Lig met mezelf in de knoop.

Doen ze op die leeftijd al zulke behandelingen dan?

 

Het enige wat ik denk en hoop is dat dit een fake account is met een fake verhaal.

Damn! Je zegt: ik wil werken, maar eigenlijk wil je het niet, je ziet overal beren op de weg. Wie wil zoekt mogelijkheden, wie niet wil zoekt een reden (om niet te hoeven of te kunnen)
Ik wil graag werken MAAR, maar betekent hetzelfde als NEE.. Met maar haal je eigenlijk altijd onderuit wat je in de zin(nen) voor de maar zegt.

Daarbij: in januari start icsi en je relatie loopt niet goed.... Hmmmm lekker verstandig. En dan zal vast een van de excuses zijn dat je relatie niet goed loopt vanwege de tot op heden onsuccesvolle zwangerschapspogingen. Maar een goede relatie overwint ook zware momenten en kan je ook op doe momenten steun bij elkaar vinden.

Als je niet gelukkig bent in je relatie: werk eraan of stop ermee, zonder grote beslissingen te maken op een moment dat de relatie niet oke is: kinderen krijgen, trouwen of een huis kopen bijvoorbeeld zijn niet bepaald beslissingen die je relatie makkelijker of beter maken. Je neemt je relatie namelijk mee en die verandert daar niet zomaar in positieve zin door. En je zorgt er voor dat het alleen maar moeilijker is om van elkaar af te kunnen.
Ik weet dat een relatie meer is dan alleen je partner als persoon, je heb ook voordelen van de financiën, wonen, samen zijn, gezamenlijk plannen kunnen maken, niet alleen zijn, etc.... Maar die dingen moeten niet de reden zijn om bij iemand te blijven..
Persoonlijk vind ik het heel belangrijk om zelfstandig en onafhankelijk te zijn. Oftewel: voldoende financiën zodat ik mijzelf (en in mijn geval ook mijn kinderen) kan onderhouden: huis betalen, vaste lasten, kleding, voedsel.
En voldoening halen uit wat ik doe: werk, vriendschappen, relaties.
Op deze manier hoef ik nergens te blijven als ik niet tevreden ben, omdat ik niet afhankelijk ben.

Als dit dus allemaal echt is wat je schrijft: werk aan jezelf meisje! Zorg ervoor dat je je je zaken goed voor elkaar heb... Ja dat kost allemaal tijd, maar zonder aan jezelf te werken gaat die tijd ook voorbij en zit je over een aantal jaren nogsteeds in een situatie waar je niet gelukkig van zal worden.

 

Ik vind het ook een beetje een vaag verhaal, maar het is dan ook weer vakantietijd.
19 jaar en dan al in de MMM? Om daarin terecht te komen, moet je volgens mij al minimaal 1 jaar aan het proberen zijn om zwanger te worden. Dus vanaf je 18e ben je dus al bezig of wellicht al eerder en daarna dus naar de huisarts gegaan. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat iemand op die leeftijd al heel snel doorverwezen wordt naar een ziekenhuis voor behandelingen. En ook gelijk ICSI.
Daarbij komt ook nog eens dat je allerlei vragenlijsten in moet vullen om uberhaupt in aanmerking te komen voor vruchtbaarheidsbehandelingen.
Je woont ook nog thuis en niet samen. Je hebt geen inkomen en als ik tussen de regels door lees wil je eigenlijk ook helemaal niet werken....Heel vreemd dat je dan zomaar in aanmerking komt voor de MMM. Maar het zal het maar voor waarheid aannemen.

Edit: je berichtengeschiedenis even gelezen. Ik zie dat je inderdaad ook gescreend bent door een psycholoog.

