Het is voor mij volkomen duidelijk! Liever geen tweede dan geen eerste! Je eerste kindje maakt je mama. Bij een tweede ben je dat al. En ik weet dondersgoed wat ik mis helaas. Ik zou denk ik behoorlijk pissig op je moeder zijn geworden mocht ik haar ontmoeten of iemand die hetzelfde zou zeggen..
Tuurlijk liever 1 dan geen, maar bij ons was de wens voor een tweede net zo groot als voor de eerste. (En nu voor een derde weer). Dus ik heb mijn man weleens gezegd, ik weet nu hoe het is om zwanger te mogen zijn, te mogen baren en een kindje op te mogen zien groeien, dus de wens is misschien nog wel groter als dat die bij de eerste was. Maar mijzelf erbij neerleggen dat er geen groot gezin komt, zou makkelijker (al zou het ook een rouwproces zijn) zijn dan helemaal geen kindje. Dus vind het lastig, je moeder heeft meerdere kinderen mogen krijgen dus zegt dit vanuit haar eigen beleving. Ik vind het slecht geformuleerd van je moeder, vooral omdat ze weet dat het bij jullie lastig ging en je nooit garantie hebt in het leven, maar kan haar gevoel wel begrijpen.
Ik denk dat dit voor iedereen verschillend is, ik ga niet voor een ander bepalen hoe het is om geen eerste of volgend kind te kunnen krijgen. Het krijgen van een levend kind heeft ons heel veel moeite gekost. We waren onze dochter* kwijt en in ene was het helemaal niet meer zo vanzelfsprekend dat het ons zou lukken. Panisch was ik in die tijd, waarbij de zwangerschapshormonen echt niet hielpen. We waren heel blij toen onze oudste zoon levend geboren werd. Ik denk dat de moeilijke weg naar onze zoon ons heel goed duidelijk heeft gemaakt dat een kind niet vanzelfsprekend is. Toch wilden we graag nog een kind en tot ons geluk ging dat in één keer goed, geen akelige verlieservaring ertussen. Geen idee hoe ik eronder was geweest als die weg ook weer zo moeilijk was geweest, maar de behandeling die mijn oudste zoon gered heeft, heeft ook mijn jongste gered. Juist het steeds verder buiten bereik raken van je liefste wens maakt een onvervulde kinderwens zo zwaar. Het idee van ook al knok je nog zo hard, het biedt geen enkele garantie op succes, dat vond ik het moeilijkste om mee om te gaan.
Toen bij mij PCOS werd vastgesteld, waren ik en mijn man het eens: We zouden alles doen voor een kindje, maar als het spontaan niet zou lukken voor een tweede, dan was het goed. Gelukkig geen ziekenhuistraject nodig gehad! Maar ongewenst kinderloos vind ik veel harder!
Hier is het anders maar wij hebben 2 kinderen ze hebben elkaar alleen niet mogen ontmoeten. Als iemand mij dit zou zeggen zou het voor mij beteken 1 is zo zielig. wij kiezen nu bewust voor klaar dit omdat zij gezond is en leeft en een 3e kindje risico brengt omdat het een erfelijke ziekte is die onze zoon niet heeft mogen overleven. soms zijn mensen heel kwetsend zeker als ze niet hebben mee gemaakt wat vele mee maken ongewenst kinderloos vechte voor een kindje. Wij hebben dit wel mogen mee maken en weten hoe kostbaar het is om een kindje te mogen opvoede lief te hebben. helaasis het niet vanzelfsprekend dat je een kindje van je eigen mag opvoeden.
Ik ga met jullie mee, het moeder mogen zijn is zoiets magisch. En de moeilijke weg die we hebben afgelegd was het zo ontzettend waard. Ik werk nu met een aantal nieuwe collega's op een project, de meerderheid kinderloos en dan weet je dat het een keer gaat komen: het moeilijke gesprek. Deze collega's bleken bewust kinderloos. Wat was ik blij voor hen! Tijdens de uitzichtloze tijden van onze behandelingen heb ik het wel eens gewenst; gelukkig zijn zonder kinderen. Mijn hart kon het niet accepteren.
Eerlijk.. Er zou geen verschil moeten zijn, de wens voor een 1e,2e 3e is hetzelfde, de liefde voor het ene kind staat los van de wens van een ander. Heb vriendin en kennissen aan beide kanten 1 is ongewenst kinderloos, ze gaan voor adoptie, maar het breekt hun op Andere is een stel dat 4 jaar bezig is voor de 2e, terwijl de 1e een kadootje was waar ze met 32 wkn zwanger achter kwamen. Maar het verdriet is net zo groot..