Hoi! Ik ben benieuwd wat jullie vroegste herinneringen zijn, en hoe oud je was. Ik vind het soms een heel raar idee dat mijn twee jongens zich deze periode van hun leven nooit zullen herinneren, maar ik ben dus benieuwd wanneer dat ongeveer wel gaat kunnen. Mijn vroegste herinnering is dat ik mijn moeders hand vasthield en dat ik me daardoor heel veilig en vertrouwd voelde. We waren in het ziekenhuis, waar mijn oma was opgenomen. Dat vond ik toen niet eng of bedreigend, het was vooral dat ik het zo fijn vond om bij mijn moeder te zijn . Ik was toen 2,5 jaar oud ongeveer. Wat is jullie vroegste herinnering en hoe oud denk je dat je was?
Dat ik bij mijn opa en oma een houten hondje had aan zo'n touwtje en dat als je ging lopen zijn pootjes en zijn hoofd bewogen, ik denk dat ik een jaartje 3/4 was Erg leuke vraag trouwens
Dat ik in het ziekenhuis opgenomen werd i.v.m. pseudokroep. Ik was toen een jaar of 4 geloof ik. Ik was heel erg benauwd en werd wakker met een slang in mijn keel waardoor ik niet kon praten. Die moest ook regelmatig worden uitgezogen, waardoor ik ong. 30 seconden niet kon ademen. Dat vond ik heel erg eng, nog steeds is het mijn grootste angst om te stikken Niet een prettige herinnering dus, maar wel de vroegste! Idd een leuk topic
De begrafenis van mijn overgroot moeder. Ik was toen 3,5 jaar oud en ik begreep niet waarom we naar klassieke muziek moesten luisteren en naar een kist met bloemen moesten kijken voor een halfuur lang. Ik vond het heel erg saai en ik had van die schoentjes aan met ritsjes er op, toen schopte ik al zittend de hele tijd tegen het bankje aan, dat was best vervelend voor de rest van de familie.. Dus toen had een vriendin van mijn oma me mee genomen naar de kantine (o.i.d.) en toen hebben we een broodje kaas gegeten..
Ik weet nog dat ik bij bij vader was (ouders zijn gescheiden) ik kwam daar tot ruim 2 jaar.Ik weet nog hoe de tuin eruit zag,en hoe mijn step eruit zag en een dag dat we macaroni aten met dingetjes dat ik vies vond. Ik heb nog meer vlagen die ik weet zo rond de 2,5 jaar.
Wat een mooie herinnering. Mijn zoon is bijna 2,5 en ik hoop dat hij zich dit soort dingen later ook kan herinneren. Mijn vroegste herinnering: dat ik rechtop in mijn ledikant stond. Ik zie alleen nog een flard van die herinnering voor me: de bruine spijlen van mijn bedje. Ik was toen 2 of hooguit net 3. Een herinnering die duidelijker is, is toen mijn moeder zwanger was van mijn broertje (ik was toen 3), en zij zo'n meetlint aan de muur had gehangen. Elke dag mocht ik daar een centimeter afknippen, tot de dag dat mijn broertje geboren zou moeten worden. Dat weet ik nog wel heel goed.
mijn vroegste herinnering is mijn operatie aan mijn neus en keel amandelen. ik kan me herinneren dat we aan het wachten waren in een grote kamer met andere kinderen en ouders. We werden toen geroepen voor de operatie en ik kreeg een mondkapje op mijn mond met de smaak aardbei en toen was ik weg. Ik werd toen wakker in een groote babybed en mijn ouders waren er ook en ik kreeg toen een my little pony (wit met groen haar) van mijn ouders. Ik was denk ik een jaar of 2 /3
Dat ik op 3 jarige leeftijd ben gebeten door een hond. Ik had een ijsje in zo'n bakje, liet de hond het bakje uitlikken. Toen het naar mijn idee schoon was wilde ik het bakje pakken om in de prullebak te gooien. Hond was hier niet mee eens, besprong mij van achteren en beet in mijn achterhoofd. Gelukkig had ik op dat moment een reddingsvest om waardoor hij niet in mijn nek heeft kunnen bijten. Aan de bijtmerken op het reddingsvest was te zien dat hij dat wel degelijk geprobeert heeft. Daarna naar het ziekenhuis waar ik in mijn beleving heel veel spuitjes heb gekregen (w.s heb ik gewoon het hechten gevoelt.) Met 100 hechtingen in mijn hoofd keerde ik terug op de jachthaven terug alwaar de hond al weg was richting dierenarts voor een spuitje en ik een echte cornetto kreeg Groetjes Anita
Toen ik 2 was ben ik weggelopen van de peuterspeelzaal. Het eerste stuk wat ik heb gelopen weet ik niet meer, maar ik weet nog precies dat ik langs een tuin kwam met een houten hekje, waar een man stond met bruin haar en een kale plek op z'n hoofd, die heeft me op zn schouders terug naar huis gebracht..
