lieve oma, maar soms...

Hihi herken mezelf er wel in en weet dus ook dat het hormonen zijn die me zo gek laten denken en doen. Mijn schoonmoeder is degene die het in mijn ogen goed doet, ze is er zo bij betrokken en toont interesse, belt na elk bezoek aan de vk. Behandeld me echt als haar eigen dochter die zwanger is. Af en toe zijn er wel dingetjes die me irriteren natuurlijk, krijg het nu al benauwd als ik me bedenk dat ze straks na de geboorte elke dag wel hier zal zijn, maar mijn man zegt steeds maak je niet druk komt allemaal wel goed.
Waar ik vooral mee zit is mijn eigen moeder! Waar blijft zij? Toont geen interesse, vraagt nooit ergens naar, echt nooit! Heb er al eens met haar over gesproken, toen zei ze dat ze wel geïnteresseerd was en het ook leuk vond, maar dat ze me niet constant wil lastig vallen. Ehh oke kan zijn, toch maar aangegeven dat ik het juist heel leuk zou vinden als ze eens wat meer interesse toont. Inmiddels al weken verder en nog niks. Zelfs nu ik dit zit te typen zit ik me weer te irriteren. Mijn eigen moeder notabene. Ik snap er niks van. En straks als ze geboren is dan? Ze heeft het er nooit over. Komt ze 1x op bezoek ofzo? Pfffff mijn hormonen borrelen op, ik ga ophouden haha

 

Mijn moeder is vooral met zichzelf bezig! Oh nee, het wordt misschien een ks en begint zij te wenen en hysterisch te doen.... Als zij maar de aandacht krijgt..........
Maar ze kijkt oprecht uit naar de baby en ziet ons andere kindjes ook graag.
Mijn SM vraagt er nooit naar maar op haar verjaardagsfeest wel tegen iedereen dat er nog 1 kleindochtertje komt...... Maar ze weet niets van de zwangerschap of hoe het kindje evolueert..... Daar vraagt ze nooit naar hoor..... Naar ons andere kinderen ook niet. Ons zoontje is autistisch en gaat naar een nieuw schooltje (1ste leerjaar) en denk je dat ze al eens gebeld heeft van "goh, is hij goed gestart?" nee.............. Maar op familiefeestjes "kindjes hier kindjes daar......"

 

Weet je wat het ook is... Voor jou is de zwangerschap heel belangrijk, maar dat is het voor andere mensen eigenlijk niet. Zij zien alleen een bolle buik en dat is soms zelfs voor een vader zo dus laat staan voor een oma. Tuurlijk kan ze wel een keer aan je vragen hoe het ermee gaat en of je je bijv nog goed voelt.

Maar ik vind ook best dat zij steeds over zichzelf mag zeggen dat ze oma enzo word, toch alleen maar leuk dat ze trots is? Ik mijn moeder bijvoorbeeld nog nooit horen zeggen, yesss mijn dochter word moeder... nee dan is het yesss ik word oma

Ik zou zeggen, laat het gaan, mijn moeder was ook helemaal in haar noppies dat ze oma werd (was ook een van de laatste van haar vriendinnen) en ze is echt een super lieve oma voor onze zoon, hij heeft t echt met haar getroffen (en wij ook)

En wat ik hier ook lees van, dat jullie je baby's bij je willen houden en andere niet vast mogen houden enzo.... het is toch logisch dat oma's en opa's hun kleinkind willen vast houden, snap echt niet dat er vaak zo moeilijk over gedaan wordt. Hier mogen opa's en oma's de kleine pakken wanneer ze willen, met andere dat is een ander verhaal maar de meeste zijn niet zo brutaal om een pasgeboren baby allemaal vast te willen houden dan daarbij is dat ook echt niet goed voor een baby.

 

Ik snap TS volledig. Ik heb ook zulke schoonouders. Wij hebben een kindje van3,5 en onze 2e kan ieder moment komen. Onze oudste was geopereerd en zelfs dan komt ze na 2 weken pas langs. En dan zeggen dat ze zo bezorgd was. Maar voor de buitenwereld een hele leuke opa en oma zijn, want als je daar binnenkomt hebben ze speciaal een kleine tafel en stoel staan waar hij aan kan zitten. We komen daar niet vaak (dat gaat ook gewoon vaak niet), maar het staat zo leuk. Ik vind dat erg bijzonder. Nu heb ik weer een zwangerschap die niet vlekkeloos gaat op het laatst. Van mijn ouders krijg ik enorm veel steun met naar controles brengen, extra oppas voor de oudste etc. Dan zeggen ze, ja fijn dat je goede hulp hebt. Zelf gaan ze vervolgens een rondje rijden. Nu durf ik de oudste daar ook niet bij te laten, omdat ze niet eens gewend aan hem zullen zijn, maar het principe.

