Ik snap eerlijk gezegd ook niet dat je je man er niet bij wilt hebben. Zoals meerderen al zeggen: hij kan toch bij het hoofdeinde blijven staan. Ik heb de eerste uren van de bevalling (tot de ontsluiting) zonder mijn man moeten doen en ik vond het verschrikkelijk. Mijn moeder was wel bij me, maar ik had mijn man er ook graag bij gehad. Gelukkig was hij er wel bij het persen en uiteindelijk ook bij de KS.
Ik zou het echt niet zonder mijn man gekund hebben. Bij de laatste bevalling liep ik eerst een beetje het hele huis door. Ik was erg op mezelf en vond dat fijn. Op een gegeven moment raakte ik in paniek van de pijn, de weeen kwamen te snel en de pijn was te fel. Ik stond te huilen in de slaapkamer. Mijn man zat heel stil op de rand van het bed. Toen kwam er weer zo'n wee en huilend viel ik in zijn armen. Ik drukte mijn gezicht helemaal tegen hem aan. Hij sloeg zijn armen heel stevig om me heen, ik rook zijn vertrouwde geur, hoorde zijn hartslag en ik kon de pijn weer aan. Dat was zo'n bijzonder moment. Ik voelde me zo veilig, echt heel bijzonder. Het is echt heel belangrijk dat degene waar je je het fijnst bij voelt erbij is. En als dat voor jou je moeder is, dan is dat niet anders. Maar voor een man is het echt een geweldige ervaring. En weet je, ik voel dat mijn man mij veel stoerder vindt na de bevalling. Onze band is hechter geworden. Denk er goed over na of je deze mooie ervaring jullie als stel wilt ontnemen.
Ik begrijp je ook niet. Ten eerste vind ik dat je het je man niet kunt ontzeggen, als hij het graag wil zien. Het is ook zijn kind tenslotte en mijn man vond het de mooiste momenten van zijn leven toen hij onze babies voor het eerst zag. Ten tweede kan hij je steunen. Hij hoeft niet te kijken naar je onderkant. Mijn man heeft dat ook niet gedaan. Hij zat gewoon bij het hoofdeind, hield mijn hand vast en verder deed hij niet veel, maar alleen zijn aanwezigheid was al heel belangrijk. Ik wilde niet eens dat hij praatte, omdat ik behoefte had aan stilte om me heen. Mijn bevallingen begonnen allemaal zonder dat hij er was en ik voelde me elke keer heel opgelucht als hij eindelijk bij me was. Ten derde is het erg fijn om achteraf de ervaring te delen. Vooral bij de eerste twee heb ik er nog best vaak over gepraat met hem, omdat het echt een enorme belevenis is. Ik wilde het af en toe oprakelen, er weer over praten en het een plekje geven. Niet dat ik iets dramatisch heb meegemaakt hoor, maar zelfs mijn supersnelle makkelijke bevallingen waren al heel indrukwekkend voor mij en ik vond het erg fijn dat ik dat met hem deelde. Als je het echt niet wilt en hij gaat er mee akkoord, dan is er natuurlijk niemand die zegt dat het moet. Maar ik zou er wel heel goed over nadenken en geef jezelf ook de kans om tijdens de bevalling nog van mening te veranderen. Misschien wil je het dan alsnog wel heel graag.
Hmmmm, ik zei voor de bevalling dat hij echt alleen bij mijn hoofd mocht staan en niet mocht kijken. Uiteindelijk mocht en wilde hij alles zien en zelfs toen de placenta er was heeft hij die gezien. Heeft niks gedaan met zijn aantrekkingskracht t.o.v. mij. Hij wilde bijna gelijk weer seks en het heeft hem echt niet getraumatiseerd ofzo. De gyn vroeg tijdens de bevalling of hij wilde kijken, toen vroeg mijn vriend heel netjes aan mij: mag ik? Jahoor, doe maar joh.
Ik heb de stelling ook eens aan m'n vriend voorgelegd. Die reageerde met 'dat kun je niet maken'. Tenzij je het vóór jullie begonnen aan zwanger worden al besproken hebben, want dan wist hij waar hij voor tekende. Mijn vriend zit ook niet te springen om de onderkant te zien, maar hij weet dat het er wat anders uit zal zien dan hij gewend is , dat het erbij hoort etc. Natuurlijk heeft iedereen persoonlijke voorkeuren qua praten, aaien, etc, maar het bijzondere moment is iets waar jullie beide recht op hebben. Pas tijdens de zwangerschap aangeven dat hij er niet bij mag zijn komt op mij over als halverwege het spel de regels veranderen. Bovendien denk ik ook, wat veel meiden zeggen, dat het emotionele aspect van steun op het moment én achteraf er samen op terug kunnen kijken, een enorm waardevol element van jullie relatie kan zijn.
