Wij hebben ongeveer 5 maanden geleden de zwangerschap moeten afbreken in verband met een slechte prognose. Ik heb mijn verhaal hier al eerder gedaan. Nou is woensdag eindelijk het moment dat wij de uitslagen gaan krijgen van de obductie. En horen we wat er precies allemaal mis was, of ik er iets aan had kunnen doen en of er iets erfelijks niet goed is. Ik moet zeggen dat ik heel lang naar dat moment heb uitgeleefd maar nu het zo dicht bij komt vind ik het ook erg defenitief. Zovan dan is het klaar, terwijl ik er nog helemaal niet klaar mee ben en ook niet klaar voor ben. Ik vraag me af of iemand hier dit gevoel herkend, die ook een gesprek heeft gehad over uitslagen met een arts of klinisch geneticus. En of er tips zijn voor die dag, vragen die ik kan stellen misschien. En hoe je hier verder mee om bent gegaan daarna als het 'klaar' is. Ik sta voor alle tips en verhalen open!
Je verhaal is erg herkenbaar. Ik heb eind april afscheid moeten nemen van onze dochter en ook ik zag erg op tegen het "eind-gesprek" met de klinisch geneticus. Ik wilde helemaal niet dat het daarmee klaar was. Zo van; zo, dat hebben we ook weer gehad, nu verder! Ik wilde juist in dat gevoel blijven, met haar bezig blijven... Daarnaast was ik ook bang en huiverig voor wat ik te horen zou krijgen. Moest ik blij zijn als ze verder gezond was en goed op schema lag qua groei..? Wat moest ik met die informatie? Achteraf heb ik persoonlijk niet veel gehad aan het gesprek. Er kwam niks nieuws uit en er werd niks verteld wat we nog niet wisten. Natuurlijk lag dit ook aan de aandoening bij ons meisje, zij had Spina Bifida en als het niet in de familie zit is het moeilijk te zeggen waardoor het ontstaat. Maar daarnaast is zo'n gesprek in mijn ogen nooit voldoende, niks zou ooit genoeg zijn als het om haar gaat. Ik vond alle artsen (over het algemeen gesproken) afstandelijk en kort van stof. Maar mijn mening is natuurlijk erg gekleurd. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Schrijf je wat dingen op die je wilt vragen. Heel veel liefs
Dit idd. Ik kwam 2 maanden na het overlijden van mijn dochter bij de gyn voor de uitslagen van het DNA onderzoek. Was vreselijk zenuwachtig en angstig (als het goed was, waarom is ze dan dood? En als het slecht was, hoe dan verder? En maakt het uit?) ze waren nog niet binnen :x Ze belde toen even tussendoor en toen ze ophing zei ze: normaal vrouwelijke foetus, geen afwijkingen gevonden, dit was gewoon pech. Ok... Ik huilen natuurlijk. Hoe dan ook, het is nooit goed voor ons, geen enkel nieuws kan op zo'n moment verlichting of opluchting geven helaas. Maar het is wel belangrijk om te weten, dus wens je heel veel sterkte met het gesprek en hoop op een begripvolle arts!
@mees17 ja ik snap helemaal dat je in dat gevoel wilt blijven. Dat is bij mij ook heel erg sterk. Ik heb me ook zo gefocust op het feit dat ik dan alle uitslagen krijg dat ik er helemaal niet bij stil sta dat je ook een gesprek kan krijgen met iemand waarmee het niet klikt. Misschien moet ik me daar ook maar een beetje op voorbereiden want anders voel ik me dan alleen nog maar rotter. Dank je wel voor het delen van jouw ervaring!! @Vlinder84 wat je zegt het is ook nooit goed. Want hoe dan ook ben je je kindje verloren. En ind het is ook nooit goed, ik weet ook niet hoe ik me erna zal voelen maar het is fijn dat je deelt hoe jij je erna voelde of niet voelde. Dan kan ik er rekening mee houden. Dank je wel voor het vertellen.
Kan je niet helpen met antwoorden, maar wil je veel sterkte wensen aankomende woensdag. Er mee klaar zijn ben je nooit! En dat hoeft ook niet het is en blijft jullie kindje die in gedachten altijd bij jullie is.