Kan het zo zijn dat je schoonmoeder op neefje maar voor een korte tijd moet oppassen en dat haar wel uitkomt? Of dat ze het bij nader inzien toch te pittig vindt op 2 kleintjes te passen? Of misschien neemt ze het neefje gewoon mee daar waarheen ze moet gaan die dag en is dat makkelijker met 1 kind ipv 2? Ik gooi slechts enkele balletjes op om over na te denken maar uiteindelijk lijkt het mij het allerbeste om nog geen conclusies te trekken tot zolang je het niet precies weet van schoonmoeder.
Zwarte schaap of niet, ik zou wel vragen waarom? Dit voelt voor mij als voortrekken, iets waar ik persoonlijk ontzettend boos om kan worden.
Wellicht vindt ze het makkelijker om 1 kind mee te nemen naar haar zus, en vindt ze dit met 2 kleine kinderen te lastig? Mijn schoonmoeder is ook een stuk flexibeler als ze oppast op een nichtje dan als ze moet oppassen op onze kinderen. Dat is nou eenmaal zo.
Dit kan natuurlijk kloppen en is heel logisch te verklaren, maar als ik dan lees dat ze met de verjaardag het andere neefje voortrekt en met Sinterklaas zo vreemd op Facebook post. Snap ik heel goed dat het steekt en heel negatief voelt. Vind het ook voor de kindjes sneu want er komt een leeftijd dat kinderen zoiets doorkrijgen :x
Dit snap ik niet. Als TS oppas nodig heeft voor 2 kinderen, dan blijft de sm met twee kinderen zitten terwijl ze het misschien lastig vindt om die overal mee te nemen waar ze gepland heeft te gaan. Ze kan moeilijk tegen TS zeggen: je bent de eerste die het vraagt vandaag, maar ik kan maar 1 kind meenemen, dus kies maar op welk van jouw kinderen ik zal oppassen? Neefje is alleen zoals ik het begrijp.
Ik snap dat maar wees dan wel eerlijk en zeg niet dat je niet kan. Als ik er vervolgena naar vraag zeggen ja hem kan ik mee nemen doe van jou noet terwijl ze ze altijd mee nam...
Zou gewoon opbellen en vragen hoe en wat, hoeft niet gelijk met ruzie, zeg je gewoon het kan aan mij liggen hoor maar er zitten mij wat dingen dwars en dan je verhaal. Altijd je mond houden en je gekwetst voelen is ook niet goed, en stel dat ooit de bom barst en alles komt eruit zegt je smoeder misschien wel had dat dan eerder gezegd dan was er een oplossing gekomen.
Sorry, maar ik vind dat soms echt te ver wordt gezocht. Ze heeft toch aangegeven dat het niet uitkomt? En bij navraag heeft ze ook nog uitgelegd waarom ze op neefje wel kon passen (ze kon hem meenemen). Als je nog meer verantwoording wil kun je vragen waarom ze dan 1 kind wel kon meenemen, en 2 kinderen niet. Maar als oppasser zou ik dan best geïrriteerd zijn. Waarom moet iemand zoveel verantwoording afleggen? En waarom zou jij je dan meteen gekwetst moeten voelen?
Nee ze past ook twee hele dagen op en hij blijft slapen. En nogmaals als ze gewoon zou zeggen het lastog te vinden met twee kinderen heb ik daar echt alle begrip voor! Maar zeg dat dan eerlijk (heb namelijk zelf aangegeven dat als ze het te zwaar vind oid ze het gewoon moet zeggen!) en ga niet zeggen ik kan niet en vervolgens wel op ons neefje passen. En als ik er om vraag zegt ze ik neem hem mee terwijl ze mijn kinderen (toen man en ik beide werkte) ook overal mee naar toe nam. Nu komt het heel naar over terwijl als ze eerlijk zou zijn er niks naars aan hoeft te zijn..
Oh en voor alle duidelijkheid.. Ze zijn er samen 1x geweest. Het is niet zo dat ze de hele week oppast hoor heb mn opvang altijd prima geregeld gehad alleen nu duurt het wat langer. Maar goed het zal dadenk ik wel aan ons liggen dat we er te veel achter zoeken oid..
En jij was nota bene eerder met vragen !!! Ik vind zoiets echt lullig... Zelf was ik gewoon is even bijv een week of 2 weg gebleven... Als ze er dan naar vroegen zou ik zeggen volgens mij zijn we niet echt welkom. Ik vind het niet netjes van haar. Onderscheid maken vind ik echt niet kunnen... En oké als je schoonzus nou eerder was met vragen en het zou te druk worden dat kan maar kom op jij vroeg het eerst en het gaat om 2 weken pff
In principe alleen deze maandag en vrijdag. Want volgendw week gaan ze naar de gastouder. En deze week zijn ze bij mijn moeder geweest.
Nou zeg.. Die hoefden van mij nooit meer op te passen. En ik zou het ze ook zeggen.. Wat een rot streek...
Jeetje lullig zeg. Zou bij mij wel een gevalletje zijn graag of niet hoor. Daarbij deel ik de mening dat als je dit dwars zit dat je gewoon even bij haar langs moet gaan/moet bellen. Als je dit niet wil moet je het, vind ik, loslaten en het er ook niet meer over hebben (zoals de verjaardags en sinterklaas situatie).
Ohh maar dat van die verjaardag heb ik ook gezegd hoor! Kom S wert heel goed hoe hij kado's open moet maken en kan dat best zelf. Daarbij was het zijn verjaardag en niet die van ons neefje.. En dat hij helpt uitpakken vind ik niet erg maar niet zoals het er toen aan toe ging. Maar ik heb het er net nog met mijn man over gehad en hij gaat het binnenkort toch zeggen omdat het hem steeds meer dwars gaat zitten.
Lastige situatie. Ik zou er zeker iets van zeggen, en denk dat het goed is dat je man dat nu ook wil. Wie weet (denk het niet, maar toch) is het goed te verklaren, en dan heb je het vervelende gevoel uit de lucht. En anders heb je in ieder geval je hart gelucht. Nu zit je met een rotgevoel en met vragen, dus zeker praten.
Ik herken het wel, maar wij hebben nog geen kinderen. Een beetje een andere situatie dus. Het is een vervelend onderwerp om over te praten. Ben je bang dat ze jullie dan alleen maar meer opzij zet?, om het zo maar te zeggen. Het is zo oneerlijk om een ander voor te trekken, en zeker als het gaat om familie. Misschien dat ze het niet echt beseft? In ieder geval veel succes, het enigste wat je kunt doen is praten en dat is niet makkelijk/leuk.
Ronduit schandalig!! Ik weet niet of het oppasprobleem nu voor je opgelost is, maar ik zou zeker haar ermee confronteren! Of je man nu wil of niet! Ik snap hem wel, maar hij is ook haar zoon, en jullie vragen al niet veel oppas. Ik vind het echt raar dat jullie nu zo omhoog zitten, en zij zegt niet op te kunnen passen. Volgens mij woon je niet in de buurt, maar je zou ze zo mogen brengen hoor. Pfff dat moeilijke gedoe altijd, ik kan me er ook niks bij voorstellen, dat ik later zo'n onderscheid zou maken t.o.v. mijn kinderen.