twijfels

Hey Nadina ik weet niet zo goed wat te zeggen, maar het lijkt me echt een rot situatie waarin je zit, vooral nu dat je zwanger bent! Je verwacht wat meer steun van je omgeving en vooral je man, dat is heel goed te begrijpen! Maar mannen weten meestal niet hoe het is en hoe het voelt. Ik vraag me af of jullie wel goed over de miskraam hebben gepraat en nu ook, zeg je weleens tegen hem hoe jij je écht voelt? Ik denk dat je zo elkaar beter begrijpt.
Ook zeggen wat je van hem verwacht. Dan weet hij waar ie aan toe is. En het moet niet alleen van jouw kant (1kant) komen, maar ja ik denk het moet toch ergens goed beginnen om je relatie weer goed te laten lopen.
Ik weet natuurlijk niet waarom hij soms erg laat thuis is? Ik zou hem daar echt mee confronteren. Ik bedoel jullie allebei krijgen een kindje en dat is een grote verantwoordelijkheid!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt...

 

Hoi Nadina,
Aller eerst gefeliciteerd met je zwangerschap.
Zwaar dat je een miskraam heb gehad en je je niet begrepen voelt door je man en familie juist dan heb je dat heel erg nodig.
Hier ook een ras echte Schorpioen.
Ik begrijp je wraak gevoelens en je ontrouw gevoelens.
Schorpioenen zijn altijd al wantrouwig en als ze ook maar een klein ding bespeuren laten ze niet los tot iets hun het tegendeel bewijst of juist gelijk geeft aan het gevoel wat ze hadden.
In dit geval is me enige advies: Zeg tegen je man dat door zijn gedrag je gevoel afneemt.
Dit is heel belangrijk vooral bij een ras echte Schorpioen want als jouw gevoel eenmaal afneemt dan is het moeilijk dat terug te krijgen (I know).
Schorpioenen vinden het meestal moeilijk hun echte diepe gevoelens te vertellen en kroppen het op totdat de bom ontploft en dan exploderen ze.
Daarom is het juist omdat jullie getrouwd zijn en nu een kindje krijgen beter als je toch wel je ware diepe gevoelens verteld aan hem (hoe moeilijk dat ook is).
Wij schorpioenen zijn wel altijd eerlijk no matter what, dus bij deze zeg wat je denkt zonder na te denken wat je zegt (doe ik tenminste wel altijd en dat helpt enorm). Want zo spreek je de waarheid en vertel je wat je echt denkt en voelt.
Heel veel succes hoop dat ik een klein beetje je heb kunnen helpen en vergeet niet te genieten van je zwangerschap laat niemand dat van je afnemen!

 

Eh sorry hoor... maar houdt dat van die schorpioenen even achterwege. De grootste bullshit die je er maar erbij kan verzinnen. Ben ook schorpioen... zeggen ze dan, heb er niets mee, maar kan me totaal niet in dit beeld vinden. Waarschijnlijk heel veel anderen wel, die dan weer geen schorpioen zijn.
Dus kom op, houdt het bij dat je zo van karakter bent.

oké on topic... ik snap wel dat je allerlei twijfels nu hebt. Lijkt mij niets om daar rest van zwangerschap mee te blijven lopen dus zou toch binnenkort het gesprek met hem aangaan en hem zeggen wat je dwars zit en waarom. Elkaar uit de weggaan is soms voor tijdje goed maar niet te lang. Als je al je frustraties hebt uitgesproken en weet hoe hij reageert weet je ook beter hoe je verder moet.

 

Nadina hoe gaat het nu? Het is goed dat hij niet meer zo laat thuiskomt, gelukkig maar.
En ik moet zeggen, heb zelf in november ook een miskraam gehad en mijn vriend heeft er ook idd niks over gezegd..
Ik werd daar ook nogal onzeker van en heb het écht uit hem moeten trekken! Maar hij vertelde dan wel uiteindelijk dat ie erom heeft zitten huilen etc. Alleen ja mannen houden het waarschijnlijk meer voor zichzelf. En ik weet hoe lastig het is, want je voelt je dan echt helemaal alleen, doordat je het met niemand eigenlijk kan bespreken. Was ook echt een rot tijd, maar ja heb wel elke dag gezegd hoe ik me voelde tegen mijn vriend, ook al leek het net of het hem niets deed, je zegt het toch, dan later blijkt dat het hem toch erg veel heeft gedaan.
Heb er nog lange tijde veel verdriet van gehad, maar nu ben ikzelf ook 21 weken zwanger en nu is de angst en het verdriet toch wel over.
Als ik zou denken dat mijn vriend vreemd zou gaan, zou ik hem echt terugpakken op zijn gevoel, gewoon vertellen wat ik precies op dat moment voel en van hem denk! Als ie van je houdt doet dat echt wel pijn.
En dat terugpakken, tjah ...
Lijkt me voor jezelf nou ook niet echt een pretje...
En ik geloof ook niet dat je daar nog aan kan denken als je eenmaal je kindje hebt.

