somber en dat merken ze. Morgen ga ik om hulp vragen, ik kan dit niet alleen. Mijn hoofd zit zo vol en mijn gevoelens gaan zo vreselijk op en neer...ik weet gewoon niet meer wat ik wil en moet. Hoe pak ik mijn leven weer op?! Hier staan er ook veel kaarten, deze worden ook bewaard en gaan in zijn kistje. Ik moet ze bewaren. Vandaag is het niet gelukt met het boekje, misschien morgen. Vanmiddag ben ik voor het eerst echt even buiten de deur geweest, de Sint kwam in het winkelcentrum....pfoe dat viel mij knap tegen maar ik heb doorgezet. Ik kon de jongens niet tillen, het zweet brak mij gelijk uit...stond ook zo weer te tollen op mijn benen.
Mij lukte het ook niet om op dat moment goed voor mijn andere 3 kinderen te zorgen. Wij hadden het geluk dat opa en oma ze hebben opgevangen. Net wat je zegt: je hoofd zit overvol, je hart is gebroken, je kunt gewoon even niet..... De eerste anderhalve week werd ik elke ochtend huilend wakker, een heel nare ervaring vind ik zelf. Schaam je er niet voor, en vraag hulp. Misschien dat een van de (schoon)ouders een broer/zus ze op kan vangen? Of je thuis kan helpen? Dat laatste moet je ook maar net willen, ik wilde niet gezellig zijn en mensen over de vloer of aan de telefoon..... Ik had genoeg aan mezelf. Je leven oppakken komt vanzelf weer, dat heeft tijd nodig, hier ging het na 2/3 weken alweer iets beter, nog niet volledig, maar te doen. Ik ben nu 3,5 mnd verder en nog ben ik niet volledig mezelf. Ik huil niet alle dagen, maar er zijn wel momenten dat ik erg verdrietig ben. Ik ben nog steeds snel afgeleid en onthoud maar weinig. Ik moet alles opschrijven, want wat je nu zegt ben ik over 5 min weer kwijt, erg vervelend. Op mijn werk hebben ze me een tijdje overgeplaatst omdat ik geen zin had om constant het verhaal aan collega's te moeten vertellen, pas sinds 2 weken ben ik weer terug op mijn oude werkplek. Een kistje heb ik ook, hierin zit ook alles: de (echo)foto's, de kaarten, de eerste slofjes, de kaars die tijdens de zegening heeft gebrand, etc. Mijn planner heeft als cadeautje voor ons een vlinder met de naam, sterf- en geboortedatum geborduurd en ingelijst, dat hangt naast mijn bed, met het kistje eronder. Ook lichamelijk zal het nog even duren voor je er bovenop bent, je hebt een bevalling achter de rug, waarbij je veel bloed hebt verloren, rustig aan doen, meid! Dikke knuffel!
Och Dees, wat vreselijk dat jij dit ook moet maken. Zo welkom en het mocht niet zo zijn. Alles wat je schrijft, is zo herkenbaar. Ons meisje is afgelopen Juli met bijna 17weken geboren. Ik las dat jullie zoontje ook helemaal slap was. Bij ons was dat ook zo. Geen afdrukjes gemaakt inderdaad, daar was ze te kwetsbaar voor. Wat is het ook moeilijk voor de andere kinderen he. Die hadden zich er zo op verheugd maar die moeten nu ook hun broertje missen. Het boekje kikken en het vogeltje ken ik ook. Heel mooi! Hoe is het nu met je bloedverlies? Bij mij heeft het twee weken geduurd, vrij hevig vloeien. Daarna werd het minder gelukkig. Pas je wel goed op jezelf? Heb je nog met je man gepraat over een naam? Wil je je kindje niet aangeven? Wij hebben ons meisje aangegeven en laten bijschrijven in het trouwboekje. Dan heeft ze tenminste ècht bestaan. Als je man echt niet wil, kan je hem misschien voor jezelf een naam geven? Of een lief koosnaampje. Zo erg ook dat je dit na je miskraam hebt moeten meemaken. Daarvoor nooit iets gehad? Ik ben nu weer (pril) zwanger en vind het zooooo eng. Wat als het weer niet goed gaat? Las al dat jouw eerste reactie ook was dat je dit nooit weer wilde. De mijne ook en zie nu Hopelijk krijgen we allemaal nog mooie gezonde kindjes erbij! Maak je over je werk nog maar nog druk. Voorlopig moet je echt even thuis blijven en aan jezelf en je mannen denken. Dikke knuffel voor jou.
