Natuurlijk probeer je een oplossing te vinden in het belang van je dochter. En ik ga er ook van uit dat je hier goed over hebt nagedacht. Ook een goede stap om met het Fiom te gaan praten, toch zijn zij niet gespecialiseerd in kinderpsychologie. Hechting is nu belangrijk, en de papa's zijn de hoofdverzorgers nu. Ik kan inderdaad geen advies geven op basis van een forum maar ik werk in de hulpverlening en ik heb heel veel nare situaties gezien voor kinderen waarbij de ouders (in het belang van hun kind) vreselijke ruzies maakte. Het enige wat ik je mee kan geven is dat een stabiele, warme omgeving nu het belangrijkst is. Dus hoe moeilijk ook, ga alsjeblieft niet naar een advocaat. Zij handelen alleen in het voordeel van jou, niet van je kindje. En daardoor escaleren ruzies. De papa's willen dus volledige ouderschap en laten het nu toe dat jij een rol speelt structureel in de week voor 6 uur. Toch is dit vast ook juist moeilijk en verdrietig voor je, door het even samen zijn. waardoor alle moedergevoelens terecht gaan groeien en dan moet je weer afscheid nemen. Het is eigenlijk een flink rouwproces voor je, het loslaten van haar is heftig. Dus misschien tot een tip: zoek hulp bij een goede rouwtherapeut voor jezelf? Ik hoop dat je met hulp toch een goede samenwerking kan (be)houden met de papa's.
Wat een moeilijke situatie. Ik ga geen mening geven wat ik van deze situatie vind omdat dit in eerste instantie niet jouw vraag was. Ik heb wel ervaring met het logeren. Sinds mijn zoontje 3 maanden is slaapt is hij vanaf dinsdagmiddag tot woensdagavond bij mijn ouders. Mijn zoontje heeft hier nooit problemen mee gehad. Hij is hecht met mij en ook met mijn ouders. Wel denk ik dat het belangrijk is dat dit echt elke week gebeurd. Als het de ene keer wel gebeurd, en de andere keer niet dan denk ik dat dit voor een baby wel heel erg verwarrend is.
Precies, ervoor kiezen geen kindje meer te willen maar wel draagmoeder zijn en dan nu er moeilijk afstand van kunnen nemen.. dat laat toch wel een beetje zien dat je er toch wel graag 1 had gewild.
Ik snap je wel. En ik zou ook nooit tekenen voor afstand gezag. Ze is en blijft van jou zo simpel is het. Alleen jij moet nu voor jezelf uit gaan zoeken hoe en wat je wil. Wil je volledig voor je meisje gaan wil je co ouderschap met de vader want ik neem aan dat deze gedeeld gezag met je heeft en erkent heeft?
Zo werkt draagmoederschap gewoon niet. Je doet dat om een ideologische reden, een ander stel iets geven wat ze zelf niet kunnen. En onderdeel van het draagmoederschap is dat je dus het kind enkel draagt, en daarna overdraagt aan de wensouders. Ze is emotioneel niet van jou (wettelijk wel, maar dat is een ander verhaal). Draagouderschap betekent ook dat je veelal voor de rechtbank moet komen en de rechter verzoeken om je uit de ouderlijke macht te ontzetten. Dus dit is niet zomaar gedaan. Als je geen afstand dan wenst te doen van gezag, dan moet je niet aan draagmoederschap beginnen.