Nu ga ik maandag ws ingeleid worden en dan is de verjaardag van schoonvader. Ik zie nu al, als de kleine dan geboren wordt, de overdreven blije reacties... Daar zie ik best tegenop...

 

witje dat heb ik nou ook ik kijk er tegenop dat ze zichzelf gaan opdringen mijn schoonouders en wat zeg ik dan jullie hebben ons niet gesteund tijdens nooit een belletje een kaartje een berichtje mailtje.... alleen als mijn vriend de auto gaat lenen hoe gaat het met je vriendin? en dan klaar ik liet echo fotos zien nou binnen 2 sec door gebladerd waren 6 a4tjes met best wat foto's en toen ik de acte voor de achternaam liet zien was het staren hoor zeker 15 min blijkbaar is het papiertje van de achternaam belangrijker dan het kindje zelf...... vind het soms vreselijk dat ze mijn vriends achternaam krijgt ipv de mijne mijn familie is meer betrokken (moeder en broers en mijn oom een beetje)

 

Ik ben 't met je eens, mijn moeder is juist veel met beide kleinkinderen bezig. 3 jaar lang was ze oma van mijn neefje, heeft alles voor hem gedaan, en nu moet ze zich op splitsen in 2, want nu krijgt zij een kleindochter, ik merk wel dat ze naar mij toe wat meer interesse toont als naar mijn schoonzus.. Maar dat is net de band die ze hebben, daarbij wonen m'n ouders en wij naast elkaar. Lijkt voor velen lastig, maar ik vind het heerlijk, koffie in de ochtend, samen naar de winkel en straks met problemen als klein meiske geboren is, hoef ik mam maar te roepen.. Ze is wel veel met de kleine bezig hoor, ze heeft gezocht naar een naam, uiteindelijk kozen we zelf wel de naam.. & ze heeft zich bemoeid met de kinderkamer, maar ook alles uit goeie bedoelingen, zo haalt ze slingers en kleertjes... mijn schoonmoeder is wat minder daarmee bezig.

Ze heeft cadeautjes ingepakt voor alle 9 maanden gegeven, en vraagt hoe ik me voel, reageert of echo foto's maar zal echt blijheid tonen als haar kleindochter is geboren. Ergens vind ik t wel fijn zo.

Wat betreft de kleine oppakken, hebben wij samen besloten dat opa's en oma's de kleine mogen oppakken en zij zullen ook de eerste zijn die haar mogen opzoeken. Het zijn immers wel onze papa's en mama's.. Dat vind ik ook belangrijk, voor de rest zien we wel hoe het zal lopen. Al vind ik zelf wel dat de opa's en oma's wat meer rechten hebben als oom's en tante's.. e.a. mensen eromheen..

 

Heb dit ook met mijn schoonmoeder bij de eerste heeft ze bijna niet naar de zwangerschap om gekeken maar wel tegen iedereen zeggen.
Toen kleine man geboren was dook ze gelijk de box in zonder ook maar naar mij om te kijken.

Nu bij de 2de die deze maand als goed is komt gaat het bijna het zelfde belt nooit vraagt bijna niks maar wel groot doen dat ze weer oma word ik weet ook bij a zeker dat als de kleine er is dat ze haar ander klein kind laat staan en niet meer naar hem om kijkt want ik krijg een meisje en daar kan je mee knuffelen.

