Ben soms best wel eens een beetje verdrietig en teleurgesteld. Ben nu bijna 16 weken zwanger. Aan het begin van de zwangerschap heb ik voor mijn mannetje een leuk boekje gekocht voor aanstaande vaders. Hier heb ik best een tijdje naar gezocht aangezien ik een boekje wilde die met een bepaald soort humor geschreven is. Mijn man is heel erg blij met de zwangerschap maar vindt het ook nog best wel een beetje eng, net als ik overigens. Het is toch geen kleine verantwoordelijkheid die je erbij krijgt. Ik vond het dan ook leuk om voor hem een speciaal cadeautje te kopen. Nu is het ook niet zo dat ik echt zit of zat te wachten op een cadeautje van hem, voor mij als aanstaande moeder, maar zelfs tijdens de drie weken die ik thuiszat ivm hoge bloeddruk en duizelingen heeft hij zelfs geen een keer een bosje bloemen, tijdschrift oid voor me meegenomen. Krijg een beetje het gevoel dat ik niet gewaardeerd word. Ik weet dat het stom is, maar zo voel ik het nu eenmaal.
Je zou kunnen proberen aan te geven dat je het fijn zou vinden een keer een kleinigheidje te krijgen omdat de zwangerschap toch best wel zwaar is? Mannen zijn vaak niet zo attent, ze denken er gewoon niet aan... Ik heb tijdens onze verloving een mega bos rozen gekregen van mn man maar verder is hij niet zo van de spontane kadootjes. Ik had voor hem ook een boekje gekocht "voor papa" maar die heeft hij nog nooit open gehad, ligt nog in de lade... Ook een pakje "I love papa" en dat vind hij super leuk, liet hij aan het begin aan iedereen zien, maar ik krijg nooit een kadootje. Nu ga ik ook vaker de stad in als hij Maar denk er ook aan dat je hormonen nu de boel allemaal wat moeilijker maken... Je voelt je soms al niet helemaal super en dan krijg je naar je idee nog neit eens waardering...
Ach meis, dat zijn je hormonen hoor... ik heb het ook en heb laatst echt keihard gejankt gewoon... schaamde me dood erna hihi. Kleinigheidje kan er ook niet echt van af bij hem, hij heeft het wel heel druk hoor, maar toch gaat om het idee. Mijn hormonen maken sowieso overuren nu... Als hij alleen al naar een ander meisje kijkt denk ik al; Oh god, ja hij wilt natuurlijk naar iets anders kijken, dan naar mijn dikke lichaam nu.. hahahaha ik kan echt hysterisch doen dan. Gelukkig begrijpt hij dat het mijn hormonen zijn, dus het is me vergeven..
die van mij zei altijd van meis als je wat nodig heb zeggen dan haal ik het voor je... enigste wat ik gevraag heb aan hem is om dringend een voedingskussen te halen omda tik snachts heel slecht slaap of helemaal niet... gelukkig is dat nu over sins 2 dagen..
ik vind dat je je niet aanstelt! mijn man die vraagt altijd of ik wat nodig heb etc. en dan gaat hij het ook gewoon halen.. en toen ik ongeveer 8 weken zwanger was.. had hij allemaal dingetjes gekocht met ''i love mama'' en een mooie kaart erbij hoe blij hij is met de zwangerschap ben echt blij dat hij zo is.. en zelfs nu zit ik soms te janken dat ik het o zo slecht heb (hormonen... )
Hier denk ik soms ook weleens dat mijn vriend vind dat ik me aan stel ik heb heel veel banden pijn terwijl die banden al uit gerekt moeten zijn volgens mij want met mijn andere 2 zwangerschappen heb ik het niet gehad en nu heel hevig het lijkt wel of er elastiekjes knappen in mijn buik bij sommige bewegingen of onverwachtse bewegingen. Dan lig ik daarna even stil op de bank en dan is het meteen stel je niet zo aan je hebt het al 2x eerder gedaan dus het zal geen pijn meer doen daar kan ik zo boos om worden. Maar andere moment dan gaat ie naast me zitten en vraagt hoe het is en dan is ie weer heel mee levend soms zo verwarrend dan weet ik het ook even niet meer. en denk ik stel ik me dan zo aan?
