Beste allemaal, Ik wil een lang verhaal proberen kort te maken maar heb geen idee of dat gaat lukken... Maar, hier komt mijn verhaal. Juli 2006 krijg ik een relatie met de allerliefste man van de hele wereld.. Hij is zelf net gescheiden maar we voelen alle2 aan dat het direct goed zit.. Eind Januari 2007 krijg ik van mijn toenmalige werkgever de zak (na 3x een halfjaarcontract gehad te hebben) en omdat mijn man mij graag wilde opbeuren stelde hij voor om even lekker op vakantie te gaan met zn 2-en. Zo gezegt, zo gedaan.. Na 8 dagen Turkije vroeg mijn man of ik bij hem bleef wonen (op dat moment woonde ik officieel nog/weer bij mijn ouders). Een volmondig JA natuurlijk.. En dan wordt het natuurlijk helemaal serieus: Vraag: Wanneer willen we kinderen, zou je misschien nog een x willen trouwen, etc etc.... Kinderen wilden we alle2 ,mits het ons natuurlijk gegunt zou worden, en het liefst voor mijn 25e (heb ik altijd gezegt) en mijn man wilde dat voor zijn 30e.. Dat kon in mijn geval nog net lukken, en mijn man zou iig net 30 zijn... Dus in April 2007 stopte ik met de pil.............. Moederdag 2007 teste ik al positief. Ik was DIRECT zwanger... We kregen wel alle (goedbedoelde) adviezen: "weet je het wel zeker, jullie zijn nog geen jaar bij elkaar." ; "Nu al zwanger.. Goh, dat hadden we niet verwacht."...... 31 januari 2008 beviel ik van onze kerngezonde zoon.. Wat waren we blij en trots.. Augustus 2009, voor de 2e keer gestopt met de pil... Augustus 2010, nog niet zwanger.. Huisarts gebeld en konden direct terecht voor een gesprek. Mijn man mocht zijn sperma laten onderzoeken. Hieruit bleek dat hij "langzaam zaad" had. Dus als we wilden mochten we zelf een afspraak maken met de gynacoloog in het ziekenhuis. Nadat we dat gedaan hadden konder we pas in oktober 2010 voor de eerste keer bij de gyn terecht.. We werden uitermate correct geholpen hoor, daarover zal je me nooit horen.. Eerst moest ik bloedprikken en kreeg ik een inwendig onderzoek. Ik wist al dat ik de volgende dat een eisprong zou hebben (die voel ik) en dat bleek inderdaad ook uit de echo. Dus hup naar huis, met de opdracht gemeenschap te hebben en de volgende ochtend terug komen voor de samenlevingstest.. In november 2010 kreeg ik de uitslag: Niets aan de hand met het sperma, voldoende beweeglijk en de samenlevingstest was geslaagd. Tot zover dus niets met ons 2-en aan de hand.. In november werd er wederom bloed geprikt en in december kreeg ik de baarmoeder echo, GVD wat deed dat veel pijn (vergeten de medicijnen in te nemen), toen kon ik al zien dat mijn baarmoeder geen vloeistof door liet lopen naar de rechter eileider, Niets, noppes, nada.. Uitslag kreeg ik pas in januari 2011: Mogelijke uitslag was een verkleving of een spastische darm. Mijn gynacoloog ging uit van het laatste omdat er geen verdere aanleiding is/was voor een verkleving. Daarmee was de kous af, ik kreeg de mededeling dat ze op dit moment verder niets voor ons wilden/konden doen. Hij stelde daarom voor om ons nog een half jaar te laten proberen en als daar geen spontane zwangerschap uit zou ontstaan dan mochten we weer bellen voor een nieuwe afspraak....... En dat laatste hebben we dus nog niet gedaan.. Natuurlijk is er aan de ene kant de wens om nog een kindje te krijgen, maar wel het liefst op de normale manier (we weten dat het kan, bewijs loopt elke dag rond). We hebben geen zin (meer) in de verplichte vrijpartijen die ondertussen echt niet leuker werden. Op dit moment zitten we enorm in tweestrijd.. In bed is het eindelijk weer leuk, maar die kleine babytjes willen we ook graag.. Ik ben bang dat wanneer we naar het ziekenhuis gaan dat alles weer een "verplichting" wordt.. En wat kunnen we gaan verwachten als ik weer een afspraak zou maken.. Heeft iemand enig idee, en ook advies??????? Alvast bedankt, Groetjes Tijgertje 13282.
