Ik word hier plaatsvervangend verdrietig van Merah. Wat ontzettend @)&:;&?!@, terwijl dit zo'n mooie tijd had moeten zijn. Ten eerste, ik vind stellingen als "ik heb niet zo veel met baby's" niet te trekken als je, daar ga ik dan maar vanuit, samen besloten hebt om kinderen te 'nemen'. Niemand vindt poepluiers verschonen leuk en ik persoonlijk vind de dreumes/peuterleeftijd ook leuker dan dat hele kleine. Lekker boeien!! Het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Tuurlijk kun je er rekening mee houden dat iemand de volgende dag moet werken etc maar jij hebt jullie lieve kleine dochter niet alleen gemaakt. Ten tweede. Het is misschien kinderachtig maar wellicht moet je hem (naast het voeren van hele serieuze gesprekken) eens laten "voelen" hoeveel jij eigenlijk voor jullie gezin (!) doet. Een kleine staking op een of meerdere fronten (wassen van boxershorts/lievelingsmaaltjes bereiden) bijvoorbeeld. Hoe meer je uit handen neemt, hoe minder de/je man doet helaas... En ik begrijp dat het jou om zijn gevoel en interesse en betrokkenheid, of het gebrek daaraan, gaat hoor! Zoals je zegt, je mist een papa. Ik vind dat heel erg voor je en hoop dat het goed komt.
Hier helaas ook zo een vent. In baby tijd deed hij veel met dr maar nu bijna niks. Als ik vraag of hij dr luier wil doen doet ie het uit eindelijk. Hij heeft 7 mnd werkloos thuis gezeten en als nog moest dochterlief een oaar maandjes 1x pw naar zijn moeder want dat was al zo afgesproken. En dan moest ik dr nog brengen zodat hij kon uitslapen. Nu werkt hij 6 dagen pw en ik 3,5/4 dagen. En hij vindt dat hij nu helemaal niks meer hoef te doen. Zelfs niet zijn eigen troep naar de keuken brengen. Als hij met dochterlief is zit hij de hele tijd in zn telefoon. Van de week moest hij 1,5u oppassen want ik moest naar school. Ja ik moest maar op schieten want hij wilde nog even rustig zitten voor hij moest werken. En hij kon niet normaal eten want kind jankte de heletijd en moest op schoot bij hem dus hij kon niks. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik zeg misschien had je haar eten moeten geven ofzo ? Ja dan moet je niet weggaan vlak voor ze moet eten. ( ze at een banaan half uur voor ik ging en hij heeft zelf nog een deel aan haar gegeven maar dat wist ie niet) Kind had gewoon honger en was moe. Snapt hij allemaal niet. Zeeeer vervelend zulke mannen. Hier is dus hoe jonger hoe leuker. Want nunze zelf speelt waarom moet je aandacht geven. Eten ? Niet nodig.
Ik ben hier gestopt met lezen Ik vind het werk het slapste excuus dat er bestaat om niet voor je eigen kind te hoeven zorgen, dus nee, begrip hoef je daar niet voor te hebben. Jij hebt meer energie nodig voor de zorg voor twee kinderen dan hij met een baan buitenhuis. Hij heeft tenminste nog een paar keer per dag een koffiepauze, jij niet. Mijn man sliep het eerste half jaar 2x 1,5uur per nacht, en ging ´s ochtends om 6 uur ook gewoon naar zijn werk. En hij reed meteen na de laatste vergadering naar huis, omdat ie dan net op tijd kon zijn om te helpen met de voeding. Onderweg haalde hij ook nog eten voor ons twee, want voor koken had ik geen tijd. Dus nee, ik kan geen enkel begrip opbrengen voor de houding van je man. Hij moet gewoon van zijn luie donder komen en de zorg opnemen voor ZIJN kind. Jullie tweede heeft ook recht op een veilige hechting met beide ouders, niet alleen met mama.