Klopt ook maar ts heeft gewoon het gezag. En als ze niet tekent gaat het gezag ook niet weg. Draagmoederschap moet je sterk voor zijn. En ts dacht dat ze het wel kon maar achteraf dus niet. Daarom is er altijd nog een bedenk periode evenals met het afstaan van een kind voor adoptie ook dan geld er een bedenk periode waarbij de moeder het kind gewoon terug kan krijgen
Ik heb natuurlijk geen ervaring met een situatie zoals die van jou. Ik kan me ook heel goed voorstellen, dat je het kindje dat je gedragen hebt (en waarvan je ook biologisch moeder bent) niet geheel lost kunt laten. Maar zelf denk ik wel dat je hier een keuze in moet gaan maken. Als jij toch "moeder" wil zijn voor je dochter (en dat maak ik wel op uit jouw verhaal) dan denk ik dat je ook je gezag als moeder moet laten gelden en moet kiezen voor een co-ouderschap (gelijkwaardig). Hierbij horen natuurlijk niet alleen de lusten maar ook de lasten. Dat moet je dan wel kunnen accepteren natuurlijk. Het lijkt mij vreemd (en niet bevorderlijk voor hechting van een kind) dat je zo nu over haar zal "moederen", wel mama genoemd wil worden maar eigenlijk geen "hoofdopvoeder" bent van je kindje. Dus zelf denk ik dat je óf je verantwoordelijkheid moet nemen, of de verantwoordelijkheid moet afgeven. Anders blijf je constructies bedenken, wat ook weer strijd tussen jullie oplevert en wat dus totaal geen gezond klimaat oplevert voor een kindje. Je dochter weet dan ook niet waar ze aan toe is... Ik wil niet negatief overkomen, zo bedoel ik het niet. Ik begrijp dat deze situatie heel erg lastig voor je is. Ik hoop dat je er uit kunt komen, en dat jullie (ook de mannen) een compromis hierin kunnen sluiten. Maar voor een kind is duidelijkheid toch denk ik wel het beste.
Ik vind dit vooral een heel verdrietig verhaal. Voor het kindje in kwestie, voor de twee vaders die dachten op deze manier hun kinderwens te kunnen verwezenlijken en toch ook wel voor TS. Hoewel ik het (met anderen) onbegrijpelijk vind dat je kiest voor het draagmoederschap en je dan vervolgens zo opstelt. Het afstaan van het door jou gedragen kind is precies de kern van de zaak van het draagmoederschap. En ja, zeker als het niet je eerste is, dan weet je hoe het voelt. Ik hoop dat de afspraken over dit kindje niet 'op de achterkant van een bierviltje' zijn gemaakt en dat de vaders en TS het op papier goed geregeld hebben. En dat dit kindje dus bij de wensouders terecht komt. Dat dit voor TS heel verdrietig is, dat begrijp ik maar al te goed. Maar zij heeft welbewust gekozen voor het draagmoederschap. En daar hoort het afstaan van het kindje bij. Ik neem wel aan dat dit de eerste en laatste keer is dat TS als draagmoeder optreedt.
Dat snap ik wel, maar dat is niet waar draagmoederschap voor is. Het is gewoon zo'n touchy onderwerp. Ja, je hebt wettelijk gezag, maar dat betekent wel dat je in zo'n situatie (draagmoederschap dus) nog veel moet nadenken wat de consequenties zijn van je acties. En heel egoïstisch nu zeggen "ik kan het niet dus jammer" (even heel cru gezegd nu, daar zit wel wat meer achter, maar hier komt het uiteindelijk wel op neer) is een beslissing waar je echt goed over moet denken. Je hebt macht over de gevoelens van een ander, en daar mag je niet lichtzinnig over denken. TS zit er mee, het is vreselijk voor alle partijen. Ik denk gewoon niet dat je kont tegen de kribbe gooien de boel gaat oplossen in het belang van het kind. Dat je ergens recht op hebt, betekent niet je het zomaar zonder consequenties op kunt eisen. overigens vind ik het voor adoptie nog een heel ander verhaal. Het kind is niet verwekt met de intentie om het te dragen voor een ander. De insteek is anders. En dan is een bedenktijd niet meer dan noodzakelijk.
