Voor degene die in t donker door t bos lopen, is dat dan een “ echt” bos van bv staatsbosbeheer of natuurmonumenten? Of zomaar n bos/ park ergens aan de rand van de woonwijk. Want , even zeuren, het is niet toegestaan om in je in het bos te bevinden tussen zonsondergang en zonsopgang. Tegenwoordig hebben legio mensen het over natuur beschermen, biodiversiteit, weet ik veel wat nog meer , en dan ga je wel in t donker in het bos lopen en het wild verstoren die dan meer kans hbn aangereden te worden als ze het bos uitrennen. En dan kan je roepen “ ja maar ik zie geen wild” ja maar t wild ziet jou wel. Overdag gebeurd dat ook, niet op de paden lopen maar dwars door het bos heen “ zo leuk, slootje springen, over boomstammen klauteren” en ondertussen rennen de reeën zich kapot om te vluchten. Maar dat terzijde ik loop overdag wel in het bos, alleen, met de pony of met de honden, maar in t donker niet. Wij hebben een eigen bos. Ik weet waar de reeën zich verschuilen en kom daar dan ook niet.
Herken precies wat je zegt! Ik denk dat dat ook wel moet hè. Je kan moeilijk al die verhalen met je meenemen. Een verhaal kan ineens zo binnenkomen. Dan kan ik daar een vd zedenrechercheurs aanspreken en hebben we het erover. Grappig dat jij precies hetzelfde ervaart bij een ander beroep. Ik doe m’n werk zo graag!
Ik zeg, dat anderen niet of nooit begrijpen hoe wij daar als professional mee omgaan. En waarom niet? Omdat ik dénk dat je alleen maar kunt begrijpen hóé we daar mee omgaan als je zelf die professional bent. Je kunt denken dat je iets begrijpt maar voordat je dat echt doet, denk ik dat je het beroep moet uitoefenen. Bij mijn weten heb jij (en veel anderen) niet hetzelfde beroep als ik. Toen ik nog een andere functie had als maatschappelijk werker dacht ik het ook te begrijpen maar pas toen ik dit ging doen wist ik het echt. En daar kun je het mee eens zijn of niet. Mij om het even. Het is, vind ik, hoe @Beausecret het zo mooi uitlegt. Voor mij is het hetzelfde dat ik bijvoorbeeld me voor kan stellen dat een kapsel gek geknipt is, maar de kapsters onder ons zien hele andere dingen. Hetzelfde als de eerder beschreven chirurg. Ik kan me daar dingen bij voorstellen maar de chirurg zelf ziet dat wellicht anders. En misschien zit het hem daar wel in: je iets voor kunnen stellen óf iets denken te begrijpen. Maar goed: dat vind ik. En misschien zit ik er wel helemaal naast. Dat kan. Mensen kunnen ook vanuit ervaring spreken.
Ik denk eerlijk gezegd dat veel mensen prima kunnen begrijpen hoe een professional daar mee om gaat, alleen de ervaring niet mee maken.
Dan klinkt het nu alsof je of een hoge dunk hebt van jezelf of een heel laatdunkende mening over andere mensen die niet in jouw werkveld zitten. Ik denk dat iedereen die met mensen werkt begrijpt dat als er een ingrijpende situatie gebeurd, je professionele kant het overneemt en het bekijkt als een buitenstaander.
Ik kan me dat ook goed voorstellen. Ik vind het best apart dat je denkt dat mensen zich dat nooit kunnen voorstellen? Zo moeilijk is dat niet?
Zowel bij het bos waar ik door heen moet fietsen naar mijn werk als het bos waar ik altijd hardloop staan inderdaad van die bordjes Het ‘werkbos’ ja helaas pindakaas daar moet ik door heen om naar mijn werk te kunnen gaan dus nooit over nagedacht. En dat andere bos... Ik ehhhmmm ja mag officieel ook niet maar als het zo uitkomt ga ik er wel door heen ‘s avonds laat Scheelt wel hoop ik dat de routes die ik daar neem mijlenver van de wegen af zitten. Knap hert dat zo van mij schrikt dat het kilometers ver zal rennen het bos uit, hoop ik Het in het donker door het bos lopen is trouwens geen doel op zich waardoor dat ook niet dagelijks voorkomt. Ik ontwijk het echter niet als het zo uitkomt.
Voorstellen vind ik een andere betekenis hebben dan begrijpen. Dat is mijn punt. Voor mij is dat anders. Mag apart zijn maar zo denk ik. Maar ja, wie ben ik
Ik zat er al op te wachten tot iemand met een hoge of lage dunk zou gaan komen. Als ik iets niet heb is het wel een hoge dunk van mezelf of een lage dunk over anderen. Kan zo overkomen misschien in jouw ogen, maar zo bedoel ik het absoluut niet. Het enige wat ik bedoelde was uitleggen hoe het voor mij voelt. Hoe het voor anderen is (ja ook voor bijvoorbeeld collega’s), dat is hun mening. Jammer ook dat je dit ervan maakt. Want zo ben ik totaal niet.
Ik baseer alleen mijn mening op jouw stellige mening dat mensen het niet kunnen begrijpen als ze niet in jouw werkveld werken. Dat is jouw mening. Ik heb een andere mening dus let’s agree to disagree.