Nu heb ik de rest ook gelezen, en ben gewoon perplex. Dat er echt zulke horken van mannen bestaan, en nog erger± vrouwen die zulk gedrag pikken! Want eerlijk gezegd vind ik dat enorm veel over je heen laat lopen in jullie relatie, in ieder geval op het vlak van taakverdeling en ouderschap. Een hele serieuze vraag: waar zie jij SAMEN in jullie samenleving? Geld verdienen en kinderen maken doen jullie samen, maar de rest van het ronddraaien van je gezin? Ik kan er gewoon echt niet bij dat jij toestaat dat je man jouw in je kraamweek uit bed schopt, jullie baby uit jullie kamer laat verwijderen (met nadruk op ´laat´, want jij mag het blijkbaar opknappen), je de volledige zorg voor je baby laat doen, verschrikkelijke dingen zegt over ZIJN kind, en geen enkele zorg of contact zoekt met zijn kind. Ik zou het niet kunnen of willen...
Sorry, maar vind het met de post verdrietiger worden.. En waarom je kindje van jullie kamer halen terwijl jij dat niet wilt en hij haar toch maar vervelend vindt? Gaat hij toch lekker ergens anders slapen.. Brr.. Kom voor jezelf en dochtertje op! Praat en als hij het wegwuift of 'dat was gister' zegt dan accepteer je dat niet. Want het kan wel gister zo zijn geweest, maar iets veranderen gebeurt er niet
Tsjonge erg vervelend, maar o zo herkenbaar. Ik heb aardig idee hoe je je voelt.. gaat hier precies zo. Mijn dochter is nu 10 wk oud en de zorg komt voor 99% op mij neer.. Ik moet me vriend aansporen om haar even op te pakken of de fles te laten geven, laat ik het maar niet hebben over luiers of in badje ofzo. Hij is ook veel weg, gaat zijn eigen gang. Mocht ik wat willen, dan moet ik oppas zoeken of ik neem haar gewoon mee... erg lastig.. Moeilijk om je tips te geven.. want weet zelf al niet wat ik ermee moet.. En dat zinnetje.. ik moet wel werken hoor.. ook erg herkenbaar.. alsof wij het de hele dag niet druk hebben met een kleintje, huishouden en dergelijke.. zucht
Voor mij niet herkenbaar, gelukkig. Ik heb een ''normale'' bevalling gehad, was dezelfde dag thuis. Ik gaf borstvoeding. Mijn vriend hielp met hem ''pakken'' en aanleggen om vervolgens na de voeding hem weer terug te leggen in zijn wiegje naast ons bed. Moet er wel bij vermelden dat hij de eerste maand na de geboorte van onze zoon vakantieweken had opgenomen. Inmiddels is onze zoon bijna anderhalf jaar en het gebeurd nog wel eens dat hij ineens hysterisch wakker wordt. Op zo'n moment staat hij vaker eerder naast zijn bedje dan ik. Dat heeft dan puur met reactie te maken want een andere nacht sta ik er weer eerder naast. Wat een lastige situatie Merah. Als ik jou was zou ik je gevoel hem voor de voeten gooien. Eens kijken wat dàt met hem doet? Misschien herkent hij zich wel, heeft hij moeite oid. Dan is het tenminste bespreekbaar...
Dit hoorde ik laatst bij een vriendin, zij moest haar dochter meenemen naar een enorm drukke- chaotische bedoeling omdat haar man ´niet wil oppassen´.. Maar hoe werkt zo´n situatie vraag ik mij af. Als jij weg wilt (zonder kind) en je man thuis is, dan vraag je toch niet aan hem OF hij kan ´oppassen´? Hij is nou eenmaal thuis, dus dan ga je en stem je normaal af wanneer je terugkomt e.d. Hij vraagt toch ook niet aan jou of jij op de kleine blijft ´passen´ als hij weggaat? Of wel?
Bij mij word er vaak vanuit gegaan dat ik er wel ben, thuis blijf of haar meeneem... Ik moet echt inplannen/vragen of hij thuis kan blijven, hij heeft bijna elke avond wel wat.. zit niet een avondje op de bank.. en een dag niet van huis is hier niet aan de orde.. ( jammer genoeg)..
Argh, dat 'oppassen'! Kan ik me ook groen en geel aan ergeren. Had laatst een dagje met een vriending gepland, en dat ook gezegd en op de agenda gezet. Had manlief toch niet opgevangen.... Avond tevoren nogmaals herhaald. Manlief: oh, dus ik moet oppassen? Heb het hem wel even laten weten dat ik dat geen gepaste opmerking vind, want wat doe ik dan de hele dag? Maar verder, mag ik niet klagen. Het is een geweldige vader. Dikke knuffel voor alle meiden die een moeilijke en klagende man hebben. Werk was hier tijdens mijn verlof overigens wel een excuus. Na een maand gebroken nachten moest mijn man even goed slapen om te kunnen functioneren op zijn werk. Dus sliep hij in de logeerkamer. Was voor niemand leuk, maar het was echt even nodig. Als je het maar overlegt met elkaar.
