Wennen aan moeder zijn

De band met je kindje wordt alsmaar dieper, en hoe vreemd het ook klinkt, maar je gaat hem/haar alsmaar liever zien... Na zo'n drie maand had ik echt contact (lees: glimlach) met m'n meisje en dan smelt je.... en na zo'n 5-6 maand lijkt het kindje plots veel slimmer en kan je er nog makkelijker contact mee maken... Echt leuk!

 

Herkenbaar!
Ben inmiddels 3 jaar moeder maar nu met nummer 2 twijfel ik nog meer dan bij nummer 1 en ze zijn vrij gelijk qua slapen/eten/huilen...

 

Ik herken dat wel hoor!! Dat is heel menselijk, hier is de kleine nu ruim drie maanden en merk ook echt dat ie me herkend, en zo fijn om een mega glimlach kont gezichtje te zien!! Ik moest vooral wennen aan dat ik zelf veel minder slaap kreeg, gelukkig helpt manlief wel veel mee en kan die goed zonder slaap

 

Herkenbaar Hoe stom het ook klinkt, ik ga steeds meer van mn kind houden, hoewel ik elke keer denk dat dat niet kan. In het begin moest ik ook best wennen, en ook voor zometeen (zie banner) vind ik het weer spannend

 

Herkenbaar! Het is dan ook ineens een hele grote verantwoordelijkheid die je krijgt! Geef het de tijd. Je leert je kindje steeds beter kennen en zodra je in ruil daarvoor lachjes krijgt weet je dat je het echt wel goed doet.
Een band moet groeien en daarvoor moet je veel tijd samen doorbrengen. Probeer je minder zorgen te maken en meer te genieten. Als je kindje ziet dat jij geniet, geniet hij/zij ook. Elke fase en alle "eerste keren" blijven wennen en zo blijf je je kondje leren kennen net zoals hij/zij dat andersom ook moet.
Komt echt wel goed. Vraag het anders maar eens aan je eigen moeder. Ik denk dat er geen een moeder is die zich nooit af heeft gevraagd of ze het wel goed doet

Geniet! Het gaat allemaal zo ontzettend snel..

 

Oh dit gevoel had ik de eerste maanden ook! Het is ook zo anders en bijna van te voren niet voor te stellen hoe het is Ik moest bijv. enorm wennen dat mijn planning voor de dag totaal anders uitpakte, kan me dat nu bijna niet meer voorstellen. Je wordt dus met de tijd handiger, makkelijker en -zoals eerder genoemd- je gaat iedere dag meer van je hummeltje houden!!

Neemt niet weg dat het ook belangrijk en fijn is om af en toe even geen 'mama' te hoeven zijn. Dat was voor mij in het begin alleen maar even naar de bieb of een snelle boodschap. Geef jezelf dus die tijd!

 

Pfff, nou zeker in het begin moest ik ook wennen hoor, de eerste maand heb ik op een soort van automatische piloot geleefd. Alle routine was verdwenen (en ik hou nogal van routine), je wordt compleet geleefd door de behoefte van je kleintje. Het duurt ook even voordat ze geland zijn (zoals de kraamverzorgster dat noemde) en het enige contact dat je hebt is in het voorzien van die behoeften.

Maar dan, komt die eerste glimlach, de eerste keer armpjes naar je uitgestrekt, de eerste keer dat ze je stevig vasthouden, de eerste schaterlach (vandaag voor het eerst gehoord, traantjes in mn ogen ).

