Pfff, ik zit zo enorm in dubio. Via een vriendin van mij kan ik op gesprek voor een superleuke functie die helemaal aansluit bij mijn opleidings- en ervaringsniveau. De kans dat ik aangenomen word is aanwezig, omdat ik via haar wordt geïntroduceerd. Zij heeft bovendien een belangrijke stem in wie er wordt aangenomen, omdat diegene uiteindelijk naast haar komt te werken. Wij hebben in het verleden al met elkaar samengewerkt; we waren collegas en werden vriendinnen. We weten dus precies wat we aan elkaar hebben wat samenwerken betreft. We vormden dan ook een heel goed en leuk team. Afgezien daarvan zou de functie een perfecte vervolgstap in mijn loopbaan zijn in mijn huidge baan sta ik stil. Kortom, als ik puur van mezelf uitga zou ik niet eens twijfelen. Maar het betreft een functie van 32 uur (ik werk nu 24, wel door ouderschapsverlof) en de reistijd is beduidend langer, mede doordat het ook een enorm filetraject is. Tevens heb ik nu een contract voor onbepaalde tijd, dat zou ik dan achterlaten. Wat mij het meeste dwars zit, is dat mijn vriend en ik nu alweer een half jaar bezig zijn voor nummer 2 (dit weet die vriendin niet). Het duurde een jaar voordat ik zwanger werd van ons dochtertje, dus ik wil ons plan voor een tweede liever niet opschorten Ik twijfel daarom ZO enorm of ik überhaupt wel op gesprek moet gaan. Het idee dat ik eventueel word aangenomen maar wellicht binnen enkele maanden moet aankondigen dat ik zwanger ben is iets waar ik nu al nerveus van word. Het betreft een functie met veel verantwoordelijkheid, want er moet een nieuwe afdeling opgebouwd worden Mijn vriend vind dat ik evengoed op gesprek moet gaan. Een andere vriendin van mij zegt ook: doen! Maar het voelt een beetje als verraad richting mijn vriendinnetje. Misschien is het gewoon nog te vroeg, in acht nemende dat ik een ukkepuk van 1 jaar heb en een wens voor een 2e. Wat zouden jullie doen? Ik pieker me suf en ik kom er maar niet uit *zucht*
Tja, als je er zo mee in je maag zit en toch al twijfelt, kun je natuurlijk gewoon op gesprek gaan en in het eerste of tweede gesprek vertellen van je wens voor een tweede...? Ik heb eens gesolliciteerd toen ik net zwanger was, en heb toen in het eerste gesprek eerst gezegd dat ik een kinderwens had. Kwam voor die functie helemaal niet handig uit (startend bedrijf, dus verantwoordelijke functie en helpen opbouwen bedrijf), maar toch werd ik voor een tweede gesprek gevraagd.... Ik denk dat je gewoon alleen moet kijken naar de baan op zich (en bijkomende dingen als file-leed enzo). Als dat je helemaal aanspreekt, moet je er gewoon voor gaan! Heel veel succes!
Ik zou zeggen: solliciteer!!! Je hebt al een kindje, ik weet niet hoe oud je bent maar ze zouden wel heel naïef zijn om te denken dat er niet ooit misschien nog wel een tweede of derde kindje gaat komen. Bovendien moet je met dit soort dingen geen rekening houden met situaties die misschien gaan voorkomen (dat ze misschien 'boos' op je worden ofzo) en voor anderen bezwaren bedenken, je moet uitgaan van wat JIJ zou willen: wil je 32 uur werken en wil je meer reizen? Ik werk zelf helaas niet in mijn vakgebied maar als mijn droombaan zich zou aandienen dan zou ik het zeker doen, al was het voor 5 dagen in de week...
Ik ben 30, dus heb inderdaad de leeftijd. Op zich heb ik met een 32-urige werkweek geen probleem. Ik begreep dat wanneer je in dit bedrijf vroeg begint, je ook weer vroeg en voor de files kunt vertrekken. Er is dus wel sprake van enige fleixibiliteit en ik twijfel er niet aan dat ik op dat vlak wel een en ander kan bedingen. Maar vooral de wens voor een 2e zit mij dwars...Want enerzijds wil ik dit gewoon niet uitstellen voor een baan...Anderzijds wordt me nu een kans geboden en ben ik bang enorme spijt te krijgen als ik het niet aanpak. En ik weet dat het belachelijk is dat ik al bezwaren en zorgen heb over iets dat er nog niet eens is De baan heb ik nog niet, de gewenste zwangerschap ook niet. Maar toch denk ik de hele tijd: en als ik de baan heb en kort daarna zwanger raak? Wat als een volgende zwangerschap niet zo soepeltjes verloopt en ik me vaak ziek moet melden? In deze functie is het mijn taak een nieuwe afdeling 'from scratch' op te zetten...dan kan ik toch niet maar een half jaartje werken om vervolgens met verlof te gaan? Solliciteren kan ik sowieso. Maar omdat de kans behoorlijk aanwezig is dat ik word aangenomen, denk ik er nu al zo enorm over na. I can't have it both, is heel erg mijn gevoel. Terwijl ik het allebei ZO graag wil haha. Ja...dodelijk vermoeiend is het. De welbekende spagaat van vrouwen in deze tijd geloof ik. Aargh! Wat doe jij Miepie? En ben je gelukkig met je werk, of juist niet?