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet ook wel dat mannen vaak niet zo attent zijn, maar soms ( mede dankzij de hormonen ) kan ik het een beetje slecht hebben.
Ik begrijp je helemaal. Maar ik denk dat de mannen geen flauw benul hebben wat er met ons gebeurd tijdens de zwangerschap. De mijne is bijna nooit ziek en als hij al ziek is duurt het vaak maar een dag. Hij heeft dan ook geen flauw benul van hoe het is om je twee/drie weken misselijk, duizelig, rondom beroerd te voelen. En 's ochtends vroeg een cracker of een stuk toast voor mij smeren zodat ik minder misselijk opsta komt ook niet bij hem op, ondanks dat ik volgens mij al wel tien keer verteld heb dat dat zou moeten helpen tegen de misselijkheid ( waar ik nog steeds last van heb). Dan moet ik echt 's ochtends vragen of hij het wil klaarmaken. Als ik dan de verhalen lees over die attente mannen die er wel aan denken dan ben ik soms stiekum wel eens een beetje jaloers.
Gelukkig weet mijn vriend dat ik elke zwangerschap misselijk en naar ben en s´morgens komt hij als hij thuis is wel met een creaker gelukkig maar als ze op zijn komt hij ook wel met zoute tucjes waar ik dan niet op zit te wachten en als ik ze dan niet op eet dan is ie wel een beetje beledigd en sago gelukkig zorg ik zelf nu voor voldoende kaakjes zodat hij niet meer met tucjes komt aanzetten haha. Verder is hij heel lief voor me maar soms echt heel lomp... Hij heeft ook wel door dat af en toe een lief woordje ook zijn vruchten af werpt en soms een bloemetje is ook atent maar voor de baby durft hij niets te kopen stel je voor dat ik het niet leuk vind haha hij gaat weer babyshoppen als de baby er is en hij zekerheid heeft dat hij niet iets voor een jongentje koopt terwijl het een meisje word zoals bij de 2de.
Mannen snappen dit gewoon niet Heel herkenbaar.. En ja.. die hormonen zorgen er natuurlijk voor dat je daar extra van baalt.. Koop gewoon af en toe iets leuks voor jezelf
Ik snap je wel hoor! Maar als ik het zo lees, komt het gewoon niet bij hem op om zoiets te doen als een cracker te smeren of een keer een zak chocola mee te nemen... Hij denkt er gewoon niet aan en dat kunnen wij vrouwen ons moeilijk voorstellen! Dus, jij stelt je zeker niet aan, het is immers jouw gevoel! Maar hij doet het niet expres, hij weet gewoon niet beter! Ach, zo hebben ze allemaal wat; ik krijg wel bloemen, chocola en ontbijt op bed, maar mijn man praat juist weer amper over de zwangerschap, komt gewoon niet in hem op, hij heeft dat allemaal in zijn eigen koppie al 'besproken'... Komt goed, als de hormonen uitgewerkt zijn!
Ik snap je helemaal!! Hier laatst ook gezegd dat ik ook al allerlei dingen voor hem heb gekocht, verschillende rompertjes, rompertje en shirt met i love papa ( of iets in die trant) en een speen met i love papa. Nou is hij zoiezo al niet van spontaan eens aankomen met een cadeautje maar laatst toch wel teleurgesteld dat hij nog niks had gekocht tijdens de zwangerschap. Al was het dan maar een i love mama speen ofzo.. Dus snap je volkomen!!!
LOL!! Mannen, het zijn soms echt hulpeloze wezens! Eens in de zoveel tijd een bosje bloemen, die ik dan ook echt waardeer, dat is het wel zo'n beetje. Een extra kadootje tijdens de zwangerschap of na de bevalling?? pffff, komt niet in 'm op. En als ik er wat van zeg dan durft hij al helemaal niet meer, want dan 'koopt ie alleen maar iets omdat ik het heb gezegd' en dan vindt hij het niet leuk meer. Nu heb ik zo'n pandora armband en na onze eerste had ik een bedeltje met een speentje eraan gekocht. Nu had mijn man uit zichzelf bedacht dat ik dan na de tweede nog wel zo'n bedeltje bij mocht kopen. Moest ik 'm wel zelf gaan halen. En trots dat ie was op zichzelf! Agossie, ze weten het echt niet he!?
