Ja het is ook een vreselijke ............. ziekte. Jij ook veel sterkte met je moeder, het is zo moeilijk allemaal.
Hele pittige tijd maar je kinderen zullen jullie er ook doorheen trekken. Je moet door en dat helpt. Ik kreeg ook rust over me toen mijn moeder was overleden. Ben enig kind en mijn ouders zijn gescheiden dus er kwam veel op mij neer in de tijd dat mijn moeder ziek was. Toen dat wegviel, viel er ook een druk van me af. Overigens is vijf maanden later mijn vader gestorven aan slokdarmkanker. Maar die was minder deel van mij leven dan mijn moeder (woont in het buitenland) dus dat hakte er minder in. Hij is na een lang ziekbed door een hartstilstand overleden.
Het is zeker een pittige tijd, het klopt dat de vrolijkheid, nuchterheid, en gewoon de onwetendheid van de kinderen ons helpt dit te dragen, Het leven gaat ook door, elke dag weer, je moet, en dat helpt wel. Ik snap dat je rust kreeg toen je moeder overleden is, er komt veel op je af, helemaal als je enig kind bent denk ik. Heftig ook dat je vader zo snel daarna is overleden zeg.
kinderen kunnen deze rottige periode aak weer mooi relativeren. Heel veel sterkte. Hopelijk kunnen jullie er donderdag toch nog wat van genieten
Ik heb ook erg veel aan mijn kinderen gehad na het overlijden van mijn ouders. Toen mijn vader overleed had ik alleen de oudste nog maar je moet dan toch je bed uit, zorgen voor gezond eten, de deur uit etc. Dus je ritme gaat verder en dat was fijn. Toen mijn moeder overleed was ik 36wk zwanger van de jongste en ondanks het verdriet kon ik ook uitkijken naar de geboorte van onze zoon en heb ik ook genoten van de kraamweek enzo. Dus dat was ook heel prettig om me op de positieve dingen en op het leven te kunnen richten.
Zit er even doorheen, wat een rottijd. Kan niet eens huilen zo rot voel ik me, we hebben net weer contact gehad met mijn schoonmoeder, Alles wat mijn schoonvader eet komt er zo weer uit, en wat hij eet is al nauwelijks iets. Morgen komt er een bed van de thuiszorg, ze hebben een traplift en hij wil per se boven blijven, wat ik wel kan snappen, mijn zwager lag ook op een bed in de woonkamer en is daar overleden uiteindelijk. Dat is natuurlijk ook wel heel erg confronterend. Hij kan zelf niet meer overeind komen, in nog geen week van zelfstandig lopen naar helemaal niets meer kunnen dan in bed liggen, Echt bijna onvoorstelbaar hoe snel dit gaat. We zijn er stuk van, de hele dag ben je er mee bezig.
Ik weet exact wat je voelt 😔 Vorig jaar hetzelfde mee gemaakt. Mijn vader zag ik in 8 weken tijd (van moment van diagnose tot overlijden) van een sterke man veranderen in iemand die niks meer kon en een luier droeg. Het is een 8baan van emoties waar je doorheen gaat. Dikke knuffel!
Heel begrijpelijk dat je je zo voelt. Een paar jaar geleden met mijn schoonvader hetzelfde meegemaakt, en je staat zo vreselijk machteloos. Ik weet nog dat ik hoopte op het verlossende telefoontje (we wonen in een ander land, waren er de laatste week nog geweest maar moesten weer naar huis), zodat hij uit zijn lijden verlost zou zijn, en ook daar voelde ik me schuldig over, omdat ik hem feitelijk dood wenste... Nogmaals heel veel sterkte toegewenst.
Ik begrijp helaas maar al te goed wat je bedoelt. Mijn vader kon ook van de ene op de andere dag niet meer lopen en at nauwelijks iets, sliep wel heel veel. Het is een afschuwelijke ziekte en een ongelooflijk zware tijd. Het enige dat ik kan zeggen, is dat je het uiteindelijk zal kunnen dragen (omdat je nu eenmaal moet) ook al weet je soms niet waar je het zoeken moet van zorgen, angst en verdriet. Het trekt een zeer zware wissel op je en inderdaad, je hele dag staat in het teken van. Ik hoop dat je schoonvader op een goede en rustige manier zal mogen gaan en wens jullie allen heel erg veel sterkte.
Zonet even gebeld met mijn schoonmoeder, De situatie is hetzelfde als gistereng, hij kan niet meer op zijn benen staan en ligt dus de hele dag in bed. Ook is hij steeds benauwder vooral als hij gaat praten. Hij praat ook wartaal af en toe. Hij heeft alleen een onwijs dikke opgezwollen buik, de huisarts denkt dat het obstipatie is, maar wij twijfelen eraan, aangezien hij al weken diaree heeft en bijna niets eet. Morgen gaat de thuiszorg hem dus een klysma geven, Mijn schoonmoeder hoopt heel erg dat het toch een verstopping is en dat hij na de klysma weer op gaat knappen, ik vind het zo moeilijk om haar die hoop te ontnemen dus ik heb daar verder maar niets over genoemd. Ik hoop ook dat dat het is natuurlijk, maar ik twijfel heel erg. Maar misschien knapt hij toch nog wel weer wat op, pffft ik weet het niet hoor, ik voel me zo gespannen en verdrietig, maar kan niet huilen, het zit helemaal vast, vind het echt een onzekere rottijd.
