Hoi meiden, Hier even mijn verhaal.. 4 weken geleden ben ik bevallen van ons zoontje. Hij is prachtig en helemaal geweldig. Bij de geboorte was hij 10 pond en 57 cm. Het was een enorme zware bevalling die maandag om 18:00 is begonnen en op donderdag 22:06 is ons zoontje geboren. Ik had een 'ongewillige" baarmoeder (geen normale weeën) Mijn zoontje zat klem is met de vacuüm gekomen en heeft een zenuw gescheurd in zijn nekje heeft een erbse parese armpje daar door. (ik denk wel dat het weer helemaal goed komt) Verder heb ik twee ruggeprikken gehad morfine en zo'n prik in mijn been. Mijn verhaal wil ik hier nog wel neerzetten... Maar nu eerst de vraag. In hoeverre kun je kiezen voor een keizersnede?? Het is wel duidelijk dat deze bevalling een keizersnede had moeten worden. Maar we krijgen nog een nagesprek. Alleen ik ben zo bang geworden dat ik echt nooit meer zo wil bevallen. Of überhaupt natuurlijk wil bevallen. Ben echt bang geworden en durf echt niet meer. Maar mijn kinderwens is er natuurlijk nog wel. Mijn herstel was nu ook erg lang. Ben er nog steeds niet helemaal. Heb nu de eerste twee weken mijn kindje ook niet kunnen verzorgen en de derde week met hulp. De nachten doe ik nog steeds niet. Ik weet dat een keizersnede niet alles is dus dat hoef ik niet te horen. Maar dit wil ik nooit meer. Ik ben bang en durf echt niet meer. Over een paar weekjes heb ik een nagesprek met de gyn. Ook over de toekomst. Ik wil vragen of ik met een volgende zwangerschap met een geplande ks mag bevallen. Hoe schatten jullie mijn kansen? Liefs
Je bent pas 4 wk geleden bevallen, dus over het herstel op iets langer temijn kun je nou eigenlijk nog niks zeggen. 4 weken is voor 9 maanden zwangeren en zo'n bevalling echt kort hoor! Ik kan me heel goed voorstellen dat je een dubbel of misschien zelfs naar gevoel hebt overgehouden aan je bevalling. Hier is een hele snelle bevalling van alleen een paar uren persweeenstorm geindigd in een spoedkeizersnede. Door de "dubbele" bevalling ging het herstel ook niet heel snel. Ruim een jaar heb ik echt last gehad met het verwerken (is uiteindelijk onder algehele narcose gedaan, dus heb de geboorte gemist). Als ik er nog aan denk... Ik hoop echt dat je veel uit het nagesprek kan halen en dat ze veel kunnen ophelderen voor je! Uit angst deze bevalling / geboorte ook niet mee te kunnen maken zou ik ook bijna zeggen; plan maar een ks! Maarja...ik zou zo graag die natte warme baby in mijn armen krijgen. Ik vind het doodeng en krijg gelukkig extra en goede begeleiding van mijn vk. Heel verhaal geworden, sorry! Ik begrijp je in elk geval heel goed en hoop echt dat je er vrede mee kan sluiten en vooral dat je kleintje er weer 100% bovenop komt, dat blijft het belangrijkste. Elmo
Tja.. dat is ook zo. Maar ik kreeg de kleine niet op mijn buik hij werd gelijk mee genomen. Had een apgar score van 5 waarom?? Weet ik niet?? Moet ik nog vragen. En zelf ben ik weg gevallen na de bevalling dus heb het eerste uur niet mee gekregen na de bevalling. Na allemaal verschillende infusen was ik er weer een beetje. Er was gewoon niks moois aan mijn bevalling. En ons zoontje is ook niet gezond ter wereld gekomen. En er komt ook nog bij dat mijn man het zo traumatisch vond dat hij het ook niet meer wil. Dus tja het herstel weet ik. Wat jij hebt meegemaakt lijkt me ook verschrikkelijk. Tja een bevalling zoals ik hier wel eens lees op het forum wil ik heel graag en weet ook dat het met een tweede heel anders kan gaan. Maar de angst kom ik daar ooit overheen? Ik kan tegen die tijd altijd nog anders besluiten. Maar als hij nu zou zeggen dat een geplande keizersnede mogelijk is zou er wel een last van mijn schouders vallen. Wel fijn dat je zo goed begeleid wordt door de vk. Mijn vk was ook helemaal niet te spreken over de gang van zaken in het ziekenhuis. Ze zei ook dat als ik weer zwanger zou worden dat ze een plan zouden maken met een tot hier en niet verder maar wat dat nou precies betekend?
