Op 20-11-2008 is nadat ik ben ingeleid onze zoon Ties* geboren om 20.00. Na 32 weken zwangerschap klopte zijn hartje niet meer. Hier het verhaal. Op 11-11-2008 had ik een afspraak bij de vk. voor een gewone controle. Ik had de kleine al die zaterdag daarvoor niet meer gevoeld en was erg benieuwd. Nadat we het hartje duidelijk hadden gehoord ben ik met een gerust hart naar mijn werk gegaan. Ik voelde me de hele week toppie. Op 17-11-2008 was ik erg benieuwd hoe het met de baby zou gaan en heb mijn eigen doptone op mijn buik gezet. Na enige tijd zoeken kwam ik erachter dat ik alleen mijn eigen hartslag nog maar hoorde. De volgende dag om 09.00 gelijk een afspraak gemaakt bij de vk. Gelukkig mocht ik gelijk komen. Hier hoorde ze wel een hartslag, alleen moest ik ze overtuigen dat die van mij was. Na een verwondelijke : oja.....jouw hartslag gaat ook supersnel. Ben ik doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar verder te kijken. Aangezien mijn vriend op de kazerne zat (ver weg) heb ik mijn vader gebeld of hij mij wou brengen naar het ziekenhuis. Ik was niet in staat om zelf te rijden. Mijn vriend is als een gek ook naar het ziekenhuis gereden om vervolgens 2 uur later te arriveren (kut files). Daar zaten mijn vader en ik op een bed te huilen. Ik had namelijk te horen gekregen en zelf gezien dat het hartje van Ties* niet meer klopte. Ik zou later uitgebreid onderzocht worden. We kregen 2 dagen om alles te regelen. Thuis gekomen heeft mijn vriend gelijk Yarden gebeld. Die kon ons niet helpen want het kindje moest eerst geboren zijn voordat we iets konden regelen. Bull shit hier waren wij dus helemaal klaar mee. Uiteindelijk hebben we besloten om alles zelf te regelen zonder tussenpersoon. 20-11-2008 om half 9 moest ik in het ziekenhuis zijn, maar omdat het zo druk was werd ik pas om half 11 geholpen. Hier kreeg ik mijn tweede pil (had de avond van de 18e al een pil in moeten nemen) en kreeg ik te horen dat ik 1.5 cm ontsluiting had. Terwijl we aan het wachten waren heb ik ondertussen nog een vruchtwaterpunctie ondervonden. We hebben besloten om zowel Ties* als mij te onderzoeken wat de oorzaak zou kunnen zijn. Om half 3 besloot ik maar om een ruggeprik te nemen. De pijn was nu dusdanig hevig en ik hiervoor niet beloond zou worden met een gezonde baby dat ik er maar voor ben gegaan. Na eerst tediep te hebben gezeten, gingen ze nog een keer prikken. Dit keer zat hij wel goed. Alleen de kateter vond ik neit echt super zitten. Uiteindelijk voelde ik hem niet meer zo erg, maar prettig zat ie niet. Om 7 uur kreeg ik mijn laatste pil (kreeg om de 4 uur een pil) en had ik 6 cm ontsluiting. Nu zat de kateter helemaal niet meer lekker en onm half 8 hebben ze hem eruit gehaald. En moest ik mezelf temperen. Met 38.9 koorts kreeg ik de eerste persweeen. Maar de dokter of de verpleegster was nergens te bekennen. Uiteindelijk kwam de dokter eraan en heeft om kwart voor 8 mijn vliezen gebroken en ging weer weg. Na een paar keer zuchten zei ik tegen mijn vriend. Het gaat niet goed hoor en hij is weer de zuster erbij gaan halen. Die kwam uiteindelijk om tien voor 8 aanzetten, waarop ik zei ik hou het niet meer. Gelukkig mocht ik persen want om half 8 had ik 9 cm ontsluiting. Dus onder het persen kwam de dokter aan dat was rond vijf voor 8. Toen was het echt werk begonnen en om precies 8 uur is onze zoon geboren. Ik ben moeder ging er door me heen. Met de vraag wil je hem op je borst hebben moest ik eerst even aan hem wennen (dacht ik) toen ik hem zag. Zoooooooooooo prachtig heb ik geen moment getwijveld en heb hem de hele avond vast gehouden. Ik heb mijn gt st gemist, maar dat vind ik helemaal niet erg. Ties* mocht de hele week in zijn eigen wiegje thuis liggen tot op 27-11-2008 hij gecremeerd werd. Het was heel informeel zonder poespas. (we hebben uitstel van cremeren moeten aanvragen, zo druk was het). Ik weet nog goed dat de zuster ons naar de auto reed. Mijn vriend was al eerder weg gegaan zodat we gelijk weg konden rijden. We hebben dusdanig doorgelopen dat niemand ons aan zou spreken met aaaaaaaaah wat een leuk babytje (Ties* had ik in mijn armen met een wikkeldoek om hem te bedekken). Net bij de auto aangekomen wou ik instappen, komt er een ouder echtpaar aanlopen. De man zegt nog doodleuk. oooooooooooh geef maar aan ons hoor. Ik heb maar een beetje gelachen en verder niets gezegt. Dat is een moment want je altijd bij je blijft houden. Nu hebben we heel veel fotos van Ties* in een boek en op de schouw staan. Een klein beetje as komt in een hanger om mijn nek. Hij zal altijd in onze gedachten zijn. Omdat onze kinderwens heel hoog is zijn we alweer bezig om een broertje of zusje voor Ties* te maken. Hier had ik eerst gemengde gevoelens over, maar nadat Ties* in mijn droom duidelijk heeft gemaakt dat hij het leuk zou vinden, gaan we er helemaal voor. (Ja ik ben een zweverig persoontje). Ties* papa en mama zijn erg trots op je. Je bent het mooiste wat mij is overkomen. Love you always
Wat ontzettend verdrietig dat jullie Ties* nu moeten missen... Ik wens jullie licht en liefde, voor nu en voor de toekomst.
