Dan zie ik mijn vriend wel, kunnen we wel minder samen doen maar we zien of praten tenminste langer dan 30-60 minuten per dag.
Wat heb je een vreselijk negatieve instellingen als je om half 9 thuis bent heb je meer dan een half uur samen. Ik denk dat je moet leren omdenken. Denk in mogelijkheden ipv onmogelijkheden. Als je laat begint kun je bijv ook samen ontbijten. Je kunt ook na je werk eten en dan samen koken en eten. En gaat je vriend vrieg naar bed, dan ga je gezellig mee en lees je wat of kijk je tv. Er zijn veel meer gezinnen waarbij een partner wisseldiensten werkt. Ik denk serieus dat je als je gaat werken meer tijd samen hebt als dat je straks een baby hebt en niet Zou werken. Je bent dan wel bij elkaar maar de eerste tijd kun je niet van samen spreken. Er js er altijd 1 met de kleine bezig terwijl de ander het huishouden doet of probeert bij te slapen.
Het komt op mij wel een beetje over alsof je niet erg graag wil werken en ik kan er niks aan doen dat ik toch een beetje kriebels krijg van een dergelijke mentaliteit. Na twee jaar thuis zitten lijkt het me niet dat je in een positie verkeert waarin je een baan kan afslaan om het feit dat jij en je vriend elkaar dan minder zien. Het leven staat nu eenmaal niet alleen in het teken van chillen, er moet ook gewerkt worden. Mijn man heeft een eigen bedrijf, ik werk onregelmatig in de zorg, dus ook wij lopen wel eens ( langere ) perioden langs elkaar heen. Dat is nu eenmaal niet anders. De tijd om meer samen te zijn komt wel weer. En idd, wat er al gezegt wordt, er zal heus wel onderhandeld kunnen worden m.b.t. de werktijden. Dus ga er voor!
Je zoekt al 2 jaar een baan, aanpakken met die hap en van daaruit verder kijken. Je geeft tenminste aan dat je je vriend niet wilt op laten draaien voor onkosten, dan is dit toch de kans? Betekend niet dat je dit tot je pensioen moet doen, want wie weet kom je over een half jaar wel dé baan tegen. Een ander zou na twee jaar denk ik blij zijn met de kans.
Je komt erg als prinsesje over.... je hebt 2 jr niet gewerkt dus aanpakken. De uren die je nu gaat werken kan je later toch minderen? Dus ben je ook meer avonden thuis. Ik heb een man met wisseldiensten en die kan ik ook zo een week niet zien doordat onze werktijden contra zijn. Je bent echt niet de enige. En de vermoeidheid klinkt als iets tijdelijks dus lange adem maar dan wordt dat ook beter.
Misschien begint haar vriend vroeg en kunnen ze niet samen ontbijten? Anyway... ik snap dat het niet geweldig is ts... maar lijkt me dat je weinig keus heb, begin gewoon, schouders eronder en dan zie je wel
Ik zou niet heen gaan als ik jou was, dan zie je je vriend veel te weinig en ben je alleen maar aan het werk. Niet aannemen hoor, deze baan, wat een gedoe. (Ik neem aan dat dit is wat je wilt horen?)
Meiden we kunnen praten als brugman.. Maar het haalt niets uit! Ipv eerst het een kans te geven heeft ze zoals ik uit haar antwoorden op maak de keuze al gemaakt! Ik snap daarom überhaupt niet waarom ze dit topic geopend heeft Ze wil en gaat toch niet!
Ik ben het eens met de meeste dames hier.. 101 redenen waarom je niet wilt werken, geen stabiele relatie en toch willen beginnen aan kinderen. Je mag niet eens 6 dagen na elkaar werken, daarbij werken mensen wel vaker langs elkaar heen, diensten wisselen vaak zeker in een supermarkt. En als je zegt dat ze ECHT iemand nodig hebben kun je echt wel wat onderhandelen. Zet je schouders eronder en laat zien dat je echt wilt. Als je het niet wilt dan val je uiteindelijk toch wel door de mand.
Ik snap het probleem niet, als je al 2 jaar thuis zit en je kan eindelijk aan het werk dan doe je dat toch?? Vanuit daar kan je verder kijken. Ik neem aan dat je smorgens later begint, dan kan je dan douchen. Scheelt weer tijd 's avonds. En als je vriend eten over laat kan je thuis zo aanschuiven. Ik zie genoeg mogelijkheden om gewoon voor deze baan te gaan.
Nou wij hebben 3 kinderen en fatsoenlijk kunnen praten gebeurd hier pas na 20.30 als iedereen in bed ligt en alles opgeruimd is. En ja, mijn vriend slaapt vervolgens nagenoeg elke dag om 21.00 uur. Ook hij heeft een vitamine D tekort maar ook artrose en meer gezondheidsproblemen die zorgen voor zijn weinige energie. Wat ik wil zeggen is als je zo in de stress schiet van een mogelijke baan waarbij je later thuis komt, omdat je dan minder tijd voor je relatie hebt, je beter de kinderwens in de vriezer kan zetten. Daarnaast vind ik het persoonlijk nogal wat dat je zo in de stress schiet van een baan die nog niet 100-% zeker is. Je kan zeggen van wel, maar die zekerheid heb je echt pas als het jouw persoonlijk toegezegd is. Je hebt ze nog niet eens persoonlijk gesproken! Relax! Ga gewoon het gesprek aan, uit je zorgen over 6 avonden per week werken en vraag welke opties ze jou kunnen bieden.
Uit een eerder topic van ts weet ik nog dat je pas 19 bent ofzo. Dus ga ajb aan het werk! Op die leeftijd al 2 jaar thuiszitten en deze kans laten liggen om een flutrede......hoe denk je dat de echte wereld in elkaar zit? Kom op zeg! En dan ook nog icsi terwijl jullie relatie niet goed loopt én je bang bent voor de kosten van icsi (ook een eerder topic van ts). Pak deze baan, ga geld verdienen en start dáárna pas met de mmm.
Ik herken je gevoel deels wel. Na een drie kwart jaar thuis zitten zag ik ook van alles wat niet fijn kon zijn aan dat baantje. Ik heb mezelf gezegd; 'je hoeft er niet te werken, weg gaan kan altijd.' Ik heb een top gesprek gehad en een super leuke baan nu. Ik vind je houding ook verwend, je ziet geen beren op de weg maar redenen om verder thuis te blijven. Think positive is het toch? Doe dat dan ook...
Mijn advies zou eerder zijn ga naar school en werk aan je relatie, zoek dan een baan en begin aan kinderen. Maar wat jij zegt kan natuurlijk ook. Snap ook niet dat iemand van 19 al 2 jaar werkeloos thuis zit en al 2 jaar bezig is voor een kind, maar goed, dat is een andere discussie.