Lees nou eens verder dan alleen de eerste post? Ik heb geen hekel aan hem! Maar aan de situatie waar in we steeds verzeild raken!
Oh ja? Hij woont bij pleegouders! Ze zegt dat ze een hekel aan hem heeft en ze noemt hem STIEF, terwijl ze het andere kind gewoon bij de naam noemt. Mag ik het daar koud van krijgen?
zo praat je daarentegen wel over je eigen frustraties en ik weet niet heoveel autistische kinderen worden uit huis geplaatst omdat ze daar gewoon niet mee om kunnen gaan dus dan vind ik dat ze best aardig dr best doet. ze kan hem ook elk weekend aan pa meegeven toch? doet ze ook niet neemt niet weg dat het best een probleem is. waar ook alle deskundigen niet van weten hoe je het moet oplossen. laat staan als je er (stief)moeder van bent ik denk dat het in dit geval geen drol uitmaakt of ze nou zn moeder of stiefmoeder is. en je kan niet alles op zn "afwijking" gooien maar aspergers zijn echt verschrikkelijke mensen soms (en ja ik ken er diverse... ) vervelende van een jongetje van 7 is dat die nog niet geleerd heeft dat hij mensen kwetst volwassen aspergers kwetsen minder.. omdat ze WETEN (aangeleerd dus!) dat het niet gwaardeerd word. terwijl wij niet-autistische mensen ZIEN en BEGRIJPEN dat een ander het niet leuk vind.. kunnen zij zich dat helemaal niet voorstellen maar omdat ze heel slim zijn weten ze gewoon "oh dit kan wel en dit kan niet" lastig uitleggen en een jongetje van 7.. heeft die kennis gewoon niet. then again heb ik het gevoel dat ik niet echt een luisterend oor tref dus allicht kan ik me de moeite beter besparen de vraag die rest... waar zitten nou die aspergerkindjes-mama's die allicht ook ervaring hebben met ditzelfde probleem?
euh? ze heeft toch ook uitgelegd waarom ze hem zo noemt? ik snap niet waarom jullie allemaal zo reageren, de meesten worden alleen van dit onderwerp al gefrustreerd, laat staan als ze zelf in zo'n situatie zouden zitten..... beetje jammer..
@ zogelukkig: Ja ik zorg al 5 jaar voor hem ja, hij is zo onderhand elke dag wel hier dus ja ik zorg dagelijks voor hem! Mensen die mij langer kennen hier weten ook dat ik het altijd over Mike heb en niet over stief, maar zoals al eerder uitgelegd dacht ik dat het voor jullie makkelijker te begrijpen was als ik over stief sprak.. Sterker nog in het dagelijks leven heb ik het altijd over mijn bonus-zoon !!
Ik heb zelf twee "stief"kinderen, waarvan 1 volop in de pubertijd (ook leuk ). Ik WEET dus hoe verschrikkelijk lastig het soms kan zijn met twee huishoudens waarin ze opgroeien. Maar ondanks dat hou ik onwijs veel van die kanjers en ze weten dat ze bij ons altijd op de eerste plek staan, OOK als ons ukkie er straks is!! Maar dat vertrouwen hebben ze wel omdat ze weten dat papa voor hen door het vuur gaat! Het zou bij ons dus ABSOLUUT ondenkbaar zijn geweest dat een kind van mijn man in deze situatie bij opa en oma terecht was gekomen, puur omdat wij elkaar pas net kenden. Toen wij elkaar leerden kennen heeft hij gezegd "als je mij wil, krijg je mijn kinderen erbij, wil je ze niet, dan houdt het hier op". En gelukkig maar dat hij er zo over denkt! Het lijkt me verschrikkelijk voor een klein kereltje om eerst door moeder afgewezen te worden en vervolgens niet bij papa te mogen wonen. Ik weet niets van autisme of aanverwante stoornissen, maar ik kan me voorstellen dat een kind zich hierdoor onbewust toch afgewezen voelt en dat hij daardoor zijn kont tegen de krib gaat gooien. Als opa en oma vervolgens niet mee willen denken....pfhhh.....dan wens ik je veel succes. Nogmaals, ik weet niets van autisme e.d. dus ik geef zeker geen waardeoordelen, maar het lijkt me dat dit ventje vooral heeeeeel veel geknuffeld moet worden!
