Hoi, Ik ben erg benieuwd of iemand goede tips of ervaringen heeft in de voorbereiding op een bevalling zonder pijnmedicatie. Ik wil graag zonder bevallen, omdat ik niet aan bed gekluisterd wil zijn en de zwaartekracht zo veel mogelijk wil laten helpen De kans op inleiden is bij mij erg groot. Bij de eerste ook gehad en kreeg toen een weeenstorm... Daar raakte ik best door van slag en heb toen een ruggenprik gekregen omdat het niet opschoot en ik het niet volhield. Bij de komende bevalling wil ik het dus graag anders, maar hoe kan ik mezelf goed voorbereiden?
Ik ben 2x bevallen: beide keren zonder pijnmedicatie en ook zonder voorbereiding. Dus aan mij heb je niks
Hier 3 x zonder pijnstilling bevallen. Ik ging er eigenlijk heel relaxed in, had er zelfs zin in.. Niet tegen de pijn verzetten maar de pijn naar 'beneden sturen' . Klinkt heel zweverig en dat ben ik helemaal niet maar het leek wel te helpen. Ook waren mijn weeën lopend heftiger, dus ik moest er 5 lopen van mijzelf en dan 1 wee mocht ik zitten 😊 Ik denk eigenlijk dat het lastig voorbereiden is. Accepteren dat het pijn gaat doen en niet tegen verzetten..
Met de 1ste gesmeekt om pijnstilling maar ging veel ste snel dus kon niet meer. Omdat ze me vliezen al had gebroken kwam ik al heel snel in de weeenstorm terecht en ondanks het snelle gaan en de korte pijn als zrer heftig ervaren. De 2de was ik ook zo bang en wist al dat er geen pijnstilling gegeveb kon worden omdat het zo snel ging was dus zeer angstig wat ik dan zou meemaken. Achteraf toen ik weeen kreeg wist ik niet rens dat het begonnen was, me lichaam had al vaker met me gesolt en kon ze makkelijk hebben en rustig opvangen. Nadat ik verplicht na een klein uurtje moest bellen bleek ik al 6 cm te hebben. Omdat de weeen zo makkelijk op te vangen waren heb ik me hoofd geleegt door alles samen met de vk klaar te zetten. Na half uurtje ong werden ze best pittig maar bleef er erg cool onder en waren ze nog steeds goed op te vangen. Toen ik na paar minuten na de wat heftigere weeen ineens druk boelde wist ik dat ik al heel ver was dus met zweethandjes gezegd laten we toch maar de vliezen breken. 8 cm toen de vliezen gebroken werden. Toen werden ze behoorlijk heftig maar nognsteeds kon iknze goed opvangen doordat iedereen die erbij was heel gezellig en relax was onder de weeen door heb ik zelfs meegegrapt. Daarmee ontspande ik me verschikkelijk goed en denk dat het wel een mooie rede was waarom het zo fijntjes ging. 20 min later was de kleine er al. Doordat de vk de kraamzorg en me moeder en schoonmoeder zo relax en gezellig waren heb ik mijn bevalling meegemaakt als feesje
3x bevallen zonder pijnbestrijding en de laatste keer zelfs thuis bevallen. Het waren best heftige bevallingen en bij de tweede een ware weeenstorm en dat vond ik zwaar maar dat ging allemaal zo razendsnel dat ik voor ik het goed en wel in de gaten had volledige ontsluiting had en al ging bevallen. Nummer drie was ook zwaar en zat op het randje om toch naar ziekenhuis te moeten omdat ontsluiting bleef hangen. Ik heb me toen echt geestelijk en lichamelijk overgegeven en het volledig over me heen laten komen en de pijn geaccepteerd en naar beneden laten afglijden waardoor ik toch volledige ontsluiting kreeg en met twee minuten was ze er al. Klinkt zweverig maar het was gewoon acceptatie van de pijn maar ook het besef dat de pijn een doel had namelijk om ons kind geboren ge laten worden.
