Hallo iedereen, de title zegt het al... Ik ben alleenstaande moeder en heb een zoontje van 10 maanden, Sinds kort wilt hij niks meer met mij te maken hebben en heeft een heel sterk voorkeur voor mijn moeder... Help mij, het doet sown pijn... En terwijl het zo oneerlijk is... Toen ik zwanger van hem was, ik was zo blij en gelukkig... En mijn moeder zat hem toen al alleen af te kraken... Omdat ik alleen ben en vriend een gekleurde man is... En toen hij geboren was, deed mn moeder alles om zijn favoriet te worden... Als hij gevallen is, wilt ze hem troosten... Hem lekkere hapjes geven terwijl k zeg nee. Hem uit bed halen als hij huilt, ect.. Als hij s avonds wakker in bed kigt, gaat ze naar hem toe m met hem te spelen en laat hem dan huilend achter zodat ik weer hele avond bezig ben om hem in bed te stoppen . ik heb der aangesproken dat ze er mee moet stoppen, vooral s avonds hem niet meer opzoeken, want als hij haar ziet wilt hij met haar spelen... En dan loopt ze kinderachtig boos weg... Ik weet niet meer wat ik moet doen...
Hoi, Allereerst welkom hier! En wat een lastige situatie zeg! Het lijkt me duidelijk dat doordat jouw moeder lief en leuk en verwennend is, zijn favoriet is. Jij bent de opvoeder, de verzorger... Die functie is vaak minder leuk... Dat is normaal bij kinderen. Het eerste wat me te binnen schiet want je zou kunnen doen, is het gesprek aangaan. Je mag best zeggen dat jij Milan zijn moeder bent, en dat zij zich aan jouw regels rondom hem moet houden... Ok misschien wat genuanceerder, maar die boodschap mag je haar best brengen. Daarnaast vraag ik me af of/waarom het niet mogelijk is om je eigen huisje te zoeken met Milan samen. Succes!
Jeetje heftig meid. Ik vind het kinderachtig van jou moeder dat ze zoiets doet, ze is immers zelf moeder en zou toch moeten weten hoe dit voelt. Ik zou indd een goed gesprek aangaan met je beide ouders en zeggen dat JIJ zijnmoeder bent en dit ook zo moeten behandelen. Zelf zou ik ook z.s.m kijke of het geen optie is om op je eigen te gaan wonen. Ik weet niet of je nog samen bent met de papa, en evt bij hem kunt intrekken met Milan zolang dat jullie iets voor jullie zelf hebben gevonden. Ik zou ook vaak tegen Milan zeggen, ik ben mama en dat is oma. Succes meid, gaat je lukken.
Ik heb eigenlijk een heel ander idee. Rond 9 a 10 maand kunnen sommige kinderen ineens heel eenkennig worden. Het kind trekt dan heel erg naar diegene die het als verzorger ziet, dat heeft niet zoveel met verwennen te maken, maar wel met het voldoen aan behoeftes. De rol van een oma is juist om te verwennen en niet de ouder te zijn. Je komt in je post vrij jong over, klopt dat? Bij jonge (en trouwens ook oudere) vrouwen die nog/weer bij hun ouders gaan wonen, zie je regelmatig dat ze (zowel ouder als kind) vervallen in het moeder-kind patroon. Zonder dat ik jouw situatie verder ken, heb ik op basis van jouw post het idee dat dit bij jullie ook speelt. Waardoor de rolverdeling naar jouw zoon toe niet helemaal duidelijk is. Als dat zo is, dan is dat niet alleen jouw schuld, of haar schuld, maar een patroon waar jullie allebei in zitten. Het is lastig te doorbreken zolang je nog thuis woont, maar het kan wel. Ik denk dat je een goed gesprek met je moeder hierover moet hebben; wat je van haar verwacht en wat niet (en andersom). Het is dan belangrijk dat jij altijd de moeder bent, ook als dat een keer wat minder goed uitkomt. Oma kan natuurlijk best een keer oppassen, maar ze is niet verantwoordelijk voor hem en zo zou ze zich ook niet moeten gedragen. En soms is de enige optie uit huis te gaan, maar dan is het ook afwegen van voor en nadelen denk ik. Het is nogal een hele conclusie op basis van 1 post, misschien heb ik het helemaal mis. Maar als het wel zo is, dan kun je daar tegenover jezelf beter eerlijk over zijn, zodat je het kan veranderen.
Welkom op het forum. Wat een jammere situatie. Is het mogelijk om zelf op een eigen plekje te gaan wonen? Ben je nog samen met je vriend? Misschien kunnen jullie samenwonen? Zo niet dan moet je echt duidelijke afspraken maken, jij bent de mama. Maak haar duidelijk dat zij die tijd als heeft meegemaakt en dat het nu u beurt is. Zeg haar hoe je je voelt en probeer dit haar echt duidelijk te maken dat het je kwetst Maar buiten dat je bij haar woont is je kleintje wel op een leeftijd dat oma en opa alles zijn. Als ik bij mijn ouders ben ziet mijn zoontje mij ook niet staan. Hij wuift zelfs op mij om te zeggen dat ik weg mag gaan
Hallo allemaal, Erg bedankt voor jullie reactie, Ik merk zelf inderdaad, dat mijn moeder mij niet als volwassene ziet wat ik vreselijk irritant vind, ik ben 25, thuiswonend omdat ik mijn financiele zaken nog niet helemaal op orden heb, druk op zoek naar een baan. Vandaar dat ik nog thuis woon. Ik heb een jongere zusje van 17 die nog naar school gaat, maar daar let mn moeder helemaal niet meer op. Ze is constant op mij gefocust.. Ik heb der regelmatig aangesproken van, ik ben zijn moeder, vind erg blij dat je toch dol op hem bent, want dat was je niet tijdens mijn zwangerschap. En dat ze nu niet meer op mij hoeft te passen.. Het liefst wil ik ook zo snel mogelijk hier weg, maar financieel kan ik het gewoon nog niet waar maken
Wat een rotsituatie zeg! Je kindje ziet degene die er het vaakst voor hem is als zijn favoriet. Op dit moment is het zelfs bij papa niet goed hier thuis. Ze wil echt alleen mij. Logische reactie van je kleintje want je moeder dringt zich heel erg op de voorgrond en neemt echt een beetje jouw plek in. Wat heel onverstandig is, want uiteindelijk ben jij de moeder en zal je het zelf ook echt gaan doen. Die band moet jij hebben met hem. Je blijft ook niet altijd bij hun wonen natuurlijk. Ik denk dat je moeder het niet eens zo doorheeft. Ik denk dat ze veel doet omdat ze juist ontzettend veel van haar kleinkind houdt. Ik zou heel duidelijke afspraken maken met mijn moeder. Over snoep, uit bed halen, troosten, enz. Het is soms wel lastig. Als mijn kinderen bij opa en oma zijn, zijn de regels nooit hetzelfde als thuis namelijk, maar bij jullie is dat ook thuis, dus is het belangrijk dat jullie 1 lijn trekken. En jouw regels qua opvoeding zullen voor moeten gaan. Het is jouw kind.