Thnx lieve meiden, het voelt allemaal zo raar, het had zo anders kunnen zijn. Kan ook nog niet denken aan een volgende poging. Die zal er wel komen, in ieder geval voor de zomer. Het is zo moeilijk, het KAN, misschien is het de volgende keer wel raak en misschien gaan we ook wel een 4e en zelfs volgende poging doen. Ook wil ik kijken of nu ECHT alles onderzocht is. Kunnen mijn eicellen ook van slechte kwaliteit zijn misschien, er ontstaan wel embryos, maar de kwaliteit? Een gesprek met de arts is dus zeker ook nog nodig. Maar we hebben afgesproken ook over de 'rest' van ons leven na te denken want we 'hoppen' nu al zo lang van poging naar poging. We willen plannen maken zodat we ons niet alleen aan de IVF vastklampen. Een nieuwe baan, een nieuw huis, alles staat stil voor ons gevoel. Het heeft soms ook alleen maar zin voor je gevoel als er een klein wensje op komst is. Maar misschien komt die nooit...? Steeds vaker komt bij ons ook adoptie ter sprake. Alleen is dat natuurlijk weer een heel ander traject. Geen vervanging maar misschien een hele mooie invulling van je leven, een leven van een kindje. Heel moeilijk onderwerp vinden we het, je leest er ook zoveel negatiefs over. We moeten daar onze eigen mening nog over gaan invullen. Deze week nemen we rust. Beide naturlijk met onze eigen gedachten, je voelt je zo leeg. Wat ik heel erg merk is dat ik toch weer een soort schuldgevoel ervaar. Mijn vriend die ik voor de 2e keer in onze relatie heb zien huilen. Een moeder aan de telefoon die ook begint te huilen als ze mij wanhopig aan de telefoon heeft. Waarom...? Waarom heb ik zo'n stom lijf. Op een een of andere manier kan ik het nog beter voor mijzelf accepteren dat ik misschien nooit eigen kinderen krijg maar het doet zo'n pijn te beseffen dat hij daardoor ook geen eigen kinderen kan krijgen. Gek he. Nou dat moest ik even kwijt.
Linda krijg zo'n verdrietig gevoel bij het lezen van je verhaal, als jullie de kracht weer vinden om verder te gaan hoop ik dat het een keer voor jullie weg is gelegd. Ik blijf aan je denken en had je graag willen helpen als ik kon maar kan je vanaf hier alleen proberen te steunen en probeer te zoeken naar woorden waar je misschien wat aan heb. Een hele dikke knuffel vanaf hier!
Lieve Linda, Ik kan me zo goed inleven in je situatie. Het is ook zo herkenbaar zoals je het omschrijft. Zo'n poging kost zoveel energie. Jullie zaten er ook heel dichtbij en jullie hebben echt wel kansen! Het is moeilijk om je na zo'n nieuwe mislukking weer positief te voelen. Zelf had ik het na de 2e poging ook helemaal gehad. Ik heb toen ook bewust even afstand genomen van het hele ivf gebeuren en wilde echt weer lekker in mijn vel komen, ik had een enorme dip. Ik ben toen fanatiek gaan hardlopen heb veel paardgereden en heb leuke dingen gedaan. Tussen pogng 2 en 3 zat bijna 4 maanden, dit heb ik bewust gedaan. De relatie met mijn vriend staat door al die behandelingen ook best onder druk. Hij is een binnenvetter en praat best moeilijk over zijn gevoelens. Hij voelde zich ook schuldig omdat hij die chromosoomafwijking heeft en ik steeds maar alles moet ondergaan en hij alleen maar kan toekijken en me steunen waar nodig. Ik heb daar goed met hem over gepraat, daar kan hij natuurlijk helemaal niets aan doen, net zoals dat jij er niks aan kunt doen Linda! Je moet geen schuldgevoel krijgen hoor, dat is echt niet nodig! Blijf wel goed praten met je vriend over jullie gevoelens. En blijf vertrouwen houden dat het eens gaat lukken! Ik had het deze 3e poging ook niet verwacht en voel me nog steeds onzeker. Ik zal nooit relaxed kunnen zijn. Iedereen om je heen steunt je, heel veel sterkte deze moeilijke dagen! Liefs Floor
