Ja ik bedoelde mobielfreak hoor Ik weet wat je bedoelde qua hechting hoor... Er zit idd een kink in de kabel maar ik weet dat als het kereltje bvb een jaar in een echt liefdevolle omgeving kan doorbrengen en een consequente opvoeding krijgt, daar al heel snel iets aan kan veranderen.
is het niet een mogelijkheid/optie om mike nu alsnog bij jullie in huis te nemen? dan is het voor mike ook makkelijker, want nu met 2 verschillende huizen en regels lijkt me voor hem heel moeilijk. ook een opa en oma die het allemaal niet snappen, maken het voor hem niet makkelijker.
Ik hoop t echt voor hem, want wat je zegt is waar... Als het maar elke dag en consequent gegeven wordt (opvoeding en opgroeien in een liefdevol, voorspelbaar gezin)... Want als je over 10 jaar van nu kijkt, en dit blijft zo doorgaan (opa/oma zien niet in dat dit nodig is..) dan zie ik t somber in voor deze jongen.. Want op die leeftijd leer je niet snel emotionele/sociale vaardigheden meer aan......En icm met pubertijd....
Ik heb nergens gezegd dat ik een hekel heb aan alle aspergers Over bij ons wonen: Dat is nou juist wat wij graag willen, maar wat Mike niet wil, en vader wil Mike niet dwingen, wat ik ook wel weer kan begrijpen..
Misschien wil Mike het wel, maar weet hij het zelf niet... bovendien vind ik nog altijd dat een kind beter af is bij zijn ouder(s) dan elders en dat is niet dwingen... een kind van zeven kan zoiets nog niet zelf beslissen en daar heeft hij dan ouders voor.
ja kirby dat ben ik wel met je eens maar jeugdzorg bv niet, die zeggen ook dat in dit geval Mike de keuze mag maken
Wat een onzin toch... elk persoon met een beetje gezond verstand kan toch nagaan dat hij misschien vooral bij oma en opa wil blijven voor de cadeautjes? En wat als oma en opa sterven als hij bvb 12 is? Waar moet hij dan heen? Zal nog een pak moeilijker worden hoor dan... maar goed...
ik was dan ook de enige die toen zei: Een kind kan die keuze niet maken, daar zijn de volwassenen voor en toen was dus niemand het met mij eens
:S Moest het nu om een 12 of 14-jarige gaan ja... maar hij is pas 7... hij kan wel kiezen maar kiest hij om de goeie redenen? Kiest hij wel voor de plaats waar hij de beste opvoeding kan krijgen? Daar kijkt een kind niet naar want ze weten niet eens wat het woordje opvoeding betekent...
@ Kirby: Inderdaad, een kind kiest dan waar hij het t leukste vind en wat is er nou leuker dan dat er eigenlijk geen regels zijn en je je eigen gang kan gaan? Tja ik had t dan ook wel geweten als kind zijnde, regels en structuur of de vrije keus zonder regels?
Net alles doorgelezen. Het is moeilijk te oordelen als je zelf niet in zo'n situatie zit. Volgens mij zijn dingen als 'ik krijg steeds meer een hekel aan hem op die manier' gewoon uitspraken die je nu uit frustratie doet, omdat je het op het moment allemaal heel dwars zit en je vastloopt. Volgens mij geef je wel veel om hem, als ik de rest zo lees. Het is ook een rare situatie. Natuurlijk is het moeilijk voor dat hem, tot nu toe heeft hij al aardig wat meegemaakt met zijn familie en dat een stoornis er bovenop, vreselijk voor zo'n kind. Alleen dat de rest niet erkent dat hij dat heeft en hulp zoekt om er goed mee om te gaan werkt niet echt mee. Jij gaat er anders mee om dan de rest en dát geeft een reactie van hem. Ik ben zelf opgegroeid met iemand met een gedragsstoornis en dat was geen lolletje. Ga zelf dag in dag uit met alle problemen die daaruit voortkomen leven en op een dag is je geduld ook op hoor. Hij is nu nog 7, dat belooft wat. En ik denk dat daar jouw frustratie uit voorkomt, je krijgt geen waardering voor alles wat je doet, jullie liggen totaal niet op 1 lijn qua opvoeding en wat belooft dat voor de toekomst? Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je er samen met opa en oma en je man uit kan komen.
heej mobielfreak, wat een lastige situatie, heb even gelezen. Als ik het goed heb heeft hij juist een vast patroon en ritme nodig. Tenminste dat is wat ik me zo indenk bij asperger. Denk dat ouders dat het beste kunnen geven, opa en oma zijn denk ik vaker te lief voor hun kleinkinderen (goed bedoelt hoor) en geven misschien sneller toe. Ik hoop echt dat jullie er snel uit zullen komen. En dat ze jouw hulp en werk in zullen zien, wat je allemaal doet! Dikke knuf
sjee, dat is toch niet normaal dat een kind van 7 zelf mag kiezen waar die woont? bij een 'normale' scheiding mogen kinderen onder de 12 toch ook niet zelf kiezen (of niet?) zou de vader van mike toch wel even duidelijk maken dat het voor mike echt beter is als hij bij jullie in huis komt. hoe oud zijn opa en oma eigenlijk? wat als er iets met hen gebeurd?
