Laatst had ik mijn oom aan de telefoon en die zei dat ik maar weer eens langs moest komen. Nu ben ik ook schandalig lang niet bij hem geweest, maar hij woont ook aan de andere kant van het land. Als ik dus langsga, blijf ik slapen. Of tenminste, dat vind ik ook wel leuk. Maar nu liet hij dus een beetje doorschemeren dat hij het dan niet zo zag zitten dat ik mijn oudste meeneem. "Voordat hij op de muren gaat tekenen". :x Ok, mijn zoontje is nogal een wervelwind. En ja, hij heeft ook wel eens bij mijn nicht (de dochter van mijn oom) in een onbewaakt ogenblik een kras in een boek gezet. Maar ja, dat is een kind. Nu is mijn oom nogal trots op zijn huis en altijd erin bezig, dus ik begrijp wel dat hij daar dan bang om kan zijn. Maar eigenlijk werd ik er best verdrietig van. Ik bedoel, mijn zoontje is ook gewoon een heel lief en leuk kind. Niet alleen een lastpak die op de muren tekent. Wat hij overigens nog nooit heeft gedaan, maar goed. Overigens bedacht ik me na dat telefoongesprek dat ik sinds dat boek-kras-incident ook niet meer bij mijn nicht ben geweest. Misschien een beetje toevallig, maar zij heeft me niet meer uitgenodigd. Ze komt wel bij mij, maar toch. Ik krijg helemaal het gevoel alsof sommige mensen (ja, toevallig met alleen dochters die netjes aan tafel zitten en altijd alles opruimen enzo) niet op mij en mijn zoontjes zitten te wachten. Dat vind ik gewoon echt niet leuk. Nu kan je denken: laat die familieleden lekker in hun sop gaar koken, maar ik heb al zo weinig familie en verder ben ik wel op ze gesteld, dus dat is geen optie. Maar leuk is het niet. Herkennen andere jongensmama's dit?
Dat is idd niet leuk!! Mijn zoontje heeft veel energie en houdt iedereen wel bezig. Tot nu toe nog niet meegemaakt wat jij nu meemaakt maar vind het ook echt niet leuk
kom op een kras in een boek zetten het is een kind!!! En om nu gelijk te zeggen dat je zoon op muren tekend is onzin... Mijn zoon is ook een wevelwind en doet alles door elkaar heen en ook net als vandaag waren we aan het vingerverven en de hele tafel en vloer zat onder nou en doekje en poetsen maar maar hij liep wel na onze witte muur maar deed er niets verders mee hij pakte allee een potlood hahaha (schrok wel hoor) maar je oom zeg nu wel iets terwijl die het kind niet eens goed kent dus vind thet een beetje een vooroordeel en eigelijk heel respectloos... ik zou een keer als ik jou was met je nichtje afspreken bij haar thuis ipv bij jou thuis misschien leert ze de andere kant van je zoon dan kennen... En omdat je best wel op je fam gesteld ben vindt ik het toch raar dat je nichtje tegen je oom loop te babbelen over jou zoon... ik zelf was niet eens na je oom toegegaan als ze al vooroordelen hebben me zoon niet welkom ik ook niet hoe klein de fam ook is... ik heb ook een kleine fam maar dan maar nog kleiner hoor ben er heel makkelijk in namelijk,....
Als mijn kind bij iemand niet welkom zou zijn, dan zou ik daar niet eens meer op bezoek willen gaan! Kom op nou... Het mag dan wel je oom zijn, maar als moeder zijnde moet jij het voor je zoon opnemen... Niet over he heen laten lopen en er gewoon wat zeggen...! Mocht er iets kapot gaan dan ben je er altijd nog voor verzekerd..
Als jij bereid bent naar de andere kant van het land te reizen om je oom te bezoeken, dan vind ik het belachelijk dat hij zoiets DURFT te zeggen.. Maar je moet het zelf weten!
Ik vind het belachelijk...en als moeder van een jongen en een meisje kan ik je vertellen dat mijn dochtertje veel vaker op iets heeft getekend en dingen kapot heeft gemaakt dan mijn zoontje. Als mijn kinderen ergens niet welkom zijn, dan ga ik ook niet hoor.