Maar natuurlijk you can have it both! Joh, op mijn werk en in mijn vriendenkring zijn er zo veel werkende moeders met mooie banen soms wel 5 dagen in de week. Ook artsen in opleiding bijvoorbeeld die met dergelijke dilemma's zitten (zaten) maar wat moeten ze anders doen? Wachten tot ze helemaal klaar zijn en eigenlijk te oud om nog kindjes te krijgen? Ik vind het overigens natuurlijk niet belachelijk dat je je zorgen maakt, dat hoort erbij. Een halfjaar is best een lange tijd hoor, om je iets eigen te maken. En als je eerste zwangerschap prima is verlopen, is de kans dat dat de tweede keer goed gaat ook niet heel klein (bij mij beide zwangerschappen prima doorstaan en ik ben 5 jaar ouder ). Als ze flexibel zijn met werktijden, zijn ze dat vaak ook op andere genieden. Ik bedoel maar, voor elk bezwaar is er wel iets positiefs te bedenken. Zonde als je je alleen op de bezwaren zou richten! Ik ben historicus maar werk bij de overheid en niet in mijn vakgebied. Momenteel ben ik heel tevreden met mijn werk, dat is een tijdje anders geweest maar een nieuwe teamleider en het samengaan van wat afdelingen heeft op mij een positieve uitwerking gehad. Mijn functie is wel wat onder mijn (universitaire) niveau maar ik heb net voor mijn verlof promotie gemaakt en hopelijk kan ik nog verder groeien. Ik maakte me eerst ook wel een beetje zorgen toen ik voor de tweede keer zwanger was (dus ik herken het wel hoor! ) maar ik werk bij een onderdeel met veeeeel vrouwen en dus ook veel moeders dus dat was totaal geen probleem. Los van dat ik het zelf naar mijn zin wil hebben, vind ik het persoonlijk ook gewoon belangrijk dat vrouwen zich ten volle kunnen ontplooien, ook op de werkvloer, en ook als ze moeder zijn. Op alle niveaus trouwens, van caissiere tot directeur. Vandaar dat ik ook zeker weet dat je het allebei wel kan hebben, maar in ieder geval that you don't know 'till you've tried it. Toch?
32 uur is wel veel en dan ook nog reistijd erbij. wil je niet liever tijd doorbrengen met je kleintjes? je mist dan zoveel. als ze wat ouder zijn kan je alsnog wat gaan doen. ik heb zelf bewust gekozen om 22 uur te werken.
Als we allemaal precies wisten hoe de toekomst zou gaan, was het wel erg makkelijk. Ik zou dus gewoon solliciteren. De kans is groot dat je wordt aangenomen, maar voor hetzelfde geld komt er ineens een nog véél betere kandidaat voorbij. Daarnaast weet je niet oif en wanneer je zwanger zult raken. Zwangerschap is een periode in je leven als vrouw, het zijn maar 9 maanden en hoeveel tijd is dat op een heel leven of een heel werkzaam leven? Werken met 1 kindje lukt en met 2 ook. Je partner ondersteunt je ook, lees ik en hij is ook helemaal vóór dat je gaat solliciteren. Ik denk dat je ook op hem een beroep mag doen, voor wat betreft de extra zorg die 2 kindjes straks vragen. Ik ben er van overtuigd, dat je als partners ook het beste voor elkaar moet willen en als hij graag wil dat jij je droom najaagt, lijkt het me alleszins redelijk als hij dan ook daad bij woord voegt. Maar dat zijn mijn gedachten.. EDIT: wellicht heb je ok een mogelijkheid om op gezette tijden vanuit huis te werken? Zo kun je files ontlopen en wellicht ook eens thuis zijn wanneer nodig. Officieel kan he top mijn werk nog niet, maar als ik verlof moet opnemen als mijn kind ziek is, dan zit ik als zij slaapt en in de avond ook nogal eens mail te checken en rapportages te maken.
@Mari: ik werk 32 uur en ik vind het niet (te) veel, juist precies goed! Dus dat is heel persoonlijk en volgens mij ook niet echt ee issue voor TS... Hellen: goed gezegd, hier ook een partner die me echt steunt in mijn carriere en ik hem (hij heeft een eigen bedrijf dus werkt nogal eens 's avonds of in de weekenden en daar heb ik nog nooit over geklaagd). Is erg belangrijk!
Ik sluit me aan bij de rest en zeg: gewoon solliciteren. Ze weten dat als ze vrouwen van deze leeftijd aannemen die al een kind hebben, er een goede kans is dat dit nog een keertje gebeurt. En als jij past in de baan komt dat ook wel goed. Mijn schoonzusje heeft nu net geen een jaar een nieuwe baan en zit nu thuis met zwangerschapsverlof, en ze verlengen haar contract gewoon hoor. Zij had ook zo iets van: als ze me goed vinden houden ze me vanzelf wel. @mari: ik werk ook 32 en geniet prima van mijn kind, dank je wel. Mijn man vindt het ook erg leuk om 32 uur te werken en tijd door te brengen met zijn dochtertje.
