2 weken geleden begon ik met vloeien. Ik had de verloskundige gebeld en die gaf aan dat ik het weekend nog moest aanzien en anders maandags moest bellen naar de praktijk. Na een vreselijk weekend van spanning en onzekerheid heb ik die maandag gelijk gelijk gebeld en gevraagd of ik diezelfde dag nog kon langskomen. Gelukkig konden we terecht! Uitwendig was niets te zien, toen inwendig gekeken. Er was een zwangerschapsring te zien met vruchtje! We waren opgelucht! De spanning was niet voor niets geweest. Omdat het te klein was voor een 6 weken echo, ben ik een week terug gezet naar 5. De vk zei dat ze pas echt tevreden was als het vloeien was gestopt en bij de volgende echo een kloppend hartje te zien is. Mijn dag kon niet meer stuk, Het zat er tenminste nog! Maar het vloeien stopte niet... Intussen toch verhalen lezen /horen van mensen waarbij heey positief is afgelopen. Antwoord zoeken op het feit bloedverlies. Stiekem weet je dat het niet goed is, maar toch heb je dat sprankje hoop. Precies een week later de dag van de waarheid: de verloskundige maakte een uitwendige echo, niets te zien. Hmm ok vorige keer ook niet, kan nog.. Inwendige echo, je ziet aan haar ogen dat het niet goed is en kijkt nog eens naar het scherm. Het ziet er niet goed uit, de baarmoeder is geslonken en er is hier een verkleinde zwangerschapsring te zien zonder vruchtje. Je bent nu in je miskraamperiode...PATS, je droom spat uit een! Ouders worden geen opa/oma, babyapps verwijderd en het fantaseren is gestopt... 2 weken ervoor ben je hartstikke blij en verbaasd met de positieve uitslag! Je kan niet slapen van de positieve spanning en hebt al een heel toekomstbeeld voor je. Dan kun je niet slapen van de negatieve spanning omdat je vloeit en niet weet waarom. 1e echo: het zit er nog! Blij en hoop liggen dicht bijelkaar. 2e echo: niets mer te zien. Samen met mn vriend de rest van de dag verdrietig gweest. Waarom?? Waarom wij? Waarom überhaupt zwanger, kon het netzogoed een negatieve test zijn, had een hoop stress en slapeloze nachten gescheeld. Aan de ene kant denk je (om jezelf te troosten) het kindje was gewoon niet goed ontwikkeld en de natuur heeft besloten de ontwikkeling te stoppen aan de andere kant denk je, ok ik kan toch zwanger worden. Nu ben ik vrij nuchter, misschien hard ingesteld van mezelf. Life goes on, dacht ik. Even janken en weer verder gaan. De volgende dag wat leuks gedaan met mn vriend om de gedachten te verzetten. Maar dan kom je thuis, vallen er stiltes en wordt je weer geconfronteerd met de werkelijkheid. Pff ik wilde niet verdrietig zijn, geen zin in, wil vrolijk zijn. Maar mn gevoel kan ik niet tegenhouden. Het moet eruit. Volgende dag naar mn werk, die overigens begrip heeft desituatie. Ook even bij een collega gejankt en mn hart gelucht. Dag bij dag gaat het beter. Ik hoop dat ik ooit een goede zwangerschap mag hebben. Verhoogde vruchtbaarheid vlak na mk komt vaak voor. Of dat voor mij geldt is nog af te wachten... Het is een heel verhaal, maar zijn er mensen die zich in dit 'rollercoaster' verhaal. herkennen? Hoelang duurde het bij jullie voordat je het een plekje kon geven?de volgdende zwangerschap zal nog spannender zijn, eerst maar eens zien of je de 5 weken haalt, zal het daarna wel goed gaan? Hadden jullie dat gevoel ook?