Wat een verdrietig verhaal Ik wens jullie veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies. Ik vind Ties trouwens een heel mooie naam... Wat vreemd trouwens dat jullie gewoon met Ties door de gangen van het ziekenhuis moesten. Wij gingen met Sterre in haar mandje via de achterdeur, waar onze begrafenisonderneemster haar auto had geparkeerd. In het WKZ mogen overleden patiëntjes, hoe groot of klein ook, namelijk niet via de voordeur naar buiten. Dit om andere mensen niet te shockeren. De verpleegkundige liep ook met ons mee tot aan de auto en stuurde andere mensen de lift uit ("Wilt u uitstappen, ik heb deze lift nu nodig voor een patiënt").
Lieve mamma en pappa van Ties* Wat ontzettend herkenbaar, jullie beleving van het ouderschap en jullie wens voor gezond brusje. Wat bijzonder mooi dat Ties* jullie heeft overtuigd om verder te gaan met jullie wens. Ik hoop uit het diepst van m'n hart dat jullie opnieuw worden beloond met een wonder. Ik heb mij heel lang afgevraagd wat voor slechte moeder ik moet zijn omdat ik mijn kind niet gezond op de wereld kon brengen, mij is toen gezegd: 'De sterkste mamma's zijn vlindermamma's, zij leren het verlies te dragen'. En dit heeft niks te maken met andere mamma's die hun kinderen mogen opvoeden. Maar met het gevoel dat je een goede moeder bent ondanks dat er geen kindje is om voor te zorgen. Want wat er ook gebeurd jullie zijn en blijven de trotse ouders van voor jullie de prachtigste zoon die wereld ooit gezien heeft. Dus lieve pappa en mamma, zorg goed voor elkaar! Hou elkaar goed in de gaten en praat met elkaar. Doe waar je gevoel goed bij is. En heb maling aan wat andere mensen vinden of denken, zij hoeven dit verlies niet te dragen. Ik hoop dat 2009 veel goeds in petto heeft! Lieve Ties* zorg goed voor je pappa en mamma! dikke knuffel
gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje Ties* wil jullie heel veel sterkte en kracht wensen in de moeilijke tijden die komen gaan..
Misschien onwetendheid van de verpleegkundige. Wij zijn gewoon door de voordeur gegaan. Je zag namelijk niet dat Ties* dood was alles was bedekt. Ik wist het ook niet. Sterre is ook een hele mooie naam. Die hadden wij ook in gedachte voor een meisje toevallig.
Dank je wel. Heel mooi gesproken heel even een traantje weg gepinkt. Ik vond het heel moeilijk om hem in het crematorium achter te laten. Toen voelde ik me een slechte ouder "je laat immers nooit je kind alleen" zo voelde ik het. Uit onderzoeken weten we nog niet wat het is, maar toen hij geboren werd zat de navelstreng erg strak om zijn nek. Ze hebben hem eraf moeten trekken, wat, wat vellen mee heeft genomen. Buiten dat was Ties* een mooi gaaf kindje. Ik baal enorm we kunnen hem pas 17 januari ophalen. Hij is 27 nov gecremeerd, maar het cremetorium moet hem een maand houden en 27 dec valt in de vakantie. Dus we balen enorm.
@Cindy: wat vreselijk voor jullie zeg! Ik wens jullie alle kracht en sterkte toe in deze vreselijk moeilijke tijd!
Lieve pappa en mamma van Ties* Gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje Ties*. Met geen woorden is het gevoel van gemis,verdriet,maar zeker ook trots te omschrijven. Ties* heeft jullie pappa en mamma gemaakt en dit zal altijd zo blijven. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen voor en voor de toekomst. Liefs Vlindertje mamma van Djordy* en Megan
Lieve papa en mama van Ties, allereerst toch gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon Ties. Daarnaast ook gecondoleerd met dit vreselijke verlies. Wat is het toch oneerlijk om je kind te moeten verliezen terwijl het zo ontzettend welkom was. Ik kan jullie alleen maar sterkte toewensen in deze verschrikkelijke tijden en Ties zal vanuit boven op jullie neerkijken en met een glimlach op zijn gezicht over jullie waken. Hij zal trots zijn op zijn ouders. Knuffel
Heel veel sterkte met het verlies van jullie kleine, Cindy. Ik hoop echt heel erg voor je dat je Ties* snel een broertje of zusje mag geven. Kracht, meis.
Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken hoe moeilijk dit wel niet voor jullie moet zijn. Vreselijk dat dit is gebeurd en ik hoop dat jullie dit op z'n tijd een plekje kunnen geven. En ik hoop dat er snel een klein broertje of zusje komt voor Ties. Sterkte
Heel veel sterte met het verwerken van kleine Ties, en we duimen dat er gauw een broertje of zusje voor Ties zal komen.....
Lieverdje, sterkte is alles wat ik kan zeggen... ik hoop echt dat het snel mag lukken dat jullie voor een broertje of zusje voor Ties* kunnen zorgen... En zweverig of niet, ik geloof er wel in hoor! Jullie kleine mannetje zal altijd bij jullie blijven en zal ook zeker nog eens van zich laten horen... Liefs
Ik kan me er helemaal geen voorstelling van maken hoe het moet zijn, ik vind het vreselijk voor jullie. Heel veel sterkte voor nu en verder en ik hoop ontzettend dat er snel een mooi broertje of zusje komt voor Ties!