Nada, Sorry als ik de indruk heb gewekt dat het allemaal wel meevalt en dat je het "tenminste zelf hebt mogen doen". Als ik het zo lees had het zeker een ks moeten worden! Verdriet, angst, boosheid, teleurstelling, vraagtekens: je hebt op allemaal recht hoor! Het is ronduit vreselijk als je zo'n ervaring krijgt van iets waarvan je vooraf had gehoopt dat het je mooiste dag zou zijn! Ze nemen je uk mee, je hebt geen idee wat er allemaal gebeurd. Ik snap je echt heel goed! Ik denk en hoop dat het gesprek veel op zal helderen. Is het een idee als je je vk vraagt om met je mee te gaan? Deze keer heb ik in overleg met mijn vk het voorgesprek m.b.t. de overdracht naar gyn al rond de 30-32 wk. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Mijn man had ook een flink trauma van de bevalling...was mij en de kleine met een knip in de vingers kwijt geweest. Ook hier letten ze erg goed op. Wel heb ik echt gemerkt dat tijd, heeeeel veeeeeel tijd, nodig is om dit allemaal te verwerken hoor! Neem je tijd en als je over een paar weken / maanden nog eens lekker wilt janken om alles wat er is gebeurd dan mag dat! Elmo
Ach lieverd, wat een nachtmerrie! Ik had het zelf geschreven kunnen hebben, de bevalling van mijn zoontje in 2006 was ook een bevalling die verschrikkelijk zwaar en traumatisch was. Om een lang verhaal kort te maken, het heeft 72 uur geduurd, kreeg pas na 64 uur de ruggenprik wegens "protocol" in het ziekenhuis. Ons ventje is uiteindelijk ook met een vacuum pomp geboren en helaas ook niet (helemaal) gezond. Ook bij hem een zwaar beschadigde nekspier waardoor hij nu bijna drie jaar later nog steeds fysiotherapie heeft. Bij de zwangerschap van mijn dochtertje zag ik ook verschrikkelijk tegen een natuurlijke bevalling op, niet eens zo zeer voor de pijn maar meer omdat ik zó bang was dat als het niet soepel zou gaan ook dit kindje iets zou mankeren. Helaas was dat geen reden in ons (niuewe) ziekenhuis om bij voorbaat al voor een keizersnede te mogen "kiezen". :x Ik moets het simpelweg eerst zelf proberen, wèl was genoteerd dat ik deze keer meteen de ruggenprik moest krijgen wanneer ik er om vroeg. Yeah right. Nu wilde het lot dat onze kleine meid op het allerlaatste moment besloot om in een stuit te gaan liggen.......en toen mocht ik Godzijdank wèl kiezen voor de ks. En ik heb er geen moment spijt van. Ze is helemaal gaaf en gezond ter wereld gekomen en geen zorgen zoals bij ons ventje. Het herstel van de ks vond ik bovendien erg meevallen, na een week was ik echt weer goed op de been.
Hoi Nada, Ik heb ook zo'n soort gelijke bevalling gehad. Mijn dochter was wel geen 10 pond en 57 cm maar kwam ook klem te liggen en is ook geboren met een schouderdystocie (erpse amrese)maar bij mijn dochtertje is het helemaal goed gekomen en heeft er niks aan overgehouden, gelukkig! Inmiddels ben ik zwanger van mijn derde en mijn nu jongeste dochtertje is met een geplande ks ter wereld gekomen en dit kindje zal het ook zo gaan. Voor ons was de bevalling ook erg traumatisch en is de kans op herhaling te groot. Ik denk dat dat bij jou ook het geval zal zijn maar dat zal besproken worden in het nagesprek. Dat was bij mij het geval, weet natuurlijk niet of dat bij jou ook zo zal zijn. Het herstel zal zeker wel lang duren hoor eht is niet niks wat je heb meegemaakt! ik had een bijna totaal ruptuur en duurde het herstel ook wel langer maar ook logisch. Nog gefeliciteerd met je zoontje!
Ik denk dat je de volgende keer kan worden doorverwezen naar een gyneacoloog i.p.v de verloskundige,zodat die de ligging etc. van het kindje goed in de gaten kan houden. die kan ook beter beoordelen wat er bij je volgende bevalling gaat gebeuren. En misschien moet je het eerst zelf proberen,maar gaan ze wel veel sneller over tot een keizersnede. Bevallen blijft een hel,hoop dat je angst over een paar maanden een beetje zakt!
hier ook een soortgelijke traumabevalling gehad (en zoals je ziet nu weer zwanger) in het nagesprek gaf de gyn zelf aan dat er fouten gemaakt zijn en boodt haar excuses aan. ik heb toen op papier laten zetten dat bij een nieuwe bevalling ik geen kunstgrepen wil (zoals de vacuum of tang) maar dat 'als blijkt dat het niet voorspoedig loopt' het direct een ks wordt. Nu ik voor de tweede keer zwanger ben was ik bang dat ik mischien tegen de bevalling erg in paniek zou raken en daardoor dus de bevalling tegenhield. ik heb nu wel de keuze om een ks te kiezen als ik echt in paniek ga raken. ook ik hoop gewoon normaal te bevallen maar ben wel blij dat ik deze keuze heb vastgelegd.