Ik vind het eerlijk gezegd heel egoïstisch van je, dat je de geboorte van jullie kindje wil ontzeggen aan je partner. Hoezo!? Je stelt nu je eigen belang voor dat van je partner maar ook dat van je kind. Zeg je dan later tegen je kind: Ja papa was er niet bij, kon ik niet hebben? Zorg ervoor dat je man bij het hoofdeinde staat, niks aan de hand.
Ik begrijp dat je bang bent voor de bevalling en eigenlijk liever niet hebt dat je eigen vent je zo ziet. Met alle ellende die erbij komt kijken voor je lichaam en jou. Praat er gewoon met je vent over. Besef dat de bevalling belangrijk is voor jou, je vent en de kersverse babe. Hoe ongemakkelijk het idee ook is, dit moment krijg je maar één keer. Maak duidelijke afspraken en ontzeg hem niet dit moment. Jij bevalt maar jullie krijgen samen een kindje. Het komt vast goed! Succes met alles!
Ik zelf ben een onzekere miep en dacht toen ook van "het moment dat ik moet persen, hoe zou die me dan zien 🙈" nou m'n vriend vond alles prachtig hoor en ik kon echt niet zonder hem!! En nu weer niet haha ❤️❤️
Hier kan ik het mij ook niet voorstellen, bij mij is het juist het tegenovergestelde. Zou niet zonder mijn partner willen bevallen omdat ik weet dat ik veel steun aan hem ga hebben(1e kindje).. Gelukkig kijkt hij ook erg uit naar de geboorte van zijn dochter en gelukkig is hij daarbij. Iedereen heeft er natuurlijk een andere mening over maar ik zou mijn partner dit mooie moment niet kunnen misgunnen
Ook ik moet er niet aan denken om zonder de steun en het vertrouwen van mijn man te bevallen. zoals al vele malen eerder is gezegd: het is ook zijn kind dat geboren wordt. Wel herken ik het gevoel dat je niet wil dat je man jou op een bepaalde manier ziet. Of in ieder geval een bepaald deel van jou. Gelukkig staan man en ik daar beide hetzelfde in. Man heeft geen enkele behoefte om de daadwerkelijke geboorte te zien. (ikzelf trouwens ook niet) Tijdens de bevalling van de oudste is mijn man dus ook niet onder de gordel gaan kijken. Wij voelde (en voelen) ons daar beide erg prettig bij.
Ik denk dat er iets mis is in je relatie als je dit prachtige moment niet met je man wilt delen. Het is het eerste moment dat je samen je kindje ziet waar je 9 maanden lang op hebt gewacht, en wat jullie papa en mama maakt. Dat kun je je man toch niet ontzeggen? Daarnaast, ik had het niet getrokken als m'n lief er niet bij was geweest.
Ik zou het echt niet zonder m'n man gekund hebben hoor! Het feit dat hij er gewoon bij was, gaf zo ontzettend veel steun. Bedenk ook dat het grootste deel van de bevalling bestaat uit: hangen, steunen, in bad zitten en ondertussen de weeën doorkomen. Er is daar beneden nog niet veel te zien zeg maar. Tijdens de persfase in eerste instantie ook nog niet. Pas aan het eind komt het hoofdje in zicht en wordt het wat meer "expliciet". Het grootste deel van de bevalling was ik alleen met m'n man en hielp mij me door de weeën. Ik vond dit een prachtige en waardevolle ervaring die onze relatie nog sterker heeft gemaakt. Het is voor je man heel heftig om je zo pijn te zien hebben, maar het maakt ook gigantisch veel indruk op hem. En wat anderen ook zeggen: het is ook zijn kindje dat geboren wordt! Het mooiste moment was wel toen onze dochter geboren werd en m'n man haar mocht helpen aanpakken met de gynaecoloog. Doodeng zou je misschien denken, maar voor m'n man onvergetelijk. En wij zijn allebei redelijk preuts. Het ligt er misschien aan hoe je man in elkaar zit: die van mij kan het beeld van m'n dochter die eruit kwam loskoppelen van seks. Het is absoluut niet zo dat hij getraumatiseerd is door het zien van de schade daaronder. Of zoals Theo Maassen zei: "het is alsof je je stamkroeg ziet afbranden". Dat is het wel een beetje, maar de meeste mannen vergeten het snel (zoals jij de pijn vergeet) en zijn gauw weer toe aan seks met hun vrouw. Eerder dan jij waarschijnlijk. Dus mijn advies zou zijn: laat je man erbij zijn, maar spreek anders af dat hij niet daar onder gaat kijken? Lijkt mij een mooie middenweg.
