Haallooo Ik ben 23-07 bevallen van een tweeling. Zij zijn 3 maanden te vroeg geboren en zijn zo klein. Ze vallen onder prematuur in het begin had ik het heel erg moeilijk maar elke dag dat ze overleven en elke dag dat ze een stapje vooruit gaan doet me goed Alleen de stress e vermoeidheid en dat vele informatie die je krijgt en het beeld die je blijft houden al die slangetjes je wilt het lieft nooi tmeer weggaan op de afdeling Soms is het net of het teveel word ik ga alles afreageren op mijn partner en iedereen doet alles fout.Kan alleen maar huilen en snauwen. Alsof niks meer telt behalve mijn kinderen. Is dit normaal of is het misschein ook dat ik nog zo jong ben of ervaart iedereen als prematuur ouder zijnde dit..?
Hoi, Ten eerste gefeliciteerd met je kleintjes. Huilen en snauwen is heel normaal hoor. Mijn man en ouders hebben ook veel gesnauw gehad. En niet willen weg gaan is ook heel normaal. Je laat ze niet graag achter. Probeer er goed over te praten met je vriend/man. En als je huilen moet lekker doen. Sterkte!
Op 1 mei ben ik bevallen van een tweeling met 30,5 week.. inmiddels gaat alles naar wens met beide meisjes en mogen we echt niet mopperen...Ik ondervind hetzelfde inmddels. In het begin toen ze er net waren had ik gevoel dat ik de wereld aankon,was niet moe was erg begripvol tav alles in mijn direkte omgeving.Soms ook emotioneel gezien alle gebeurtenissen maar kon alles in het gareel houden..Mijn "wereld"was toen "beperkt" tot de IC en het Ronald Mc Donald huis...en dat kon ik prima handelen.. De meisjes kwamen na een poos thuis en toen overleed ook nog plotseling een vriendin van ons...Ja en toen was het fiesta.. Ik was ineens doodmoe....kon niks of nietveel meer hebben en heb dagen gejankt..Het was het verlies van onze vriendin waar ik niet weg mee kon....,alles wat thuis op me afkwam met de meisjes en alles wat er op de IC gebeurd was en de latere dagen in het ziekenhuis... Ik scheld mijn man soms verrot als het weer eens niet gaat zoals ik dat wil... en zo kan ik nog wel ff doorgaan... Later shcaam ik me dood...want zo wil ik niet zijn.. We kunnen er gelukkig goed over praten en het komt ook wel goed uiteindelijk..Deze week ga ik toch hulp zoeken om weer goed op de rails te komen....Het gaat beter maar ik ben er nog niet helemaal en daar heb ik nog wat zetjes in de rug bij nodig..Bij mij speelt nog een ander soort problematiek een rol die helaas nu weer de kop opsteekt...En daar hjeb ik iets meer bij nodig.. Als het bij juo niet helemaal gaat zoals jij het wil...zou ik iemand zoeken om mee te praten..Beter te vroeg als dat je zometeen thuis met de zorg van je kindjes zit...Dan is het juist hartstikke fijn als je ev.iemand hebt om met je verhalen op terug te vallen.. Dikke knuffel voor je meis XXX....wat jou gebeurd is en ook mij gun je geen enkele moeder...(zo ik uit mijn eigen ervaring weet...) Susi
gefeliciteerd met je kinderen het is heel normaal dat je snauwt en je zo voelt. geeft niks, maar blijf wel praten. het heeft allemaal namelijk wel veel impact op je relatie. geef jezelf de tijd. mijn meiden zijn bijna 1, maar nogsteeds denk ik dagelijks aan de tijd op de IC en ik zal deze beelden ook nooit vergeten. met hoeveel weken zijn je kleintjes geboren, en hoeveel wogen ze? gaat alles goed nu met ze?
komt hier ook bekend voor hoor! Met name het huilen.... Nog steeds als mensen mij dingen vragen over die periode kost het me moeite het droog te houden. En ik kan nog steeds boos worden over van alles en nog wat... (als mensen bijv ervan uit gaan dat ze precies op de uitgerekende datum bevallen... bijv. zo van: 'ja en dan wordt het precies tussen kerst en oud en nieuw geboren gelukkig'). Ik weet dat het heel moeilijk is, maar probeer zelf ook je rust te nemen tussen de ziekenhuisbezoeken en het evt kolven door. Ik deed het zelf ook te weinig en bleef daar maar rondhangen, maar het breekt je op. Je meiden hebben het meest aan een fitte mamma die rust en liefde uitstraalt als je straks met ze mag buidelen! Boevndien zijn je meiden nog zo jong en klein dat ze zelf ook rust nodig hebben. Maar het is heel dubbel, ik weet het..... En straks als ze thuis zijn: mensen gaan er dan vanuit dat 'het bijzondere' er vanaf is en dat je twee 'gewone' baby's hebt (met als gevolg dat je dus kleertjes krijgt in maat 68 en 74, waar hij nu nog niet eens in kan....) en dat je nu niet meer mag corrigeren voor de leeftijd bijvoorbeeld. Deze gebeurtenis is het heftigste wat ik ooit heb meegemaakt en zal altijd bij me blijven. Het zal nooit echt weggaan. Maar de liefde van je kindjes straks zullen dit gaan overstemmen! Heel veel sterkte en ik hoop dat het voorspoedig gaat met je meiden!
