Het is misschien een stomme vraag... maar is het niet enorm 'moeilijk' voor 2 kinderen zorgen? En dan bedoel ik een baby en een peuter. Wij willen heel graag een 2e kindje als ons dat gegund is, maar als ik kijk naar onze zoon en hoe alles gaat nu weet ik niet hoe ik dat moet doen straks. Hij is echt een fijn/zoet kind, maar wel een handenbindertje. Hij ligt soms dagenlang overdag alleen maar in mijn armen of op mijn buik te slapen. Das natuurlijk lastig als je ook een peuter hebt; dan kan dat niet... En als je oudste op een gegeven moment naar de basisschool gaat; neem je de jongste dan mee? Want wat nou als hij dan net ligt te slapen? Of als je naar het CB moet in je eentje... en je hebt je baby vast, maar je oudste rent er vandoor... wat dan? Etc. Voel me stom dat ik het vraag... maar maak me er echt druk om...
hihi grappig dat je daar over nadenkt. Hier 1 peuter (of nouja, dreumes) en 1 baby. Maar het gaat allemaal vanzelf hoor. Mijn zoontje is ook een handenbindertje en de eerste paar maanden kon hij zichzelf niet of nauwelijks vermaken, lag ook veel bij mij. Hier hebben we het opgelost door hem in de draagdoek te doen (en dat kon maar even want daarna wilde hij niet meer) maar toen kon ik dus gewoon met mijn dochter spelen, op pad gaan en andere dingen in het huis doen. Als mijn dochter straks naar de psz gaat, en Iliyas ligt op dat moment te slapen, tjah, jammer voor hem dan, maar hij gaat 100% mee. Dan moet ie in de wagen maar verder slapen hoor. En als we naar het cb gaan... Soraya loopt altijd los want mevrouw weigert in de buggy te gaan. Tot nu toe gaat het prima, ze rent nooit weg, is juist bang dat ik weg ga. Als het mij te lang duurt, zeg ik ook altijd: 'Nou, Mama gaat weg hoor! Daaaag!' En dan rent ze keihard naar me toe. Iliyas ligt dan gewoon in de wagen. Soms wil ze zelfs hem duwen, is helemaal handig, want dan loopt ze gewoon voor me. Het loopt vanzelf los hoor, moet je je niet al te druk om maken
Ik heb nog niet de echte ervaring met 2 kids, maar inmiddels al wel de ervaring dat je overal vanzelf handigheid in krijgt. 2 kindjes zijn uiteraard drukker dan 1 kindje, dat is bijna logisch. Kindjes hebben gewoon zorg nodig, dat is een feit. Bij 2 kindjes zal het ene kindje dan ook wel eens moeten wachten op het andere kindje en kan de baby bijv. niet de hele dag op de arm slapen. Dan zoek je naar andere oplossingen (bijv. een draagdoek of proberen vaker in bedje te leggen). Zo gaat dat met alle praktische probleempjes waar je dan tegenaan loopt, overal is wel een oplossing voor (al is die niet altijd even duidelijk of voor de hand liggend). Bij mij ging de wens voor een tweede heel erg in vlagen. Meteen na de geboorte dacht ik: doe mij er meteen nog maar 1. Daarna heb ik een hele tijd gedacht: o jeetje ik wacht nog minstens 5 jaar! En nu komt nr 2 er aan en heb ik zoiets van: we zien gewoon wel hoe het loopt. Ik kan me er nu nog niet druk over maken (tenzij mijn hormonen het af en toe overnemen.
Bedankt voor de reacties! hihi stom hè?! Ik had na de geboorte zoiets van 'dit nooit meer!' Maar als ik nu naar m'n zoontje kijk.... tja, hoe kan ik er nu niet nog een willen? Voor onszelf, maar ook voor hem (broertje/zusje)! Maar ook bij mij komt dat in vlagen haha.