Elmo.. ik lees zo even je verhaal nog een keer en ik had een beetje verkeerd opgevat. Sorry hormonen en emoties gooi ik het maar op. Het verwerken zal wel tijd kosten. En huilen doe ik ook nog wel eens. En die boosheid natuurlijk. Ik zei alrijd dat ik snel kindjes na elkaar wilde.. nou daar ben ik wel even op terug gekomen. Kan me nu niet voorstellen dat ik ooit weer natuurlijk zou durven bevallen. En daardoor dus ook niet zwanger zou durven worden. Heb meerdere malen per week nachtmerries over dat mijn kleine tweeling is en dat er nog een baby in mijn buik zit en dat soort dingen. Bedankt voor jullie lieve reacties.. Nikki.. Klinkt ook niet erg fijn nee! Wij krijgen nu ook fysiotherapie. Ik heb er zelf wel een goed gevoel bij. Maandag komt ze weer en dan gaan we gericht kijken hoe we hem kunnen helpen. Komt het bij jouw kereltje wel weer helemaal goed? Een keizersnede was voor ons mannetje ook het beste geweest. En voor mij ook. En dit was mijn eerste kindje dus grote kans dat de tweede nog groter wordt. Maar voor jou dus geen keuze.. Sylvia.. wat fijn dat je dochter er niks aan over heeft gehouden. Bij jou dus wel de "keuze" voor een ks. Ik hoop ook dat hij mij dit voorsteld voor de toekomst. Ik moet er niet aandenken dat dit ooit weer gebeurd. Ik had geen ruptuur alleen een flinke knip. Die later nog ging ontsteken. Maar mijn Hb wilde niet stijgen dus kon niet lopen de eerste 1,5 week en daarna langzaam aan eens wat kleine dingen. Mamamadelon.. ik hoop natuurlijk ook dat de angst zakt. Maar ik ken mezelf wel een beetje. Ik ben vrij hard maar heb het idee dat ik dit nooit ga vergeten. Maar die pijn tja was verschrikkelijk. maar daar kom ik wel overheen. Maar de angst dat er wat met je kleine gebeurd ik denk niet dat ik die ooit kwijt raak. Liefs Nada
Johana.. dat lijkt me ook wel fijn. Zodra je in paniek raakt mogen kiezen voor ks. Ik ben heel benieuwd wat de gyn bij mij gaat voorstellen.
Mijn hemel meis, wat een verschrikking zeg ! Ik kan me voorstellen dat je dit nooit meer wil natuurlijk!! Wel raar dat er van te voren niet ingeschat kon worden dat je kleine mannetje zo flink zou zijn! Dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren! Hoewel gynaecologen niet gek zijn op geplande keizersnedes (wat ik begrepen heb dan he), vind ik dat het jouw goed RECHT is daar voor een volgende keer om te vragen! Wat jij hebt meegemaakt zou niemand mogen meemaken en mag zeker niet nog eens gebeuren. Voor een volgende keer, gewoon flink op je strepen staan als je perse een kz wil hoor en laat je niet uit het veld slaan. Ik hoop dat het met jou en je zoontje helemaal goed komt en dat je, ondanks alles, toch nog kan genieten van je ventje, want je hebt het toch super goed gedaan! Petje af hoor!
Ik dacht er de eerste 4 maanden na mijn bevalling net zo over als jij, alleen heb ik een keizersnede gehad......... nu, bijna 9 maanden verder zou ik eigenlijk wel een tweede willen . Het belangrijkste is dat je tijdens een volgende zwangerschap heel goed begeleid wordt, in mijn dossiers staat mijn angst voor een volgende zwangerschap ook.
