Onze oudste dochter is 9,5 en is sinds kort echt ontzettend down en negatief over alles... Ze heeft mega veel vriendinnen en ik word plat geappt door buurmeisjes of ze komt spelen, er komen er minimaal 3 per dag aan de deur voor haar maar ze wilt alleen maar op haar kamer zitten en TV kijken of met haar telefoon zitten. Ze maakt dan musical.Ly's. Op school heeft ze het wel naar haar zin en daar gaat ze met plezier naar toe gelukkig maar hier thuis lijkt ze wel een grote brok negativiteit die het hele huishouden naar beneden trekt... Is dit de pubertijd? Ze wilt ook absoluut niet naar buiten. Ik probeer haar minimaal 1 keer in de 2 dagen naar buiten te krijgen maar dat gaat gepaard met een grote ruzie en een bedreiging dat als ik haar buiten zie huilen dat ze naar haar bed mag. Er is geen enkele andere mogelijkheid om haar buiten te krijgen om te spelen. Als ze dan eenmaal buiten is dan speelt ze vrij snel met andere en is het weer goed gelukkig maar zodra ze de optie krijgt vliegt ze naar binnen. Haar telefoon mocht ze elke dag een uurtje op maar dat molk ze zo uit dat we tegenwoordig de regel hebben dat ze hem op zondag avond en woensdag avond in de oplader mag leggen. Dan zit ze er daarna zolang op dat hij binnen 2 uur leeg is en dan kan ze er dus bijna 3 dagen niet meer op. Ze loopt door het huis als een zombie, lust spontaan niets meer (echt alles is drama!!) enige dat haar nog een beetje vrolijk krijgt is een willekeurig beeldscherm, school en haar jongste zusje van 5 maanden. Verder is alles stom, vies en niet oke... Voorheen kon ik heerlijk met haar wandelen, shoppen en nam ik haar graag mee naar de winkel. Ze was een hulp of deed iets voor haarzelf daar en het was altijd gezellig. Nu is ze een blok aan mn been en laat ik haar het liefst bij mijn man.
Wat vervelend dat het zo gaat met je dochter. En dat je merkt dat jullie relatie veranderd. Als ik je verhaal zo lees, dan schrik ik wel een beetje. Ze bepaalt dus zelf hoeveel ze op haar telefoon mag spelen en appen? Wat is daarvan de reden? Mijn advies is dat jij de touwtjes weer in handen gaat nemen. Maximaal een uur per dag op haar telefoon. Meer niet. Klaar. De telefoon mag dan ingeleverd worden bij jou. Ze is 9,5 jaar en nog veeel te jong om haar daarin te laten experimenteren. Dan kan ze huilen en boos worden, maar het is duidelijk dat ze er nog niet mee kan omgaan. Ik zou dit op een rustig moment met haar doorspreken. Of ze zelf ziet dat ze is veranderd. En of ze zelf door heeft wat er is veranderd en waar dat vandaag komt. En dan je eigen gedachten en beslissingen hierover zeggen. Succes!!
Ik vind dat zelf een moeilijke leeftijd voor kinderen. Ze willen groot zijn maar eigenlijk ook nog klein. Misschien het voorstadium van de pubertijd. Ik herken het wel dat dingen die eerst normaal waren nu en strijd kunnen zijn. Echt puberen was het hier toen nog niet, meer nieuwe grenzen ontdekken en proberen op te rekken. Mijn dochter is 11 en is wel bezig met pubertijd. Haar lichaam verandert, haar houding ook. Regels veranderen ook hier en daar. Maar uiteindelijk zijn de regels de regels dus dat heeft ze zich aan te houden. Ik probeer haar wel de ruimte te geven om te puberen en het niet continu in te dammen, al is dat soms lastig. Ze willen soms zo graag al groot zijn en gedragen zich er ook naar terwijl hun hartje nog van een klein meisje is. Wij hebben onze dochter een tijdje terug een brief laten schrijven waarom ze deed zoals ze deed, welke straffen zij passend zou vinden bij bepaald gedrag en welke straf ze echt heel zwaar vond. Ik moet zeggen dat dat heel verhelderend was en dingen vanuit haar standpunt ook anders zijn gaan aanpakken.
Jeetje vanmorgen WEER drama omdat ze van mij 1 boterham op moest eten. Ik ben er echt zooo klaar mee dat ik nu tegen haar heb gezegd dat ik het helemaal niet leuk vind om haar in huis te hebben op deze manier. En nu voel ik me natuurlijk direct klote maar het is ook gewoon de waarheid. Het is nu al 2 weken een strijd om ALLES. Janken brullen als ze naar buiten moet om te spelen, janken brullen als ze van mij minimaal de helft van haar kleine bordje op moet eten of die ene boterham (normaal eet ze als een bouwvakker, 2 of 3 grote borden zijn normaal voor haar en 6 boterhammen waren geen uitzondering) Ze is een heel tenger meisje en groeit voornamelijk de lengte in dus ze zal het wel nodig hebben lijkt me. Ik was vroeger overigens net zo. Ben zelfs onderzocht op een lintworm maar we hebben gewoon een hele snelle stofwisseling. Ben gewoon zoo klaar met die strijd die ze nonstop aangaat om werkelijk alles. Mis echt dat lieve meisje wat ze tot nu toe altijd is geweest. En natuurlijk hadden we onze strijd en ruzies tussendoor maar dit is echt extreem en niet zoals ik haar ken. Ik ga het eens proberen. Als mn woede en schuldgevoel gezakt is ga ik eens een rustig gesprek met haar aan.