Ik heb geen zoon, maar ik vind het ook belachelijk... Hoe moeilijk ik het ook zou vinden, ik zou dan ook laten weten dat als mijn zoon niet welkom is, ik zelf helaas ook niet zal komen, omdat ik me dan ook niet welkom voel. Wat anderen al zeggen, het is een kind en als er echt iets beschadigd raakt, dan ben je verzekerd.
Als mijn kind niet welkom is, kom ik ook niet...Zo voel ik het zelf en als dat ook jouw gevoel is zou ik het gewoon uitspreken naar je oom.
Jullie hebben helemaal gelijk. Ik heb ook wel tegen hem gezegd dat mijn zoontje nog nooit op de muren getekend heeft en dat ik niet zonder hem zou komen. Dat begrijpt hij ook wel, maar het deed mij gewoon al pijn dat hij het überhaupt zei. Nu was ik zelf als kind ook wel een brokkenpiloot, dus ik ben ook wel eens bang dat mijn zoontje iets stuk maakt. Maar dat valt dus eigenlijk wel mee. Eerlijk gezegd heb ik ook geen zin meer om te komen. Dan zit ik toch niet lekker. Overigens kent mijn nicht mijn zoontje wel goed. Ik denk dat in haar geval ook meer het probleem bij haar man ligt. Zij zijn hun huis helemaal aan het verbouwen en hij is als de dood dat er iets stuk gaat, wat er nu net zo mooi uitziet. Ik vind het gewoon een beetje lullig en ook nogal onbeleefd dat wij daar nooit worden uitgenodigd. Zelfs niet op verjaardagen. Terwijl mijn nicht een van mijn beste vriendinnen is. Maar goed, dat wordt nu ook wel minder.
ik denk dat men in het algemeen echt niets tegen kinderen heeft, maar tegen de ouders die(in hun eigen mening) niet goed genoeg op hun kinderen letten,misschien bedoelde je oom dat jij beter moest op letten wat je zoon doet? ik zou wel iets ertegen zeggen wanneer dat 'krasje in het boek' zo overdreven genoemd was.want dat is niet leuk. als je dit keer niet gaat ziet je oom misschien in dat het geen goed idee was om zo over je zoon te praten? ik herken het wel dat meisjes moeders vaak niet echt snappen hoe een jongen is. maar je hebt ook van die meisjes die 2 keer zoveel drukker zijn. of helemaal nooit zonder constante aandacht kunnen.
Hij zei niks over die kras in het boek hoor, maar ik gaf dat meer als voorbeeld. Ik denk dat het meer komt doordat hij mijn zoontje nooit ziet. Tot een half jaar geleden was "het probleem" met mijn zoontje dat hij - bij wijze van spreken - fysiek een jaar voorliep op z'n mentale toestand. Hij liep bijvoorbeeld met tien maanden en rende en sprong meteen, maar begreep het woord 'nee' niet. En hij is/was razendsnel. En als een kind dan nog niet goed begrijpt wat wel en niet mag, gebeurt er wel eens een ongelukje. Ik heb nu eenmaal geen ogen in m'n rug. (Zo zat ik eens in de H&M 5 sec niet op z'n nek - ik keek even in het rek - had hij de roltrap stilgezet... In een impuls op de rode knop gedrukt.) Maar intussen is hij bijna vier en hebben we dat soort problemen niet meer. Hij snapt nu wel dat hij niet meteen op dat soort impulsen moet reageren. En ik let dus juist altijd erg goed op. Tot vervelens toe, voor hem dan.
Je hoeft je niet te verdedigen, het is een kind en kinderen moeten gewoonweg leren wat wel en niet mag. Die oom zou ik tegen zeggen, kom maar hierheen en wat is dat voor belachelijks dat jij niet op verjaardag mag bij je nicht/goede vriendin.. echt heel raar , dit is nu precies waar als het dan toch een x fout zou gaan er verzekeringen zijn.
