Je bent volwassen. Dat betekent dat jij de keuze maakt. Dat betekent ook dat jij de eventuele consequenties (zoals problemen met je ouders of raar aangekeken worden hier op het forum) draagt en het eventueel persoonlijk aan je zus vertelt als de situatie dat vereist. Ik weet niet of je hier nachtmerries van gaat krijgen, maar er zijn heel veel mensen die automutileren en dit goed verbergen, van wie je het nooit zal weten, die normaal, misschien zelfs gelukkig, overkomen en succesvol zijn. Dus misschien moet je alleen nog maar met mensen praten die korte mouwen dragen, want je weet het nooit van je dokter, je tandarts, de vrouw achter de kassa enz. Zo zijn er ook mensen die geheel onverwacht zelfmoord plegen, waar je het nooit van vermoed zou hebben.
Ik vind dit toch twee verschillende dingen. Als je het contact met 1 familielid verbreekt is dit vaak een moeilijke en heel persoonlijke keuze. Als vervolgens mensen die heel dichtbij je staan, je ouders, het contact met die persoon weer aanhalen, hoeft dat niet te betekenen dat jij opeens ook weer je armen moeten openen voor die persoon. Dit is toch iets heel anders dan niet op een verjaardag langs willen gaan omdat tussen 'dat en dat uur' Pietje en Jantje er zijn. Als het een feest was en TS had deze vraag gesteld had ik waarschijnlijk ook gezegd: ga en doe volwassen, je hoeft niet met elkaar te praten, het gaat om de feestvierders. Deze ontmoeting zou plaatsvinden in een intieme sfeer, waar je elkaar niet kan ontlopen.
Maak daar maar naakte mensen van, want er zijn genoeg mensen die niet op hun armen automutileren, maar op hun buik, benen, voeten etc..
Jou half-zus heeft een ziekte en om die reden ga je er niet heen, Om je dochtertje te beschermen? Als ik nu kijk naar mijn neefje, die begrijpt al veel hoor en die is 3 jaar. Als je hem uitlegd dat iemand anders, ziek is en daardoor er wat anders uitziet dan begrijpt hij dat hoor. Ik begrijp niet helemaal waarvoor je je dochtertje wilt beschermen, uiterlijk van je zus? De vragen die je dochtertje gaat stellen? Die vragen zal je vroeg of laat toch moeten gaan beantwoorden want die gaan hoe dan ook toch komen. Als jij echt de band met je ouders weer aan wilt gaan, dan kun je verwachten dat af en toe je (half) zus(en) erbij zijn. Het kan ook zijn dat ik het totaal mis heb, want ik vind je verhaal vrij summier om er een "oordeel" over te kunnen geven of je nu moet gaan of niet, heb het gevoel dat er veel meer mee speelt dan dat je beschrijft?
Meiske, ik heb ook zo'n zus, zij het niet suïcidaal gelukkig. Zij heeft besloten mij niet meer te willen zien. Dat heb ik na vijf jaar leren accepteren, en het is goed zo. Nu dreigt het tij te keren en kan ik haar in theorie spontaan treffen bij mijn moeder. Het idee alleen al maakt me onrustig. Geen contact zoals nu is niet leuk, maar wel duidelijk. Contact kan ook een opvlamming van oud zeer opleveren. Ik snap dat je jezelf en je gezin daar (nu) tegen wilt beschermen. Ik zou niet gegaan zijn, al zou ik er ook mee in mijn maag zitten. Sterkte. Niet leuk
dat hoeft ze toch ook niet te doen? En het ging toen ook om verjaardagen e.d. Dus ja, ik zie het verschil niet helemaal. Het valt mij op, omdat het zo'n totaal tegenovergesteld advies van iedereen hier is dan het topic van toen? edit: ik zie dat het niet om een verjaardag gaat, maar goed, dan nog vind ik sommige adviezen loodrecht tegenover het andere staan.