Longkanker..

Och meis wat verschrikkelijk!

Mijn vader is ook overleden aan longkanker, in juli 9 jaar geleden. Toen ze erachter kwamen was het helaas al uitgezaaid en na 7 weken is hij al overleden.. verschrikkelijke tijd, het ging zo gigantisch snel dat het niet voelde of het ook daadwerkelijk gebeurde.
Hij is nog wel een aantal keer bestraald, maar dit heeft helaas ook niets meer mogen doen.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
En vragen mag je altijd stellen! Erover praten kan je hoop ik een heel klein beetje steunen.

 

Het kan snel gaan maar dat hoeft niet.
De huisarts had bij mijn moeder verwacht dat ze met een half jaar er niet meer zou zijn. Ze heeft het uiteindelijk nog bijna 3 jaar volgehouden.

 

Wat er gaat gebeuren weet je niet. Ze hadden mijn vader 3 maanden gegeven en hij leefde nog 3 jaar. Hij kreeg medicatie om pijn ed wat te verzachten. De moeder van een vriendin kreeg chemo om tijd te rekken. Voor zover kon hebben ze geprobeerd nog wat wensen van hem uit te laten komen.

 

Wat een verdrietig nieuws.. helaas weten we maar al te goed hier hoe je je voelt. Mijn schoonvader (met wie ik heel hecht ben) heeft op dit moment uitgezaaide longkanker. November 2018 is het vastgesteld. Hij kwam na wat onderzoeken in aanmerking voor immuun therapie icm chemo, wat zijn leven met 2-5 jaar zou kunnen verlengen.. vol goede moed hiermee gestart en het werkte uitstekend.. tumoren van paar CM naar enkele MM gegaan. We waren zo blij, hij zou ons kindje kunnen ontmoeten waar we nu zwanger van zijn! Tot dat de immuun therapie niet alleen zijn tumoren, maar ook zijn lichaam aanvielen.. oa zijn beenmerg stopte met werken en ze moesten noodgedwongen stoppen met de behandeling. Nu zijn de tumoren weer helemaal terug en groeien ze harder dan ooit.. de levensverwachting is nog ongeveer 2 maanden.. ons hart is gebroken want onze zoon zal nooit opa ontmoeten. Gek genoeg is het voor mijn schoonvader goed zo. Achteraf gezien had mijn schoonvader liever niet de behandelingen gehad, hij was er fysiek helemaal kapot van en kon geen enkel moment van het leven genieten. Nu heeft hij nog 2 maanden te leven, maar geniet hij er optimaal van omdat hem dat lichamelijk lukt.

Heel veel sterkte de komende tijd. Alle onzekerheid, onderzoeken, keuzes en eventuele behandelingen en ook nu het afwachten van de dood hebben een enorme impact op onze familie.

 

Geen ervaring met longkanker, maar ik herken helaas wel veel in je verhaal. Mijn vader is begin deze maand gediagnosticeerd met een hersentumor en ik zit met dezelfde vragen denk ik. Hij is even oud als jouw vader trouwens. Afgelopen maandag is hij geopereerd, dat was een superspannende dag, maar de operatie is goed gegaan gelukkig. Ze hebben niet alles weg kunnen halen, dat wisten we ook, en het is een snelgroeiende tumor. We wachten nu op de uitslag wat voor soort tumor het is en hoe de behandeling er verder uit gaat zien (chemo en/of bestralingen). Ik heb er nu wel vertrouwen in dat hij onze zoon nog bewust gaat ontmoeten (het was de vraag hoe hij uit de operatie zou komen), maar natuurlijk hoop ik dat hij nog jaren in redelijke gezondheid bij ons kan blijven.

 

Ik lees je bericht en ik voel de tranen branden. Mijn vader is overleden toen ik nog een twintiger was, hij was zelf net de 50 gepasseerd. Toen het bij hem ontdekt werd was het al dusdanig ver dat genezing er niet meer in zat. "U gaat hier aan dood," ik hoor het de arts nog zeggen. Hij gaf mijn vader max een half jaar, het zijn 2.5 maanden geworden.