Vloekend en boos vooral Hier ging het ook best wel snel - te snel voor pijnmedicatie. Ik weet niet hoe, ik raakte nog net niet in paniek, wel bijna; maar toen zei de arts iets dat mij weer pissig maakte, dus richtte ik mij weer op hem Gewoon de focus elders (proberen te) leggen. Ik had geen tijd meer om bang te worden/zijn want hij zat mij mateloos te ergeren. Als hij niks gezegd of gedaan had, weet ik niet hoe het was gegaan, maar hij dacht even alles te kunnen bepalen en dat hij het voor het zeggen had alleen maar omdat hij de arts was. Nadat ik volledige ontsluiting had en mijn vliezen gebroken werden door die man, kwamen GELIJK de persweeën en toen zei hij: "wacht nog even met persen", en toen riep ik demonisch bezeten kwaad: NEE, HAD ZE DAN HEEL GELATEN; DIT KIND KOMT NUUUUUUUUUUUUUUU *insert-scheldwoord*! Waarbij die arme man alleen maar zei: oké, prima. Doen we het nu *naam partner*, hou het ene been vast samen met mij, de dames het andere been; persen maar! Ik: NEE, BEENSTEUNEN! Ik vertrouw jullie niet :x ZO KAN IK NIET PERSEN, DIT GAAT FOUT, IK WIL DE BEENSTEUNEN. *zo gezegd, zo gedaan* En nog geen zes minuten later kwam bij de tweede of derde perswee gelijk ons kind naar buiten. Ik schaam me er achteraf nog om; maar ach, het ging verder wel goed en voorspoedig, haha. Ik ben geen gemakkelijke; zeker niet met pijn - en ik kan me voorstellen dat hij er na een half uur wel klaar mee was. Ik neem echt de regie over. It's my life, zeg maar. Op 'crisis'-momenten ben ik de baas over mijzelf en is elk beetje vertrouwen in mijn medemens weg Gelukkig duurde het allemaal niet zo lang (23:00 ter plaatse, uurtje/anderhalf later kreeg ik pas 'echt pijn', dus toen begon het gescheld, 02:06 was mijn kindje er). Ter illustratie naderhand: "Misschien moet je zo nog naar de OK want het bloeden stopt niet" - NEE, prop er maar wat in en geef me eventjes de tijd :x Ik ga absoluut niet naar de OK! "Oké, ik kom zo terug om te kijken hoe het gaat " *dokter loopt even de kamer uit* Hahahaha, arme man Maar ik had wel gelijk en ik haat het als mensen dan tegen mij in gaan. Alsof ze bewust misbruik maken van mijn zwakke moment, zeg maar - dat maakt mij drie keer zo boos. We gaan het gewoon op mijn manier doen, punt. Het bloeden stopte namelijk ook vrijwel direct. En nog geen half uur later was ik alweer op de been en stond ik te douchen. Ik 'vecht' verbaal en non-verbaal op zulke momenten. Desnoods ga ik compleet op ramkoers als het nodig is. Ik kan er echt niks aan doen.
Probeer je zo goed mogelijk te ontspannen! Verzet je zoiezo niet tegen de pijn, dan gaat het alleen maar meer pijn doen! Hier het totale pakket gehad qua weeën. Die beenweeën waren het vervelendst. Maar als mijn man goed hard in mijn been kneep waren ze goed te doen! Probeer samen met je man uit te zoeken wat je het prettigst vind Of natuurlijk alleen.
Je gelooft het misschien niet, deed ik ook niet bij de eerste (3 keer bevallen zonder pijnmed), maar wanneer de pijn zo erg is dat je echt denkt het niet meer aan te kunnen, dan wordt het eigenlijk niet meer erger. Mij hielp het om de pijn te accepteren, er zelfs een beetje op te focussen en mee te gaan in de pijn. Schijnt sneller te gaan als je het toelaat ipv te verkrampen.
Een beetje zoals hier boven genoemd is. Meesturen met de pijn. Ik zocht een positie die ik prettig vond (voorover op een kruk hangen) en zat in m'n cocon om alles te ervaren en me te laten leiden door de pijn. Ben echt alleen totaal met mezelf bezig geweest. Vond de bevslling zeer meevallen. Echt voorbereiden dus niet, maar juist heel erg in het moment zitten en al je 'voorbereiding/plannen los laten. Het komt zoals het komt. Mijn vk had ook gezegt: ' op moment dat je wilt uitschreeuwen 'ik kan niet meer' ben je er juist bijna. Dat heeft mij wel gesteund en klopte ook. Tijdens het persen had ik dat moment (als het hoofdje staat) en 2 weeën later was ze er.
