Dag dames, Ik wil graag jullie mening: onze dochter is 2,5 jaar. Ze is een ondernemende dame en weet wat ze wil. Mijn man en ik zitten niet op één lijn wat betreft gedachten over wat normaal is voor deze leeftijd en wat niet normaal is. Dochterlief kan een aantal keren per dag scène maken over kleine dingen. Als ze bijv. de schoenen aan moet en ze wil het niet, begint ze te huilen en verzet zich. Of als we ergens zijn en we gaan weg en het zint haar niet, dan gaat ze huilen en verzet ze zich. Ik vind het bij de peuterpuberteit horen en buig het gedrag om of leid haar af. Dan is de scène zo voorbij. Man vindt het niet normaal omdat hij nooit kinderen van deze leeftijd ziet die zo doen. Dochter trekt behoorlijk naar mij toe. Ik ben ook meer thuis dan mijn man. Nu hebben we vakantie en mama moet alles doen. Ik geef dan aan dat papa het ook kan doen. Ze begint dan te jammeren. Ik geef aan dat papa het nu gaat doen (bijv. aankleden, naar bed brengen etc.). Man vertelde dat hij dochter gisteren naar bed bracht en dat ze probeerde hem te krabben (ze was aan het huilen omdat ze haar tanden net gepoetst had gekregen en dit vind ze vreselijk). Gisteravond hebben man en ik uitgebreid gesproken over de opvoeding. We hebben een aantal afspraken gemaakt: - man doet meer met dochter en mama trekt zich dan even terug - dochter moet vaker 'nee' te horen krijgen (ze vraagt iets netjes en dan mag het eigenlijk altijd. We vinden dat ze ook 'nee' moet leren. Ze is ons enigst kind) - Krabben en hysterisch gedrag niet accepteren Wat ik lastig vind, is dat man zich vervelend voelt over het feit dat dochter naar mij trekt en dat ze papa probeert te krabben als hij iets met haar gaat doen. We verschillen van mening. Ik vind eigenlijk alles bij de peuterpuberteit horen. Of heb ik een blinde vlek? En hoe zorgen we er voor dat onze enige dochter (dat blijft ze waarschijnlijk ook) geen verwend kind wordt? Tips, trucs, alles is welkom!
misschien is het ten eerste een idee dat je man meer gaat lezen over de ontwikkeling van kinderen. misschiendat hij dan beter begrijpt hoe een peuterbrein groeit enw erkt. over het meer naar mama trekken dan naar papa , dat is natuurlijk voor je man ook niet echt leuk. maar je ziet het wel ehel vaak. ik denk dat het een fase is waar je maar doorheen moet bijten en je zeker niet af laten schepen door een beetje krabben. krabben mag dan wel bij de peuterpuberteit horen amar is zeker geen acceptabel gedrag en moet dus ook gecoriugeerd worden.ik denk dat het meeste wat je zegt inderdaad wel bijd e peuterpuberteit hoort, maar dat is geen excuus om het ook maar goed te vinden. als je niet toegeeft en duidelijk en concequent blijft,dan zal het met dat overdreven verwend raken wel meevallen hoor.
Het hoort er wel bij, maar betekend niet dat je het hoeft te accepteren Mijn jochie trok meer naar mijn man toe. En heeft ook zo'n klauw periode gehad. Dan trokken we samen een lijn: 1 keer waarschuwen en bij de 2e keer klauwen naar de gang. Onze aanpak verschilt ook, maar dat is niet zo erg. Als de grenzen maar hetzelfde zijn. Klauwen is zo'n grens, schoppen, slaan. Maar ook met snoepjes of zoet broodbeleg hebben we dezelfde regels. Over het algemeen ben ik iets duidelijker en consequenter (en zit hij eerder op de gang), en mijn man iets zachter en milder (meer praten en afleiden). Maar tot die grens, en niet verder. En dat weet de kleine dondersgoed.. Niet dat hij na een drama nog naar de ander kan gaan om extra's.. Dus misschien moet je daar de oplossing in zoeken? Dat het klauwen niet kan, en dan je besluit na een waarschuwing haar even te negeren (zoals op de gang). De weg ernaartoe verschilt bij beide. En verder geen aandacht geven aan die drama-buien. Lekker laten gaan, gewoon verder lopen. En dan komen ze snel genoeg bij..
