Zijn er hier meer dames met flink zichtbare littekens van automutilatie? Mijn minst oude littekens zijn inmiddels 10 jaar oud, maar goed zichtbaar op mijn armen. Ik heb ze jaren verborgen gehouden met lange mouwen maar tegenwoordig verberg ik ze niet meer. En dat levert natuurlijk wel eens vragen op. Ik merk het wel of de persoon het als automutilatie herkent en dan ben ik er gewoon eerlijk over. Maar ik krijg ook wel eens een vraag in de trand van 'zo, met een tijger gevochten?' Of 'Ben je in een rol prikkeldraad gevallen?' En dan antwoord ik 'ja zoiets' maar dat levert dan weer een verwachtingsvolle blik op een spannend verhaal op of zo, en dat maakt het dan een beetje ongemakkelijk. Ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.
Aan die littekens hangt jouw verhaal. Wil je dat vertellen.? Vele zullen het niet kunnen begrijpen zie je zitten om het dus uit teleggen. Het zijn ook letterlijk je oude wonden. Hou het bij je zelf'.
Ik vind het sterk van je dat je tegenwoordig aantrekt wat je wilt dragen en je niet beperkt tot shirts met lange mouwen. Ik heb geen ervaring met automutilatie, maar wel met vreemden die vragen naar dingen die hun niets aangaan en vervolgens verwachten dat ik hen haarfijn allemaal medische details ga uitleggen. Voornamelijk met mijn oudste zoontje met autisme, dan zeggen mensen bijvoorbeeld 'hij is wel verlegen hè', ik antwoord dan ja en negeer hun vragende blik vervolgens compleet. Die hebben echt pech gehad, als zij zo onbeleefd zijn om te vragen, mag je ze best afwimpelen, vind ik.
Oude wonden, letterlijk en figuurlijk inderdaad. Ik ben er alleen eerlijk over als dat goed voelt. Als dat niet zo is dan is er wel eens een ongemakkelijk moment.
Geen ervaring mee, maar ik wil wel even zeggen dat ik het sterk en knap van je vind dat je het niet meer verbergt. Het is iets uit jouw verleden en je hoeft daar misschien niet trots op te zijn, maar je hoeft het ook niet te verbergen. Je leeft in het nu en die littekens horen eenmaal bij jou. Als ik het zou zien bij iemand zou ik er wel naar kijken. Het intrigeert me, maar ik heb niet de ballen er naar te vragen. Geen idee hoe en wat ik zou moeten vragen. Ik wil ook niemand onnodig kwetsen met pijnlijke vragen.
vanmiddag zag een tiener lopen in de supermarkt, ook erg bloot gekleed en ik zag bij haar ook echt littekens, zelfs krassen, ik zag haar paar keek en ik schrok best van, maar geen haar op mijn hoofd die haar daar vragen over wilt stellen, wel schrok ik ervan. om heel eerlijk te zijn, was ik ook bezig met hoe kan ik dat mijn kind ooit moet uitleggen, gelukkig had mijn oudste daar geen oog voor. hoe dan ook ik was er erg van onder de indruk (niet dat haar gapend aan keek ofzo) maar het heeft wel indruk gemaakt, ik wist dat het bestond, (heb het ook 3 keer gedaan) maar iemand helemaal onder zien zitten dan komt wel heel dichtbij.. ik vond dat ze lef toonde om zo buiten te lopen en dat kan ik ook van jou zeggen. dat laat alleen maar zien dat je een sterke vrouw ben... daar waar heel veel meiden/jongens die het nu nog doen een voorbeeld aan kunnen nemen. en nee je bent absoluut niet verplicht om mensen daar antwoord te geven alleen wanneer je dat zelf wilt..
Bij mij is het al zo lang geleden dat je het amper meer ziet. Maar vroeger waren ze op mn handen heel duidelijk. Als iemand ernaar vroeg zei ik dat ik in prikkeldraad was gevallen. Vooral nadat ik toen vriendinnen ben kwijt geraakt, omdat ze het niet begrepen. Ik zou er een wildvreemde nooit naar vragen, een bekende misschien wel. Ligt eraan hoe goed ik die persoon ken. Ik zou ook inmiddels gewoon eerlijk zijn tegen de meeste bekenden en zou het van hun dan niet erg vinden dat ze iets vragen. Liever dan dat ze alleen ongegeneerd zitten te kijken.