Ik snap dat er voor vrouwen in een bos meer is om bang voor te zijn dan moord, maar ik vind toch deze statistiek interessant: De kans dat je al vrouw in je eigen huis door je (ex-)partner vermoord wordt, is echt vélen malen groter dan de kans dat je wordt gegrepen door een onbekende in het bos. Kortom, speciaal voor alle vrouwen die zenuwachtig worden in een bos of op een donker fietspad; bedenk dat je daar (statistisch gezien) veiliger bent dan thuis. Ik loop en fiets op alle uren van de dag en nacht op vrijwel alle plekken waar ik op dat moment moet of wil zijn. Nu ontleen ik wel wat (terecht of onterecht) zelfvertrouwen aan het gegeven dat ik het grootste deel van mijn volwassen leven een vechtsport beoefen. Ook ik kan slachtoffer worden, maar ik ben geen makkelijk slachtoffer. Er zijn wel plaatsen en tijden waar ik me minder op mijn gemak voel. Zo zijn er wel plekken waar ik tijdens het hardlopen mijn muziek uitzet, omdat ik dan toch wat meer op mijn omgeving gericht wil zijn. Een heel enkele keer kies ik een andere route, als ik bijvoorbeeld uit de lokale media weet dat er op een bepaalde plek al problemen zijn geweest. Maar verder ga ik redelijk mijn eigen gang. Misschien krijg ik daar ooit spijt van. Maar dat is een misschien en als ik mezelf allerlei leuke uitstapjes zou ontzeggen uit angst, krijg ik daar zeker spijt van. Dus ik doe maar gewoon heel eigenwijs wat ik zelf wil. En laten we wel wezen: waarom zouden vrouwen eigenlijk minder recht hebben om, overdag of ‘s nachts, in de openbare ruimte te verblijven dan mannen?
Voor mij is dit het verschil: mijn collega’s begrijpen wat ik bedoel/doe/meemaak/enz. Mijn beste vriendin kan het zich voorstellen maar weet niet wat ik voel. Zo denk ik erover en ik ga er niet anders over denken. Hoeveel open vragen je me ook gaat stellen. We denken er naar mijn idee anders over. Dat mag en dat vind ik ook weer het leuke aan dit forum. Er is geen waarheid naar mijn idee en mening. En hoe je jezelf ergens over voelt of hoe iets voelt is denk ik één van de meest lastige dingen om uit te leggen. Jij gaat niet snappen hoe ik deze situatie voel. En dat hoeft ook niet. Als ik het zelf maar begrijp Volgens mij dwalen we wel een beetje af
Maar dat maakt in deze toch niet uit? Iedereen begrijpt dat je je emotioneel - voor zover menselijk mogelijk - los kan koppelen van een situatie en/of cliënt, want anders kan je je baan niet doen. Dat heeft niets te maken met ervaring maar gewoon met inlevingsvermogen.
Maar waar lees jij dat dan? Iedereen heeft evenveel recht. Helaas kan er altijd wat gebeuren. Daar kun je niet altijd rekening mee houden, omdat je dan geen leven meer hebt. Ik houd er dus wel mee tot op bepaalde hoogte rekening mee, maar heb nooit het gevoel gehad iets niet te kunnen doen. Ik richt het alleen iets anders in denk ik.
Nee nee nee, ook overdag liever niet zowel het bos als park of wat dan ook niet.. heb paar x dingen mee gemaakt waar ik gelukkig goed vanaf ben gekomen, zoals iemand die uit de bosjes kwam en achter me aan rende en aan het schreeuwen was, gelukkig was ik op de fiets.. maar nee ik poep m 20 kleuren dus mij niet gezien.. gewoon door een woonwijk en als het wat donkerder is of meer bebossing vindt ik al 10x niks en blijf ik om me heen kijken
Ik reageer niet op een quote hè. Maar het is, in ieder geval in mijn omgeving, wel iets waar ik best wel vaak verbaasde reacties op krijg. Dat er aan me gevraagd wordt hoe ik gekomen ben (met de fiets) en dan verbaasd hoe ik dan weer thuis kom? Nou, gewoon op diezelfde fiets. Maar daar krijg ik toch best vaak negatieve reacties op. Hoeveel mannen zouden die reactie krijgen als ze zeggen dat ze aan het eind van een gezellige avond alleen naar huis fietsen? Ik vind dat wel raar. Blijkbaar is dat iets waarvan het door iedereen heel vanzelfsprekend wordt gevonden dat mannen dit kunnen en mogen. Maar veel mensen vinden dat voor vrouwen niet net zo vanzelfsprekend. Ik wil andermans angst niet bagatelliseren. Er gebeuren soms nare dingen. Maar ik denk dat 'we' met z'n allen die angst ook wel een beetje bij elkaar aanpraten. Met name het man / vrouw verschil. Het is niet zo dat vrouwen vogelvrij zijn en mannen onkwetsbaar. Ook mannen worden soms van hun fiets getrapt of van hun telefoon beroofd. En het merendeel van de vrouwen komt na een boswandeling gewoon weer veilig thuis.
En aanvullend daarop: zo voeden we onze jongens / mannen blijkbaar ook op. Jongens mogen na het stappen alleen naar huis. Meisjes moeten opgehaald of thuisgebracht worden. Welke onbewuste boodschap geef je mee? Mannen mogen dit wel. Vrouwen niet? 'Ze verdiende het want...'??? Nee, ik vind dat gewoon geen goed signaal.
Ik kijk er heel anders tegenaan denk ik. Zie het ook niet als iets wat vrouwen niet mogen en mannen wel. En negatieve reacties of zijn het bezorgde reacties? En ja zeker kan mannen ook genoeg overkomen. Daarom gaat mijn zoon ook niet alleen in het donker over straat.