Wij zijn inmiddels 6 maanden onderweg... De kinderen leven nog... papa en mama leven nog en... het is hartstikke leuk! Natuurlijk is het enorm wennen en in het begin echt heel pittig maar je vindt je draai wel. Voor sommige dingen zijn praktische oplossingen (naar het cb? Peuter in buggy... baby in draagzak) en je leert sneller grenzen stellen. Je moet wel Het komt echt goed... Miljoenen vrouwen doen dit en zelfs meer meer kinderen!
Grappig dat je daar nu al over nadenkt. Maak je daar maar neit te druk om, geniet maar eerst van je kleintje. Over een paar maand ben je het volledig gewoon en is alles al veel makkelijker. Ook bij een 2de kindje is het niet meer 'nieuw' en gaan sommige dingen als vanzelf. Maar om even te antwoorden op je vraag... Het is best zwaar, maar dat hadden wij ook wel van te voren gedacht. Had alleen gehoop dat onze jongste wat vroeger de nachten door sliep. Ik merk wel dat als ik een paar nachten goed geslapen heb, ik energie voor 10 heb, en het allemaal heel makkelijk gaat. De eerste 2 maanden vond ik helemaal niet zwaar. Ook omdat T. nog veel sliep. De oudste was als baby een enorme handenbinder en sliep bijna niet, dus dat was dag en nacht verschil. Nu vraagt de jongste natuurlijk ook veel meer aandacht en heb je zelf weinig rust. De oudste is een echte peuterpuber, dus druk druk en geef eerlijk toe dat ik er soms ff doorheen zit. Maar het is bovenal wel leuk, ben superblij en gelukkig met mijn jongens. En vraag me soms af of het zoveel makkelijker zou zijn als er bv 3 jaar tussen zit. Hangt ook wel een beetje af van hoe je kindjes zijn denk ik. En het is ook zo dat je overal wel terug in een ritme in vindt. Wandelen gebeurde tot voor kort in de duowagen. De oudste liep dan wel soms 'los', maar als hij vervelend werd of weg zou lopen (deed hij nooit) dan gaat hij zitten. Hij [probeert eigenlijk alleen maar weg te lopen als ook mijn man er bij is, dus handig! Haha. CB heb ik nog maar 1 keer gedaan met beide mee. Maar daar helpen ze ook wel mee hoor!
Je kleine van 1 jaar slaapt dagenlang op jouw buik? Tsja, dat lijkt me in combinatie met een baby wel lastig ja. Ik heb me er van tevoren op ingesteld dat het zwaar zou worden, 2 kinderen. En dat had ik redelijk goed ingeschat. Toch vind ik het wel te doen hoor, maar wel samen met mijn man. Als ik het alleen had moeten doen, was ik er denk ik slecht aan toe geweest. Maar nu is de jongste dan ook pas 3 weken en heeft ie absoluut nog geen ritme. Dus ik verwacht wel dat het makkelijker wordt.
Hier een peuter en een baby.... ik vind het best pittig en mijn man ook... Als de de oudste naar de peuterspeelzaal moet en R slaapt, dan gaat hij absoluut mee... ik weet nog dat bij de oudste alles rondom haar geregeld werd....als zij sliep kon ik niet weg, enz enz... Nu is het andersom, de jongste moet het met ons ritme doen... best puzzelen en pittig dus!
ik heb er ook weleens over nagedacht en denk dat het vanzelf wel goed komt. denk ook dat je met een 2de minder onzeker bent. ik dacht na de bevalling en de eerste maanden erna dit doe ik nooit meer! maar nu wil ik toch wel een 2de hoor, alleen voorlopig nog niet.
