hallo meiden, Voor wie het leuk vind om te lezen hier mijn bevallingsverhaal. 38,5 weken zwanger. Het was 5 uur `s ochtends dat ik het gevoel kreeg te moeten plassen, dus ik naar de wc. Ik merkte dat ik er geen controle over had dus dacht dat het mijn vliezen waren. Heb geprobeerd wat op te vangen maar hier zat duidelijk urine door heen. Kon dus niet met zekerheid zeggen dat het mijn vliezen waren. Rond 9.00 de verloskundige gebeld want ik bleef kleine beetjes verliezen. Ook zij dacht in de eerste instantie dat het gewoon urine was, maar ze zou rond 13.00 langs komen. In die tussentijd kreeg ik al steeds meer het idee dat het toch vruchtwater was want het kwam met steeds grotere golven. Verder helemaal nergens last van, geen weeen, of wat dan ook. Toen later de vk kwam bevestigde zij inderdaad ook dat het toch echt mijn vliezen waren. Ohhh spannend want nu ging het toch echt niet lang meer duren. We hadden afgesproken dat ze rond 21.00 nog een keer langs zou komen. Werkelijk waar de hele dag nergens last van, ik werd er wanhopig van. Heb rond 17.00 nog maar even wat boodschappen gedaan en heb om 19.00 nog maar een flinke wandeling gemaakt in de hoop dat het de weeen zouden opwekken. Ik was om 19.30 weer thuis en zei nog tegen mijn vriend ik weet het niet hoor maar het lijkt wel of ik weeen krijg in mijn billen!! Maar goed er was geen enkele regelmaat en toen de vk kwam was alles al weer rustig. Zij gebeld met het zh hoelaat ik me daar de volgende ochtend moest melden omdat ik dan 24 uur gebroken vliezen zou hebben. En ja hoor de de vk was nog geen 5 minuten weg en die rare bilweeen kwamen in alle heftigheid terug. 1 uur lang een vreselijke weeenstorm gehad en toen toch maar weer gebeld naar hun want ik had het idee dat de kleine er al bijna uit zou komen. Om 22.10 was de vk er, alles werd klaar gezet en om 22.30 mocht ik persen. Wat heftig vond ik dat, ik moest echt omschakelen en durfde ook niet echt te persen, toen ik er eindelijk voor durfde te gaan waren de persweeen zo gaat als verdwenen. maar omdat de kleine er toch al half uit was werd er besloten ik het op eigen kracht moest doen. dus al mijn oerkrachten er in gegooid en om 10 voor 11 is ons mooie meisje Samia geboren. Wat een heftigheid zo snel!! Maar goed ze is er, en we genieten volop van dat mooie kleine meisje. Het enige vervelende is dat ze snotverkouden is en daardoor wat moeite heeft met drinken. Verder heb ik super stuwing waardoor ze nog weer extra moeite moet doen om grip te blijven houden op de tepel en dit lukt haar niet altijd. Maar hopen dat de verkoudheid snel voorbij trekt! Groetjes joyce