De eerste dagen/weken na zijn diagnose zag hij er absoluut niet ziek uit. Mijn hart brak als ik naar hem keek en me realiseerde dat hij er binnenkort niet meer zou zijn. Tegelijkertijd kon ik mij niet voorstellen dat dat écht zo was, het was zo surrealistisch omdat hij voor de rest gewoon mijn pa zoals altijd was. Naarmate de tijd verstreek en zijn ziekte erger werd kwam de dood duidelijk steeds dichterbij. Eerst sloop ie op kousenvoetjes maar uiteindelijk stampte ie nietsontziend door de kamer van het ziekenhuis waar pa lag. En waar ik eerst bang was voor het moment dat mijn vader dood zou gaan, keek ik op den duur uit naar het moment dat hij niet meer zou hoeven lijden en afzien.

Maar na de begrafenis heb ik nog heel lang het gevoel gehad van: "Nou heeft het wel lang genoeg geduurd allemaal, kom nou maar weer terug."

Je mag me altijd PB sturen als je daar behoefte aan hebt.

 

Ja, het is verschrikkelijk. Voor iedereen was de afgelopen maanden een hel. Voor hem om zo te lijden, voor ons om hem te zien lijden.. afhankelijk van de diagnose van je vader: mocht het uitgezaaid zijn.. bespreek het aspect van kwaliteit van leven echt met je vader. Staar je niet blind op maanden; maar vooral hoe kun je die maanden vullen. Wij hebben nu liever 2 maanden op een fijne wijze onze schoonvader bij ons, dan 7 maanden op een verschrikkelijke manier: hij was kapot, kon alleen op bed liggen, extreem somber. Hij was onze lieve fijne man niet meer zoals we hem kennen. Slechts een schaduw ervan.
Nu hij weer beter in zijn vel zit proberen we te genieten van elkaar; hebben twee 3D echo’s met hem ingepland zodat hij ons zoontje kan ontmoeten en we gaan hem ook de naam al vertellen. We doen elke week een of meerdere leuke dingen, zijn met de hele familie afgelopen weekend een weekend weg geweest.

Nogmaals sterkte! Hopelijk voor jullie een iets positiever nieuws na alle onderzoeken.

 

mijn opa is er aan overleden. Maar hij was al 93 en heeft dus ook geen levensverlengende behandeling o.i.d. gehad, enkel pijnmedicatie (hoe hard het ook klinkt, als je die leeftijd hebt, ga je ergens tegenaan lopen waar je niet meer van kunt genezen).
Ik kan mij niet meer voor de geest halen hoe lang de weg uiteindelijk heeft geduurd, daarvoor is het te lang geleden voor mij.
Heel veel sterkte voor jou en en je familie/vrienden.

 

Mijn vader overleed op 62 jaar, Kerst 2010. Hij kreeg de diagnose in mei 2010 maar het was al best ver gevorderd. Hij kreeg vervolgens paliatieve zorg ( geen behandeling om beter te worden, maar om het resterende leven dragelijk te maken ). Denk hierbij aan bestralingen om zenuwen eigenlijk kapot te maken zodat hij geen pijn had. Het ging snel, maar uiteindelijk hadden we er toch allemaal een soort van vrede mee. Hij koos voor euthenasie, maar het had op zeker niet meer dan twee weken na zijn eigen keuze op natuurlijke wijze gebeurd.
Het was heftig, het leerde me liefhebben op een andere manier... Ik weet niet helemaal wat ik daarmee bedoel, maar het voelde meer intens. Als je vragen hebt, voel je vrij ze te stellen, en ik wil je graag heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven.

 

Op het laatst wel. Ze heeft na morfine pillen morfine pleisters gekregen. En dat werd steeds verder opgehoogd

 

Precies, dat is eigenlijk precies wat ik bedoel. Je kijkt ineens zo anders naar het leven. Hij overleed een jaar voordat ik mijn eerste zoon kreeg en heeft dus nooit meegekregen dat hij een opa is. Maar herinneringen houden hem levend.
Ik hoop dat jullie nog heel veel mooie herinneringen kunnen maken.