Lieve Linda, je komt bij mij op het topic vragen hoe het met mij gaat. Maar als ik dit verhaal zo lees, denk ik dat ik beter kan vragen hoe het met jou gaat? Ik denk dat het met mij op het moment beter gaat dan met jou. Lieverd, wat is het toch een ongelofelijke grote &^*&$$#^%&%*^& zooi. Het zag er zo goed uit, en dan mag het toch niet zo zijn. En dat waarom? en denken dat je lijf faalt, herken ik heel erg. Ik denk dat het idd goed is om één en ander met de arts te bespreken en vooral nu rust voor jullie zelf te creeëren. Al zal dat niet makkelijk zijn. Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel. Liefs Hope
Jeetje pffff krijg gewoon tranen als ik het lees. Snap heel goed dat je al die vragen en gedachtes heb! Ik weet even verder niks meer te zeggen erop! Ik hoop zo dat er een wonder gebeurd
Lieve lieve Linda, wat een gedoe allemaal he? Het is zo ontzettend R%@%E@$^@^@*@ om dit te moeten doorstaan. Ik hoop dat je toch je andere wensen door kunt laten gaan op het gebied van je huis en baan. Dat is natuurlijk supermoeilijk omdat het verbonden is aan je grootste wens. Ik vind het superknap van jullie dat jullie ook de situatie waarin jullie in zitten kunnen evaluaeren en sturen op een toekomst naast jullie grootste wens. Ik zag je stukje over adoptie. Dit zou wellicht een mooie mogelijkheid voor jullie kunnen zijn als je dit graag zou willen. Een andere optie; embryo donatie, hebben jullie dit ook eens overwogen? Ik heb een paar dagen terug hier het een en ander overgelezen in Leuven. Geen idee of je als NL hier echt voor in aanmerking kunt komen maar dat is indien gewenst een kwestie van uitzoeken. Je gevoelens van moeilijk onderwerp door de veelal negatieve berichtgeving herken ik ook. Hierom mijn bovenstaande suggestie. Tja schuldgevoel..... zou eigenlijk denk ik niet moeten maar ik snap je wel... Probeer het wel in de juiste proporties te houden zodat het niet nog veel meer gaat drukken op je relatie met vriend en moeder. Heel veel sterkte en een enorme dikke knuffel!
Meis, ik lees het nu net pas. Wat ongelofelijk *** is dit zeg. Ik heb er geen woorden voor. Ik krijg tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel als ik je berichtje lees. Ik wil jullie veel sterkte toewensen en ik hoop dat jullie er snel weer de kracht voor vinden om de volgende poging te ondergaan. dikke digi knuf...Nikkie
Lieve Linda, Ik heb veel aan je gedacht de afgelopen dagen. Wat moeten jullie het zwaar hebben... Na regen komt zonneschijn, maar jullie hebben nu al zó veel regen gehad dat ook ík me afvraag waar die zon blijft. Houd de moed erin meid. Maar hoe, tja, dat weet ik ook niet . Veel liefs! X
Lieve Linda, er staat hier zo veel, daar kan ik niets aan toevoegen. Ik ben een hele lange tijd niet geweest, maar wil even kwijt dat ik aan je denk en je digitaal wil steunen! Ik weet te goed hoe jij je moet voelen..... Sterkte meid, Eef
Lieve Linda, Ik hoop dat jullie het snel een plaatsje kunnen geven en natuurlijk dat alles de volgende keer wel eindelijk naar wens mag verlopen. Ik wil je nog even kwijt dat ze hier "asisted hatching" doen bij "mindere" embryo's zodat ze beter kunnen innestelen, ik weet niet of je dit kent en of ze dat bij jullie ook toepassen, maar misschien de moeite waard om eens te vernoemen op gesprek?! Veel sterkte meis, ik denk aan je