Maar door wie wordt daar vanuit gegaan? Door je man? Of ook door jou? en waarom zou je zoiets accepteren vraag ik me altijd af.,,
Ik heb niet alles gelezen, maar wil toch wel even reageren....ook omdat jij het bent Na de geboorte van mijn kind stond alles bij ons op zijn kop. Ik ben erg geschrokken van het gebrek aan inleving en het klaaggedrag van mijn vent. Hij was moe, moest werken....ik herken veel in je verhaal. Ik kon wel janken als ik hem geirriteerd hoorde zijn tegen ons kleintje, omdat hij alweer snachts een poepluier had ik nog invalide van de bevalling in bed lag. Praten had hier nauwelijks zin, hij vond dan dat ik niet waardeerde wat hij deed. Het werden alleen maar vervelende ruzies. Ik heb vaak gedacht: ik kan er beter mee kappen. De reden waarom ik dat niet deed was omdat een vriendin met 4 kinderen tegen mij heeft gezegd: wat er ook gebeurd, ga in het eerste jaar niet uit elkaar! Jullie hebben een jaar nodig om weer in balans te komen. Zij heeft dat 4 keer zo ervaren. En ik uiteindelijk ook. Na een paar maanden zag ik dat er steeds meer warmte vanuit hem naar ons kindje ging en nu: het is de liefste en meest invoelende vader die ik maar kan wensen! We kunnen ook weer praten met elkaar. Het had bij ons absoluut geen zin gehad als ik nog strenger op mijn strepen was gaan staan, dan denk ik dat hier de boel uit elkaar was geklapt. Bij ons had het dus tijd nodig....meer dan ik had kunnen denken. Natuurlijk kan het bij jou anders liggen. Maar door mijn eigen ervaring denk ik toch: geef hem tijd. Ook al is het oneerlijk en laat hij jou en haar vreselijk in de kou staan. Het kan echt dat hij tijd nodig heeft. Ik ben achteraf blij dat ik die heb kunnen opbrengen. Ik kan me nog afvragen hoe ik het in vredesnaam op heb kunnen brengen. Ik ben zo vaak verdrietig geweest en heb zo vaak gedacht: dit wordt niets meer.... Maar toch!
Sorry ts maar ik vind jou man een regelrechte narcist! Tijd om eens heel erg voor jezelf op te komen. Dit houdt niemand lang vol. Ik had hem allang een keuze gesteld. En dat geleuter over "wennen aan de baby"? Onzin, een schop onder z'n *** moet hij krijgen. Wat denkt hij wel!
Precies dit hier! Geef het tijd. Uiteraard moet er ook gecommuniceerd worden maar het eerste jaar is gewoon zwaar. Mijn partner had ook moeite om hiermee te dealen. Neemt niet weg dat hij best invoelender mag reageren!
@Merah: ik herken het wel een klein beetje van mn eigen man, maar jouw man is nog wel een paar graadjes erger. Mijn man was vooral snel wanhopig als hij onze dochter niet stil kreeg en kon er gewoon niet zo goed tegen. Net zoals jouw man gaat het prima nu is ze ouder is. Ik zou dit wel serieus aankaarten bij je man. Desnoods laat je hem dit topic lezen? Die eerste weken zijn sowieso soms best zwaar en emotioneel en het helpt niet mee als je er dan helemaal alleen voor staat, terwijl je wel getrouwd bent. Leg hem uit hoe jij je hieronder voelt en wat je van hem verwacht en wees in dat laatste heel concreet en zeg echt wat je wilt dat hij doet (anders snappen mannen het toch niet ). Misschien kunnen jullie dan samen tot een "taakverdeling" komen, waar jullie beiden mee kunnen leven. Sterkte en succes!