Hier wel twijfels af en toe bij m'n man, over hoe we dingen 'aan moeten pakken' . Terwijl ik dan denk: Nou gewoon, zoals ik nu doe? In mijn ogen ziet hij het probleem groter dan het is soms. En is het naar mijn idee een kwestie van volhouden en dan gaat het wel over. Echter zag ik bij ons laatst een folder van 'de opvoedadviseur' - misschien dat ik daar toch eens dingen bij neer ga leggen. Misschien dat ik dan tóch andere inzichten krijg en anders is het voor mij een bevestiging (en voor mijn man dus ook) dat het normaal is en dat we goed bezig zijn. Dit staat er in de folder: 'Opvoeden is een alledaagse bezigheid. Veel gaat vanzelfsprekend. Maar zo nu en dan komt u als ouder/verzorger voor vragen te staan. Bijvoorbeeld over eten en slapen, ruzies oplossen, beter luisteren, je aan afspraken houden en ga zo maar door. Meestal lossen deze zich vanzelf op, maar niet altijd. Dan onstaat de behoefte aan een korte ondersteuning, informatie, advies of een bevestiging. Hier gaat het via het cb en gemeente geloof ik. Ik overweeg hier zelf toch eens naar toe te gaan vanwege het niet in bed meer blijven van onze oudste. Maar gisteren ging het ineens weer érg goed - dus ik wacht weer even af. Kijken of het eenmalig is of dat ze het tóch doorheeft ineens.
Jou dochter voelt haar fijn aan van mama mag het wel en van papa mag het niet. Zo klein als ze zijn ze merken het en ze merken ook dat jullie niet op een liggen. Je mag je man best wel eens meer (steunen idd als hij wel vind dat ze een grens voor bij gaat bijvoorbeeld krabben) Kan idd er bij horen maar is geen acceptabel gedrag en hier bij moet jij als moeder ook je grens trekken. Daar bij moet je je dochter echt niet overal haar zin in geven en afleiden schoenen aan is schoenen aan en hoppa soms moet je even door een driftge peuter heen komen. Er zijn momenten dat het niet uit komt. En het de taak van jou als moeder en van je man als vader nu je grensen goed aan te geven tegen over je kinderen. Echte driftbuien moet je negeren en na de hand moet je met je kind praten op de leeftijd dat ze is. Van vervelend dat jij je schoenen niet wilt aan trekken maar we moeten toch echt weg en we kunnen niet altijd wachten. Ik weet het is lastig en zeker is het lastig een peuterpuber die niks wilt of overal tegen in gaat. Jij en je man moeten er ook samen uit komen maak afspraken samen wat jullie wel en niet gaan accepteren en hou die lijn aan als het toch mis gaat praat na de hand met elkaar van hoe je het ziet en zag en stel je afspraken daar weer op af. Mijn ervaring is echt op een lijn liggen gaat toch nooit lukken jij hebt een deel van een opvoeding gekregen en hij het is een kunst omdat samen te voegen. En jij als moeder maakt je kind idd vaker mee dan je man. Na de vakantie toch de dingen samen blijven doen dus ook je man je meisje naar bed laten brengen wissel het af. Stel hem voor hoe hij zijn dochter mee krijgt laat hem voor het bed gaan iets speciaals met haar doen de meeste kinderen vinden het heerlijk om nog lekker te donderen en daar zijn vaders uiterst geschikt voor stoeien knuffelen kietelen. Kortom laat ze samen ook meer lol maken dan trekt ze van zelf meer naar hem toe. Hier is het juist andersom mijn dochter trekt heel erg naar haar vader toe het is echt een papa.s kindje. Mijn zoon trekt meer naar mij toe.
mijn man en ik zitten dan wel op 1 lijn maar we zijn natuurlijk niet hetzelfde en reageren anders op ons dochtertje en dat heeft ze precies door, papa is het minder snel zat en daar maakt ze dankbaar gebruik van, bij mij zal ze niet zo snel uitproberen en bedtijd rekken omdat het bij mij niet werkt. ik denk dat dat verschil, hoe subtiel ook, al heel snel opgepikt wordt door kinderen, en met name de peuterpubertjes maken hier gebruik van volgens mij zitten jullie qua opvoeding best op 1 lijn alleen de een pakt het anders aan dan de ander. dat hou je en misschien is het idd goed voor je man om eens iets over het peuterbrein te lezen.
