Ik kan er slecht tegen als mijn dochter hard huilt. Soms is het zo erg dat ik er agressief van word (terwijl ik helemaal niet zo ben), ik loop dan weg en dan heb ik echt zin om ergens tegenaan te schoppen. Let wel, ik zou mijn dochter echt nooit iets aandoen. Ik ben hartstikke gek op haar, maar als ze niet stil te krijgen is, raak ik zo gefrustreerd :'( Zijn er andere mama's die hier ook wel eens last van hebben? Ik voel me hier erg schuldig om.
O, ik begrijp wat je bedoelt. Ik denk dat het stresshormonen en moedergevoelens zijn of zo. Het voelt onnatuurlijk om niet bij je kind te zijn als hij huilt. Ik word er soms ook opgefokt van. Ik weet niet hoe oud je kindje is, maar toen mijn zoon net geboren was, en in de eerste maanden, kon ik hem echt niet laten huilen. Nu kan ik horen dat hij zeurt of iets dergelijks, en kan ik er beter mee omgaan.
Herkenbaar ook. De eerste periode heb ik me ook vaak gefrustreerd gevoeld. Het is goed dat je dan even wegloopt en afstand houdt en natuurlijk doe je je kindje niet iets aan. Dit hoort er echt een beetje bij. Je bent een prima mama omdat je je er van bewust bent en er mee om gaat. In de loop van de tijd wordt het steeds makkelijker omdat je je kindje beter gaat kennen en snapt wat er aan de hand is.
Bedankt voor jullie reacties, ik ben blij dat jullie dit gevoel herkennen. Mijn dochtertje is nu 5,5 maand, hopelijk wordt het snel makkelijker. Konden ze het maar vertellen he wat er mis is
hier ook zo hoor... zeker als je er nog wat slaapgebrek bij optelt en als ze dan weer snachts ligt te brullen en je pijn doet omdat ze zich uit je armen wil wurmen -terwijl je haar juist aan het troosten bent... poeh... veelal frustratie dus ook hoor. En je mag best eens even de deur dicht doen en even een paar minuten laten brullen, zodat je even tot je zelf kan komen.
Koop bij een bouwmarkt zo'n gehoorbeschermende koptelefoon en zet die op als het je even te erg wordt. Je kindje kijkt zich de ogen uit omdat Mama d'r ineens zo maf uitziet, wordt er misschien zelfs stil van, in elk geval jij hebt dan even een zalige rust in je hoofd. Je hoort het allemaal nog steeds hoor maar heel gedempt.
Ik deed ook oordoppen in, ik werd er ook heel onrustig van, van dat hele harde. Ik keek altijd of ze een schone luier had, of ze honger had, of ze een speen had, en als het dat niet was deed ik mn oordoppen in en liep ik met haar door het huis. Zelf gewoon zacht een liedje zingend ofzo. Dan werd ze altijd snel rustig, en dan knuffelde ik dr nog even en meestal ging ze dan gewoon slapen. Maar dat was na een maand of 3 wel over, nu schreeuwt ze nooit meer zo hard, alleen als ze niet lekker is.
Haha, die koptelefoon! Ik zie mezelf al lopen maar het is wel een goed idee om het geluid wat te dempen ja. Bedankt voor de tips!
Ik word vooral agressief naar de hond toe (niet dat ik die dan wat aan doe hoor!). Wendy die jengelt dat kan ik doorgaans nog wel aan (als ik niet al stress heb door iets of ergens even mn kop bij moet houden) maar dat onze bouvier dan OOK nog mee jengelt, nee dat is een brug te ver voor mij. Word ik ENORM agressief en dan moet even helemaal niemand meer zeuren. Gooi ik de hond in de gang zodat hij Wendy niet hoort, of ik iig hem niet. En dan probeer ik uit te vissen wat Wendy nou heeft. Ze is nml al wat ouder uiteraard dus af en toe kan ze zelf aangeven wat ze wil. En dan ga ik dus de mogelijke dingen af. Eten? Drinken? slapen? Uit? Als ik dan bij dr hang komt er vanzelf wel een walm mn neusgat in als het een nieuwe luier moet worden Maar is idd heel herkenbaar hoor. Goed dat je dan even afstand neemt tot je stress weer wat zakt. Dat is beter als door klooien tot het echt een keer zover komt dat je jezelf niet meer in de hand hebt. Want mama's (en dat vergeten mensen vaak) zijn ook maar mensen