Goh... voelt ze zich misschien gewoon niet goed? Griep onder de leden? Vermoeid? Aangezien ze het liefst binnen blijft of zelfs naar bed wil... Ik zou haar schermtijd drastisch beperken, wat hier al aan is gegeven. Verder zou ik geen strijd aangaan over alles. Ze is 9,5 en kan best oorzaak en gevolg inschatten. Geen boterham eten = een uur later honger hebben. Dan heeft ze maar honger. Ik zou ook gewoon observerend - dus niet boos - reageren op haar gedrag. 'Waarom wil je niet naar buiten?' 'Dat is stom en ik wil binnenblijven'. 'Nou, volgens mij heb jij altijd veel plezier als je buiten speelt met (naam vriendinnetjes). Zij hebben jou er ook graag bij, leuk toch?' Ik doe dit bij mijn eigen dochter van bijna 6 en dit werkt veel en veel beter dan de confrontatie aangaan en optreden als 'strenge' moeder. Ik slik dan mijn eigen frustratie weg (moeilijk!) en benader haar rustig op een normale, rationele manier. Ze reageert daar veel beter op. Zo kan ze voor zichzelf ook uitmaken waarom ze eigenlijk zo heftig reageert en dan zien dat het helemaal niet nodig was.
http://www.dietzcoaching.nl/kinderen-van-9/ Ik heb altijd begrepen dat 9 jaar een 'beruchte' leeftijd is, waarvan ouders denken dat hun kind al 'aan het puberen' is, maar dat niet geval is. Misschien herken je daar al iets in? Neemt niet weg dat je dochter niet goed in haar vel lijkt te zitten en er misschien dingen spelen waar je haar mee zou kunnen helpen. Lukt het om op een rustig moment eens te praten over hoe dingen nu gaan en hoe ze zich voelt? Daarnaast lees ik in je post veel 'ze moet van mij'. Misschien zijn er dingen die je los kunt laten, waarin je haar meer autonomie kunt geven, tegemoet komen aan haar drang van 'zelfstandigheid', of waar je samen op meer gelijkwaardige manier tot afspraken kunt komen? Laat haar ook vooral zelf op ideeën komen. Sterkte!
Er zit haar iets goed dwars, lijkt het.. Herken het wel een beetje, mijn dochter is 9, maar niet zo extreem en dat ze helemaal niets wil of dat het zoveel erger is geworden Het klinkt wel erg extreem en niet zomaar 'wat (pre)puberen'. Maar meer of haar echt iets dwars zit (bewust of onbewust).. Vooral vanwege geen zin om met vrienden te spelen. Dat is juist voor (pre)pubers erg belangrijk vaak.
Mijn dochter zit overigens ook (te) veel op haar iPad, maar helaas niet zoveel kinderen om mee te spelen. Telefoon dan weer niet, appen vindt ze maar irritant, steeds dat geping. Ik ben daar niet super streng in, tenzij het de spuigaten uitloopt, dan stimuleer ik wel andere dingen te gaan doen.
Mijn dochter van 9 heeft geen telefoon, echt totaal niet nodig op deze leeftijd. Ze zit ongeveer 1x per week op de tablet, maar de app musically hebben we niet. Ik vind het op deze leeftijd echt nog niet nodig dat ze al zo druk zijn met telefoons en apps. Onze dochter kan tegenwoordig ook wel mokken, gezicht op onweer! Ik trek me er niet zoveel van aan, zolang ze maar gewoon antwoord geeft op mijn vragen en geen brutaal gedrag vertoond. Buitenspelen is hier de laatste tijd er ook niet zoveel bij. Mijn ervaring is dat dat in de zomer wel weer komt. Ik zie nu sowieso weinig kinderen op straat spelen in de winter. Van mij hoeft ze niet verplicht naar buiten. Het echte spelen met playmobil enzo is wel voorbij. Ze mag wel graag tekenen, lezen en tv kijken. En het niet willen spelen met anderen herken ik totaal niet. Als het aan haar ligt spreekt ze elke dag af.
Hier ben ik het mee eens. Dit roept het bij mij ook op. Het lijkt alsof ze echt ergens erg mee zit. Hoe denkt ze over zichzelf? Wat vind ze van zichzelf? Heeft ze zelfvertrouwen? Is er iets gebeurd waardoor ze ineens zo negatief denkt?
Buitenspelen wordt idd wel weer meer als het warmer wordt. Ik vind overigens tablet/internet nuttiger dan tv. Mijn dochter kijkt (ook ) veel Informatieve filmpjes; ze zoekt de dingen die haar interesseren en gaat soms echt behoorlijk de diepte in. Ook speelt ze spellen die best leerzame componenten hebben. Mede hierdoor is ze echt veel slimmer en heeft veel meer kennis dan dat wij op haar leeftijd hadden. (Ik noem haar altijd een wandelende encyclopedie) Ze heeft een telefoon, vnl om bereikbaar te zijn nu ze steeds vaker alleen overal naartoe wil en mag fietsen.. En voor haar vader, die ver weg woont en een vriendinnetje van daar. Rechtstreeks even kort contact of een foto sturen is voor hun prettiger dan steeds via mij. We leren haar nu op een gecontroleerde manier sociaal hiermee om te gaan. De groepsapp in haar klas vindt ze gelukkig nog totaal oninteressant, dit gaat ook echt nergens over. Per dag zit ze hooguit 10/15 min op dr telefoon.