Verder ben je nog erg onvolwassen in je denken. Je gaat er vanuit dat een kind niet veel kost. Nou... je moet luiers hebben (niet goedkoop), kunstvoeding (als je geen borstvoeding geeft), kleertjes..En in het begin is alles nog niet zo duur, maar je vergeet voor het gemak even dat een kind ook groter groeit. En dus een eenpersoonbed nodig heeft met allerlei beddengoed en matras. Grotere kleding. Fietsen die hoe groter hoe duurder zijn, ook tweedehands. Sport krijg je nog. Zwemles is ook niet goedkoop. Opvang is ook niet gratis. Een spaarrekening met geld daarop voor spullen die kapot gaan (denk alleen al aan een wasmachine) is ook nodig.

Waarom gaan jullie niet eerst samenwonen? Of beter nog: aan jullie relatie werken? Waar en waarvan wil je je kind gaan opvoeden?
Verplaats jezelf ook eens in je toekomstige kind. Zou dit de ideale situatie zijn voor je kind om in op te groeien? Als jij het kind was, zou je dan blij zijn met het feit dat je in deze situatie op moest groeien?

 

Wat een reacties hier zeg.

Ik zal ongetwijfeld half ZP over me heen gaan krijgen, maar ik weet wel dat wanneer mijn 19jarige dochter met zichzelf in de knoop zit, een stressvolle relatie heeft, 2 jaar thuis zit en in tranen uitbarst vanwege een baan ik toch echt in de eerste instantie zou proberen te achterhalen waar die gevoelens vandaan komen, voordat ik ga oordelen.

@ts is er iemand anders waar je wel goed mee kan praten (eventueel een psycholoog?) die je kan helpen om je gevoelens op een rij te zetten en eventueel een stukje zelfvertrouwen te herstellen zodat je er wat positiever in kan gaan staan om weer aan het werk te gaan? Is een jobcoach misschien een optie?

 

Wat ik vind?

Dat je zou kunnen stoppen met piepen.
In de eerste instantie hulp voor jezelf zou kunnen zoeken als je je zo voelt.
Eerst aan je relatie werken voordat je een onschuldig kind op de wereld gaat zetten.

En die baan aannemen zonder te klagen. Ga het eerst maar eens doen in plaats van vooraf huilen.
Ik werkte op die leeftijd 6 dagen. En mijn relatie heeft het overleefd.
Mijn hemel..
zachte heelmeesters..
Ga wat doen! En geef jezelf een schop onder je hol.

 

Maar wij zijn haar moeder niet he En TS heeft heel volwassen wensen, maar komt totaal niet volwassen over; ik vind dat mensen daar best heel kritisch over mogen zijn.

 

Klopt, daarmee doelde ik ook op de eerdere reacties in de trant van 'als mijn dochter.. kreeg ze een schop onder haar hol'.

Ts komt op mij niet zo zeer onvolwassen over, maar wel als iemand die met zichzelf in de knoop zit.
Mijn ervaring is dat er maar weinig mensen die langdurig thuis zitten dat doen omdat ze niet willen werken (wat ts ook al aan geeft, dat het niet aan het willen ligt) of luiheid is, maar dat daar vaak diepere problemen aan de grondslag liggen.
Ik ben van mening dat ts beter af is door eerst die problemen te gaan onderzoeken en aanpakken voordat ze verder gaat (met werk, haar relatie en kinderwens) en daar op langere termijn meer aan kan hebben dan haar nu te veroordelen en 5 pagina's aan 'schop onder haar hol' te gaan geven.
Ik vind de reacties dan ook erg hard, en getuigen van weinig empathie. Daar mag ik ook kritisch over zijn

 

Precies dit!

Mijn zoontje is nu 4 maanden. Mijn vriend en ik draaien om en om dag, avond én nachtdiensten. We zien of spreken elkaar eigenlijk totaal niet want als de een hem vast heeft moet de ander bijslapen. Zeker nu hij medische problemen hebben we geen moment samen.

Daarbij moet ik zeggen dat als je twee kinderen bent er constant wel iemand aan het verzorgen is. Dus je tijd wordt echt anders met elkaar. En ook wij moeten tijd maken. Iets met tropenjaren..

