Ik vind wel dat je man er bij mag/moet zijn. Ik vond het ook niet fijn dat mijn man daar beneden keek. Dit hebben we samen afgesproken en heeft hij ook niet gedaan(zover ik weet hihi). Praat met je man en vertel je gevoel/angst. Spreek af dat je dus niet wilt dat hij naast de vk gaat staan maar alleen bij je gezicht
Daar maak je je tijdens de bevalling helemaal niet druk om hoor, dan heb je echt wel wat anders aan je hoofd. Ik kan me helemaal niet herinneren waar mijn man wel of niet naar heeft gekeken tijdens de geboorte. En alle andere ziekenhuispersoneel in de kamer dat erbij was, ik heb er echt niet op gelet hoor, iedereen mocht kijken, veel plezier ermee allemaal, als die baby er maar gezond uit kwam
mijn vent heeft echt niet gezien wat er precies downthere gebeurd. hij was er gewoon voor me zat ook een stuk verderop zolang ik hem niet 'nodig' had. hij mocht nix tegen me zeggen haha maar verder is alles zo speciaal als je beiden je kind mag verwelkomen in de eerste momenten en met persweeën... man al had mijn buurman erbij gestaan haha, daar let je echt niet op...
Hier ben ik het mee eens. Ik had trouwens met mijn vriend afgesproken dat zodra ik ging persen hij bij mijn hoofd ging staan. Vond ik zelf fijner. Hij heeft zich hier netjes aan gehouden.
Aan de ene kant snap ik je wel, ik zou het ook best alleen kunnen/willen doen. Tijdens pijn wil ik echt met rust gelaten worden, geen gepraat, flauwe grappen of lief bedoelde handen op mijn rug. Het liefst gewoon alleen in een kamer tot de persweeën, dan mag de verloskundige mij wel helpen. Maar aan de andere kant zou ik hem dit nooit kunnen ontnemen, dat is erg egoïstisch. Zijn kind word geboren en hij moet wachten op de gang, dat vind ik sneu. Ook zou ik mij om schaamte echt geen zorgen maken. Misschien ben ik heel anders want ik ben alle schaamte allang voorbij( wc gaat hier niet eens dicht bijvoorbeeld haha) maar een man waardeert zijn vrouw alleen maar meer na een bevalling. Je hoeft er toch niet altijd uit te zien om door een ringetje te halen? Lijkt mij heel vermoeiend eerlijk gezegd.
Mijn man bleef dicht bij me, bij het hoofdeinde. Op de baarkruk zat hij achter me en was hij letterlijk en figuurlijk een steun. Hij heeft echt niks gezien van mijn onderkantje hoor. De geboorte zelf is overweldigend (althans, dat vond ik) en tegelijkertijd heel mooi. Ik lag er als een vogelverschrikker bij, ik zag er echt niet uit. En zag mijn man dat? Nee, die was alleen maar trots op me, trots op hoe ik de bevalling gedaan had en dat ik ons kind op de wereld had gezet. Je ontzegt je man niet alleen een ervaring maar jezelf ook. We hebben samen zoiets moois en intiems meegemaakt. Het maakt je band dieper en sterker. Juist mannen die bij de bevalling aanwezig krijgen meer respect voor hun vrouw. Ook kan het na die tijd fijn zijn om het samen over de bevalling te hebben. De vk zie je nog een paar keer en dan niet weer. Mijn man kon me nog bepaalde stukken vertellen (ik was/ben veel kwijt van de bevalling). En hoe ik me voelde als vrouw na die tijd? Ja in het begin voel je je niet aantrekkelijk met die kraamverbanden. Maar dat zal je sowieso hebben, met of zonder man erbij. Maar ik ben trots dat mijn lichaam dit kon en hoewel mijn lichaam veranderd is (en het is er niet mooier en strakker op geworden ) weet ik dat mijn man ongeveer hetzelfde erover denkt en hij vindt me niet minder aantrekkelijk. Hij heeft gezien hoe hard ik moest werken om onze baby eruit te krijgen en hoe pittig de bevalling was. Hij waardeert me des te meer. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en ik wens je veel succes met de laatste loodjes en alvast een goede en mooie bevalling toe.
Mijn man was erbij maar heeft niks van bloed of mijn onderkant ofzo gezien, wel heel lief mijn handje vastgehouden, washandjes op mijn voorhoofd en mij gerust gesteld. Overleg het met je man, als hij het oké vind niet bij te zijn is dat toch prima? Als het dat wel een probleem vind zou kijken als hè samen een gulde midden weg kunnen vinden.