Dank je, mimi83! Ik ben het wel met je eens. Mijn oom is ook nogal bot, soms. Bovendien is hij niet eens op kraamvisite geweest voor de jongste. En die is alweer 1. Wat betreft verjaardagen: ik weet ook niet zeker of het met mijn kinderen te maken heeft, dat we niet worden uitgenodigd. In het algemeen houdt de man van mijn nicht niet zo van mensen. Maar ik heb nu dan ook besloten dat ik geen cadeautjes meer koop, ook niet voor haar kinderen. Ik pak elke keer uit, en word niet eens uitgenodigd voor een taartje. Andersom krijgen mijn kinderen een cadeautje van de Action van 3 euro. Ik lijk wel gek. (En zij zijn degenen met een huis van 7 ton.)
Ik snap dat je op dat moment niet wist wat je hier mee moest, maar ik zou hier achteraf heel hard om moeten lachen W.b.t. je familie, missschien bespreekbaar maken? Ook tegenover je nicht? Nu ga je zelf invullen waarom je niet uigenodigd wordt, misschien ligt het inderdaad helemaal niet aan jou en je kinderen!! Ik zou inderdaad ook geen cadeautjes meer kopen, als ik niet uitgenodigd werd. Ik hoop dat je oom nu wel door heeft dat het niet zo'n leuke opmerking was. Ik zou me in ieder geval niet welkom voelen als mijn kindje niet mee mocht. Ik heb dan wel een zoontje, maar die kan nog niet zo veel brokken maken met 11 weken. Maar wie weet..
wat vervelend...ik moet zeggen dat de jongens die ik hier over de vloer krijg fysiek een stuk drukker zijn dan de meisjes. Ze rennen meer binnen en spelen lekker mannelijk met alles. Maar ze zijn net zo welkom als hun zusjes hoor...die jongens spelen wel weer makkelijker samen en krijg je niet dat bazige gedoe wat ik van mijn dochter weer herken. maar als ik het gevoel zou krijgen dat mijn kinderen ergens eigenlijk niet gewenst zijn zou dat voor mij wel een probleem zijn.
@mamavandaan1: ja, ik zou het inderdaad vooral met mijn nicht wel bespreekbaar moeten maken. Ik weet niet of het echt vanwege mijn zoontje is dat we niet uitgenodigd worden. Het loopt namelijk ook vaak gewoon zo dat zij bij mij komt. Maar dat niet uitnodigen voor verjaardagen: ik vind het idd wel best, maar dan ook geen cadeaus meer. Het is trouwens iets dat ik wel vaker heb gemerkt hoor. Dat mensen een beetje zenuwachtig worden van mijn rouwdouwer. Maar mijn oom zei gewoon letterlijk: "Dan neem je K toch niet mee hè?". Dat is voor mij hetzelfde als vragen of ik mijn arm thuis wil laten: geen optie.
dat snap ik goed hoor, wij hadden een keer s middags een bbq waarbij kinderen niet welkom waren. Tja, dan gaan wij dus ook niet.
Mijn zoontje wordt nooit gevraagd thuis te blijven maar kom zelf uit een echt meiden gezin, ook bijna alleen maar meiden als nichtjes en krijg geregeld te horen van poeh het is een echte jongen en wat speelt hij anders , tja het is gewoon een mega onbenul die geen geduld en tijd heeft voor knutselen of stil zitten na een paar minuten is hij alweer verdwenen, dat hoort voor mijn gevoel ene beetje bij jongens . Maar wel raar dat je het idee hebt dat je niet wlekom bent om je zoontje, ik zou daar gewoon eens een gesprek over aan gaan, vragen mag . Oja over dat boek zou ik ook niet erg blij mee zijn, ik ben super zuinig op mijn boeken maarja ongelukje kan gebeuren maar zou er toch wel even geirriteerd over zijn .
Ik ken in mijn omgeving wel een aantal mensen die liever geen kinderen over de vloer hebben (niet specifiek jongetjes en hebben zelf geen kinderen, ook niet van plan ze te krijgen). Die zijn gewoon heel erg zuinig, trots (hoe je ook wilt noemen) op hun spullen, inrichting, huis. Ach ik kom daar gewoon niet over de vloer.