Nou, de knoop wat betreft solliciteren is in ieder geval doorgehakt! Ik ga binnenkort op gesprek. De 32-urige werkweek is inderdaad niet mijn grootste bezwaar, zeker aangezien de werkgever redelijk flexibel schijnt te zijn. Bovendien werkt mijn vriend ook een dag minder sinds onze kleine er is. We doen het wat dat betreft al echt samen. Ze gaat twee dagen naar de creche en voor de extra dag opvang die we wellicht nodig hebben straks, hebben opa en oma zich al aangeboden Mocht ik de baan krijgen, dan zal het gerust wennen worden...en bikkelen. Maar zelfs al zou ik het maar een jaar doen, het biedt weer zoveel mogelijkheden voor de toekomst. Het afgelopen jaar ben ik teruggegaan in uren, maar ben ik ook achteruit gegaan qua werkinhoudelijkheid. En ik dacht dat juist heel fijn te vinden in combinatie met de zorg voor een baby, maar in praktijk blijk ik toch uitdaging nodig te hebben. Ik word echt ongelukkig van het werk dat ik nu doe. Dan werk ik drie dagen, maar dat zijn wel drie hele lange dagen. Niet leuk Pfff...vind het wel heel spannend allemaal. En eng. Eerst maar eens dat gesprek aangaan. Voor hetzelfde geld vind ik het helemaal niet daar, haha. Heb ik me druk zitten maken om niets!
Goede instelling, gewoon proberen en je ziet wel waar het je brengt! Veel succes en laat weten hoe het ging!
Klinkt helemaal goed, ben erg benieuwd hoe het loopt! En idd, 3 dagen in een vervelende functie is een grotere belasting dan 4 of 5 dagen in een toffe functie
Solliciteren! En als je je er beter bij voelt, waarom licht je je vriendin dan niet in over je dilemma? Je kan beter gelijk al je 'issues' op tafel leggen, dan weten ze ook waar ze aan toe zijn. Je kan toch aangeven dat je nog wel een kinderwens hebt? Als ze je dan aannemen, wetende dat je nog (meer) kinderen wilt, dan voel je je ook niet bezwaard als je eenmaal zwanger blijkt te zijn.
Ik zou willen zeggen.....GO WITH THE FLOW!! Pak wat er op je pad komt met beide handen aan en doe waar je je goed bij voelt! Kortom solliciteren,met een beetje geluk een nieuwe uitdagende baan(ja met wat nadelen maar die heeft elke baan), en mocht je in de loop van de tijd zwanger zijn so be it!! Je kan het echt wel allebei hoor...er lopen genoeg mensen rond die daar het levende bewijs van zijn. Veel succes en houdt ons op de hoogte!
Ik zou ook solliciteren. Ik werk zelf ook 32 uur, verspreid over 3,5 dag (wel dichtbij huis) en dat blijf ik doen als de 2e is geboren. Uitdagende functie vind ik inderdaad ook heel belangrijk, natuurlijk ook tijd met de kleintjes, maar als ik mn ei niet kwijt kan ben ik echt geen leuke mamma. Ik werk hier nog niet zo lang, toen ik er een jaar werkte, werd ik zwanger. En daar reageerden ze hartstikke leuk op. Zo leuk, dat ik in plaats van een jaarcontract een vast contract aangeboden kreeg Wie weet hoe lang het nog duurt en dan laat je je droombaan schieten. Ik zou het gewoon doen en zien waar het schip strandt. Succes!
Nou, ik heb me op lopen winden om niets! Haha Inmiddels heb ik het gesprek gehad, maar ik ben niet aangenomen. Men is toch gegaan voor de fulltime beschikbare kandidaat. Ik heb overigens ook een beste salarisindicatie neergelegd, dat zal ongetwijfeld hebben meegespeeld in de beslissing om niet met mij verder te gaan Enerzijds was ik teleurgesteld...anderzijds ook wel opgelucht. In mijn hoofd geeft het weer wat rust. Vriend en ik hebben nu besloten eerst voor baby nr 2 te gaan. Hopelijk lukt dat op korte termijn!
Ow, ik lees dit nu pas, dank voor je update... En wat jammer dat je het niet bent geworden zeg... Maar wel fijn dat je weer rust hebt in je hoofd en je zonder schuldgevoel (hoe zinloos dat ook geweest zou zijn ) voor een tweede kindje kan gaan! Succes daarmee!
Jammer dat het niet is gelukt. Maar je hebt het in elk geval geprobeerd. Je hoeft je dus nooit af te vragen: wat zou er zijn gebeurd als ik dat wel had gedaan....? Misschien heb je er nu zo de kriebels van gekregen dat je actief op zoek gaat naar een andere droombaan? Die bestaan ook hoor! Niks mis mee om te solliciteren terwijl je hard bezig bent om je kinderwens te realiseren. Veel geluk en succes!