Ik denk ook dat kinderen jouw gedrag overnemen. Als mijn dochter boos wordt, gaat ze rechtop staan, boos kijken en met haar vingertje heen en weer, en praat ze op een boos toontje. Maar niet harder dan normaal. Ik schreeuw zelf ook nooit, maar maak mezelf wel groot (waarom weet ik niet) en ga altijd met mijn vinger heen en weer als ik zeg "dat mag niet, want"
Hier ook altijd rustig tegen onze dochter en zij reageert dus ook heel rustig. Onze buren schreeuwen altijd tegen hun kinderen en hun kinderen schreeuwen dus ook om alles, of ze nu blij of boos zijn. Wij zeggen altijd tegen onze dochter als ze iets doet wat niet mag. Naam (zodat ze naar ons kijkt), doe dat (en dan zeggen we wat ze doet) maar niet. Heel rustig en dan stopt ze er meestal mee. Onze buren schreeuwen altijd NEE NIET DOEN. 1x raden wat onze dochter nu dus zegt :S Merk ik onze buurt echt wel het verschil in hoe ouders met hun kinderen om gaan. Verschil rustig en schreeuwen van de ouders is hier echt wel in de kinderen terug te zien. Beetje jammer dat de ouders van de schreeuw kinderen het niet in zien en de rustige kinderen gewoon zulke makkelijke kinderen vinden Hoe gaat het gezegde, je oogst wat je zaait. Ik hoef te minste niet de hele dag achter mijn kind aan te lopen schreeuwen en ik denk toch echt dat het meer nurture dan nature is. Al hoewel het karaktertje er natuurlijk wel inzit, maar volgens mij moet je daar als ouders wel wat aan kunnen doen. Onze dochter heeft nl. wel het driftige karakter van mijn man, maar toch kan ze zich rustig uitten.
Ik zie het verschil tussen de methode van papa en van mama. Ik ben heel rustig en schreeuw eigenlijk nooit. Ik ben wel apeduidelijk in mijn toon. Mijn zoontje reageert daar heel goed op (hij blijft een bijna 2 jarige dus soms.... hahaha). Papa daarintegen wil zijn geduld nog wel eens verliezen en gaat dan sneller zijn stem verheffen (schreeuwen is het nog niet) en geirriteerd zijn. Ik zie dan dat mijn zoontje eigenlijk alleen maar vervelender wordt. Jammer genoeg, ziet mijn man dat meestal niet.. helaas helaas.
Kinderen nemen dit idd over. Ik zelf schreeuw nooit tegen mijn zoon, ik verhef mijn stem wel eens of als hij niet wil komen of luisteren zeg ik wel eens: Nu komen! maar schreeuwen doe ik niet. Mijn buurvrouw doet dit wel en als mijn zoon met haar dochter speelt dan kan zij ook "schreeuwen" tegen mijn zoon... en als mijn buurvrouw schreeuwt tegen haar dochter en mijn zoon hoordt dit (in de achtertuin) dan komt hij altijd bij mij en merk ik dat hij dit geschreeuw niet leuk vind.