Ik bedenkt me nu dat mijn man ook niets voor me heeft mee genomen oid. Daarentegen is hij in huis wel erg actief, dus daar compenseert hij het erg goed mee op het moment. Voor mijn zwangerschap kwam hij ook eigenlijk nooit met een bloemtje thuis of zo. Mis het soms ook wel en merk dat ik het daardoor ook wel minder doe... *oeps* Hij vergeet zulke dingen gewoon echt, ik kan het hem niet kwalijk nemen. Maar het zou wel leuk zijn als hij er iets beter in wordt!
Hier ook heel herkenbaar, Zijn beide dolgelukkig met de tweede op komt. Alleen iis hij in een zwangerschapsperiode zo anders als ik. Hij vraagt niet hoe ik me voel, neemt niets van me over en gelooft niet zo in de zwangerschapskwalen. tja mannen. Maar goed toen ik van de eerste bevallen was had hij als verassing en teken van respect van hoe ik de bevaling had doorstaan een pandora armand gekocht met drie bedels. Een kinderwagen een jongetje en een hartje, zo zie je maar soms merk je niets aan ze maar trots dat ze zijn. Alleen komt het bij hun wat later naar voren. succes en gewoon vertellen wat je voelt.
Je hebt het wel over een man he, die zijn nou eenmaal niet zo attent. Hij heeft er waarschijnlijk nog nooit over nagedacht. Dat in combinatie met je hormonen maakt dat je je zo voelt.
mannen zijn nou eenmaal niet zo van de kleinigheidjes. Merk het hier ook wel hoor, heb ooit eens een beertje van hem gekregen toen we net een week "verkering" hadden, en een keer een kaartje met valentijn en that's it. Baal er stiekem best van soms, maar goed je moet de dingen maar nemen zoals ze zijn. Iemand veranderen of dwingen kun je toch niet. Misschien draaien ze ooit nog wel bij
Ach mannen... ik had ook zo gehoopt bij mijn eerste zwangerschap dat ie vaak met z'n oor ofzo op mijn buik ging luisteren naar het kindje, of even een poosje z'n handen erop om de baby te voelen. Nou, vergeet het maar! Terwijl hij voor die zwangerschap altijd zei dat het hem zo leuk leek als ik zwanger zou zijn! Pff! En nu bij mijn tweede zwangerschap heb ik die illusies allemaal niet meer. Ik weet nu gewoon wat voor een geweldige lieve vader hij na de geboorte van m'n zoontje is geworden! Meteen al. En dat verwacht ik nu weer, dat ie na de geboorte van ons tweede kindje weer helemaal in de wolken is en mij helpen met veel dingen.
Denk dat mannen er heel anders in staan dan een vrouw. Mijn man toonde wel belangstelling natuurlijk maar voor hem is het denk ik anders. Jij draagt het kindje en voelt het etc. Hij heeft dat allemaal pas naar de geboorte. Ik moest met 22 weken bedrust houden wegens dreigende vroeggeboorte. Met 26 wk opgenomen in een ziekenhuis wat 180 km van onze woonplaats was. Dag in dag uit kwam hij bij mij, hij werkte ploegendiensten en was gesloopt. Daarbij nog eens een zeer emotionele vrouw die al begon te huilen als iemand boe zei. Hij heeft geen 1 moment gedacht dat hij wel een dag thuis wou blijven om bij te tanken. Terwijl ik dit wel tegen hem zei. Hij wou dit beslist niet. Mijn mannen zijn uiteindelijk geboren met 28 wk, na de geboorte zei hij dat hij zo trots op me was. En toen hij sávonds thuis kwam kreeg ik nog een sms van hem. Dat hij zo enorm blij was dat hij de papa is van onze mooie mannetjes. Dat dit echt het mooiste is wat ik hem heb kunnen geven. Dit soort dingen maakt zoveel goed. Ik zou zeggen leg het naast je neer, mannen zijn nu eenmaal vreemde wezens..... haha