Ik ga een genoorte tens lenen, dit is gratis bij mijn zorgverzekering. Ik wil hem gewoon hebben liggen en opplakken als de weeën beginnen, gewoon voor het geval dat.. Het is voor mij meer psychisch denk ik omdat ik de laatste keer zo'n heftige weeenstorm kreeg direct vanaf het begin dat ik in paniek raakte. Het idee dat er iets is dat mij af kan leiden, al is het maar voor onderweg in de auto naar het ziekenhuis...
Bevallen in bad is erg goed tegen pijn, zeker icm een cursus Hypnobirthing. Geboortetens krijg ik wisselende verhalen van terug..
Vooral gewoon over me heen laten komen. Het scheelde dat ik oprecht blij was dat de bevalling eindelijk begon. Beide keren langdurig gebroken vliezen en ik was de zwangerschap heel erg zat. Dus dacht voornamelijk "nog maximaal 24 uur en dan zijn we er eindelijk vanaf." Elke keer als mijn ontsluiting werd gemeten kon ik dat wel weer wat bijstellen. Ik heb beide keren volledig vertrouwen gehad dat ik het zou kunnen volbrengen (behalve op een klein paniekmomentje tijdens persen als hij er bijna is na), dus ik kon me daar goed aan overgeven. Wat voor mij wel hielp is dat ik uitging van het ergste. Dus ik dacht dat het gruwelijk veel pijn zou doen, dan kon het alleen maar meevallen.
Dank voor jullie verhalen! Ik ben idd ook bang voor een weeenstorm en dat ik er weer van in paniek raak... Ik wil dan dus niet gelijk op pijnmedicatie overgaan. Als blijkt dat ik toch het liefst in bed lig en niet wil rondlopen ofzo kan ik dat alsnog doen als het te veel wordt. Maar afleiding en niet verzetten zijn we de belangrijkste zaken als ik het zo lees. Ik beval onder medische indicatie en in bad kan in het ziekenhuis hier helaas niet. Ben wel nieuwsgierig naar de cursus van hypnobirthing maar ben bang dat het te zweverig voor me is... Plus het kost behoorlijk wat geld en de kans dat ik alsnog met keizersnede beval ik ook erg groot....
Ik had een snelle bevalling. Na het breken van mijn vliezen begon direct een weeënstorm met rugweeën. Wat mij hielp was me afsluiten en proberen te accepteren dat ik de oorzaak van de pijn 'nodig' had. Dus proberen niet te verstijven maar het over je heen laten komen. Heel lastig! Heel veel succes!
Het wordt vergoed door de meeste zorgverzekeraars! Doe me gerust een pb. De cursus is echt niet zweverig !
Bij gewone weeën is niet verzetten het belangrijkste. Zorgen dat je zsm weet welke houding(en) je het minst vervelend vind. En als er niks meer weg te puffen is dan kan je gewoon overgaan op een potje schelden. Ik ging van de week in 10 minuten van 4a5 cm naar persen. Schaamteloos schreeuwen en vloeken hielp nog het meeste. Maar goed dat ik niet thuis bevallen ben.
Wat heel veel dames al zeggen: accepteer de pijn. Ik dacht bij mn 1e ook telkens, duw de wee naar beneden zodat er ontsluiting ontstaat. Ik zat ook in mn eigen cocon. Zodra ik een wee had lag ik helemaal in mezelf, mn vriend zei dat aan de buitenkant niks te zien was. Als er iemand tegen me aant praten was en ik kreeg een wee, dan sloot ik gewoon mn ogen... ik dacht ze wachten maar. Dat vond overigens niemand vreemd hoor. Succes ermee.. ik ben trouwens ook ingeleid, die weenstorm is echt geen pretje nee. Ik heb voor het laatste stukje een pompje gekregen omdat ik op mn zij moest liggen omdat mn dochter dipte met dr hartslag op een wee. Dat pompje was niet lang nodig want in mum van tijd kreeg ik persween en had ik 10cm.
Je niet verzetten tegen de pijn maar je juist te concentreren op de wee, rustig blijven en denken "deze wee komt nooooooit meer terug"!
Ik heb het zonder pijnstilling gedaan met weenstorm en dat was heel erg heftig. Bij iedere wee was ik gefocust op de volgende en dat het snel voorbij zou zijn. Helaas moest ze toen met de vacuümpomp worden gehaald, dat mislukte, toen alsnog een spoedkeizersnede. Na al die ellende was de ruggenprik met de keizersnede een verademing.