Tijd voor een lange conversatie... Alles doen als je full-time huisvrouw bent is misschien nog te doen, maar niet als je 3 dagen per week werkt. Deze situatie is wel erg scheef. Ik ben eigenlijk blij dat wij allebei 4 dagen werken, dan is dat argument lekker niet van toepassing... Nou, hij meer hij overneemt, hoe meer tijd en energie jij hebt voor leuke dingen! Kennelijk moet je dat expliciet maken bij hem.
OMG, Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Ik zou hem al lang naar de deur hebben verwezen. En het excuus van werken vind ik dus gewoon nooit een geldig excuus, ik ben soms vermoeider naar een dagje met mijn kind (en dan is het er nog maar 1) dan een dagje werken. In mijn zwangerschapsverlof heb ik zelfs een periode gehad dat ik weer wilde gaan werken! Maar als ik het goed begrijp heeft hij dit altijd al gehad, dus is het geen depressie of iets van dit soort. Maar is het nu pas echt een probleem omdat jij nu wel echt hulp nodig hebt met 2 kids. Dan zouik toch nog maar eens heel serieus met hem gaan praten.
Ik zou echt een confrontatie aangaan met je man. Als dat niet werkt zou ik toch gaan twijfelen of ik met zo'n man wil leven, en zelf maatregelen nemen. sterkte iig.
Pfffffff.... Ik heb nog nooit grote boodschappen samen met zoonlief gedaan; dat doe ik juist om momenten dat m'n man thuis is. Dan kan ik even rustig door de winkel gaan en nadenken over wat ik nodig heb, zonder dat ik ook nog een maxi cosi mee hoef te slepen. Krijg sowieso tranen in m'n ogen als ik jou verhaal lees en op mij komt heg ook over alsof je man zelf psychisch niet goed in z'n vel zit. Het kan toch gewoon niet zo zijn dat hij deze gang van zaken normaal vindt?
Meid, dit is niet normaal. Trek aan de bel en doe er wat aan (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk) Maar jij trekt het straks helemaal niet meer, en dan? Ga met je man in gesprek, ga langs de ha, maar deze situatie is echt niet ok.
Dat hoop ik zo, dat er psychisch iets niet helemaal lekker zit bij hem. dan heeft het tenminste een oorzaak. Maar vooralsnog ligt het allemaal aan mij, volgens hem...
Ben op het moment dochter-lief aan het uithuizen. Ze sliep nog bij ons op de kamer. Een week terug was dat nog geen enkel probleem, want hij merkte er amper iets van (nachtvoeding), maar blijkbaar is dat opeens toch niet meer zo. Of nooit geweest, maar voelt hij dat nu opeens toch anders. Het maakt me triest. Niet zozeer dat ze naar een andere kamer gaat, maar de reden waarom...
Het klinkt alsof je 2 kids en een puber in huis hebt. Kan je niet een poosje bij je familie gaan logeren. Misschien gaat hij jou en jullie kids wel missen. Kan hij vast voelen hoe het voelt zonder jullie en als hij niet wil meewerken om een gezinnetje te zijn en zich aan te passen, dat hij zijn dagen alleen zonder jullie kan slijten. Misschien valt dan het kwartje. Mist hij jullie helemaal niet, dan zijn jullie beter zonder af. En dan weet je ook dat je het alleen moet doen, maar zonder frustratie van partner lief.
Hij klinkt als een man die er nogal ouderwetse gedachten op na houdt over het gezinsleven. Dit komt op mij niet over als iets psychisch maar meer een denkwijze die echt niet past in deze tijd. Hoe ging het vroeger bij hem thuis? Je moet er echt wat aan doen. Ik zou nog 1x heel duidelijk maken wat jij voelt en vind en als hij niet luistert zou ik idd een tijdje uit logeren gaan met de kindjes en hem lekker zelf het huishouden ed. laten doen. En mocht hij er echt zo over blijven denken dan moet je je heel goed afvragen of je wel bij hem wilt zijn. IK zou zoiets hebben van als ik het toch alleen moet doen, dan doe ik het ook echt alleen en dan mag hij alimentatie betalen en bezoekrecht krijgen maar verder niet. heel veel sterkte meid! ik geloof dat de meeste dames hier je man wel eens even goed door elkaar zouden willen schudden.
Heel eerlijk? Ik had hem zijn koffers laten pakken en medegedeeld dat hij weer terug kon komen als hij mans genoeg is om de verantwoordelijkheid voor zijn gezin te nemen.
Nu heb ik ook een man die veel minder met onze dochter doet dan ik. Maar hij heeft wel een geldige reden. Hij is migraine patiënt dus ben ik de gene die er snachts altijd uit gaat. Maar dat geeft niet. Liever dat dan om de haverklap een man die ziek thuis zit. Verder werkt hij volledig en ben ik werkeloos. Dan doe je automatisch meer... maar hij doet de tuin, speelt savonds lekker met zn dochter, houd de auto schoon en als het nodig is helpt hij in het huishouden. Wat onze dochtet betreft kan hij niet wachten tot ze een jaar is. Maar dat zullen de meeste mannen hebben denk ik... Ook heeft hij weinig geduld, waardoor hij haar moeilijk getroost krijgt. Maar hij probeert het tenminste wel! Die man van jou moet es goed nadenken over wat hij wil. Hij heeft gekozen om samen met jou voor een tweede kindje te gaan. Dan moet hij de verantwoordelijkheid ook nemen. Ik hoop echt dat het je lukt om hem dat aan het verstand te peuteren. Uit elkaar gaan is iets wat je eigenlijk moet proberen te voorkomen. Je bent met een reden voor elkaar gevallen. Ik hoop dat je die reden terug vind... Tot slot vraag ik me nog wat af... Was hij tijdens de eerste weken/maanden van jullie eerste ook zo?