Tjonge, wat een verhaal. Het lijkt me knap frustrerend dat nummer 1 gelijk lukt en daarna niet meer. Het verhaal van de eileider klinkt bekend. Bij mij werkt er ook maar 1, of misschien is die ook wel beschadigd. Dat weet niemand. Hij lijkt doorgankelijk, maar schade aan trilhaartjes is niet vast te stellen... Ik zal heel kort, zit nu op telefoon te schrijven, wat mijn ervaring is. Allereerst denk ik zeker dat een ziekenhuis iets voor jullie kan betekenen. Ik denk dan aan gestimuleerde iui, om er voor te zorgen dat er 1 of meerdere eitjes aan je goede kant rijpen. Misschien zelf gewoon zonder iui, als het zaad goed is. Mocht er ook twijfel zijn over het functioneren van je andere eileider, dan zit je vrij snel richting ivf. Ik herken het gevoel van het verplicht sex hebben. Dat is echt niet fijn. Echter... In de maple molen hebben wij die verplichting nooit gevoeld. Alles speelde zich af in het ziekenhuis, tijdstip werd geregeld, manlief deed kwakkie in het potje... In bed konden we het hierdoor gewoon gezellig houden. Wat wel een belasting kan zijn, zeker met al een kind thuis, is dat je per cyclus wel iets van 5 keer naar het ziekenhuis moet voor echo's om de groei van je eitjes te controleren. En natuurlijk, als je die krijgt, de inseminatie. Sterkte met de beslissingen. Vraag anders gewoon eens een oriënterend gesprek aan. Een kinderewens kan heel diep zitten. Als je het niet uitzoekt zal het altijd blijven knagen... En dat je al een kindje hebt hoeft niets te zeggen. Bij mij zijn de verklevingen ook pas later ontstaan. In het begin van onze relatie was er bij mij nog niets aan de hand... Bij Jou kan het probleem dus ook best ontstaan zijn NA de geboorte van jullie zoon.
Merah, bedankt voor je reactie.. Ook nogal een verhaar geworden via je telefoon.... haha.. Weet je wat het is, ik ben gewoon min of meer bang dat er weer "niets" gebeurd als je in het ziekenhuis bent.. Natuurlijk weet ik dat die onderzoeken niet weer gedaan hoeven te worden, maar elke keer dat we naar huis heen reden kregen wij alle2 het gevoel dat we weer niets verder kwamen.. Die 6 maanden dat we in de MMM zaten zijn we niet meer te weten gekomen dan dat we alle2 gezond zijn, en dat er 1 eileider "dicht" zit.. Dus eigenlijk vraag ik me gewoon af of het wel zin heeft om een afspraak te maken.. Op basis van het feit "U heeft een positieve geschiedenis (mijn zoon dus)" hebben ze ons naar huis gestuurd en daarmee alles afgedaan...
Ik begrijp je volledig. We zijn zelf al 33 maand bezig voor een tweede kindje en ben die ziekenhuisbezoeken meer dan beu .
Ik snap je gevoel en ik kan natuurlijk niet beweren dat jullie nu in het ziekenhuis wel gelijk geholpen worden. Toch denk ik dat 2 jaar wel een periode is, waar je niet zomaar aan voorbij kunt lopen. Ik kan alleen maar zeggen, vraag een orienterend gesprek aan. Zoek anders een fertiliteitskliniek ipv een ziekenhuis (bv Geertgen in Elsendorp). Deze klinieken zijn vaak heel wat begripvoller en bereid tot hulp dan een gemiddeld ziekenhuis. Vaak gaat het er ook iets gemoedelijker en klantgerichter aan toe dan in een ziekenhuis. Ga er blanco heen, verwacht niets. En stel hele directe vragen: OK, jullie willen me nu niet helpen. Hoe lang moeten we nog zelf proberen voor we wel in aanmerking komen? Dan weet je in elk geval waar je aan toe bent. Lijkt me vreselijk gevoel om van het kastje naar de muur gestuurd te worden en het gevoel te hebben dat je niet verder komt. Dan hadden wij het toch een stuk gemakkelijker. Mijn man heeft een hersteloperatie ondergaan en toen wij een klein jaar later nog niet zwanger waren werden we op basis daarvan al doorverwezen, op aanraden van zijn arts...
Suikerboon, je wilt toch niet zeggen dat ze jou na bijna 3 jaar ook nog steeds niet willen helpen? Of zit je nog in de onderzoeksfase?
kheb nu een afspraak bij een nieuwe gyneacoloog morgen, de derde al. Al wat de 2 vorige willen doen zijn mij clomid geven met metaformine . Is al. Het is haalbaar zo zeggen ze .
Ga je bewust naar een (3e) nieuwe gyn? Voor bijv. second opinion of wil je zelf niet aan de Clomid... Ik heb nog geen knoop doorgehakt..... Vanaaf in bed maar eens met manlief over spreken.. Kijken wat hij wil. Blijf toch twijfelen hoor, ben nu namelijk nét zover dat ik me niet elke maand meer druk maak of ik ongi wordt.. Ik word t toch......... Blijf toch nog hopen dat ook anderen gaan reageren met hun verhaal, positief danwel negatief. Liefs Tijgertje13282
ja, want na bijna 3 jaar wil echt wel zwanger en naar het schijnt is die heel goed. we zien wel vanmiddag! ik laat wel iets weten
Hey Suikerboon, Ik wacht vol spanning af..... Hoe was het gisteren in het zh??? Ben wel erg benieuwd. Wij hebben de knoop ook doorgehakt, we gaan wel weer naar het zh. Ik heb net mn gyn gebeld, en op dit moment heeft hij vakantie. De afspraak staat voor 28 september om 14u.... Lijkt nog wel erg ver weg, maar goed, aan de andere kant denk ik ook maar "we hebben al zo lang gewacht, deze maand kan er ook nog wel bij."