Deze gebeurtenis is het heftigste wat ik ooit heb meegemaakt en zal altijd bij me blijven. Het zal nooit echt weggaan. Maar de liefde van je kindjes straks zullen dit gaan overstemmen! mooi verwoord Mary
@ mj: thanx, zo voel ik het ook nog steeds.. @ Babymomma: ik zie dat je niet twee meiden hebt net als mj, maar een jongen en een meisje! Sorry voor de vergissing! Ik hoop dat het goed gaat met je kids!
Mary, zo is het maar net. Wij hebben ook nog dagelijks last van de periode in het ziekenhuis vorig jaar. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld van het Hellp-syndroom en ben snel moe en uit m'n doen. Ik ben momenteel, nu de verjaardag van Patrick dichterbij komt, heel boos dat ik hem niet precies een jaar ken, maar een dag minder. Dit omdat ik pas na 24 uur naar hem toe mocht. Dat doet zo'n pijn! Ik snauw nog steeds veel en huil ook sneller dan eerst. Ik hoop dat dit gevoelo ooit nog weg gaat, maar ik ben bang dat ik voor altijd deze wond met me mee zal dragen.
he malaika, ik heb het ook nu extra erg. wil er veel over praten, maar heb het gevoel dat het mensen niet meer zo interesseerd. wil het liefst nog 100x mijn verhaal vertellen. maar mensen snappen het niet. akeesh, tijgert toch al? ze heeft volgens het cb geen achterstand. beide zitten keurig in de groeicurve. dus het is verleden tijd.alles is goed afgelopen en klaar. Ik hoop dat ik na hun eerste verjaardag een niew hoofdstuk in kan gaan. wil het ook vieren met een feest als een soort goedmakertje voor de gemiste kraamtijd waar ik erg naar heb verlangd. zal idd een openwond zijn. maar wat mary zegt. ik hoef maar te kijken naar mijn meiden en dat maakt alles zo goed.
@ malaika: ik heb geen hellp gehad, maar merk dat ik nog steeds minder aankan dan voor de zwangerschap. Als ik 1 ding op een dag plan is het eigenlijk alweer genoeg. De meeste mensen snappen dat niet. Maar het is verdomd onhandig als je een huishouden moet runnen. Ik was alweer aan het werk, voor de zomervakantie, maar mijn vervangsters (meervoud!) waren er nog. Nu over een week moet ik weer in mn uppie aan de slag en de volledige verantwoordelijkheid nemen en daar zie ik als een berg tegenop.... Ik kan me je boosheid zo goed voorstellen! Je kunt je kind maar 1 keer voor het eerst zien; er zijn ons zo veel dingen ontnomen die je niet terug kan krijgen... dat realiseren mensen zich niet... helaas. @ mj: hoe ga je de verjaardagen van je meiden vieren? Goed idee om een soort goed-maak-kraamtijd-feest te houden! Ook ik wil er nog vaak over praten, maar er zijn maar weinig mensen die nog snappen dat ik dat nu nog wil... Zels mijn moeder niet, die zelf ook een prematuurtje heeft (mijn zus 5 weken te vroeg) en hier zelf ook nog verdrietig en boos over kan worden.. Ik blijf me ook (overmatig?) zorgen maken om Thomas, terwijl hij het echt hardstikke goed doet! Ik ben echt onzeker over alles: zijn voeding, of hij wel snel genoeg ontwikkelt (rolt wel om van rug naar buik, maar ziten en kruipen nog niet, hoewel hij het wel interessant en leuk vindt!), of hij niet ziek wordt en weer opgenomen moet worden, of hij niet te veel of juist weer te weinig prikkels of stimulans krijgt aangeboden etc etc.. Wat mailaika zegt, we zullen het een plek moeten geven in ons leven, want weg zal het niet gaan.. Ben iig blij dat ik af en toe hier kan zeuren en mn onzekerheden kwijt kan met onnozele vraagjes over huis tuin en keuken dingen of juist grotere dingen..
Ik heb dat ook hoor. Dat als ze iets vragen dat ik zo wat moet huilen. Of dat als ze zeggen ben het nu zo zat met bijv 34 weken dan denk ik. Wat ben jij een zeur zeg! Kindje komt er uit als het tijd is... en niet wanneer jij het zat bent.