 

Bolkje: mijn schoonmoeder is net zo. Tijdens de zwangerschap van m'n eerste hoorde ik haar nooit, maar ondertussen over haar hele dorp verspreiden dat ze oma werd. Ze had meer 'je wordt oma' kaarten dan dat wij 'gefeliciteerd jullie worden ouders' kaarten kregen. Zij heeft er zelfs niet 1 gestuurd aan ons, echt ongelofelijk vond ik dat.
Zij vindt zichzelf heel begaan met de hele wereld en heel betrokken, maar uiteindelijk is het allemaal eigenbelang en het beeld wat ze wilt scheppen naar de buitenwereld. Ook een inlevingsvermogen van likmeversie (of hoe je dat ook schrijft).
Dus hoorde nooit wat,tot...... De laatste 3 weken (bevallen bij 41+4). Het moment dat je denkt: en nu wil ik niemand meer horen die vraagt hoe het gaat en 'of er al wat rommelt' begon zij te bellen. Bijna iedere dag. Ik liet de telefoon gewoon rinkelen, werd er niet goed van. Vooral omdat zij nerveus begon te worden dat ze oma ging worden.

Nu verwacht ik hetzelfde. Alleen is er nu bij mij niet de angst of ze zich wel voldoende kan inleven als ze gaat oppassen, of de belang van het kindje achter haar eigen belang stelt tijdens het oppassen als ik werk (want dat gaat niet gebeuren).
Pas als de baby op een andere manier dan huilen kan laten weten het ergens niet mee eens te zijn heb ik er vrede mee.

Maar; wat ik wel heb geleerd, oma's zijn ook vrouwen met bijbehorende hormonen en emoties. Die slaan helemaal op hol als er iets gebeurd met hun kind. Als je eigen kind zwanger wordt leef je mee met die gevoelens, misschien dat dat anders is als je een zoon (of alleen zoons) hebt?
Nu wordt haar zoon vader en zij oma, maar ze heeft niet de stress dat haar kind lichamelijk dingen doormaakt. Dat is toch anders denk ik.
Waardoor ze meer toeleeft naar het moment dat het kindje er is. Je vergeet ook zelf wel snel hoe het voelde om zwanger te zijn (althans dat merk ik nu ik weer zwanger ben). Het spannende en ondersteunende kwam als laatst.

Maar goed; ze is gek op ons mannetje. Hij is geboren met een vacuümpomp en we kregen het advies hem alleen door papa en mama te laten optillen (en de kraamhulp). Dat scheelt, daarna werd ik ziek en ik wilde graag dat m'n ouders hem eerst vast hadden, dus dat heb ik zo geregeld.
Kon alleen m'n man wel schieten dat hij ze na m'n ouders liet komen omdat z'n vader de hele week daarna moest werken en ze toch ook graag bij het mannetje wilden kijken. Dat is dan toch ook de papa die trots is op zijn zoon en dat met z'n ouders wilde delen.
Maar als hij dat weer flikt neemt hij de baby maar mee naar beneden, want ik wil geen bezoek meer achter elkaar aan het eind van de dag!

En over eigenaardigheden: mijn sm heeft een paar van die lelijke vieze lange nagels.. Ik verafschuw dan ook een foto waarbij haar hand vlakbij zijn hoofdje zit en je die afschuwelijke nagel ziet. Ieuw
M'n man heeft (nadat ik hem er alert op heb gemaakt) met al een paar keer over gehint, maar hij wil niet binnenkomen...

 

Wij hebben eind september nog een familiefeest met zijne kant..... Eens benieuwd wat ze dan allemaal gaat uitkramen...... zucht......

 

Bij mijn eerste ook bijna niets gehoord, maar het geclaim na de geboorte, echt om gek van te worden... nu zwanger van nummer 2, hoop dat het nu minder wordt... snap dus goed hoe je je voelt!

 

Zooo herkenbaar.. Alleen ik heb een moeder die zo doet.. Die houdt geen rekening met mij.. Tja zij wordt oma... En ik dan??? Steeds maar weer aan zichzelf denken en niet willen horen wat onze wensen zijn. En als het niet in haar straatje past, zou ik meteen het kind bij haar weghouden... grmpf... Mijn schoonouders daarintegen zijn nuchter en relaxt en kijken er op een gezonde manier er naar uit om straks opa en oma te worden.

Blegh, waren het maar mijn schoonouders die zo waren.. Daar sta ik verder vanaf. Maar je eigen moeder... Bahbah gelukkig staat mijn man er nuchter in en er verder vanaf en hij weet dat ik er moeite mee heb met dit alles, gelukkig kan hij mij hier in steunen en verder moet ik toch mijn weg er in zien te vinden. Het komt vast goed! Grenzen stellen en kenbaar maken op een redelijke manier is het enige wat ik je zo nu kan adviseren.