jeetje meid! wat een lamzak die man van jou(sorry). hij kan op zijn minst je een beetje helpen lijkt mij? mijn vriend helpt wel erg veel met onze dochter, en dat terwijl hij 15 uur per dag maakt.(chauffeur). en dan komt hij thuis, maakt fles, houd haar vast,verschoond haar, uit bed, in bed etc. alleen de nachten helpt hij niet. maar dat komt omdat ik dat zelf niet wil! hij staat al vaak om 3 uur naast zijn bed. ik zou eens met hem om de tafel gaan, je gaat hier op den duur echt aan onderdoor. ik zou hem persoonlijk een flinke schop onder zijn hol geven! jullie wouden tenslotte samen een 2de(neem ik aan )
Ik moet eigenlijk wel zeggen dat ik me gedeeltelijk in je verhaal herken en er me niet zo slecht bij voel. Ik ben bijna 4 maanden geleden bevallen van onze kindje, een zoon. Ik heb de 3 nachten voorafgaand aan de bevalling niet geslapen door weëen en ik heb niet echt genoten van mijn bevalling zeg maar, het heeft me goed uitgeput. Tijd om bij te slapen heb ik nooit gehad want om de 2u was meneer daar voor zijn borstvoeding. Mijn man sliep thuis tijdens de kraamweek (hier in België verblijf je dan in het zh) en die was dus goed uitgerust en ik werd enkel maar meer moe. Eens thuis vond ik het eigenlijk maar heel normaal om bij de kleine op de kamer te slapen omdat: 1. ik dan ook aan wat slaap kwam omdat de kleine dan ook wat sliep (mijn kleine knuffelbeer ) 2. mijn man ook effectief weer moest gaan werken de dag nadien en ik me niet kon voorstellen dat ik in die toestand zou moeten gaan werken, dat wilde ik hem dus niet aandoen 3. Er beter één van ons 2 goed uitgerust was ipv alletwee pompaf, want dat zou niet goedkomen. Mijn man heeft ook amper luiers verschoond in de eerste 10-12 weken en hij heeft mijn zoon nog maar 1x in bad gestoken onder mijn toezicht (omdat hij het zo wilde). Maar ik voel me hier wel goed bij eigenlijk, moest hij nu plots alles van me gaan overnemen zou ik me slecht voelen. Nu ik bij de fysio loop moet hij wel wat vaker voor hem zorgen en dat lukt best, hij verschoont dan zelfs de ergste poepluiers en hij is bezig met de kleine. Dat is meer dan genoeg hoor voor mij.
Hartelijk dank voor alle reactie weer. Ook de ongenuanceerde Al ben ik dan niet van de schop en de deur, het bevestigt wel dat het niet gaat zoals het hoort. Fijn ook dat een aantal van jullie het herkennen. Wel weer gesproken. Echt veel verder komen we op praktisch vlak niet, maar er is wel erkenning dat sommige opmerkingen niet door de beugel kunnen. Hoop dat hij daar ook echt beter op gaat letten. Dank je Toke ook voor jouw stukje. Ik kan me hier erg in vinden. Je bent een schat. Ik schrijf later verder, want zit met twee jankende kinderen, haha. Idd, manlief is weg, maar deze keer voor iets heel legitiems
Merah, ik moet wel slikken van jouw verhaal... Heeft je man een moeder of zus die met hem zou kunnen praten? Misschien denkt hij dat jij aan het "zeuren" bent door de "hormonen" en neemt hij het niet zo serieus. Als iemand buiten jullie gezin met hem zou praten gaat er wellicht een lichtje bij hem branden. Heel veel sterkte!
Ik word net als vele andere lezers verdrietig van deze verhalen. Wel heb ik inmiddels begrepen dat er idd veel mannen zijn die ontzettend veel moeite hebben met zo'n grote omschakeling in hun leven. Iets waar wij ons met al onze moedergevoelens niets bij kunnen voorstellen. Een goed gesprek is noodzakelijk, maar verstandig daarbij wel is om vooral te vertellen wat je WEL wilt/verwacht ipv wat je niet wilt of niet leuk vindt (lijkt simpel, maar in de praktijk best lastig). Wel de moeite waard om te proberen, hier werkt dat heel erg goed. Ik wil graag afsluiten met de opmerking dat ik er steeds vaker van overtuigd ben dat wij als dames/moeders veel sterker zijn dan veel mannen. Maar dat de vermoeidheid van die mannen (ook al doen wij meer met minder slaap) wel echt is. Neemt niet weg dat ik het eens ben met ts dat het gedrag van haar man echt te ver gaat.