Aan mezelf merk ik dat ik veel contacten uit de weg ga. Soms gaat het echt goed met me en dan maak ik wel oppervlakkig contact. Toch merk ik dat bijvoorbeeld het contact met vrienden en ouders moeilijker verloopt. Wie herkent dit ook?
Nee ik herken het niet. Mijn familie probeert juist erg betrokken te zijn en op bijzondere data even een berichtje te doen, kaartje te sturen etc. Ook op mn werk heb ik er zelf geen last mee. Maar ja. ik ben enerzijds heel nuchter en anderzijds ook heel open in zaken.
Hallo Lun, Ik ga vooral de vrienden uit de weg die zwanger zijn of net een kind hebben gehad. Ik vind de confrontatie na al die tijd nog zo moeilijk. Bij de rest ben ik erg open en ik heb het nog vaak over wat er is gebeurd. Wel merkte ik dat in het begin andere mensen het lastig vonden om met ons contact op te nmen. Weet je wat de reden is bij jou? Liefs Petra
Het contact met mijn ouders is momenteel op een laag pitje omdat er vanuit hen eigenlijk niet meer over gesproken wordt. Het contact met zwangere vrouwen is inderdaad moeilijk, maar niet met allemaal gelukkig. Ik heb geen idee of het komt dat ik ergens bang voor ben, wellicht bang voor mijn eigen tranen waterval.
Ik ben vooral bang voor nieuwe contacten. Nou vond ik het altijd al eng om contact te leggen, maar de drempel om naar een feestje of sportclubje te gaan is nu nog hoger geworden. Ook het contact met bijvoorbeeld mensen in de straat die nergens van af weten ga ik uit de weg. Evenals vrienden of familie waarbij ik de kans niet heb gekregen om over Vlinder te praten. De drempel om erover te beginnen word steeds hoger. Dus ik herken het wel. Ook bij mij is het de angst voor mijn eigen onvoorspelbare emoties die me tegenhoud.
Ik moet zeggen dat ik me er een beetje bij neergelegd heb nu. Qua onvoorspelbare emoties. Ik ga het niet meer uit de weg en als iemand iets zegt/vraagt ofzo over Nora en alles eromheen, dan antwoord ik gewoon heel eerlijk en als daar tranen bij komen, nou het zij zo! Ik houd in mijn achterhoofd dat het niet raar is om te huilen als je het over je overleden kindje hebt! Ik ga er vanuit dat iedereen het zal begrijpen en je echt niet raar zal vinden dat je om 'zoiets' huilt! Het is niet niks! En met dat accepteren, zet je wel weer een stap in de goede richting (voor mijn gevoel).
Beetjemama, ik zie dat ik je mag feliciteren! Wellicht ben ik wat laat.. Ik had het nog niet eerder gezien. Wat spannend! Het accepteren lijkt het punt niet te zijn. Ik voel me erg leeg en letterlijk met lege handen staan. Ik sta achter de beslissingen die we hebben genomen voor onze eerste dochter. Ik lijk de verdieping in contacten niet te kunnen vinden. @Verox, nieuwe contacten zijn ook lastig, hoewel ik daar minder moeite mee heb. Heb je dan juist wel of niet de neiging over je kindje te gaan praten?
Ik heb dat wel in het begin heel erg gehad. Gewoon omdat ik 'normale' gesprekken niet meer zinvol vond. Het interesseerde me niet of iemand het huis gepoetst had of een leuke stagedag had gehad of whatever... dus die gesprekken betekenden voor mij toen even niets meer. Dat is langzaam aan terug gekomen.... Hopelijk komt dat bij jou ook!