Onze Daimy Amina is geboren!

op 24-04-2008 is na een zwangerschap van 42 weken onze prachtige dochter Daimy Amina geboren!

de dag erna had ik een afspraak bij de gyn om een datum te prikken voor inleiden, maar ons eigenwijsje kwam toch opeens zelf!


Zal hier evenin het kort mijn verhaal plaatsen
Het is zo snel gegaan allemaal..

rond een uur of 7 wat kramp in mijn buik..ik dacht het zal wel niets zijn. Toen ging ik eten en kreeg ik weer enorme kramp, dit keer erg pijnlijk. Ik dacht laat ik de tijden even opschrijven voor de zekerheid. precies 3 minuten later weer kramp, steeds pijnlijker en het schoot nu ook hard in mijn rug. even de kookwekker erbij gepakt en ze duurden tussen de 40 sec en een minuut.
Ik heb nog even gemsnt ik dacht echt dat het nog heel lang zou duren.
na 3 kwartier weeen om de 3 minuten werd marcel aardig zenuwachtig en ging toch maar even de verloskundige bellen. We mochten meteen komen.
Ik dacht nog wat een onzin zo snel.
Maargoed tassen gepakt en gegaan.
Daar aangekomen om half 9 had ik 2 cm ontsluiting. De verloskundige vroeg of ik nog naar huis wilde, omdat het nog erg lang kon duren. Maar de weeen waren ondertussen zo heftig en pijnlijk, dat ik er niet aanmoest denken om nog naar huis te gaan.
Ik begon opeens ontzettend veel bloed te verliezen en kon de rugweeen bijna niet meer opvangen, raakte zelfs een beetje in paniek van de gedachte dat het nog wel 12 uur zo door kon gaan.
Maar ik mocht niets voor de pijn, daar was het veelste vroeg voor zei de vk.
Ze wilde pas om half 11 weer kijken naar de ontsluiting, maar om half 10 trok ik het echt niet meer, dus na een beetje zeuren ging ze toch weer kijken.
het was inmiddels 4 cm, dus het ging toch wel erg snel.
Op dat moment kwam er een andere verloskundige, die nam de dienst over. Ze besloten mijn vliezen te breken, dit zag er echt uit als erwtensoep. Ze had dus in het vruchtwater gepoept helaas.
Inmiddels was ik gewoon helemaal stoned van de pijn, begon een beetje te ijlen ook. ik lag aan de ctg en er zat niet eens een minuut meer tussen de weeen, voordat de ene helemaal was weg gezakt kwam de volgende alweer op.
Gelukkig had ik een beetje een manier gevonden om het op te vangen, marcel zat naast me in een stoel ik hing helemaal over zijn schouder en kneep keihard in zijn zij en rug terwijl hij heel hard zat mee te puffen en in mijn rug te duwen.
Om half 12 keken ze weer en had ik al 10 cm ontsluiting. Maar nog steeds een mega weeenstorm en geen perswee of persdrang te bekennen.
Dan maar persen zonder persdrang...jeetje wat was dat heftig. Ze lag nog steeds heel erg hoog met haar hoofdje, was nog niet ingedaald.
ik heb geperst of mijn leven ervanaf hing , wel 2 uur lang en ze kwam geen centimeter verder naar beneden. Toen merkte ik dat de verloskundige toch wel wat zenuwachtiger werd en ze ging overleggen. Ik was zelf bang dat het een keizersnede zou worden, maar voordat ik goed en wel besefte wat er ging gebeuren kwam de gyn binnengerend.
hij zei niets, klapte het bed open zetten mijn benen in de steunen. Toen een hoop gerommel en toen hoorde ik de vacuumpomp. Ik heb er verder niet veel van meegekregen , het ging zo snel opeens. hij hing met zijn volle gewicht aan die pomp, zo hard moest hij trekken om haar eruit te krijgen. Opeens voelde ik haar komen en voordat ik t wist lag ze om 1:50 op mijn buik!
ik kon alleen nog maar huilen, ondertussen zat de gyn me echt als een gek dicht te hechten. Ik hoorde later van de zuster dat ze hem de slachter noemen daar
en weg was hij weer.
daar lagen we dan, eindelijk.. wel 2 uur lang heeft ze bij me gelegen.
daarna werd ze nagekeken en alles was goed!


Gelukkiger als dit kan ik nooit worden...

 

bedankt allemaal voor de felicitaties!