Jeugdzorg Maar goed. Wist in mn eerste opmerking niet dat hij asperger had...maar dan nog moet er meer samen gewerkt worden. Dit gaat niet werken als niet alle mensen op 1 lijn zitten kwa opvoeding. Ik heb zelf een zoontje met PDD-NOS (en een ex met asperger) dat is vergelijkbaar maar niet helemaal het zelfde kwa problematiek. Maar wat ik wel geleerd heb is dat je consequent moet zijn en op alle fronten dezelfde regels moet hanteren en hier over NIET in discussie moet gaan met het kind. Discussieren schept verwarring (en chaos en stress in dat hoofdje) over of de regels nou wel of niet gelden. Handhaven is duidelijkheid en rust: Zo is het dus we hoeven niet te denken over hoe t anders zou kunnen of mogelijkheden de revue te laten passeren. Ik denk dat diegene die zei dat hij jullie tegen elkaar uitspeelt het bij het juiste eind heeft. Dit zal in een gebalanceert gezin niet gebeuren omdat zich als t goed is de situatie er niet voor leent. Maar is die er wel dan gebeurt dit ook omdat deze mannetjes idd geen schuldgevoel er over zullen hebben. Schuldgevoel over bepaalde situaties is nml gevoels matig aangeleerd en erg moeilijk verstands gewijs aan te leren (believe me I know..) Bij mijn zoontje is het zo...als het hem niet in discrediet brengt bij anderen dan zal hij doen wat voor HEM het beste uit komt...ook al schaad hij hier anderen mee. Schaamte om wat hij deed of een schuldgevoel zal je niet vinden dan. Spijt omdat hij ontdekt is wel. Klinkt erg negatief misschien maar zo werkt het helaas bij deze kinderen. De meeste met een dergelijke aandoening (en normaal IQ) zijn op den duur meesters in het verbergen van dit soort dingen en het aanleren van sociaal geaccepteerd gedrag die anderen laat denken dat ze zich wel schamen en of schuldgevoel hebben. En waarom mag je niet even een hekel hebben aan n kind? (daar gelaten of dit nou echt zo is of gezegd werd uit frustratie) Ik heb ook wel eens een hekel aan mijn kinderen...door een bepaalde situatie. Daar voel ik me dan soms ook wel schuldig over. Maar weet ook dat het weer over zal gaan zodra een bepaalde vervelende faze in de opvoeding en of ontwikkeling van het desbetreffende kind weer voorbij is...OF ik een handvat gevonden heb om met de situatie om te gaan. Dat schijnt nogal n taboe te zijn maar moeders en kinderen zijn ook maar mensen... en t doet verder echt niet af aan mn liefde voor hen! Kan hier nog wel boekdelen over schrijven...maar doe ik niet want weet dat t voor mensen die niet met autisme te maken hebben moeilijk te begrijpen is hoe zulke dingen werken...ook al leg ik ze nog zo goed uit. Zoek de term "refrigorator mom" maar eens op anders TS: Weet niet of je het boek kent...een vreemde wereld van Martine Delfos. Is een ENORME aanrader voor iedereen die of t nou privee of proffesioneel te maken krijgt met mensen en of kinderen met autisme en of aanverwante stoornissen. Heeft mijn man ook gelezen toen hij bij ons gezinnetje ging horen (is dus niet de vader van mn 2 zoontjes al zou je dat niet zeggen) Heeft hem erg veel geholpen. Verder wens ik je veel sterkte moed en wijsheid want ik weet hoe moeilijk het kan zijn met kindjes die de wereld anders zien en indrukken en info anders verwerken dan wij. ZEKER als je min of meer tegen gewerkt word door anderen...
Opa en Oma zijn nog niet zo heel oud, 48 en 51 jaar.. @ moes: Waarom ze hem zelf laten kiezen is naar mijns inziens vanwege zijn hechtingsstoornis, hij is nu als het ware gehecht aan zijn Oma.. En ziet Oma als zijn veilige factor.. Tuurlijk willen Opa en Oma het liefst dat hij bij ons woont, maar ze willen ook dat Mike het dan zelf wil.. Zelf denken we allemaal al, dat hij waarschijnlijk tot zijn 18e bij Opa en Oma zal willen blijven wonen.. Destijds heb ik mijn woonplaats (100 km verderop), vrienden, familie etc allemaal opgegeven door dichterbij Mike te gaan wonen, omdat wij hem dolgraag bij ons wilden hebben.. Telkens werd het uitgesteld door Jeugdzorg met als resultaat dat hij nu dus niet meer wil.. Wij hebben ons daarbij neergelegd, meer kunnen we nu eigenlijk ook niet doen.. En geloof dat ook dat tot liefde tonen naar een kind behoort, alles opgeven voor hem!
Heb niet alles bijgelezen, maar ken je verhaal met Mike natuurlijk wel... Ik denk dat het probleem meer bij Opa en Oma ligt dan bij Mike zelf. Hij is pas 7 en mogelijk verstandelijk nog jonger? Zal dus altijd de weg van de minste weerstand kiezen. Het probleem is denk ik idd dat hij door jullie wel begrensd wordt (en dat heeft hij zeeeeeeeeker nodig!) en bij opa en oma niet.......... Hij is rationeel denk ik niet in staat om dat al te snappen en kiest dus altijd de gemakkelijke weg. Maar denk dat Opa en Oma miss ook niet echt openstaan voor een gesprek waarbij jullie proberen een eenduidig beleid af te spreken?! Sterkte meid, het is niet makkelijk! x
Ik heb net even alles doorgelezen.Ik vroeg me af of mike naar school gaat of naar een andere vorm van dagbesteding.Misschien kunnen ze je daar tips geven hoe je het beste met mike om kan gaan.Zodat het voor jullie allemaal weer een beetje gezellig wordt. sterkte groetjes sarita
@ Ziezo: Mike gaat naar een Cluster 4 school.. Sinds dit schooljaar zit hij daar.. Qua school zit hij daar in ieder geval beter op zijn plek dan in het reguliere onderwijs.. Omdat Mike gebracht en gehaald word met een taxi-busje is er weinig contact met school, alleen via een heen en weer schriftje..