hier nu ook 2 kids en vindt het ook behoorlijk pittig hoor! De jongste slaapt overdag weinig en de oudste is wat jaloers en is altijd een beetje een zorgenkindje geweest. Hij is ook erg onzeker. Tsja als ze allebei tegelijk iets van je willen dan zal er 1 moeten wachten, ik weet het anders ook niet Dus soms moet mn oudste wachten en soms laat ik de baby eventjes jammeren en regel ik snel waar ik mee bezig was met de oudste. Ik dacht dat ik het met 1 kindje druk had, maar dat was niet zo Als ik de oudste van KDV ophaal gaat de baby gewoon mee; ook als ik haar moet wakker maken. Vooral het 'spitsuur' rond de lunch en avondeten (zeker als mn man er niet is) vind ik zwaar. Als ze allebei hun dag niet hebben is het echt ff doorbijten en ben ik blij als ze allebei op bed liggen om 19u30 Maar soms loopt het soepeler; dan 'helpt' de oudste met koken en pruttelt de kleine in de wipper of in de box er naast en zing ik samen met de oudste liedjes voor de baby Dus gezellig kan het zeker zijn en ik denk dat naarmate mn jongste wat groter wordt (want die is nog wel erg klein natuurlijk en kan in feite nog niets) het steeds leuker wordt.
Het is misschien vroeg om er nu al aan te denken, maar als we voor een tweede gaan, wil ik daar niet te lang mee wachten... en mijn man wil zo graag haha! Ik ook hoor; maar vond het eerlijk gezegd niets om zwanger te zijn (ging ook niet zo makkelijk, heb o.a. in het ziekenhuis gelegen met nierbekkeninfectie) en ook de bevalling vond ik vreselijk. Dus zie daar wel tegen op. En ik ben nu zooooooo gelukkig... ik wil dat niet verpesten, vind het best eng. Maar ja... nog een kindje erbij lijkt me ook wel geweldig! Helemaal als ze wat ouder zijn... de baby periode is nu eenmaal best pittig, hoe leuk het ook is.
Ik heb het van tevoren een beetje onderschat, en op die basis m'n vriend overtuigd dat we ervoor moesten gaan. Ik ben dus wel dolblij dat ik het heb onderschat, want anders was kleine meid er misschien niet geweest.... Het is erg pittig, met een baby en een peuter (verschil hier 1 jaar en 11 maanden). En het is erg leuk. Ik heb het ervoor over ,want het is natuurlijk ook maar een fase en over een of twee jaar zal het vast een stuk makkelijker gaan. Ik vraag me regelmatig af, waar ik het met één kindje nou toch zo druk mee had. Want als ik er nu maar eentje thuis heb, ervaar ik dat als een oase van rust En ik vraag me ook wel eens af hoe mijn moeder dat toch ooit gedaan heeft.... 7 kinderen in 9 jaar tijd, en daarna nog eens 2 nakomertjes (waaronder ik). Petje af, mam, ook al vond ik vroeger dat je van alles niet goed genoeg deed.
Ik denk eerlijk gezegt niet dat je met een kindje van 1 maand al realistisch over een 2e erbij kunt nadenken
Er zijn ook zat mama's die 2-3 maanden na de bevalling weer zwanger zijn. Die moeten er toch ook al vrij vroeg over nadenken hoe het zal zijn met een tweede.
Ik heb ook 2 kindjes, 2 jongens. 1 is nu 16 maanden dus ook echt nnog jong en mn andere zoontje is nu 1 maand oud. Het is erg pittig, maar wel super leuk en t is ff alles inplannen! Mn oudste zoontje was vanaf dag 1 erg makkelijk en huilde nooit, maar mn jongste zoontje heeft een erg moeilijke start en huilde heeeeeel erg veel! Sinds gister weet ik dus ook dat hij zn sleutelbeentje gebroken heeft, misschien daardoor ook het vele huilen. ook heeft hij verborgen reflux dus het zit allemaal niet mee! Nu heb ik mn draai gevonden en gaat t vanzelf! Natuurlijk wel dingen plannen etc, maar ik houd toch niet van niks doen en nu ben ik de hele dag bezig met 2 van die kleintjes! Ben ok wel blij als t slaaptijd is hoor! haha ff tijd voor mezelf
Dat klopt maar ik denk dat je na een maand nog heel erg geleeft word door je hormonen en nog niet eens goed de slag te pakken hebt met kindje 1 qua ritme. Je moet je kindje nog leren kennen.Je bent nog met verlof (als je werkt) en weet nog niet hoe die combi is etc etc. Maar goed, ik oordeel naar mijn eigen situatie. Ik was een maand na mijn bevalling nog maar net uberhaupt weer op de been.