Dit is precies wat ik bedoel. Het hoort bij de peuterpuberteit en gaat wel weer over. Dat neemt niet weg dat ik / we alles accepteren. Maar misschien heb ik wel een blinde vlek en zijn sommige dingen niet normaal. Maar aan jullie reacties te lezen valt het wel mee.
Het gaat ook wel weer over. Alleen wel met de nodige sturing en grenzen stellen.. Tijd om op te voeden
Haha, manlief moet maar snel meelezen op het forum of een goed boek aanschaffen. Ik ben er trouwens ook van overtuigd dat een uitgeruste dochter beter te genieten is dan een vermoeide dochter... Vandaag heeft ze tussen de middag 2 uur geslapen en nu is ze een engeltje. Heeft één van jullie ook één kind en hoe zorg je dat je ze niet teveel verwend?
wij hebben ook 1 dochter, inmiddels 3 jaar. Volgensmij is ze niet verwend, het is een sociaal meisje dat wel de kat uit de boom kijkt, als het ijs gebroken is kwebbelt ze honderd uit, ze is beleefd, geeft netjes een hand als we op een verjaardag komen(bij papa of mama op de arm) maar als we weg gaan loopt ze op haar gemakje de kamer rond om iedereen een hand te geven en roept dan "bedankt voor alles!!" we krijgen vaak van mensen te horen dat het zo'n beleefd en leuk meisje is en dat maakt ons natuurlijk super trots. Thuis is een ander verhaal, natuurlijk is ze thuis dan geen mega draak maar ze heeft (gelukkig) wel haar buien gehad en nu als 3 jarige nog steeds. het belangrijkste is grenzen stellen en duidelijk en consequent zijn, ik probeer altijd naar haar te luisteren omdat ik het belangrijkv ind dat ze leert vertellen wat ze wil en dat er naar haar geluisterd word, dat niet alles wat ze wil ook echt kan is jammer voor haar maar er zijn grenzen. krabben, bijten, slaan en dat soort dingen mogen absoluut niet hier in huis, en daar zijn we ook heel duidelijk in, als ze dat wel doet krijgt ze 1 waarschuwing met de uitleg "als je nog een keer slaat zet ik je op de gang/bij de kast" en als ze het dan nog eens doet dan zit ze er in no time 3 minuten. en ja... dat vind ze niet leuk en dat laat ze dan ook goed merken... de buren kunnen haar dan wel horen denk ik.... maar dat is dan jammer... soms als het even niet loopt doen we net als jullie, even "vergaderen"over hoe we het samen gaan aanpakken en dat werkt gelukkig heel goed, we zijn het dan eigenlijk ook altijd wel eens. succes!!
Dank je Huggybird! Ik moet zeggen dat het me goed doet om mijn verhaal hier kwijt te zijn en reacties te krijgen waaruit blijkt dat het allemaal wel los loopt. Vandaag hadden we een superdag. Ik ben ook blij dat manlief en ik er gisteren over gepraat hebben en duidelijke afspraken gemaakt hebben.
fijn is dat he om er even over te praten met je man, even de boel weer duidelijk, dat sterkt je ook in het handelen naar je dochter en zo kun je elkaar ook steunen en de zelfde aanpak hanteren. fijn dat jullie een top dag hadden vandaag, vooral niet vergeten daar van te genieten. ik heb nog eens terug zitten denken en wat bij onze dochter erg hielp om peuterbuien te voorkomen was haar een keus te geven bijvoorbeeld met schoenen aan doen liet ik haar kiezen en vroeg ik haar "wil je je schoenen aan of je laarsjes""wil je deze jas aan of die." als ze die keus niet heeft kun je haar nog laten kiezen wat ze eerst aan wil, haar jas of haar schoenen. zo heeft ze het idee dat ze zelf de beslissing maakt alleen geef jij aan waar ze uit kan kiezen. met fruit ook zo of met broodbeleg, wil je worst of kaas. niet te veel keuzemogelijkheden geven want dat kunnen ze vaak nog niet aan op deze leeftijd, 2 dingen is genoeg. en voor de rest grenzen stellen en duidelijk zijn.... dan komt het best goed