Ik begrijp niet dat iedereen zo blijft hangen in het hoe en waarom ze wel draagmoeder is geworden, maar van gedachten is veranderd. Ik denk niet dat anderen hierover kunnen oordelen, als je het zelf niet hebt meegemaakt. Je kunt met volle overtuiging het draagmoederschap aangaan, en uiteindelijk toch van gedachten veranderen. Dit is menselijk. Fijn is het natuurlijk niet (voor beide partijen), maar dat is nu eenmaal het risico van draagmoederschap. Haar vraag is niet om te horen wat ieders mening is over het draagmoederschap, maar advies over hoe zij hier nu mee om moet gaan. Zoals ik al eerder heb aangegeven, denk ik dat het belangrijk is om knopen door te hakken; heb je gezag en wil je dit gezag behouden dan horen daar ook alle verantwoordelijkheden bij en moet je je opstellen als een gelijkwaardige ouder (met alle lusten en lasten die daarbij horen). Als je deze verantwoordelijkheid niet aankan, of niet aan wil --> moet je ervoor kiezen om meer afstand te nemen.
Je vraag is of het kwaad kan als een baby van deze leeftijd 2 dagen en een nacht gaat logeren? Ik denk dat het punt is dat het niet gaat om logeren, logeren zie ik namelijk als idd bijvoorbeeld 2 dagen en een nacht ergens anders zijn maar dan bij bijvoorbeeld grootouders, of ooms of tantes, en dat is een andere situatie. Ik neem aan dat dit meisje zal weten dat je haar biologische moeder bent en als ze dalijk groter is zal dit voor haar moeilijk kunnen zijn, maar dat valt niet te voorspellen. Persoonlijk zie ik dit niet als logeren maar als co ouderschap alleen in een zeer ingewikkelde vorm. En ik denk dat het alleen maar ingewikkelder zal worden naarmate ze ouder wordt. Wat het beste voor haar is hangt af van veel factoren maar je geeft zelf al aan dat je niet fulltime voor haar zou kunnen zorgen, dat heeft een reden.
Ik denk wel dat dat belangrijk is. Dat is namelijk de basis van het "dispuut" wat ze met de wensouders heeft. Die willen namelijk helemaal niet dat ze haar besluit om het kind niet af te staan doorzet (en zeer begrijpelijk). Die zien wss met 2 nachten slapen het begin van meer "ellende" en wss de angst dat het niet bij die 2 nachten zal blijven. Overigens heb ik zoverre ervaring met draagmoederschap, dat wij het wel hebben overwogen. En ik me er dus ook in verdiept heb, en de valkuilen ken in dat proces. Nu ging het bij ons om een situatie dichter bij (familie), maar voor mij was het risico veels te groot, plus de impact die zoiets op het gezin van de potentiele draagmoeder zou hebben van doorslaggevend belang. En dus deden we dit niet.
Daar ben ik het niet mee eens. Natuurlijk had ze het hele draagmoederschap anders voorgesteld; of denk je dat ze deze problemen niet had willen voorkomen als ze ze voorzien had? Het gaat zich erom, dat het anders heeft uitgepakt als gedacht en dat er nu een oplossing gevonden moet worden voor de situatie waar iedereen het mee eens kan zijn. En deze oplossing moet uiteraard in eerste plaats in het belang van het kind zijn, maar ook in het belang van de ouders. Er zal een compromis gesloten moeten worden, waar alle partijen zich in kunnen vinden. En dat is zeker weten erg moeilijk en zal ook teleurstelling met zich meebrengen aan beide kanten. En volgens mij, vraagt ze daar juist advies over.
oei oei oei oei....ik ben even heel eerlijk en heel hard of je het leest beslis je zelf maar. Ik vind dat de voorgaande dames in dit topic ontzettend lief voor je zijn geweest maar dat ben ik nu even niet. Ik vind het echt verschrikkelijk voor die mannen wat zij nu meemaken en vraag mij echt af of je wel bij je volle verstand was toen je draagmoeder wilde worden. Ik kan mij dus ook niet voorstellen maar weet niet hoe het wettelijk werkt dat de draagmoeder ineens terugkrabbelt...dat moet toch verboden kunnen worden. Ik vind dat je echt verschrikkelijk egoistisch bent. Als ik hen was zou ik het tot de hoogste rechter schoppen en zorgen dat zij HUN kind mogen houden. Het is toch te zot voor woorden dat je 9 maanden uitkijkt naar de komst van je kindje en het dan afgepakt wordt?? Jij hebt al een kindje dus je zou dat moeten weten en je dood moeten schamen! Je kan een volledig kind niet meer aan zeg je dus denk je het even zo op te kunnen lossen en ik vind het niet erg als iedereen nu over mij heen valt....ik wordt zo verdrietig als ik aan die 2 papa's denk
Arme mannen, arm meisje. Dit zou inderdaad wettelijk verboden moeten worden, wat een angst en verdriet moeten de vaders nu hebben. Het lijkt me zo ontzettend moeilijk om een kind af te moeten staan, maar JIJ hebt die keuze vooraf gemaakt. Dat is waar het draagmoederschap om draait. Juist de liefde voor je kind, moet je nu doen beseffen dat je haar echt los moet laten, want dit gaat anders alleen maar meer uit de hand lopen.