Jawel, dat heb je wel, je schrijft dit: Meer is de vergrotende trap van veel. Je hebt dus al een hekel aan hem. Je kan dat wel willen afzwakken nu, maar je hebt het wel gezegd. Heb je ook een hekel aan je eigen kind? Nee, dat dacht ik al, dat is toch je eigen vlees en bloed! Reken maar dat stief dit voelt en dan ook nog gaan winkelen waarbij hij niks krijgt. Asperger of niet; het is een kleine knul met een ingewikkelde thuis-/gezinssituatie. Kan je je nou totaal niet inleven hoe hij zich voelt; te weten achtergesteld? Ga dan een andere keer dingen kopen voor die andere knul, dit is toch de kat op het spek binden?
het zoontje van mijn vriendin is 8 en heeft asperger, en is een prachtventje dat absoluut mensen niet tegen elkaar uit speelt etc, en dat komt vooral ook door zijn opvoeding, consequent zijn , veel liefde etc etc. Het zijn geen verschrikkelijke mensen dat kunnen ze alleen worden door de situatie, en dat lijkt me in dit geval ook zeker,
is er dan niemand die zich een klein beetje kan inleven in deze situatie? ten eerste zorgt ze niet voor haar 'eigen' kind en ten tweede heeft dat kindje ook nog asperger! logisch dat je dan soms even je emoties/frustraties kwijt moet!
@joepies: als je zo leest.. heeft hij dan ook niet echt een verleden waar je blij van word maar alleen consequent zijn en liefde geven.. is dus niet genoeg voor een autist (willekeurig welke vorm dus)
Ehhhmmm Volgens mij is t idd niet de bedoeling dat we de TS gaan veroordelen... Een beetje inlevingsvermogen is wel op zijn plaats dacht ik.... @ TS: Ik heb zelf geen ervaring met 7-jarigen met Asperger,maar werk wel met jongeren met Asperger en andere stoornissen en daarbij komend een LVG problematiek (hun IQ en vooral EQ wordt naar 'beneden' gehaald vanwege de Apserger) Ik weet niet of het opvalt bij je oudste, maar vaak is er 1 ding waarin ze uitblinken.. Daar kunnen ze vaak (dus dit geldt niet voor ieder kind) helemaal in op gaan en goed op scoren.. Wat dus vooral belangrijk is, is structuur/duidelijkheid.. Het liefst dus overal waar hij is/verblijft met dezelfde regels/afspraken.. Goed, ik snap heel goed dat dit niet haalbaar is, maar vaak is 'onrust' en het niet duidelijke hebben van de structuur (in jouw geval gaat t dus anders dan bij opa/oma) aanleiding tot negatief gedrag.. En aangezien ze geen inlevingsvermogen hebben, maar wel hebben aangeleerd dat schelden wel degelijk pijn doet, gebruiken ze dit.. Zonder echt te weten wat t met JOU/je GEZIN doet... Dus een 'sorry' van zijn kant, zal aangeleerd zijn... Niet vanuit intrensieke motivatie...
is meer dan genoeg voor het ventje dat ik ken, en het meerendeel van de kinderen op zijn school. Ik wil zeggen dat het geen verschrikkelijke kinderen zijn, maar gewoon mensen, En in dit geval, juist zijn verleden zou ervoor moeten zorgen dat iedereen zijn best doet om er voor hem te zijn, en dat gebeurd in dit geval iig niet. Als volwassene moet je toch de wijste zijn, en duidelijk betere afspraken maken ook
het word steeds gekker.... nou mobiel, nu doe je al niet meer je best om er voor hem te zijn..... vreemd!
hmm inlevingsvermogen.. dat is eigenlijk wat op alle fronten mist dus zowel bij Mike als bij de mensen die hier meelezen... toeval?
@ Miekje: Ja dat is het hem nou juist, ik probeer hier structuur te bieden door consequent te zijn en elke dag op bijna exact dezelfde wijze te laten verlopen, doordat vader en Opa en Oma niet willen erkennen dat Mike 'anders' is word die strustuur dus ook niet geboden en is hij een soort van losgeslagen projectiel die hier in verweer gaat omdat ik dus wel die structuur geef die hij zo nodig heeft.. Ik denk dat 'houden van' namelijk ook betekend, dat je accepteert dat je kind anders is dan anderen.. En misschien is het voor mij juist makkelijker te accepteren dat hij 'anders' is omdat hij niet van mij is en ik hem dus niet op de wereld gezet heb.. En ik dus meer van een afstand naar hem kan kijken als het ware. Zo riep ik dus al bijna 4 jaar dat er wat was met Mike, wat door de rest vertaald werd als: Nee joh niets aan de hand hij is alleen wat druk en dat was zijn vader ook.. En dat bedoel ik dan met dat ze niet willen erkennen hoe en wat.. En dan word er hier geroepen dat ik niet liefdevol ben en me niet inleef? Ik snap het niet zo hoor, mensen oordelen al voordat ze alles weten