ik heb trouwens nog nooit een vent gehoord die voor zijn lol uitgebreid naar dat slagveld daar beneden heeft zitten staren. mijn man heeft het gezien, omdat hij om mij heen moest lopen toen Eva geboren was, maar die had echt niet de behoefte om "at the business end" te gaan zitten ...
Nou die van mij wel hoor hij vond het prachtig. Heeft allemaal foto's gemaakt ook hoe onze dochter eruit kwam toen de placenta eruit was vroeg die aan de vk of ze hem helemaal "open" wou voorhouden zodat ie kon zien hoe groot die was en hoe de baby erin heeft gezeten. Uiteraard weer allemaal foto's gemaakt Hij heeft zelfs staan toekijken Hoe ik werd geknipt. niks was hem blijkbaar te gek. Dus ze zijn er wel
Het is of ik lees dat t mijn man is, die wou alleen niet zien dat de knip werd gezet maar heeft met verbazing down under elke keer zitten te kijken, foto's gemaakt en de kleine het laatste stukje eruit geholpen en op mijn buik gelegd! Wat ben ik trots en blij met mijn mannetje!
Oef ja weet je ik had dat ook wel een beetje eigenlijk. Maar ik vond het voor hem voor de hechting met zn kindje zo belangrijk dat ik hem juist heb verteld dat hij erbij moest zijn. En ik heb zo veel aan hem gehad! (Ookal kon ik hem op een gegeven moment wel schieten haha) Hij bleef mega kalm en steunend. Had het echt niet anders willen hebben. Sowieso ook best goed voor een man om te zien wat je als vrouw moet doorstaan om hem een kind te schenken. Mijn man dacht altijd dat ik een beetje kleinzerig was terwijl juist het trgenovergestelde waar is haha en dat drong pas tot hem door tijdens de bevalling Hij heeft overigens bij mn hoofdeinde gestaan want hij mocht van mij ook niet daar beneden te kijken zeg maar. Had aan het einde ineens allerlei toeters en bellen waardoor er behoorlijk wat bloed vrij kwam maar toen ze er bijna uit was zei ik ineens 'ik wil een foto meteen als ze eruit is van haar!!' En die heeft ie toen ook meteen gemaakt daarmee wil ik dus zeggen dat je misschien als het eenmaal zover is je je toch bedenkt..
Ik heb mijn man er ook bij omdat het zo hoort en ik het hem niet wil ontzeggen dit mooie moment met mij mee te maken. Maar als ik vanuit mijn hart spreek doe ik het liever alleen. Als ik pijn heb kan ik me hier het beste voor afsluiten als ik alleen ben en rust om me heen heb. Als iemand tegen me praat of ik iemand al om me heen voel dan kom ik uit dat "rustige wereldje" en kan ik mijn pijn veel minder goed handelen.
Ik moet zeggen dat ik sommige reacties hier best hard vind naar ts toe. Inlevingsvermogen/begrip zero onder sommige dames. Maar goed. Ik wil juist liever heel de bevalling alleen met mijn man zijn (en de vk ed natuurlijk). Ik wil dit bijzonder moment met hem delen, en ik wil dat hij daarbij ook op zijn gemak is. Als mijn moeder erbij zou zijn kan ik me voorstellen dat mijn man zich terug zou trekken en zich emotioneel niet zou kunnen uiten. Vandaar mijn voorkeur liever alleen met mijn man. Hij wordt papa en ik mama, het is onze kleine wonder die we verwelkomen. Overigens blijft mijn man gewoon naast mij staan, en heeft hij geen zicht op wat daar beneden gebeurt. Heb regelmatig tegen hem gezegt dat ik niet wil dat hij naar beneden kijkt en dit is puur omdat ik het zelf geen smakelijk zicht vind (heb wat videos gekeken van bevallingen en hoe het daar beneden uitziet tijdens de bevalling en eerlijk gezegt heb ik spijt dat ik het heb gezien, dus dat bespaar ik mijn man!) Inmiddels snapt hij mij, hij zal naast mij staan, mij steunen en hopelijk meegenieten van het moment dat ons kleintje op me borst ligt.