Een vriendin van me heeft dit. Toen ik vroeg wat het was (drong toen nog niet tot me door) zei ze dat ze als kind door een raam gevallen is. Dit was duidelijk niet zo, maar het was mij ook duidelijk dat ze me niet wilde vertellen wat er wel gebeurd is.
Ik heb nog nooit iemand gehad die ernaar vroeg. Zou er zelf ook niet echt antwoord op geven, hoogstens:'Het is iets van vroeger'.
Als mensen er bij mij achter vragen antwoord ik gewoon nonchalant "oh, dat is iets van vroeger". Dan begrijpen ze het wel en stellen verder geen vragen. Hoe gemakkelijker je er zelf mee omgaat, hoe beter anderen het ook zullen aanvaarden.
Het ligt eraan wie en op welk moment en hoe ik in mijn vel zit op dat moment, Ik vind het wel moeilijk om met blote armen te lopen ook omdat ik nog wel vrij recente littekens heb....
Dit kun je tegenwoordig ook cosmetisch laten veranderen toch? Een kennis van mij heeft dat gedaan omdat haar arm er inderdaad uitzag alsof ze hem in zo'n versnipperaar had gestopt. Ze is na die zware moeilijke periode in haar leven weer opgeknapt en heeft haar arm laten restaureren. Nu is het nog steeds zichtbaar; maar niet meer zo erg dat er random vragen over worden gesteld. Bij haar werd het ook vergoed door de verzekering.
een goede vriend van me staat vol met hele oude littekens van automutilatie maar helaas ook van een aantal littekens van onlangs ... hij verstopt ze nooit maar hij is daar ook niet heel open over nu ja iedereen dat 'het' weet, stelt zich ook geen vragen ... en 'anderen' tja die hebben er vaak het raden naar
Wat valt er eigenlijk om te raden? Ik neem aan dat iedereen 'dat' wel kan zien. Het valt mij in elk geval wel op. Ik denk dat ik de ben-door-een-raam-gevallen gewoon bij voorbaat al niet geloof of dat het niet in mij op komt als ik zo'n arm zie. Ik denk er verder niets bij; of meer zo van: goh, heb jij ook zo'n zwaar leven gehad - dito *moving on*. Ik zou niet inzien waarom anderen daar sowieso wat over zouden vragen. Dat vind ik best wel onfatsoenlijk. Pas zodra je tot de binnenste cirkel behoort en echt als 'vriend' wordt beschouwd zou ik er over beginnen. Anders gaat het je gewoon niet aan.
Sluit ik me bij aan. In mijn werk kom ik het weleens tegen. We hadden destijds een meisje die zichzelf zeker iedere week sneed en dat werd dan verzorgd en gehecht door mijn collega. Bij haar voelde ze zich veilig. Een poosje geleden moest ik een hartfilmpje draaien bij een mevrouw en toen ze met ontbloot bovenlichaam op mijn bank lag had ze overal dikke grote littekens en ook op haar borsten. Het was een gekleurde dame en vaak krijgen zij dikke verheven littekens. Ik schrok er echt van want had me niet voldoende ingelezen in het hele dossier en het overviel me gewoon. Ik heb er niet naar gevraagd en hebben over koetjes en kalfjes gepraat. Als mensen er naar vragen is dat natuurlijk vragen naar de bekende weg want ze weten het donders goed.
Dit. Hoewel er bij mij in de afgelopen 10 jaar nog nooit iemand naar gevraagd heeft. Alleen in het ziekenhuis, waar er steeds bloed werd geprikt en ze dus steeds met m'n armen bezig waren, viel het ze op. Maar goed, hulpverleners en mensen die in de zorg werken, herkennen ze meestal wel en hoeven dus geen vragen te stellen Mijn broertje (nu 11) gelooft nog steeds dat het van een kat is. Mijn zoon (nu 6) heeft er nog nooit naar gevraagd, maar hem zou ik ook een dergelijke uitleg geven. Kinderen accepteren zo'n antwoord zo makkelijk, die kun je de echte uitleg nog heel lang besparen.. Weet je wat ik wel heel vervelend vind? Als ik een kras, op welke manier dan ook, oploop op m'n arm. Die heb ik dan niet zelf veroorzaakt, maar ik heb wel het gevoel dat de hele wereld naar dat krasje staart en denkt dat ik 'dat' nog steeds doe
Mijn zus heeft het ook op beide armen en benen maar dat laatste wel minder. Ze durfde nooit met blote armen. Nu doet ze dat wel en ik ben onwijs trots op haar dat ze het nu aandurft en zich minder probeert aan te trekken van de vragende, vieze of veroordelende blikken van vreemden.