Mijn vriend heeft nooit gezegd dat ie de volgende dag moest werken, ik had een depressie en hij ging er elke nacht uit voor onze dochter! Deed ie met alle liefde en zonder gemopper. En ja ik hoorde achteraf wel eens dat ie half zat te slapen op zn werk of heeeel veeel koffie dronk om maar wakker te blijven. Maar, hij zeurde nooit! Ik vind het schandalig, zo een vent van jou! Die zou in jou kraamweek moeten zeggen, een paar dagen na de bevalling van; schat, ga lekker liggen, vertel als je wat eten of drinkt wilt! ik zorg voor de kindjes. Ik schrik er echt van! Dat ie dat zei, jij neemt het er mooi van! Misschien een pnd bij hem, en anders vind ik t een hele slappe zak, sorry..
@ marah ik herken veel van je verhaal maar ( gelukkig) niet alles. hier ook na de bevalling heel afstandelijk, was bang dat het de einde van onze relatie was. ik sliep ook in de kraam week beneden op de bank. hij heeft tot nu nog nooit een flesje gegeven of luier verschoond. hier ook altijd het ecuus : ik moet veel werken. dit is trouwens niet zo. ja hij werkt veel maar dat hoeft helemaal niet dat is iets wat hij zelf doet. ook eerste maanden van mijn dochter zocht hij nooit contact met haar. haar even vast houden was een heel gedoe. ook als ik mijn zoon even op bed ging leggen deed hij haar gewoon in de box en lied haar huilen en dan kwam hij met het argument: ja. mijn moeder heeft mij ook heel veel laten huilen is niets mis mee. dit is bij mij gelukkig allemaal weer goed gekomen. toen mijn dochter ongeveer 3 maanden was ging hij meer contact zoeken met haar en is nu niet meer afstandelijk enzo. hij geeft nog steeds geen flesjes of verschoond luiers maar dat vind ik niets eens zo erg.vind het gewoon heel fijn om te zien dat hij wel trots is op ons gezin en wel van onze dochter houdt. iets waar ik erg bang voor was. ik denk dat mijn man heel erg moest wennen aan de nieuwe situatie en hij kan ook niet zo goed omgaan met kleine baby's. Ts ik hoop heel erg dat het goed komt met jullie. wat ik graag wil zeggen is geeft het nog niet op. heb jij al je gevoel duidelijk gemaakt en hem verteld dat het voor jou voelt alsof hij niet van jullie kindje houd en hij te afstandelijk en te bot tegen over jou is? sterkte TS!
Je stelt je niet aan. Heb hier precies t zelfde. Toen ze n maand of 4 was ging het beter met contact zoeken. En sinds ze n maand of 6 is gaat het nog beter. Maar nog steeds is op 1 hand te tellen hoeveel luiers papa verschoond heeft. Kan je helaas ook geen tips geven. Probeer het te accepteren. Dat maakt t n stuk makkelijker voor jou, en de kinderen.
Wat verdrietig dat het zo gaat. Je weet zelf denk ik ook wel , dat jij degene bent die deze situatie kan veranderen . Maak een keuze: je kijkt het nog even aan, je praat met hem over hoe het voelt en hoe het anders moet of je geeft hem een ultimatum. Daarbij treft dit natuurlijk ook je kindjes en die moet je daarvoor in bescherming nemen. Sterkte
dat zeg ik toch ook dat ik het niet erg vind dat hij geen luiers verschoond maar allang blij is dat hij weer normaal doet. ik weet trouwens niet of je reactie op mij gericht is?
Die luiers verschoon ik met liefde, no problem. Maar die opmerkingen idd. Vreselijk. Eerlijk gezegd zeg ik niets op zo'n moment. Te verbijsterd. Later wel op terug gekomen in een groter geheel (gesprek), maar dan reageert hij amper. Of heeft wel weer een excuus... Vanavond gaat het redelijk. Ook een van zijn tactieken: verder gaan en doen of er niets gebeurd is. Want 'gisteren is toch gisteren...
Ik vind het heel zielig voor je dat je vent geen interesse in je kleintje en in jou toont. Ook al werkt hij, je vindt het toch heerlijk om met je baby bezig te zijn als je uit je werk komt. Wel voor jezelf opkomen hoor, hij klinkt nu echt als een dominante man die jullie niet waard is. Heel veel sterkte meid!
Nou zo'n vent als ts heeft is bepaald geen goed voorbeeld want het kan allemaal heeeel anders hoor Maar ik zou deze kerel allang de huid vol gescholden hebben en onder de spreekwoordelijke hol getrap hebben. Sorry maar ik vind het een zakkenwasser.
Sjonge merah wat heftig. Ik denk dat afspraken over de taakverdeling sowieso o zn plaatst is want die is heel erg scheef. Hij werkt fulltime en doet niets. Jij werkt 3 dagen en doet alles. Gekkigheid! Daarnaast klinkt hij idd overspannen. Hoe gaat het op zijn werk? Ik vind trouwens ook dat jij over je heen laat lopen en niet voor jezelf op lijkt te komen. Misschien heb ik het mis hoor. Maar ook iets om over na te denken. Adviezen zoals 'ik was allang weggeweest' ed heb je niets aan en dat bedoel ik ook niet.