Mijn moeder is vorig jaar januari overleden aan eierstokkanker. Ook zij lang in bed en had veel wartaal en ook waanbeelden. Dat ze ergens in de lucht naar greep enzo. Ze was nog weinig instaat tot echt contact. Is heel snel gegaan. In totaal heeft ze 8 dagen op bed gelegen. Ze had al morfinepleisters en toen die niet meer toereikend waren heeft ze een pomp gekregen. Een paar dagen later in overleg met de huisarts voor sedatie gegaan. Ze kreeg naast morfine ook dormicum. Daardoor was ze in slaap. Op dat moment kunnen ze niet meer tegen je praten bewust. Dus dat is echt wel moment van afscheid. Nadat de sedatie was ingezet heeft het 5 dagen geduurd voor ze overleed. Ik moet zeggen; ik heb mijn beide ouders zien sterven, 3 jaar na elkaar. Maar ik vond het niet akelig. Je hoort het aan de ademhaling. Die wordt anders. Langere tussenpozen en vlakker. Als je een geliefde ziet lijden hoop je dat het lijden niet lang duurt. Erg veel sterkte gewenst en hou dagelijks contact met de huisarts. Vraag of die om de dag of dagelijks wil komen en bespreek de mogelijkheden om het voor hem draaglijk te houden. Ik had in de gaten dat mijn moeder veel pijn had en heel bang was. Daarom kozen wij voor sedatie. Niks lijkt mij erger dan iemand in doodsangst te zien sterven. Kijk ook naar het bed waarop hij ligt. Dat hij geen doorligplekken krijgt. Daar zijn bij groene kruis speciale matrassen voor te huur.
Eens met mijn voorganger om regelmatig contact te houden met de arts. Mijn moeder werd op een gegeven moment ook in slaap gebracht. Ze maakte al een tijdje kenbaar dat het voor haar wel genoeg was, dat ze teveel pijn Had om nog in leven te willen blijven. Na een gesprek met de arts Was duidelijk dat de arts haar pas in slaap wilde brengen zodra mijn moeder niet meer uit bed kwam (ze werd Door verpleging nog elke dag aangekleed en uit bed gehaald). Na het gesprek Is ze op bed gaan liggen en er niet meer uitgekomen. De dag erna op vrijdag Is ze in slaap gebracht en zaterdag om 8.45u Is ze overleden. Dat ging heel snel maar haar lijf Was dan ook erg zwak. Ik gok dat ze nog geen 40kg meer woog. Ook ik ben aanwezig geweest bij het overlijden van mijn beide ouders en ik vond het heel fijn om te zien dat ze allebei uiteindelijk zo rustig wegvielen. Bij mijn vader duurde het eventjes. Die heeft wel een paar uur met tussenpozen geademd. Dan dachten We dat het voorbij Was, ging hij opeens weer ademen (de eerste keer zei hij zelfs nog: ja daar schrokken jullie van hè! ). Bij mijn moeder ging dat snel. 1x een tussenpoze gehad en toen nam ze haar laatste adem en was weg. Maar allebei met een heel ontspannen gezicht en houding. Mijn vader zelfs met een glimlach.
Obstipatie zou kunnen hoor. Iemand kan verstopt zijn en aan de diarree. Dat noemen ze overloop diarree. Dat is dunne ontlasting die langs de verstopping loopt. En obstipatie kan ook zorgen voor vol gevoel, geen eetlust enz. Maar als hij af en toe al wartaal praat dan zou ik er echt rekening mee houden dat het verder is gegaan naar z'n hersenen. OF wartaal door uitdroging of medicatie.
Ja, overloop diaree dat ken ik wel idd, vanmorgen had mijn schoonmoeder gevraagd of hij lekker had geslapen, waarop hij zei, ik was heel laat thuis vannacht, het was zo gezellig.. Wij denken ook dat het verder is gegaan naar zijn hersenen.... Maar ja, het is allemaal maar giswerk, Morgen is onze jongste zoon jarig, mijn schoonmoeder zat er heel erg mee dat ze niet kan komen, we wonen ook ruim 3 kwartier rijden bij ze vandaan, we snappen dat ze het nu niet aandurft om mijn schoonvader alleen te laten, we gaan er vrijdag naartoe, merk dat ik het zelf wel spannend vind om hem weer te zien, ben bang om hoe slecht hij eruit kan zien. Wil hem nog wel wat dingen zeggen, dat ga ik vrijdag doen, nu kan net allemaal nog!