Mijn zusje (15) heeft heel groot FAIL op haar onderarm gekrast. Nu 2 jaar later is het nog erg zichtbaar, maar het maakt haar ook niks meer uit of mensen het zien. Gaan ze vragen dan antwoord ze kort of praat er flink overheen. Het gaat mensen ook gewoon niks aan...
Ik wilde eigenlijk niet reageren op dit topic (vind het toch nog moeilijk) maar ik heb dit ook. Ik zie mensen soms wel kijken maar ik krijg geen vragen. Als ze er wel naar zouden vragen heb ik me voorbereid met een simpel 'dat is iets wat in het verleden ligt'
Ik heb het ook gelukkig alleen mijn bovenarm links. Vroeger schaamde ik me ervoor maar nu totaal niet. Het hoort bij mij. Ik zie mensen wel kijken en als ze erover vragen wil ik ze het best vertellen. Tenminste aan bekenden en niet aan een willekeurig vreemde.
Hier sluit ik me bij aan. Ik vind dat nette vragen stellen (waar dan ook over) moet kunnen. Wat je daarop antwoord is aan jou. Een leugentje, een vaag antwoord of zelfs iets als: dat is privé. Goed dat je gewoon draagt wat je wilt!
Gelukkig zijn de littekens aardig aan het vervagen na bijna 20 jaar en heb ze gelukkig maar op een arm. Reageer als mensen die niet dichtbij me stonden ook zoiets van lang verhaal e.d.
Hier ook helaas nog goed zichtbaar na meer dan 10 jaar. Vooral op een onderarm, op m'n benen valt het nu niet meer zo op. Niemand vraagt er naar. Vroeger verborg ik het altijd, nu al lang niet meer. Als iemand wat zou vragen, zou ik zeggen dat ik vroeger erg depressief was.... Kunnen ze zelf wel raden hoe het komt lijkt me.
Hier ook.. heb er veel op me linker onderarm van bijna 10 jaar terug. Maar ook aardig wat recente op mijn boven benen.. ik schaam me er kapot voor en voel me zo stom als ik ga zwemmen met gezin. Ik ga dan ook pas wanneer ze weer een beetje vervagen maar ik voel de ogen van andere gewoon branden. Ik wil het niet meer doen
Fijn jullie reacties te lezen. @Naomirebecca, wat vervelend dat het jou nog zo belemmerd. Voornamelijk lees ik wel reacties zoals ik er zelf ook in sta. Het is iets uit mijn verleden en hoort bij mij. Ik schaam me er niet voor. En dat mensen er pas naar gaan vragen als je ze beter kennen herken ik ook. Het lastige daarin vind ik soms om voor mezelf de grens te vinden in hoeveel ik wil vertellen, want als mensen me eenmaal genoeg menen te kennen om ernaar te vragen dan vragen ze ook door (er zijn nog wel meer bijzondere dingen bij ons waar vragen over zijn) @Joycey, ik ben een keer bij de plastisch chirurg geweest, maar mijn meeste littekens zijn smal (en worden nu met bruine armen beter zichtbaar). Een paar dikkere littekens kon hij dan dunner maken zoals de rest. Maar je blijft het alsnog zien en ook de puntjes van de hechtingen zou je blijven zien. Als je het dan alsnog als automutilatie herkenbaar blijft zien vind ik het de moeite niet waard.
Ik heb ze ook. Vanwege mijn zoon verstop ik ze altijd. Ik wil het hem nog niet uit hoeven leggen. Laatst kwam hij wel bij papa vandaan en toen zei hij: 'papa is ziek geworden in zijn ziel.' Mijn aanpak is het niet om daar al mee te beginnen. Ik wil het vooral niet als voorbeeld meegeven. Eigenlijk zou ik het zelfs voor hem het liefst tot in zijn volwassen leven verbergen. Dat gaat niet. Ik ga liever ook gewoon met hem naar het zwembad. De blikken zijn niet mis als mijn littekens zichtbaar zijn. Mensen trekken graag conclusies.
Jup ik heb ze.. Schaam me er niet voor Vragen..stel ze maar ( op straat ) Ik kijk wel of ik ze wil beantwoorden.. Ben aan. Iemand verantwoording schuldig
ik heb ze ook en ik verberg ze niet. bij mij is het erg duidelijk dat het geen ongelukken waren aangezien er ook littekens in de vorm van letters in mijn arm staan. als het goed voelt dan leg ik het vaak wel uit aan mensen die er naar vragen. maar als het niet goed voelt dan zeg ik dat ook gewoon. ik heb er wel vaak aan zitten denken om er een tattoo over te laten plaatsen.
Hoe interpreteer jij die blikken dan? En wat voor conclusies trekken mensen dan? Voor mezelf sprekend: het is mij nog nooit bij iemand opgevallen, maar als ik het zou zien, zou ik me kapot schrikken en niet weten waar te kijken. Van operatielittekens schrik ik niet, ook niet van littekens van brandwonden, maar ik zou me hierbij echt geen houding weten te geven, sorry.