Je rolt er vanzelf in en voor je het weet zijn ze groot (cliche maar o zo waar)

 

Herkenbaar. Ik moest ook heel erg wennen, mijn zoontje is nu 4,5 maand en ik ben af en toe nog aan het zoeken naar welke routine het beste werkt. Het moeder zijn vind ik helemaal geweldig en mijn zoontje is mijn mooiste bezit. In het begin dacht ik dat ik het allemaal misschien niet goed zou doen etc. Nu vind ik dat niemand anders beter is voor mijn zoontje dan ikzelf

 

Heel herkenbaar. Het schijnt ook heel normaal te zijn dat de band moet groeien, het is een nieuwe relatie die vorm moet krijgen en opgebouwd moet worden. Hier kreeg ik na 5 weken de eerste lach en die lachjes worden gelukkig steeds meer. Zijn ook een bevestiging dat ik het op z'n minst redelijk doe . Ze is nu 9 weken en ik ben nog steeds volop aan het wennen en iets zegt me dat dat nog wel even gaat duren. Ik vind het vooral lastig dat ik me zo identiteitloos voel; ik ben voor mijn gevoel op dit moment vooral moeder, maar als er dan dagen tussen zitten waarop ze veel huilt dan voelt dat als falen en dat vind ik best zwaar. Ik heb ook nog de pech dat mijn familie en vriendinnen niet echt in de buurt wonen, dus er zijn dagen bij dat ik 24/7 aan het zorgen ben. Gelukkig helpt mijn vriend waar hij kan en komen de opa's en oma's 1 x per week op visite/oppassen. Maar het is allemaal niet niks waar je gevoelsmatig mee te maken krijgt als nieuwe moeder, en dat staat volledig los van de liefde voor je baby. Maar ik kan eerlijk gezegd niet wachten totdat ze een paar maanden ouder is.

 

Herkenbaar! Ondanks dat ik een superlief zoontje heb moet ik ook wel erg wennen aan mijn nieuwe ''identiteit'' en een nieuw ritme waarin je constant aan het zorgen zet en een ander op de eerste plaats zet. Dat bedoel ik niet negatief, begrijp me niet verkeerd want ik doe het graag, maar het is toch zo dat je weer even op zoek moet naar jezelf.

Daarnaast is het best pittig met mijn zoontje door het vele huilen wat maakt dat ik 24/7 met hem bezig was.Wás zeg ik want sinds vorige week ben ik begonnen met soms iets voor mijzelf doen (sollicitatiegesprek, uurtje kapper, even stad in, uiteten met vriendinnen, sporten) Dat vond ik even lastig omdat ik dan weg ga (en hem ''achterlaat '' bij manlief wat nergens op slaat want die kan prima voor hem zorgen haha) en dat maakt wel dat ik steeds meer een weg vindt en geniet van alles. Misschien is dit voor jou ook een oplossing. Zo voel ik mezelf naast moeder ook nog gewoon mezelf (en kan ik daarna lekker extra knuffelen

 

Wat fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Ook ik vind/vond het erg wennen. Je leven staat opeens op z'n kop!

Moet wel zeggen dat ik denk dat we sinds +- 2 weken aan de "leuke" fase begonnen zijn, voordien had ik het gevoel dat het enkel maar "zorgen voor" was. Nu de kleine (morgen 8 weken) lacht is er meer interactie en dat geeft voldoening!

Wat ik wel soms nog lastig vind is om het huishouden te doen en het feit dat de muren soms op me af komen. Je bent een beetje afgesloten van de wereld.

Veel succes nog ts en het wordt echter beter, geloof me!

 

Absoluut! Zelfs bij een 2e moet ik weer wennen dat ik nu 2 kids heb. De oudste gaat naar school dus een baby hebben zat niet meer in mijn systeem. Maar ze is nu 3.5 maand en ze hoort inmiddels al helemaal bij ons. Al wen ik nooit aan de nachten

 

Bij ons kwam alles weer op z'n pootjes terecht, juist toen ik weer ging werken. Tegen die tijd voelde ik me steeds meer mezelf. De eerste maanden is het echt wennen aan het moeder zijn, maar daarnaast is de zorg voor een heel klein baby'tje ook intensief. En dat laatste wordt echt makkelijker met de tijd. Minder vaak een luier verschonen, je krijgt goed door wanneer je kindje honger heeft en, als je borstvoeding geeft, het voeden wordt ook steeds meer routine.