Ik vind het echt rot voor je! En wens je toch ff veel sterkte!

 

Vervelende situatie maar ik herken het wel een beetje. De allereerste zwangerschap was ook een mk, al wel vroeg met 6 weken. Toch was ik daar ook heel verdrietig van, maar mijn man begreep dat ook niet zo... kreeg zelfs van hem de reactie 'dan is het niet goed geweest en ben ik blij dat het afgestoten is van je lichaam'. Ik was eigenlijk ook zo geirriteerd op hem, maarja het feit is wel zo dat mannen er heel anders mee omgaan en vooral bij een vroege mk want ja je ziet nog niks, ze hebben zelf nog niks van het kindje meegekregen dan alleen 2 streepjes op een test... zelfs nog geen echo gezien. Later kon ik hem daarin ook wel begrijpen maar het was fijn geweest als hij op dat moment mijn gevoelens kon begrijpen. We zijn ondertussen toch verder gegaan voor een nieuwe zwangerschap..... 3 maanden later was ik weer zwanger. Tijdens deze zwangerschap besloten we om te trouwen.... vrienden regelden een vrijgezellenfeest, maarja ik was op dat moment 20 weken zwanger dus dan ben je wel beperkt, heb overigens wel een hele gezellige vrijgezellenfeest gehad hoor... maar de vrienden van manlief hebben hem meegenomen naar een striptent... Ik was daarna zoooo kwaad en ik wilde zelfs onze bruiloft afzeggen want hoe kan hij in een striptent gaan zitten terwijl ik zwanger ben!! Ik was zo woest en wij hebben ongeveer 2 weken ruzie gehad en een crisis in onze relatie... en ik ben ook altijd zo van het terug pakken geweest, maar hij vond het zelf ook niet leuk en voelde zich opgelaten etc daar maar zijn vrienden hadden zoveel geld daarvoor betaald waardoor hij geen nee kon zeggen, vond ik bullshit. Dus ik pak jou nog wel terug als ik ben bevallen zei ik.... en dat was ik ook echt van plan. Achteraf gezien zijn het ook de hormonen geweest denk ik, van mijn heftige reactie.... je bekijkt dingen dan toch gewoon heel anders. Nadat ik was bevallen van ons zoontje waren ook mijn wraak gevoelens compleet verdwenen en ik vond het helemaal niet meer boeiend dat hij naar een striptent was gegaan... Ik stond er dus ineens zo anders tegenover. Toen had ik dus meer zoiets van ja duuhh snap ik dat zij dat geregeld hebben want dat hoort juist bij een vrijgezellenfeest voor mannen...

Dus meid... ik denk dat een hoop gedachtes die je nu hebt ook door de hormonen worden veroorzaakt en je straks na je bevalling er nog maar eens over na moet denken en blijft het gevoel dan nog steeds dan kun je altijd nog samen met hem hierover een gesprek aan gaan.

 

volgens mij heb je heel veel last van hormonen. Je schrijft zelf dat je je hebt teruggetrokken met je verdriet en een tv stuk slaan klinkt mij erg heftig in de oren.
Je hebt nu iets in je hoofd en dat is er volgens mij niet meer uit te krijgen. Je bent er van overtuigd dat hij vreemd gaat en je staat niet meer open voor iets anders.

Kun je niet een derde erbij betrekken om eens goed in gesprek met elkaar te gaan. Want hij is misschien niet goed bezig maar jij ook niet.

 

Even dat laatste stukje.. Klinkt alsof jullie elkaar kwijt zijn geraakt ergens.. En elkaar terug vinden lukt alleen als jullie dat allebei willen. Dan zou ik investeren in dingen samen doen, gezellig avondje op de bank, veel praten. Als je eenmaal het begin van het praten te pakken hebt, dan kom je vaak wel verder.
En begin dan niet in verwijten of beschuldigingen, maar in wat je voor elkaar voelt, positieve dingen, dingen waarvan je hoopt dat ze beter kunnen. etc..
Gooi er een positieve blik tegenaan. Dan heb je de beste kans dat je elkaar terugvind. Op een andere manier groei je alleen maar meer uit elkaar..

(zoals bij vrienden gebeurde. Die ouders zijn nu goede vrienden, maar er wordt weleens gebaald van het mooie dat ze kwijt geraakt zijn en niet terug krijgen. En de kinderen reizen maar heen en weer tussen hen)