Herkenbaar hoor. Wij hebben een dochter en nu 29 weken zwanger van baby nr 2. Wilde dolgraag weer een meisje. Maar het is toch echt een jongen. Ben inmiddels al wat meer aan het idee gewend, maar kan me nog steeds overvallen dat er straks een jongen komt.. Ik heb er toen een topic over geopend toen ik net wist dat het een jongen was. Staat ook hier onder Zwangerschaps, genaamd ‘We krijgen een jongen (HELP?!)’
Het valt mij op dit forum ook op dat er regelmatig een voorkeur is. En dat is bijna altijd voor een meisje en maar heel zelden voor een jongen. Alleen als iemand al een meisje heeft willen ze nog wel een jongen. Misschien komt het omdat een meisje als vrouw gevoelsmatiger dichterbij je staat? Omdat het bekend is (je was immers zelf ooit een meisje)? Ook lees ik over beide geslachten heel veel vooroordelen. Met meisjes kan je lekker tutten, ze houden van roze en strikken en ze zijn rustig en lief en jongens zijn druktemakers etc. In de praktijk heb ik gezien dat karakter en persoonlijkheid (en ook dat van de ouders!) zoveel meer invloed hebben dan het geslacht.
Ja precies dat.. inderdaad omdat het misschien dichterbij ons staat maar karakter en hoe je de band creëert tussen jou en je kind bepaald uiteindelijk hoe sterk die band is en dat heeft, lijkt mij, niks met het geslacht te maken... Ik heb twee zussen en zij waren beiden geen meisje meisje, ik daarin tegen wel maar een meisje betekent inderdaad niet meteen strikjes, roze etc...
Dit denk ik ook ja. Voor mezelf sprekend had ik niet echt een voorkeur, maar een jongen leek me wel spannender. Voor mijn gevoel weet ik bij een meisje beter wat ze nodig hebben. Een jongen is "nieuw". Bij een man denk ik daarom ook dat het zo vaak andersom is. Ik lees dus juist vaak dat als moeders een jongen hebben ze een tweede jongen prima vinden, gewoon omdat ze dan weten hoe het werkt.
Ik denk ook dat het komt omdat je ‘weet hoe het is’ omdat je er zelf immers 1 bent. Mensen kiezen vaak liever voor iets bekends dan onbekend. Ik had geen voorkeur, echt niet. Het geslacht voor mij was irrelevant, want een piemel of een vagina heeft de rest van de bevolking ook Maar ik was/ben zo benieuwd naar het kindje zelf, de unieke ziel, hij/zij is gewoon anders dan iedereen! op de wereld. Hoe gaaf is dat?
Met mijn eerste zwangerschap wisten we niet wat het geslacht was. Ik was er 100 procent van overtuigd dat het een jongen zou zijn. Met de bevalling wilde ik dat mijn man mij zou vertellen wat het geslacht zou zijn. En dat was een meid. Voor mij was het heel erg schakelen. Ik ben zelf geen meisje-meisje, maar meer een jongens moeder (dacht ik). Daarna met spoed naar de OK gebracht en ben door weinig contact na de bevalling en ritje naar de OK (waarschijnlijk) in een postnatale depressie beland. Waar ik ook aan twijfelde was of het geslacht er ook mee te maken zou hebben. Nu hebben we ervoor gekozen om het geslacht wel te weten om dat in ieder geval uit te sluiten dat het misschien daar ook aan gelegen zou hebben. En we misschien toch wel een lichte voorkeur zouden hebben voor nog een meid.. De jongetjes uit onze naaste omgeving zijn zo druk, vechten en slopen alles (Ook snap ik dat dat helemaal niet het geval hoeft te zijn). Wij zijn toch wel opgelucht dat we binnekort er een meid bijkrijgen, maar weet zeker dat als het een jongen zou zijn, wij net zo blij waren geweest als we aan het idee gewend zouden zijn.
Dat is ook echt helemaal waar! Eerlijk gezegd leek een meisje mij ook leuk maar nu ik eenmaal een zoontje heb zou Heftig zo’n depressie.. maar goed dat jullie nu vast het geslacht weten en hopelijk zit je straks wel meteen op een roze wolk Het is inderdaad maar net wat je om je heen ziet.. ik ken mensen die een super drukke kids hebben maar dat komt ook door de opvoeding en ik ken ook andere jongens die super rustig en chill zijn je gewoon rustig aan tafel willen tekenen etc.. Uiteindelijk is het je kind en of dat nou een jongen of meisje is maakt dan niet meer uit
Ik had al een meisje en hoopte op de 2de op een jongen! Bij de echo bleek het een meisje wat ik zelf ook al dacht... Uiteindelijk vond ik het allemaal veel praktischer met spulletjes en ben ik dolblij met mijn 2 meiden. Mocht er nou gegarandeerd worden dat de 3de een jongen wordt zou ik het nog wel overwegen. Hahahah Nee hoor blij met mijn meiden.