Ik heb ook een hekel aan 'samen' pijn hebben, dus mijn man zat rustig een serie te kijken met oordopjes in, terwijl ik weeën weg lag te puffen. Prima geregeld. Gewoon het idee dat hij er was was al fijn. Dat je je druk maakt over of je man je nog wel aantrekkelijk vindt, kan ik enigszins begrijpen, maar realiseer je wel dat je lijf na een zwangerschap ook verandert en niet alleen de bevalling invloed heeft op hoe je man jouw lijf ziet. Niet aanwezig zijn bij de bevalling gaat dan niet helpen. Verder denk ik dat als dit is waar je je druk om maakt tijdens je bevalling, je een feestje mag vieren dat alles zo voorspoedig is verlopen. Ik kan me letterlijk geen enkele gedachte meer herinneren behalve dat ik moest ademen en of het wel goed ging met mijn baby. Er kunnen ergere dingen gebeuren dan dat je er niet zo aantrekkelijk uit ziet...
Mijn vriend was de hele tijd bij mij en echt mijn grote steun. Zonder hem had ik het echt niet gekund. Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik moest ademen/puffen van de pijn dus deed hij het voor zodat ik het ritme weer op kon pakken. Ik ben verder ook wel redelijk preuts als het om down under gaat maar mijn vriend heeft gewoon mee mogen kijken. Is toch bijzonder als je kindje daaruit komt en hij vond t helemaal geweldig en alles behalve vies eng of traumatiserend stond op zn dooie gemak foto's erbij te maken haha. Dus nee ik vind niet dat je het alleen moet doen. Kan me niet voorstellen dat dat fijn is en daarbij erg oneerlijk tegenover je vriend. Bedoel jij hebt de baby al 9 maand bij je voelt alle bewegingen etc, dus het enige tastbare aan de zwangerschap is voor hem Hoe zijn kindje word geboren. Dat kun je hem echt niet afnemen. Maar dat is mijn mening
Ik snap niet zo goed dat hier over schaamte gesproken wordt, je schaamt je toch niet voor je man? Dan vraag ik me af hoelang je al een relatie hebt. Bij ons is het ook met de wc deur open, misschien zijn wij daar idd heel anders in maar ben absoluut niet preuts. Je man is er om je te steunen, samen de geboorte mee maken van je kind is zo belangrijk... Ik kan nog niet zeggen hoe t zal gaan, ik moet nog 3 weekjes! Maar zou t niet zonder mijn vriend kunnen! Zijn troost zijn liefde je steunen lekker even uithuilen! Nu heb ik ook een hechte band met mijn moeder hoor, maar ze hoeft mijn flamouske toch echt niet te zien vind ik. Het moet iets zijn tussen koppels, ik bedoel je hebt t samen gemaakt toch?
Wel je moeder erbij maar niet je partner? Daar zou ik dus nooit aan moeten denken he dat mijn moeder bij de bevalling aanwezig is. Ik zou er met hem over praten en je kan idd toch afspreken dat hij bij je hoofdeinde blijft. Mijn partner had het niet willen missen de eerste momenten met ons kindje, ik denk dat dat voor een vader ook heel belangrijk is!
Sorry, aan mij heb je ook niks. Sterker nog ik vind het nogal schokkend dat je je man er niet bij wilt hebben. Ik begrijp heel goed dat je je misschien schaamt omdat hij iets gaat zien wat je liever niet wilt showen, of dat je er even niet zo mooi en goed uitziet. Nou geloof mij, mijn man heeft geen seconden gedacht 'wat is mijn vrouw lelijk' hij had alleen maar enorm veel respect dat ik dit klusje even klaarde, dat mijn lijf dit allemaal kon doen (9 maanden zwanger met alle ongemakken en ook nog ff een super bevalling) Nee geen haar op mn hoofd dat ik m'n man buiten spel zet. Daarbij is het krijgen van een kindje een enorme gebeurtenis in je leven. Die 1e momenten is zo special en bijzonder dat moet je gewoon samen beleven. Overigens mijn VK heeft 1 keer getoucheerd, alleen op moment dat ze het idee had dat ik persdrang kreeg ging ze kijken of dat ook echt al kon. Verder alleen hartje op mn buik geluisterd en verder helemaal niks. Succes!
ik vind niet dat je je partner weg kunt houden bij de geboorte van ook zijn kind. het is ook voor een man een heel bijzondere ervaring. je zou dan van tevoren met hem kunnen overleggen hoe je het dan voor je ziet met hem er bij zoals anderen ook al aangegeven hebben. je ligt er idd niet op je allermooist bij en ben zelf ook wel wat preuts maar heb er meer moeite mee om mn broek te laten zakken voor een 'vreemde' dan voor mijn man. de eerste bevalling was ml en mijn moeder er bij en ml mocht niks van mij en mijn moeder alles..'dat heeft hij toch wel als vervelend ervaren. de 2e keer waren we met zn 2 en de vk en vond dat zelf eigenlijk ook veel fijner. ik kan me dus eigenlijk ook niet voorstellen dat hij er niet bij was geweest want ik heb echt heel veel aan hem gehad.