Verder ben ik het wel eens met in your eyes dat je harde kritiek krijgt. De rode draad daarin (dat je je leven op orde moet krijgen en de baan moet nemen) die klopt maar het wordt soms wel heel hard neergezet. Heb je hulp om je leven op orde te krijgen?

 

Je hebt haar berichtengeschiedenis ook allemaal wel gelezen of baseer je je nu puur en alleen op dit topic? Verder ben ik het wel met je eens hoor.

 

Nee, ik lees over het algemeen geen berichtgeschiedenis, ik ben van mening dat als het van belang is voor het onderwerp ts dat zelf kan delen. Zeker ook omdat mensen altijd onderhevig zijn aan verandering, een topic/situatie van een tijd geleden hoeft niet te betekenen dat dit nog actueel is.
Mijn mening is puur gebaseerd op mijn eigen ervaringen.

 

Top! Hopelijk krijg je de baan, dat is een stap in de goede richting!

En over ICSI: het is een omslachtig traject dat een zware wissel trekt op je relatie. Ik vind het ook wel bijzonder dat dit al kan bij iemand van 19, tijd zat zou je denken.

Sommige reacties hier waren hard maar dat komt omdat niemand het hele verhaal kent natuurlijk.

 

Super dat je er toch voor gaat! Je kunt inderdaad altijd verder solliciteren mocht het niet zijn wat je wilt.

Ik ga duimen dat je de baan krijgt.
Laat je weten of je het bent geworden?

 

Wat betreft je reactie omtrent opleiding, je krijgt best veel terug van de belastingdienst als je zelf een studie bekostigd. Een alternatief is opleiding en werken tegelijk. Je mogelijkheden worden zoveel groter met een opleiding en je kan ook je wereld veel groter maken. Ik zou je zeker willen adviseren dat te doen. Als je eenmaal kinderen hebt is de drempel veel groter om aan een opleiding te beginnen.

 

Ts, mag ik vragen waarom je het idee hebt dat er geen geld is voor een opleiding? Voor studiekosten zijn er genoeg potjes, volgens mij kan je zelfs nog iets aan beurs krijgen als je ouders niet kunnen of willen meebetalen aan je studie? Collegegeld kan je sowieso lenen. En anders kan je nog bbl of duaal doen, of studeren met een klein baantje ernaast zoals de meerderheid van je leeftijdsgenoten doet. Als je fiscale partners bent, kan je jouw studiekosten ook nog aftrekken bij je man (dus tot wel 52%)
Nadeel van een flutbaantje is dat het meestal niet meer wordt dan dat. Waar zie je jezelf over 10 jaar? Nog steeds achter de kassa? Als huismoeder, en is dat realistisch gezien de carrièreperspectieven en gezondheidsproblemen van je partner?
Als je een betere baan wil, is dit het moment om daar de voorbereidingen voor te doen met een studie. Je hebt je handen vrij!

En eerlijk, probeer toch meer in "kan wel" dan "kan niet" te denken. je schrijft in je openingspost dat je geen kansen krijgt. Kansen krijg je niet op een blaadje, daar moet je zelf achterheen, en als je enthousiasme overkomt gaan er deuren voor je open!

 

Je bent van België? Dan kan je toch eerst je diploma voor de middenjury halen? En als je daarna voor een knelpuntberoep verder studeert, krijg je een werkloosheidsvergoeding én wordt een groot deel van je studie betaald. Zonder middelbaar diploma vrees ik dat je maar heel weinig kansen op de arbeidsmarkt zal krijgen. En in België toekomen met één loon is quasi onmogelijk.

 

Maar denk je dan echt dat je nog je tijd gaat stoppen in studeren eens je een job hebt én kinderen? Daar moet je toch echt al véél energie voor hebben. Ik vind het knap dat je een toekomstplan hebt, maar met kinderen erbij maak je het jezelf nog zoveel moeilijker.