He baby momma, Hier ook een emotionele snauwer. Mijn zoontje is 17 juni geboren (11 weken te vroeg). Ik moet de hele tijd janken en kan kwaad worden op niets. Sinds vandaag is Rio thuis en ik merk gelijk dat ik opeens kapot moe ben, alsof ik nu eindelijk alles moet gaan verwerken. Juist nu wil ik gaan genieten en dan ben je moe. Maar zoals de meiden ook al hierboven zeiden, als ik naar hem kijk dan smelt mijn hart. Probeer te genieten van de buidel momenten en heb vertrouwen in je kids. Je mist nu al zoveel, dat het zonde is niet intens te genieten van ze. In welk ziekenhuis liggen je kids? Rio heeft in het Amc gelegen. xxx
@ sara Probeer veel te rusten als Rio ook een slaapje doet. Je lichaam moet echt even bij komen. Daar heb je kraamdagen voor maar ja die waren er natuurlijk bij ons niet.
vaag hulp sara, ik heb dat ook gehad. was zowel fysiek en emotioneel op. heb geen hulp gewild, want wou nu eens alles zelf doen. geen goed idee geweest. dus laat voor je koken en je vertroetelen
Ben met MJ eens en miss kan je iets gaan doen met je man/vriend. Uit eten ofzo.. weet dat het moeilijk is om je kleine over te geven aan iemand anders. Maar ik vond het wel even lekker... maar was wel heeeeel bang dat m'n moeder dingen niet goed deed haha.
moon, heb dat nog steeds niet gedaan. ben nu 1x naar de bios gegaan. verder heeft nog niemand op de meiden geopast. erg he
Goed idee! Ga ik zeker doen. Moet zeggen dat het vanochtend wel weer ging. Lijkt ook of ik overal geconfronteerd wordt met baby's die overlijden. Op hyves, gisteren op een serie op mtv, in het streekziekenhuis de laatste week dat we op de couv afdeling zaten. Ik kan daar niet tegen word dan helemaal emotioneel. Maar ja hoort bij het proces van verwerking. Ik ga zo voor het eerst met Rio buiten wandelen, vind het doodeng, weet niet goed hoe warm ik hem moet aankleden etc. xxx
Niet te warm aankleden. Het is buiten al warm en hij is wel wat warmte gewend van het ziekenhuis. Even uitproberen en regelmatig zijn nekje voelen of hij niet te warm (of koud) heeft.
@ Babymomma, bij mij kwam de "klap" pas goed toen onze dochter thuis kwam...(8 weken te vroeg geboren). Tot die tijd had ik kracht, rust, relativeringsvermogen, onvermoeibaar, vrolijk, want het ging allemaal voorspoedig enz enz... Ook niet goed.... Daarna begon voor mij de ellende. Mensen gingen er van uit dat we ineens gewoon zouden doen alsof we een kind van ruim een maand hadden, terwijl ze eigenlijk nog in mijn buik zou moeten zitten! Ofwel, op een verjaardag wilde iedereen haar vasthouden, nou mooi niet. Ze had rust en regelmaat nodig en dus even alleen bij mama! Wij losten dat op door haar in de draagdoek mee te nemen, waar ze dan lekker de hele visitetijd tegen mij aan kon liggen, heerlijk.... Het grootste nadeel was dat er in mijn familie nog een baby geboren was, een paar maanden voor onze dochter.... Dus iedereen ging vergelijken, maar ja, onze dochter liep 8 weken achter en dus was het steeds van "kan ze dit nog niet? doet ze dat nog niet?" of juist overdreeeeeven "nou knap hoor dat ze dat al kan" (en dan kan ik helaas de ondertoon niet typen...) De omgeving snapt je niet, die weten niet wat het is, een kindje zo veel te vroeg op de wereld zetten, elke dag naar het ziekenhuis gaan en elke keer wel weer een papa en mama met gevulde maxi cosi weg te zien gaan.....wij zijn vrienden kwijtgeraakt die vonden dat wij hen (ook net een kindje) te weinig aandacht gaven nadat onze dochter thuis was....want ja, nu was ze thuis dus dan konden we wel weer onze aandacht ergens anders op richten... Het beeld van de geboorte en de roes erna staat mij ook nog heel dicht op het netvlies. Het is de meest emotionele gebeurtenis uit mijn leven, niets kan daar nog overheen komen denk ik. Probeer het zo intens mogelijk mee te maken....samen! Snap dat het moeiljk is, dat je kriebelig bent, snel snauwt enzo, maar denk ook dat je partner er ook moeite mee zal hebben, jullie zitten samen in dit verhaal! Die gedachte heeft mij geholpen. Veel praten, niet alleen met je partner, maar vooral ook even ergens anders! Misschien in het ziekenhuis even een vertrouwenspersoon aanspreken? Je leeft in een vreemde wereld nu, je kindjes hadden nog weken in je buik moeten zitten, geen wonder hoor, dat je even emotioneel niet echt stabiel bent! @ Sara: Toen wij onze dochter mee mochten nemen na vier weken ziekenhuis meldde de arts dat ze niet voor niets mee naar huis mocht: ze zijn gezond en sterkt genoeg om verder te functioneren als een pasgeboren baby... dus alsof de dag van naar huis gaan de bevallingsdag was... eerst even rust en dan hoppa naar buiten! Hij gaf aan: dat wat jezelf draagt + 1 laagje extra.... Nou met dit weer draag jij vast een hemdje en shorts, dus je kindje een rompertje en een luchtig pakje erover, zoiets? Succes buiten! Enne, genieten en pronken hè, hier heb je zo lang op gewacht: naar buiten!