Mijn vriend was er ook bij toen onze kinderen geboren werden, dat werkte prima voor ons. Maar om nu te zeggen dat wat voor ons werkte, ook voor TS zou moeten werken, dat vind ik een te makkelijke aanname. Er zijn zat culturen waar de man er gewoon niet bij is, dus dat is echt niet wereldschokkend ofzo. Ook lees ik af en toe ook wel eens blogs van mannen die hun vrouw na een bevalling niet meer als aantrekkelijk zien. Niet dat ik zeg dat dat ook voor de man van TS zou gelden, maar de gedachte an sich is dus niet ondenkbaar. Verder vraag ik me net als anderen in dit topic ook af of TS misschien onderliggende problemen heeft, maar ook al zou dit zo zijn, die zijn er over ruim 2 maanden waarschijnlijk ook nog. In geval van TS zou ik een geboorteplan schrijven waar heel nadrukkelijk in staat dat haar man niet voorbij haar middel mag komen. Desnoods ook de navelstreng niet door hem laten doorknippen. Een doek klaarleggen voor als hij er wel langs moet lopen. Dit ook heel duidelijk bespreken met de verloskundige en bij de intake van de kraamzorg (ik was eerlijk gezegd ook not amused toen mijn vriend het aanbod kreeg om down under een blik te gaan werpen bij het persen, gelukkig wees hij het aanbod af). Met zo'n geboorteplan durft TS het dan misschien wel aan, want laten we eerlijk wezen, vader worden is net zo speciaal als moeder worden en ik kan me heel goed voorstellen dat hij er bij wil zijn.
Bij ons is het juist precies andersom, mijn man komt juist uit een cultuur waar dit niet "normaal" is. Maar omdat ik het wel belangrijk vindt gaat hij mee voor ons. Daarnaast neem ik ook mijn moeder mee voor het geval het hem teveel zou worden maar ik heb al het vertrouwen in hem! Goede tip van Berte om samen het geboorteplan te schrijven met daarin wat "regeltjes". Succes!
Haha, ik begrijp dat je niet wil dat je man dat ziet. Maar als je man je een beetje kent gaat hij echt niet kijken hoor. Die van mij heeft heel even gepiept maar hij zag me zo pijn lijden dat hij onmiddellijk terug aan het hoofdeinde stond om me bij te staan. Hij vond er niets aan maar vond het wel een eer dat hij erbij kon zijn. Zijn vader kon dat namelijk niet (in die tijd werd dat niet gedaan, stond de vader buiten op de gang sigaren uit te delen ). Dus hij maar pochen bij zijn vader dat hij er toch 2x bij was en dat zijn vader niet wist wat hij mistte.... Ik zou je man er toch maar bijnemen en het niet proberen te zien alsof je hem een gunst verleent want hij heeft net zoveel recht erbij te zijn. Tenslotte gaat het ook om zijn kind...
Je kunt toch gewoon aangeven dat hij bij het hoofdeinde van je bed moet blijven? Om je man nou een van de mooiste ervaringen in zijn leven te ontzeggen omdat jij misschien niet echt sexy bent tijdens je bevalling vind ik nogal cru om eerlijk te zijn.
Nu ik erover nadenk : misschien zou ik het ook wel liever zonder hem willen doen Ik ben bang dat mijn vriend alleen maar nerveus wordt en dat ik me daarom aan hem zou irriteren en ga schelden of schreeuwen tegen hem ofzo... Als ik zeker zou weten dat hij rustig zou blijven dan zou ik het minder erg vinden.. Vriend van mijn vriendin ging kotsen en viel flauw Nou sorry, daar heb je dan toch niks aan? Maar omdat ik het logisch vindt dat de man/vriend erbij is,zal ik nooit zeggen dat hij er niet bij mag zijn hoor.
Ik wilde ook dat mijn man bij het hoofdeinde zou blijven, maar tijdens de bevalling zelf kon het me niks meer schelen en heeft hij wel gezien hoe de kindjes geboren werden. Achteraf echt totaal geen spijt van, het is een heel intense gebeurtenis en juist doordat we het samen hebben neegemaakt is get extra bijzonder. Het is ook zijn kind, ik vind daarom dat de man er gewoon bij hoort te zijn, heel belangrijk moment in zijn leven én ook in de band tussen jullie.
@Nova lastige is dat je niet weet hoe je zelf gaat reageren (bevallende vrouw is nog onvoorspelbaarder dan het weer ) en eigenlijk ook niet wat je man zal doen. Voor mij is het vanzelfsprekend dat mn man erbij is en mn moeder wil ik echt niet. Het is iets van ons samen, het is bijzonder hij mag zijn kind toch geboren zien worden? En daarbij mag hij vooral zien wat ik moet doormaken (mijn man was nogal onder de indruk)