Ik snap je. Ik had echt de voorkeur voor nog een meisje. Ik kan niet helemaal uitleggen wat ik voelde toen bleek dat het een jongen wordt nu. Ik voelde geen teleurstelling maar misschien is het wat jij zegt; wennen aan het idee. Maar dat duurt nu wel al best lang en ik heb het ook wel eens met kleertjes kopen. Terwijl ik de dag erna weer dolblij van binnen ben omdat ik het nu van beide mag meemaken. Ik snap mezelf niet helemaal. Zeker omdat ik jaren in de MMM heb gelopen zonder resultaat en me nu gelukkig mag prijzen met 2 natuurlijke zwangerschappen. Misschien is het voor mij gewoon het onbekende? Of het praktische. Ik heb nog zoveel leuke babykleertjes van mijn dochter
wat herkenbaar! ik ben zwanger van mijn 4e kindje, een jongetje. Heb al 3 meiden, moest heel erg aan het idee wennen en ben zo ontzettend benieuwd hoe het zal zijn straks
Toen ik zwanger was hoopte ik op een jongen. Ik kreeg een jongen. Overigens was ik niet minder blij geweest met een meid. Nu zijn we bezig met een tweede en natuurlijk hoop ik nu op een meid. Een koningskoppel. Maar wat zal ik het ook weer leuk vinden mochten we nog een zoon krijgen. Ik vind mezelf wel een jongensmama. Daarbij vind ik jongens babykleding veel leuker. Jongetjes zijn lief. Lekker tegen hun moeder aan plakken !
Toen ik zwanger was van de eerste had ik een lichte voorkeur voor een jongen. Leek me erg leuk om eerst een jongen te mogen krijgen & daarna een meisje. Ons eerste kindje was een meisje & wat ben ik dolgelukkig met haar. Inmiddels zwanger mogen zijn van een 2e kindje. En nu juist een lichte voorkeur voor een meisje. Denk meer doordat we al ervaring met een meisje hebben. En jongen nog onbekend is. Al is een jongen ook heel erg welkom.
Ik heb geen voorkeur. Vind dat ook vrij naïef. Mijn stiefdochters zijn totaal verschillend, de een is rustig en dromerig, de ander behoorlijk pittig de een houdt van avontuur en dieren, de ander van meidendingen. Ik ben zelf ook geen meisjesmeisje, terwijl mijn broertje vroeger van verkleden hield en met poppen spelen. Ieder kind is uniek en geslacht zegt vrij weinig naar mijn idee.
Ik wilde graag een meisje, maar niet alleen een meisje. Ik voel mij gezegend dat ik straks beiden mag ervaren. Ik vind het leuk voor de jongens dat ze beiden jongen zijn omdat ze zo dicht op elkaar zitten. Hopelijk kunnen ze straks lekker samen ravotten. Het zijn wel 2 totaal verschillende jongens. De 1 is echt een wilde bras en de ander wil het liefste telkens gewassen worden tijdens het spelen in de zandbak, is heel geordend, kan uren rustig aan tafel spelen en is verliefd op de kleur roze.
Ik wilde wel graag een meisje, omdat ik zelf ook echt een meisje meisje was (en ben) ook al heb ik altijd wel stiekem geweten dat ik een zoontje zou krijgen. Nu snap ik echt niets van mezelf dat ik überhaupt ooit dacht dat een meisje leuker zou zijn... mijn zoontje is echt de allerleukste en nu al echt een mama's kindje. Wat hierboven ook gezegd werd, het is een echte plakker. Lekker knuffelen (al kunnen meisjes dat vast ook heel goed!) Het geslacht van een 2e maakt me dan ook echt helemaal niet uit, al zou een broertje voor hem misschien leuker zijn.
Bij de eerste 100% zeker dat het een meisje was. En bij de bevalling bleek dit inderdaad te kloppen. Nu niet echt een gevoel en het maakt mij niets uit. Alleen toen ik laatst het zoontje van een collega alles zag slopen, mijn dochtertje pijn doen en rondjes zag rennen dacht ik wel even: laten we alsjeblieft een meisje krijgen Nu ligt dat natuurlijk aan dat mannetje zijn karakter en is zijn opvoeding anders dan wij het zouden doen. Dus na dat weer even gerelativeerd te hebben kan het me weer niets schelen. Ben zo benieuwd!
Na een eerste dochter hoopte ik stiekem heel hard dat de tweede ook een dochter zou zijn. Het leek me zó leek om al die schattige kleertjes die #1 zo kort had aangehad weer bij een dochter aan te kunnen trekken. Je bent niet teleurgesteld om een zoon, maar verheugd je op een meisje. Dat zijn echt 2 heel verschillende dingen en ik vind het jammer dat veel mensen dat onderscheid niet kunnen maken als het over dit onderwerp gaat. De tweede was overigens een jongen, en ik ben superblij met hem, gewoon om wie hij is. En als ik al die schattige meisjeskleertjes weer zie hoop ik toch wel dat er ooit nog eens een dochter komt om ze weer bij aan te trekken.
Ik voelde me juist geen jongens moeder, toen mijn zoon geboren werd echt op mijn gevoel gelet en het maakte echt geen verschil, nee het voelde gewoon als mijn kind. Mocht jij een meisje krijgen zou dat ook gewoon kunnen
Ja weet ik. Bij de eerste jongen moest ik ook even schakelen. We hadden zo op een meisje gerekend dat hij drie dagen naamloos was. En nu wil ik niet meer anders. Maar een kind is een kind en geslacht is tegenwoordig ook maar relatief.