Ik ben nu alweer een dikke twee maanden aan het werk, wel part-time, en die dagen vind ik het ook wel weer fijn om onder de mensen te zijn en iets anders te doen dan moederen. Ook is het dan weer eens lekker om mijn mooie pumps uit de kast te halen en mijn nette, niet baby-proof kleren te dragen. De eerste werkdagen vond ik het ook niets hoor, en ik heb er echt tegenop gezien. Maar na een paar weken was het ook allemaal weer heel normaal.

 

is denk ik ook niet meer dan logisch je moet helemaal je leven overhoop halen en weer opnieuw inrichten. je ritme en alles draait niet meer om jou/jullie maar om dat prachtige kleine hummeltje.
zoiets heeft tijd nodig. heb daar ook een tijdje mee geworsteld. voordeel dat ik veel in mijn eentje moest doen nadat vriendlief weer ging werken is dat ik het vrij makkelijk naar mijn eigen hand kon draaien en vrij snel de draai te pakken had. dus niet teveel bemoeials waardoor je gaat twijfelen of die in je leven gaan zitten schuiven. (wat ook soms weer fijn kan zijn, dat terzijde.) Denk dat het een 2e keer ook weer passen en meten zal worden

 

Ja herkenbaar hoor.
In begin ben je alleen maar aan het zorgen en je probeert je leven weer op te pakken maar dat lukt niet echt. Dan komt er nog enorme slaaptekort bij en dan krijg je K dagen. Ik kon me in die periode ook niet indenken dat ik mijn kind leuk zou gaan vinden terwijl ik enorm van hem hou en niet meer zonder hem wil en kan. Nu komt er steeds meer ritme en leer ik m'n zoon steeds beter kennen. Dat maakt het allemaal steeds makkelijker. Het is cliche maar het wordt steeds makkelijker gelukkig. De 1e 3 maanden staan in het teken van 'overleven'. Klinkt heel zwaar maar het is gewoon van een op andere dag wennen aan nieuwe situatie en dat gaat met vallen en opstaan, pieken en dalen.
Succes!

 

In he begin heel erg het gevoel gehad in blokjes van 3 uur te leven. Ook in de nacht. Of alleen maar bezig zijn met voeden. Dat idee had ik. De onzekerheid, niet alleen in verzorging maar ook als je op pad ging. Ik vond het echt zwaar ondanks al die moeite om zwanger te raken.
Maar geleidelijk krijg je vertrouwen, je gaat je kindje leren kennen, dus je weet snel hoe om te gaan met een huilbui, of het intereseerd je minder wat anderen denken als je in het openbaar met een brullend kind zit
Je ziet je kindje steeds nieuwe dingen leren, en dan in de ochtend begroet worden door een BIG smile! Dan smelt je!

Nu vind ik het heerlijk en geniet er echt van! Ondanks de vermoeidheid soms.
Het moet gewoon echt groeien.
En dan denk je dat het wel meevalt....komt de peuterpubertijd

 

Hier ook heel herkenbaar. In het begin was het echt de overlevingsstand. Ik zorgde dat mijn dochtertje niets te kort kwam, maar heb echt flink moeten wennen. De combinatie van slaap te kort, geen ritme hebben, alleen maar bezig met zorgen, wat was dat heftig, ook al wist ik dat het erbij hoorde.
Maar vanaf een week of 11 ging het me al een stuk beter af, er kwam ritme in en het werd allemaal gemakkelijker. Het werken erbij vind ik wel heerlijk. Even 3 dagen mezelf zijn, even onder de volwassenen zijn, terwijl dochter geniet bij de beide oma's en opa's en papa. Laat haar ook echt met een gerust hart achter en daardoor kan ik die dagen echt me op mijn werk concentreren. En natuurlijk zijn die dagen hectisch, maar het regelt zichzelf ook weer.
En de overige dagen dat ik vrij ben wil ik ook graag bij mijn dochtertje zijn, geniet nu echt heel veel van haar! Ik hield natuurlijk gelijk van haar bij de geboorte, maar merk tegelijk ook dat de liefde ook nog steeds groeiende is. Het heeft ook gewoon tijd nodig. Gisteren heeft dochterlief voor het eerst gerold en loop al de hele dag met een glimlach rond van trotsheid haha