Het gaat redelijk, kennelijk blijf je toch overeind staan. Je hebt ook nog pogingen, dat zit uiteraard nog in je achterhoofd, het is niet definitief over. Alleen is mijn gevoel t.o.v. de mmm wel erg veranderd, we gaan verder en we hebben besloten waarschijnlijk zowieso nog 2 pogingen te doen. Verder kunnen we nog niet kijken. Ook gaan we nog in gesprek met de arts of we wel alles geprobeerd hebben tot nu toe. Maar toch, mijn gevoel is dat er nu een wondertje moet gebeuren, iets waar wij niet meer op rekenen, uiteraard wel op hopen. Waarschijnlijk is dit een fase die je meemaakt wanneer het oh zo enge einde in zicht komt (...?). In ieder geval ga ik zo naar bed, want ik ben zoooooo moe steeds. Mijn vriend is dit weekend jarig, volet erg dubbel, wéér een jaartje ouder. Ook ben ik nog steeds niet ongi, gggrrr zo kan je het nooit afsluiten. De voortekenen doen zich wel aan dus ik verwacht het morgen of overmogen. Vorige keer was ik al bijna een week ongi Thnx lieve meiden, voor jullie lieve woorden. Het wordt hier meer een dagboek hihi, zal tenslotte even duren voordat we verder gaan. Even voor iedereen: in behandeling, zwanger of zelfs al moeder, ik gun jullie al het goede! We kunnen elkaar niet vergelijken, elk verhaal is weer anders, wel kunnen we er voor elkaar zijn, hier! Voor mij zijn jullie in ieder geval een hele steun
Bedankt meis, ik loop al de hele dag met tranen, zo bang voor de teleurstelling en langs de andere kant zoooo onwerkelijk als het dan toch eindelijk gelukt zou zijn... Ik praat vast wel anders als ik ook weer slecht nieuws gekregen heb, maar ik vind het knap dat jullie je er zo door slaan en dat jullie volhouden! Een klein hartje onder de riem: "je hebt maar ongeveer 1 kans op 3 om telkens zwanger te worden met ivf, dus volgende keer wordt hem!" Knuf *
Didlina, hoelaat weet je meer? Oh ik weet echt hoe jij je nu voelt, GEK wordt je daar van! Hopelijk heb jij goed nieuws! Geeft iedere IVF-er weer hoop!
Ik ben ook een tijdje niet op het forum geweest, maar toen ik het las, wilde ik je gelijk heel veel sterkte wensen! De moed nooit opgeven hoor! Een dikke knuffel!
Linda Ik heb zoveel respect voor jullie hoe jullie je hier doorheen slaan! Echt uit het diepste van mijn hart wens ik dat voor jullie het tij gaat keren en de zon heel hard gaat schijnen dat verdienen jullie! Dikke knuffel!
Dank jullie wel cira en wannabe! Hier ongi net eindelijk begonnen. CD 1 op vrijdag de 13e, hoe ironisch...
lieve linda, wat een verdriet en vraagtekens maak ik uit jou berichtjes op. de vraag waarom en hoe kunnen we het beter doen spookt maar door je heen he' ik kan je daar helaas geen antwoord op geven, ik wil je alleen wel even zeggen dat ik jou ondanks het verdriet wat je nu hebt ongelofelijk sterk vind,dat je toch op het forum komt om andere meiden te steunen. daar heb ik bewondering voor meid. en wat ik in het andere topic al schreef, schrijf al je vragen eens op en bespreek het met de arts, die hebben mss ook wel een ander plan voor jullie nu. ik hoop dat je ongie nu snel komt meis, dan kun je het gaan afsluiten en weer verder. voor nu rust lekker uit, ik denk aan je. dikke knuffel
linda ik schreef het net al even in een ander topic, ik voel me bijna schuldig dat ik ook tegen je zei doe het even lekker rustig aan daar ga je je ook niet beter van voelen, je wilt het liefst bezig zijn en door blijven gaan. ik kan me nog van de vorige keer herinneren dat je het wachten tussen de pogingen ook zo erg vond. wat ik er alleen mee wil zeggen is, dat toen ik de vorge keer de vmk kreeg en toen dat een feit was, ik ook al weer bezig was om verder te gaan afspraken maken voor de cryo's het hele ziekenfonds verhaal uitpluizen de drukte op m'n werk voor de kerst. en toen we in jan. weer de bespreking hadden, en dat verkeerd uitpakte. ik toen merkte aan mezelf dat ik het nog helemaal geen plekje had gegeven, ik was nog niet bestand tegen weer een teleurstelling. ik hoop dat je begrijpt dat ik het goed bedoel, ik weet ook wel er zijn geen woorden om je te troosten. enne de lente is een hele mooie tijd om beebjes te maken hoor liefs lisa.