Meid ik snap je gevoel heel goed... wij hadden twee weken terug dik 8 weken moeten zijn... en kwamen er achter dat t niet meer leefde. Ik wist niet hoe gauw ik uit die echo kamer moest.. ik heb gehuild en nog meer gehuild... na een week een curettage gehad en ineens was t leeg.... Ik ben ook nuchter en ik werk zelfs weer... en kijk uit naar een kindje wat blijft. Maar toch soms denk ik shit... ik had gewoon 10 weken moeten zijn al.. en in de zomer ons kindje... t was zo welkom waarom wij??? en ja dan denk je idd weer logisch.. en denk 1 op de 10.... ik had dus net t verkeerde lootje ofzo gelukkig veel steun aan me man... en we gaan op naar de volgende ronde
Hier nog iemand die kort geleden een miskraam heeft gehad. Ik heb veel op internet gelezen, maar 1 op 10 is helaas niet zo. Het is 1 op 4. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar van schrok. Hier ook iemand die nog worstelt met wisselende buien. Wij zouden nu ongeveer 12 weken geweest zijn. Met 8 weken is het mis gegaan. Het voelt oneerlijk. Zeker na 2,5 jaar ploeteren...ik ken dus volledig je gevoel. Waarom ik ..waarom jij? Het is zo. Ik denk wel steeds, dit kindje zou niet gezond zijn geweest. Je lichaam is wel iets moois, het stoot het af. Het is een schrale troost. We weten dat we zwanger kunnen worden en proberen positief naar de toekomst te kijken. Hoe moeilijk ook. Werken geeft mij weer afleiding. Soms een huilbui vanuit het niets. Ik denk dat je die ook wel toe moet laten. Verdriet moet er ook uit. Niet opkroppen. Heb een goede vriendin bij wie je het kwijt kunt? Meid veel sterkte verder. Eens komt er voor ons ook een tijd dat we er op terug kunnen kijken met een lief klein baby'tje in onze armen. Dan zullen we zien dat het leven door gaat en dat we het een plekje hebben gegeven. Helaas gaat dat niet op commando. Dat kost tijd. Sterkte !
Ik herken me heel erg in het rollercoaster verhaal!! Wij hadden onze 1e echo op 8 oktober... ze dachten dat we ongeveer 8 weken zouden zijn. maar dat was lastig te zeggen vanwege mijn lange en soms onregelmatige cyclus. Uitwendig was er niks te zien en inwendig bleek er alleen een lege vruchtzak te zien. Onze droom stortte in. 1,5 week later moesten we terug komen om te kijken of er nu toch wat te zien zou zijn. Uitwendig was er weer niks te zien maar inwendig zagen we opeens een vruchtje met kloppend hartje!! Dolgelukkig waren we! We werden toen op 6,5 week gezet... Dat gaf me na een tijdje toch wel wat vraagtekens... Een week voordat we de termijnecho hadden werd ik opeens heel erg bezorgd. Op 12 november was het dan zover. Uitwendig was er weer niks te zien. Inwendig zagen we al gauw dat het vruchtje niet veel groter geworden was en dat er geen hartje meer klopte. Met 7,5 week bleek ons kleintje overleden.... Bizar, wat een achtbaan! Omdat de miskraam niet spontaan kwam kreeg ik op 20 november Cytotec ingebracht die de miskraam opwekte. Ook dat was voor ons een verschrikkelijke ervaring omdat het niet goed ging en ik vervolgens opgenomen moest worden in het ziekenhuis.. Je gaat van de ene naar de andere emotie en dat is zo slopend! Ik heb 2 weken thuis gezeten en afgelopen weer halve dagen gewerkt, maar dat viel me nog zwaar tegen! Ik merk echt dat het belangrijk is om het de tijd te geven. En als je verdrietig bent, dat ook gewoon moet laten gaan, het moet eruit! Ik merk dat mijn verdriet met de dag slijt. We willen nog een sieraad aanschaffen zodat we ons kleintje 'bij ons dragen'. Ook willen we nog een briefje aan het kindje schrijven en dat in een boekje plakken, samen met de echofoto's en mijn dagboekverhaal die ik bij hield. En er gaat ook nog een gesprek komen in het ziekenhuis omdat wij vinden dat we ontzettend slecht zijn voorbereid/begeleid bij dit alles. Ik denk dat we het daarna kunnen afsluiten. Maar vergeten zullen we dit nooit en het verdriet zal altijd blijven, het zal alleen slijten. Een volgende zwangerschap zal ik zeker heel erg spannend vinden! Denk dat ik met de echo's enorm gespannen zal zijn. Maar ik hoop toch dat het niet heel lang zal duren voordat ik weer zwanger ben. Heel veel sterkte met het verlies en je gevoelens! Kan je het goed delen met je man? We weten hier wat het is en ik moet zeggen dat ik het zelf erg fijn vind om mn verhaal hier te delen en daarnaast ook de verhalen van anderen te lezen. De herkenning is fijn. En je kan ook je vragen kwijt. Gewoon doen hoor! En je mag me ook altijd pb'en!