Leuk om jullie verhalen te lezen! Al is jouw herinnering misschien een beetje minder leuk, MamaMarije . Als ik jullie leeftijden zo zie, hoef ik van het komende jaar nog niet te verwachten dat mijn ukjes iets gaan herinneren. Maar, misschien eind 2012 al wel
dagje artis waar ik mijn lieve knuffel apie joekie verloren ben. intens verdrietig kwamen we thuis had m van mijn oma gekregen een paar dagen later kreeg ik mijn apie joekie weer terug hij was weer terugkomen wandelen vanuit artis(mijn oma heeft er meteen nog 1 gekocht) 2,5 jaar was ik
Ik kan me herinneren dat mijn broertje werd geboren, was toen 2 jaar en 9 maanden. Daarna pas weer iets toen ik een kleuter was. Ik was mijn bedknuffel op school vergeten en was in tranen, Kobus was vast doodsbang daar in het donker op school zonder mij
Ik weet nog dat ik bij mama achterp de fiets zat en dat we voor mijn gevoel een heel eind gingen fietsen om bij iemand een buggy te lenen of weg te brengen. Ik zal toen ook rond de 2,5 jaar geweest zijn. Ook dat ik met mijn vader en moeder over de boulevard liep en dat ik het zoooo ver lopen vond. En dat ik bij mijn opa in een ledikantje lag en dat ik niet kon slapen, maar dat ik het nachtlampje in het stopcontact wel heel fijn vond. Zal allemaal zo rond de 2,5 jaar geweest zijn.
wel allemaal indrukwekkende gebeurtenissen die dus een eerste herinnering achterlaten... Ik denk dat ik 4 was, mijn tweelingzusje viel boven haar tafeltje in slaap op de kleuterschool en ik moest huilen omdat ik dacht dat ze nu noooit meer naar huis kon (vraag me niet waarom ik dat dacht...)
Mijn ouders gingen foto's laten maken van mij en mijn broertje en ik kan me nog herinn.eren dat we een zaak naar binnen gingen en daar waren van die draai rekken met kaarten erin. Ik zal zo rond de 2,5 zijn geweest
ik was 4,5 en m'n zusje werd geboren zag m'n moeder op een brancard liggen (te lang gebroken vliezen en geen weeen) en m'n broer en ik gingen naar m'n tante
mijn vroegste herinnering, ik was een jaar of 3/4 en de ex vrouw van mijn oom kwam op visite met haar andere kind. ( ik heb dus ook een nichtje wat haar dochter is) Dat kind heeft het syndroom van down, en heel extreem dus kon helaas bijna niks alleen. Enigste wat ik nog weet dat ik helemaal verbaasd was dat hij met poppen wou spelen ( hij was ik de 20) en dat hij naar de wc moest en in de kamer zijn broek al naar beneden wou trekken...
Mijn vroegste herinnering was met 1,5, mijn bio-moeder gooide mij van de trap af waardoor ik in het ziekenhuis belandde en nu nog steeds het litteken heb, of met 2 toen ze mijn mooie nieuwe kleren (die ik van een andere mevrouw had gekregen) boven een kaars hield en verbrandde. Of het eten wat ik uberhaubt te weinig kreeg. Nee niet bepaald herinneringen aan vroeger hier
Dat mijn zus geboren werd en ik met mijn vader naar het ziekenhuis ging. Ik kreeg een verassingsei, dus ik was wel blij met mijn nieuwe zusje. Ik was toen 3,5 En een keer dat ik vreselijk aan het huilen was in de wandelwagen, omdat het regende en er dus een regenkap over de wagen heen moest. Ik moet toen een jaar of 2 a 3 geweest zijn.