Hier ook herkenbaar. Ik moet zeggen dat het bij mij wel iets langer duurde dan 2/3 weken. We waren de eerste weken op vakantie en dat gaf veel afleiding. Daarna kwam het besef pas ècht. En na 2.5 mnd ook nog een diepe inzinking gehad. Bij ons is het nu 4 maanden geleden en het heeft langzaam aan een plekje gekregen. Maar ik ben wel heel kwetsbaar. Er hoeft maar iets te zijn of ik ben van slag. En echt heel goed concentreren lukt ook niet. Dit verlies heeft gewoon ècht iets in me veranderd. Iets wat ook nooit meer terug zal komen.
ik ook....Soms vraag ik me af of ik eens een gesprek moet aangaan met een psycholoog of dat het vanzelf overgaat. Ik vind het zo aanstellerig overkomen van mezelf. Ik merk ook dat iedereen in mijn omgeving het wel vergeten lijkt te zijn, drink ik eens geen wijn, krijg ik gelijk de vraag: ben je zwanger? of: moet je ons iets vertellen? vind dat best heel pijnlijk, vooral omdat ik dat gewoon had moeten zijn. :x Vooral omdat, mocht het zo zijn, ik dat echt niet direct ga vertellen, ben veel te bang dat het weer mis zal gaan.....
Misschien is het dat ook wel.........Ik tel tot 4, maar de rest van de wereld ziet er maar 3 (kinderen) Dat ene kind mis je, hoe dan ook. Het lijkt wel of het zorgeloze, het blije, de glans er een beetje af is, net of er een stukje bij mij van binnen samen met Laurie* dood is gegaan, moeilijk uit te leggen, hopelijk snappen jullie wat ik bedoel.
Ik denk dat zo'n gesprek nooit verkeerd is. Ik had ook een afspraak staan maar eerlijk gezegd heb ik die weer afgebeld, ahum. Laat je geen schuldgevoel aan praten hoor. Het is heel normaal dat je nog verdrietig bent en niet zo als voorheen functioneert. Het kost tijd en neem dat ook. Zoveel als je nodig hebt! En wat kunnen andere mensen lomp zijn he, walgelijk. Vaak onbedoeld maar het doet zo'n pijn! Je had nu inderdaad gewoon nog mooi zwanger moeten zijn. Wanneer was je uitgerekend? Ik 26-12. Die kerstdagen kunnen me dus dit jaar echt gestolen worden!
Hebben jullie dan ook dat alle nieuwe mensen die je ontmoet eigenlijk meteen wil vertellen hoe het zit........En dat dat dan niet kan eigenlijk omdat het niet een goede gelegenheid is. En dat je dan boos wordt (in jezelf) omdat je denkt.....je weet er niks van over hoe ik me voel! Ik vind het ook lastig leuk te doen tegen mensen die er nog niks over hebben gezegd en wel weten wat er is gebeurd....... Ik herken jullie gevoelens precies in ieder geval.........
Herkenbaar Lea, ik wil het ook altijd zo graag zeggen! Maar dat kan niet altijd. En ik heb soms ook geen zin in het verhaal wat erbij hoort. Wil gewoon zeggen dat ik 5 kinderen heb en verder niks! Laatst trof ik een moeder wiens kindje dezelfde naam had als ons overleden babietje. Ik heb toen gezegd dat mijn dochter dezelfde naam had, je hoort hem zelden. Ze vroeg toen van alles. Hoe de reacties bij ons waren en hoe oud ze was. De moeder was zooo enthousiast! Ik durfde toen niet meer te zeggen dat ze met 17wkn zwangerschap al overleden was. Stom he. Heb er toen maar een beetje omheen geluld.
Ik 18/2, ik was wat vroeger dan de meesten hier, een MA met 13.3 weken. snap dat de kerstdagen je gestolen kunnen worden :x En ik weet ook wel dat iedereen het goed bedoeld, maar het lijkt ook ergens wel of ze denken: als ze weer zwanger is, dan komt het wel weer in orde, dat is het verdriet over of zo......:x Maar zo werkt het niet natuurlijk.
Was het maar zo simpel he? Hup, we maken een nieuw kindje en *woep* de vorige heeft niet bestaan! Duh! We vergeten ons meisje nooit en ze hoort helemaal bij ons! Een nieuwe zwangerschap geeft wel afleiding maar wat is het eng
@ deesdees, vind je het wel goed dat we zo hier jou topic gebruiken voor onze eigen verhalen? Kan me ook voorstellen dat je het misschien wat veel informatie vindt..........
Als mensen me vragen hoeveel kinderen ik heb, vind ik dat heel moeilijk inderdaad, zeg ik 3, of zeg ik 4??? Oh en leuk tegen mensen die het wel weten, maar niks zeggen doe ik niet. Mijn schoonzus heeft me tot op de dag van vandaag nog niet 1x gecondoleerd of gevraagd hoe het met me gaat. Haar oma is vorige week overleden, ik heb haar niet gecondoleerd, geen kaart gestuurd of sterkte gewenst. Ik heb haar niet eens gebeld en dat doe ik dus ook niet! Dat weiger ik, terwijl ik normaal wel een kaart zou hebben gestuurd. Ik ben daar echt boos om.
Ja heb je gelijk in Lea! Je mag me ook altijd pb sturen als je dat fijn vind. Dees, we denken aan je!