Kan je niet beter in plaats van een geplande keizersnede vragen om groeiecho's en dan eerder laten inleiden? (eerder en dus kleiner) Ik voelde zelf al dat onze Dean te groot voor me zou zijn en heb me laten inleiden (in combinatie met extreem veel vocht en chronische ziekte dat wel) hij was maar 4160 gram met 38 weken en 52 cm aangezien zijn suikers ook niet goed waren heeft hij in couveuze moeten liggen hij had ook makkelijk kunnen groeien tot 10-11 pond als ik door had gelopen ermee, en geloof me ze wilden me echt niet graag inleiden maar op den duur heb ik op mijn eigen " buikgevoel" vertrouwd en was nu al compleet ingescheurd dus was echt genoeg voor me.. Ze zeiden ook achteraf dat als ik de natuur zijn gang had laten gaan en niet had ingeleid dat het hoogstwaarschijnlijk een KS was geworden, bij de tweede heb ik me ook weer in laten leiden alleen voelde ik al dat zij wat kleiner was dus is een weekje later gebeurd (maar goed had ook al 4-5 cm ontsluiting en 8 weken voorweeen dus daar hebben ze ook rekening mee gehouden) bij de eerste had ik ook 8 weken voorweeen (elke nacht) mijn lichaam kan net dat stapje niet maken naar echt bevallen blijkbaar.. Met goede groeiecho's kunnen ze het best goed in de gaten houden, bij de VK hadden ze er geen kaas van gegeten (zoals gewoonlijk) en zaten ze er langs met hun groeiecho's) maar in het ziekenhuis ook maar 100 gram verschil en bij de eerste ook)
onze dochter is in 2007 ook geboren met vacuum en veel trek werk... toen het hoofdje er eenmaal was wilde de schoudertjes niet, schouderdystocie, hierdoor ook erpse parese opgelopen. met de 6 weken controle gaf de gyn aan nooooit meer een vaginale bevalling bij mij te doen. de kans was groter dan 90% dat het weer gebeurde bij een volgende ook al was hij kleiner dan mijn dochtertje met 4320gram en brede schoudertjes. de eerste week zijn we begonnen met 3 x per week fysio en oefeningen na iedere voeding om geen contracturen te krijgen en de zenuwen te prikkelen, we zijn met 3 maanden in heerlen geweest bij de neurochirurg maar hij vertelde omdat ze nu alleen haar handje beweegde de¨prognose er slecht was en wilde haar op de lijst zetten voor de operatie, wij wilde dit nog niet en wilde nog een maand wachten, uiteindelijk heeft hij hiermee ingestemd en 1,5 week na deze afspraak begon ze haar armpje te bewegen. nu, ruim 2 jaar later is het voor andere niet te zien dat ze dit had met de geboorte, dus wat betreft erpse parese..oefenen, oefenen en oefenen , volgens neurochirurg is dat waarschijnlijk haar "redding" geweest ik heb lang geroepen liever geen keisersnee maar na al die tijd en energie die we in de revalidatie hebben gestoken zien we dat we dat nooit meer mee willen maken, liever ik wat meer in de kreukels na de bevalling dat de baby. inmiddels ben ik 12 weken zwanger van nr 2 en eerste gesprek bij gyn gehad, geplande keisersnee met 39 weken. gyn wilde dit nooit meer doen, groeiecho´s gaven geen garantie, zelfs de verloskundige wilde nooit meer bij zo´n bevalling zijn. het onbezorgde zwnagerschap/geboorte is wel voorbij maar wil er niet zo bij stil staan en genieten van deze zwangerschap. ik denk dat de gyn bij jou ook aangeeft om volgende keer een ks te doen, je kunt dit in iedergeval wel aangeven. de gyn die de bevalling heeft gedaan weet hoe "hard" hij heeft moeten werken/trekken. het scheeld dat je er nog even kunt laten bezinken voor dat het weer zover is.
Hier nog een moeder met een erpse parese kindje. Ons mannetje zat klem onderweg die kwam met arm en al er tegelijk uit. Ons was verteld dat hij nooit zijn armpje zou kunnen gebruiken nou met fysio is hij langzaam aan gaan bewegen. Hij is nu bijna 5 jaar en hij doet echt werkelijk alles ermee, je zult altijd zien dat hij zo armpje heeft door een spiertje in zijn schouder die gebroken is daardoor steekt zijn ene schouder iets meer uit dan de ander met bepaalde bewegingen, maar hij doet er werkelijk alles mee, dus daar zijn we heel happy mee, dus met erpse parese komt het 9 van de 10 keer weer helemaal goed meis. Wat betreft de bevallingen, ik moest de 2e keer in het ziekenhuis bevallen ze hebben mij met 38 weken ingeleid omdat ze nooit erachter zijn gekomen waarom meneer er zo uit kwam. 1,5uur later kwam meneertje er gezond en wel uit. Derde keer ben ik thuis bevallen ook weer van een gezond en wel kindje, dus het kan wel op de normale manier. Ik heb bij de vk aangegeven dat ik angst had voor de bevalling van de kleine bij de 2e en dat ik liever ingeleid zou worden bla bla. En zij heeft er een medische indicatie gewoon van gemaakt, dat vond ik wel heel fijn! En durfde het de 3e keer thuis aan!