We verschillen van mening Ik ben echt van mening dat het feit dat je ooit besloot draagmoeder te worden, die beslissing ook de morele verplichting met zich meebrengt om na te denken over de reden waarom je dat deed en de reden waarom je je beslissing wenst in te trekken. Het gaat niet alleen meer om je eigen gevoel namelijk. De macht die je rechtsgeldig hebt, is geen reden om dan maar te zeggen "ja, ik wilde dit, heb het geprobeerd en het lukte niet"... Dat is echt te gemakkelijk gedacht. En een teken dat je dus om te beginnen al niet goed hebt nagedacht over de consequenties van draagmoederschap. Ik voel voor TS hoor, ik snap best dat je het kind dat je 9 maanden hebt gedragen moeilijk kan afstaan. Zou ik ook niet kunnen, maar daarom ben ik dus ook geen draagmoeder.
Ik ben het met je eens P) dat het draagmoederschap een zekere morele verplichting met zich meebrengt, maar in eerste plaats naar het kind en niet naar de wensouders. Tuurlijk is het zo dat je als draagmoeder heel goed moet nadenken hierover (de risico's/gevolgen/consequenties die het met zich meebrengt) maar dit geldt net zo hard voor de wensouders vind ik. Zij moeten hier ook rekening mee gehouden hebben. Nu gaat het hier niet om een keuze die je maakt met je verstand, maar een met je hart --> een gevoelskwestie. Het is geen "ding" dat je uitleent (en waarvan je op papier laat vastleggen van wie het is) maar een mensje, waarvoor je (al dan niet van tevoren ingeschat) gevoelens hebt. En het "hart" is, zoals we allemaal weten veranderlijk en soms onvoorspelbaar of onlogisch. Ze zullen samen in gesprek moeten gaan, om op deze manier tot een oplossing te komen waar iedereen het mee eens is.
Dat zeker. En ik vermoed dat het gewoon ontzettend angst is van de wensouders om het kind kwijt te raken is (zou ik ook zijn), dat ze niet willen toegeven aan 2 nachten slapen. Daarbij denk ik dat deze hele toestand ook niet bijdraagt aan de omgang met elkaar. Ze zien elkaar toch een klein beetje als "concurrenten" (soort van) Ze hadden al toegegeven aan 6 uur per week ... en zien dat ze nu meer wilt. En als die tendens zich voortzet wil ze straks volledige voogdij (in hun ogen dan he, ik zeg niet dat dat zo is). overigens bedoelde ik morele verplichting naar jezelf Waarom wilde je dit en waarom heb je toegezegd het kind voor het stel te dragen. Wat was de doorslaggevende reden? En wist je de consequenties die eraan vastzaten? Van valkuilen. En wat is de ware (!!) reden dat je je beslissing wilt terugdraaien? Want ik snap ook wel dat het een zaak van het hart is en niet verstand. De wensouders hadden hier ook rekening mee moeten houden, maar ik weet natuurlijk niet hoe de relatie tijdens de zwangerschap was. Er er natuurlijk nul komma nul reden was om aan te nemen dat het fout zou gaan, dan valt zo'n beslissing nog steeds als een zwaar. Ik ben blij dat ik niet in de positie zit ... dat is zeker.