Lieve hypo, Dat snap ik helemaal hoor!!!! Je houdt altijd van die mensen die gewoon echt niet weten waar ze over praten. Maar ik reageerde meer op Eevie die zei dat er een taboe op stond, op vruchtbaarheidsbehandelingen en dat vond ik dus vervelend voor haar, dat ze dat zo voelde... En niet dat als je dan open was je geen lompe opmerkingen kreeg, maar ik vond wel dat meer mensen erover na gingen denken voordat ze wat zeiden... (uitgezonderd 1 mannelijke collega van 60 die letterlijk vroeg: moet ik een keer langskomen) Ik merkte dat toen ik wat vaker weg was en collega's nog niet wisten hoe of wat, ze met elkaar gingen speculeren...toen ik er open over was (en dan niet alles op tafel gooien hoor) ze vragen gingen stellen en heel geinteresseerd waren...Ik werk in een jong team en velen zijn me voor gegaan, maar er was altijd een collega waarbij ik uit kon huilen en toen ik uiteindelijk met een zelfgebakken taart kwam met chocoladelettertjes: hoera ik ben zwanger, heeft menig collega een traantje gelaten samen met mij! Wat heb ik dat als heerlijk ervargen! Geen lompe opmerkingen in de omgeving omdat ik het vertelde, absoluut niet, was dat maar waar, maar de taboe was er niet... En in deze tijd vind ik dat dat ook niet meer hoort!
Ik ben er ook altijd open over geweest naar mijn omgeving, maar soms merkte ik wel dat vrienden het niet helemaal begrepen. Ik ben toen op een site een soort dagboek bij gaan houden met wat we meemaakten. Zo hoefde ik het niet telkens opnieuw te vertellen en begreep iedereen het veel beter. Ik heb een vriendin die eens gezegd heeft dat ivf-kindjes er eigenlijk niet hoorden te zijn... Dit was nog voordat wij de molen ingingen. Toen ik haar een jaar later vertelde dat wij het ivf/icsi traject ingingen, heeft ze zich wel 1000 keer geëxcuseerd. Nu snapt ze niet dat ze ooit zo gedacht heeft, zij heeft veel meer inzicht gekregen in wat zoiets voor iemand kan betekenen. Na elke babyboomuitzending waarin weer een stel was geweest die hetzelfde als ons meemaakte, sms'te ze wat een bikkels we waren en hoeveel respect ze voor ons had. Toen ik haar vertelde dat ik zwanger was, moest ze huilen. Zij is degene die het meest heeft meegeleeft, terwijl ik er van tevoren echt tegen opzag om haar te vertellen dat wij aan ICSI zouden beginnen. Nu zijn er zelfs weleens mensen die vergeten hoe deze zwangerschap is ontstaan, mijn oom zei gisteren nog: '5 minuten lol...' Euhm, ja, maar niet voor ons haha! Zelfs nu ik zwanger ben raken bepaalde opmerkingen me nog steeds, ik denk dat dat altijd zo zal blijven. Mijn schoonvader vindt bijvoorbeeld dat we spekkopers zijn omdat het in 1x raak was... We beseffen heel goed dat we daar ontzettend gelukkig mee mogen zijn, maar spekkopers? Nee zo zie ik ons niet... Ik heb mijn ouders ook het boekje 'Open zenuw' laten lezen, vooral voor mijn vader was dat een echte eye-opener. Ik hoop dat het voor de vriendschap tussen jou en jouw vriendin ook iets kan betekenen. Het zou zonde zijn als de vriendschap erdoor kapot gaat, maar als ze het na het lezen van het boekje nog niet begrijpt, zou ik haar meer op afstand houden om jezelf niet steeds onnodig te kwetsen.
@ Loesje: voor mij bestaat dat taboe niet, maar ik merk juist dat het in mijn omgeving zo lijkt te zijn. Ik ben er ook open over en de (meeste) mensen in onze omgeving weten dat wij bezig zijn met hormonen enz. Mijn collega's hebben ook staan juichen toen het eindelijk raak was en staan huilen toen het mis ging. Dat geeft wel een heel erg goed gevoel!!!! Natuurlijk werd er 30 jaar geleden helemaal niet over gesproken, maar als ik eerlijk ben... tegenwoordig ook nog niet veel hoor. Het is pas op het moment dat je over je eigen traject begint, dat mensen vertellen dat zij ook in zo'n traject zitten of hebben gezeten. En zó veel mensen hebben geen idee wat het inhoudt. Dat je zo vaak naar het ziekenhuis moet en dat hormonen zoveel effect op je kunnen hebben. Misschien was taboe niet het juiste woord, maar ik kan niet zeggen dat er veel over gesproken wordt. Precies wat Hypo zegt, bedoel ik. Het blijft soms wel lastig om te bespreken. Ik ben er vrij open over, maar mijn vriendinnen in een andere vriendengroep zijn nog lang niet met kinderen bezig. Zij vragen wel hoe het gaat, maar vinden het vooral lastig denk ik. Begrijpelijk, maar daardoor kun je je soms ook echt onbegrepen voelen... Tja en ook al weten mensen waar je mee bezig bent; je hebt altijd de lompe mannen die zulke opmerkingen maken! (Zoals mijn ex, die hetzelfde zei, Loes!):x
Ik vind het ook iet wat onhandig van je vriendin....(zacht uitgedrukt) het moet van twee kanten komen vind ik. Als jij je dag niet hebt en daar over klaagt, mag zij dat dan ook? Ik vind niet ,dat je nooit mag klagen over je zwangerschap bij mm meisjes/vrouwen. Wat als zij ineens zwanger raken? En ook eens wat te klagen hebben, mag dat dan ineens wel? Ik bedoel je bent vriendinnen of niet... Dus dat betekent ook soms dingen aanhoren die je niet wilt horen.... Het moet wel bespreekbaar zijn, dus als jij het niet kan aanhoren op dat moment moet dat besproken kunnen worden. Later lees ik, dat zij voornamelijk klaagt en amper met jou bezig is!En dát vind ik belachelijk!! Dan komt het dus niet van twee kanten en houdt ze totaaaal geen rekening met jou! Dus dan begrijp ik jou ook goed en zal ik het haar heeeel goed duidelijk maken!